Kara bulutlar gökyüzünü kaplamış, yağmur aralıksız yağıyordu.
Gümüş zırh kuşanmış kilisenin haçlı ordusu, yuvasından çıkan beyaz karıncalar misali mağrur ve heybetli bir şekilde Birinci Şeytan Kralın Kalesi’ne doğru ilerliyordu.
Ellerinde kutsal haçlı bayraklarını taşıyor, önlerine çıkan her engeli ezip geçiyor, adeta yeryüzünü titretiyorlardı.
Gökyüzünde ise bir beyaz balina süzülüyordu. Başında bir meleğin altın halesi parlıyor, kuyruğu ise kanat misali açılmıştı.
Devasa bedeni, gökyüzünde dev bir gölge oluşturuyor, yirmi kalın demir zincirle bağlanmış, yerden sürüklenen devasa yer ejderhaları tarafından çekiliyordu.
“Işığın Tanrıçası’nın öğretilerini unutmayın!”
“Dünyadaki tüm kötülükler ışığın gücüyle yok edilecektir!”
“Tanrıça için savaşın! Bedenim bir ateş olup iblisleri kül edene dek yanmaya razıyım!”
Kırmızı cübbeli başrahip, yüksek savaş arabasının üzerinde durarak coşkuyla kutsal kitabı okuyordu.
Ellerini kaldırarak vücuduna haç işareti çizerken, savaşçılar da heyecanlanarak mızraklarını havaya kaldırdılar. Sesleri, gök gürültüsüyle yarışacak kadar güçlüydü.
“Amen!!!”
“Eeeemmm…”
Ben neden kendimi bir tarikatın içine düşmüş gibi hissediyorum?
En iyisi şeytan kralı hızlıca öldürüp parayı almak ve gitmek.
En önde ilerleyen Alice, içinden böyle düşünüyordu.
Miğferi yüzünü kapatıyor, bembeyaz pelerini kardan bir örtü gibi kusursuz duruyordu.
Üzerinde altın ve gümüş işlemeli, sihirle oyulmuş, son derece değerli bir mitril zırh vardı.
Bu, Alice’in şeytan kralını öldürme karşılığında aldığı ödüllerden biriydi. 233. nesil kahraman olarak, yetenek bir yana, en önemlisi karizmatik görünmek değil miydi?
Alice henüz gençti ama ustasından üst düzey dövüş sanatlarını öğrenmiş, büyük ustalık seviyesine ulaşır ulaşmaz heyecanla yola koyulmuştu. Gitmeden önce ise ustasının sakladığı kutsal kılıç "Işığın Ağıdı"nı çalmıştı.
Bu ince kılıç, kutsal bir silah olarak tanınıyordu ve karanlık varlıklara karşı %200 ek hasar veriyordu.
Ancak Alice kısa sürede fark etti ki, bu dünyada para olmadan hiçbir şey yapılamazdı.
O kılıcı çalacağıma biraz altın çalsaydım daha iyi olurdu ya…
Beş parasız kalan Alice, kilisenin çağrısına uymaktan başka seçeneği olmadığını anladı.
Eğer şeytan kralını öldürürse, kiliseden alacağı altınlarla bir ömür rahat yaşayabilirdi.
Çok yakında terfi edeceğim, maaşım artacak, başrahip olacağım, bir soyluyla evleneceğim ve hayatımın zirvesine ulaşacağım!
Bunu düşündükçe içim kıpır kıpır oluyor!
Miğferinin altında Alice’in yüzünde tuhaf bir gülümseme belirdi.
Tam o sırada başrahip ona döndü ve sordu:
“Kahraman Hanım, birazdan savaş başlayacak. Hazır mısınız?”
“Ha? Ben… Elbette hazırım ama biraz endişeliyim…”
Başrahip kaşlarını kaldırdı, üstün bir liderin otoritesini hissettiren bir bakış attı.
“Neden endişelisiniz?”
Alice biraz duraksadı, sonra konuştu:
“Lucifer III’ün çok güçlü olduğu söyleniyor. Son üç yılda yapılan tüm seferler başarısızlıkla sonuçlanmış… Acaba…” Bir an duraksadı, tereddütle devam etti:
“…Gerçekten kazanabilir miyiz?”
Başrahip, kan çanağına dönmüş gözlerini açarak bağırdı:
“Işığın savaşçıları ASLA kaybetmez! Bu kez kesinlikle zafer bizim olacak!”
Alice, onun bu kadar emin olmasına şaşırdı:
“Bunu neye dayanarak söylüyorsunuz?”
Başrahip ciddi bir sesle yanıt verdi: “Çünkü ben önceki seferden sağ kurtulan TEK kişiyim! Lucifer III aslında o kadar da güçlü değil! Sadece yeterince hazırlıklı değildik ve sizin gibi güçlü bir kahramanın yardımına sahip değildik!”
Alice, kendisine ‘güçlü’ denince biraz şımardı.
Evet, üst düzey savaşçılar kıtada nadirdi.
Belki de önceki kahramanlar çok zayıftı ve Lucifer III aslında söylendiği kadar korkunç değildi.
Başrahip aniden gökyüzünü işaret etti:
“Ve artık her şey farklı! Kahraman Hanım, bakın!”
Alice başını kaldırarak zincirlenmiş beyaz balinaya baktı.
Balinanın ezici büyüklüğü insana tarifsiz bir baskı hissettiriyordu.
Başrahip gururla konuştu: “Bu, kilisenin on yıllık çalışmasının ürünü! Bütün kıtada eşi benzeri olmayan bir savaş makinesi! Bir şehri tek bir saldırıyla yok edebilir!”
Alice hiç konuşmadı, yalnızca balinaya bakakaldı.
Bunun bir güzelliği falan yoktu. Hatta biraz çarpık ve ürkütücü görünüyordu.
Tam o sırada, orduları mağaranın girişine ulaşmıştı.
İblisler hırlayarak ve kanlı dişlerini göstererek saldırmaya hazırlanıyordu.
Gökyüzünde kara bir bulut gibi yükseldiler ve insan ordusuna doğru hücum ettiler!
Başrahip, coşkuyla bağırdı: “Şanslısınız Kahraman Hanım! Kilisenin en büyük şaheserine şahitlik edeceksiniz!”
Alice’in kulağına kadim bir büyü ilahisi fısıldanıyordu.
Başrahip asasını sallarken, beyaz balina titremeye ve bebek ağlamasına benzeyen korkunç sesler çıkarmaya başladı.
Balinanın kuyruğu açıldı ve çevredeki büyü gücünü emmeye başladı.
O kadar güçlüydü ki, hatta ışık halkası bile kan kırmızısına dönmüştü.
Bu tehlikeli bir his…
Büyü enerjisi bu kadar mı yoğunlaşmış?
Yapay bir varlık gerçekten kutsal seviyeye mi ulaştı?
Tam bu sırada başrahip haykırdı:
“Ölün, sizi pis iblisler!!!”
Beyaz balina ağzını açtı ve…
Gökyüzünü yaran bir enerji topu fırlattı!
Alice sadece bir ışık parıltısı görebildi…
Bir saniye sonra gökleri aydınlatan bir patlama oldu!
Şeytan ordusu yok oldu.
Ne kül kaldı, ne de bir parça beden…
Alice soğuk terler içinde nefes aldı:
Bu nasıl bir güç?!
Bu… kutsal seviyeyi bile aşmış!!
Başrahip ise çılgınlar gibi kahkahalar atıyordu.
“Hahaha! Diz çökün pis iblisler! Tanrıçanın adıyla hepinizi Cehenneme gönderiyoruz!”
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
