Konaklama Tesisi’nin yemekhanesi, genç kız ve erkek öğrencilerin neşeli kalabalığıyla doluydu.
Aralarında dikkat çeken bir kız vardı. Açık kahverengi saçlarını gelişigüzel toplamış, duvara asılı kağıda şöyle bir göz atmıştı:
“Toyohashi Öğrenci Birliği: Lise ve Ortaokul Öğrencileri İçin Ortak Kamp.“
Servis sırasında duran kişi, Tsuwabuki Lisesi’nden ikinci sınıf öğrencisi ve öğrenci birliği sekreteri Yumeko Shikiya’ydı. Açık renkli lenslerinin ardından, etrafta koşuşturan kouhailerini gözlemliyordu.
Özellikle biri dikkatini çekti: Diğerlerinden ayrılan bir öğrenci.
Önlük giymiş bu kız, enerjik bir şekilde ortalıkta koşuşturuyordu. Tek başına tüm köriyi dağıtıyor, pirinç ve sosu sıranın ilerleme hızından bile daha hızlı bir şekilde tabaklara dolduruyordu.
Aç görünen erkeklere daha fazla, kızlara ise daha az porsiyon veriyor gibiydi.
Meraklanan Shikiya, “erkek tabaklarından“ birini alıp baktığında kendini gülümsemekten alamadı.
Aslında erkek tabaklarındaki porsiyonlar kızlarınkiyle aynıydı.
Kızların tabaklarında pirinç, düzgün bir yuvarlak şekilde özenle yerleştirilmiş, alt kısmı inceltilerek hafifçe yayılmıştı. Köri sosu ise pirincin üzerine, alttaki daha küçük porsiyonu gizleyecek şekilde dökülmüştü.
“Bayanlar, tabaklarınızı bu masadan alabilirsiniz. Salatayı hemen getiriyorum.“
“Siz... oldukça gayretlisiniz...“
Shikiya ona seslendiğinde kız bir an donakaldı, sonra gözleri Shikiya’nın açıkta kalan omuzlarına ve karnına kaydı.
“Ayıp...“
“Affedersiniz... ne dediniz...?“
“Ah, hiç. Sadece Tsuwabuki Lisesi öğrenci birliği üyelerinin ne kadar olgun ve şık olduğunu düşündüm!“
“…Bunu… sıkça duyuyoruz.“
Kız, servis işlerini yönetmeye devam ederken diğer okullardan öğrencilere salata tepsileri dağıttı. Onun rehberliğinde akşam yemeği hazırlıkları sorunsuz ilerledi.
“Okulumuza… başvurmayı düşünüyor musunuz?“
“Evet! Abim Tsuwabuki’de birinci sınıf. Önümüzdeki yıl değil, iki yıl sonra oraya gidip onunla aynı okulda olmak istiyorum.“
Başındaki bandanayı çözerken parlak siyah saçları dalga dalga döküldü ve yüzüne parlak bir gülümseme yayıldı .
“Bugünkü konuşmalardan çok şey öğrendim. Okul hakkında daha fazla bilgi alabilir miyim acaba?“
“Tabii… isterseniz… yemekte bize katılmak ister misiniz?“
Shikiya, Tsuwabuki Lisesi öğrenci birliği başkanı Hibari Hokobaru’nun kendisine işaret ettiği masaya doğru baktı.
“Çok isterim! Hemen geliyorum.“
Önlüğünü katlayıp etrafına şöyle bir göz attı.
“Bu arada… Seni öğle yemeğinde bir şeyler pişirirken görmüş müydüm acaba? Kırmızı pirinç miydi…?“
Kız, esrarengiz bir gülümsemeyle cevap verdi ve anlamlı bir şekilde parmağını kaldırdı:
“Evet, küçük bir ’hoş geldin’ jestiydi sadece.“
“Anlıyorum… Ben Tsuwabuki Lisesi öğrenci konseyi sekreteri, Yumeko Shikiya. Ya siz…?“
Tahmin ettiğinden daha ağır bir köri pilavı tabağını dengelerken, kızın yüzünde ışıldayan bir gülümseme belirdi:
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
