İki devasa kurt, kocaman ağızlarını açarak doğrudan Alice’e saldırdı.
Keskin bir rüzgar yüzüne çarptı ve Alice’in kalbi sıkıştı, yüzündeki ifade dondu.
Panik içinde, kılıcını kaldırıp saldıracak fırsatı bile bulamadı, üstelik yaralarının ne zaman iyileşeceğini de bilmiyordu hiçbir büyü ya da savaş enerjisi kullanamıyordu.
Artık çok mu geçti?
Acaba hayatı burada mı sona eriyordu...
Alice gümüş dişlerini sıktı, yüzü bembeyazdı, kalbindeki umut tükenmeye başlamıştı.
"Geri çekilin."
Bir erkek sesi Alice’in arkasında aniden yükseldi.
İki kurt birdenbire durdu, Alice’in arkasındaki Merlin’i görünce, kırmızı gözlerinde korku belirdi, tüyleri diken diken oldu ve titremeye başladılar.
Alçakgönüllü bir şekilde başlarını eğdiler, Alice’in etrafını koklamaya başladılar, daha az önce kudurmuş kurtlar gibiydiler ama şimdi uysal köpeklere dönüşmüşlerdi, Merlin’e bakmaya bile cesaret edemiyorlardı, boğazlarından hüzünlü uluma sesleri çıkarıyorlardı, burdan gitmek isteyip istemediklerine karar veremiyorlardı.
Alice şaşkın ve endişeliydi, ne olduğunu anlayamamıştı.
Önündeki iki korkunç kurt, garip bir şekilde davranıyordu.
Arkamdaki kim?
Nasıl başkalarının şeytanlarını korkutabiliyor?
Alice merakla arkasına baktı ve gözlerine kilise ordusunu bizzat yok eden Birinci Sarayın Şeytan Kralı çarptı.
Ha?
Lucifer III?
Neden burada?!
Acaba benden vazgeçmek istemediği için mi beni takip etti?
Mahvoldum, kurtların elinde hala bir umut vardı ama Lucifer III’ün önünde ölümden başka bir seçenek yok ki!
Alice’in gözleri donuk, yüzü daha da solgundu, vücudu istemsizce titriyor, dişleri gıcırdıyordu, korkunun eşiğindeydi, neredeyse bayılmak üzereydi.
Lucifer III’ün gösterdiği güçlü yetenekleri ve kilise ordusunu bizzat katledişini hatırlayınca, 233. nesil kahraman olan Alice umudunu tamamen kaybetti, kalbinde ölümü kabullenmenin daha iyi olacağını düşündü.
Merlin iki kurda baktı ve onları tanıdı, bunlar kesinlikle Lilith’in şeytani kurtlarıydı.
Şeytanların kalesinde başka büyük şeytan generaller de vardı ama hiçbiri şeytani hayvan besleme alışkanlığına sahip değildi, sadece Lilith böyle şeyler beslemeyi severdi.
İki kurt hüzünlü bir şekilde başlarını eğdi, Alice’in etrafında dönmeye başladılar, sürekli uluma sesleri çıkarıyorlardı, acınacak halde görünüyorlardı.
Merlin’in önünde vahşi görünmeye cesaret edemiyorlardı ama kolayca da bulundukları yeri terk etmiyorlardı.
Merlin bu iki şeytanın garip davranışlarını fark etti ve biraz düşününce ne olduğunu anladı.
"Geri dönün ve Lilith’e bu kadının artık benim olduğunu söyleyin."
Alice’in vücudu bir titreme ile sarsıldı, şaşkınlık içinde ifadesi değişti, dudakları kımıldadı ama hiçbir şey söyleyemedi.
Merlin’in sözleri oldukça tuhaftı ve insanın aklını karıştırıyordu, Alice doğrudan bunu yanlış anlamıştı.
O söz ne anlama geliyordu?
Benim ona ait olduğum mu?
Görünüşe göre benim sevimli olduğumu görüp kötü niyet beslemiş.
Beni hamile bırakmak için **mek mi istiyor?
Keşke maskemi hiç çıkarmasaydım!
Kahretsin! Bir savaşçı öldürülebilir ama asla aşağılanamaz! Ölsem bile kimsenin beni **mesine izin vermem!
Alice’in solgun yüzünde bir öfke belirdi, kendisinin bir savaşçı olarak böyle aşağılanması onurunu zedeliyordu.
Kendini şişme bir bebek gibi görmediği için Merlin’in amacına ulaşmasına izin vermeyecekti!
Alice gizlice ince kılıcını tuttu ve ani bir saldırı fırsatı kollamaya başladı.
Saldırı başarılı olursa kârlı çıkacaktı, başarısız olursa da intihar edecekti, ne de olsa Merlin’in onu kirletmesine izin vermeyecekti.
Tabii eğer Merlin’in ölü bedenlere karşı bir zaafı varsa, Alice tuvalette ağlayarak bayılabilirdi, ölene kadar kaçamazdı.
İki kurt birbirine baktı ve geri dönüp ormanın derinliklerinde kayboldular.
"Alice Claudia? Adını duydum, sen gerçekten şanslısın benim elimden kurtulan ilk kişi sensin." Merlin kendini işaret ederek gülümsedi—
"Ben Merlin Lucifer."
"Hayır… Sadece Merlin"
"Artık bir şeytan değilim."
"Şu andan itibaren bedenin bana ait."
"Bu bir el koyma değil, bir müzakere de değil, ortaklık oyunu hiç değil."
"Bu apaçık bir kaçırma olayı, evet…"
"Güzel bayan, kaçırıldın."(Kıçırıldınnn :d)
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
