Noah, gösterilen Arsa’ya doğru ilerledi, hareketleri dikkatli ve ölçülüydü. Yetişkinlerin çalışma alanına girmiş çocuklara gösterilen türden bir ilgiyle izlendiğinin son derece farkındaydı. Diğer Kat Sakinler’i işlerini bırakmadılar, ama onun ilerleyişini takip eden eski bakışlarını hissedebiliyordu.
Yedinci tefekkür korusu, imkansız tarımın bir Anıt’ı gibi önünde yükseliyordu.
Buradaki Ağaçlar, başka yerlerdeki Yıldız devlerinden farklıydı... Daha zarif, daha amaçlıydılar. Gövdeleri taze kağıt kadar beyazdı ve üzerine, Kelimeler henüz icat edilmemiş olsaydı Kelime olabilecek desenler kazınmıştı.
Meyveler, yoğunlaşmış Düşünceler gibi dallarından sarkıyordu. Her biri mükemmel bir Küre şeklindeydi, yumruğu kadar büyüktü ve yarı saydam kabuklarının içinde, Sıkıştırılmış Potansiyel’in girdaplı Çarklar’ı barındırıyordu.
Noah, bir tanesine dokunmak için elini uzattı ve Bilgi’si Bilinc’ini doldurdu.
|Varoluşsal Çiğ Meyve’si|:: İlke Yetiştirici’si Viltharion tarafından tek bir amaçla yetiştirilmiştir. Yaşayan Ruh’u gördükten sonra tefekkür tohumlarından yetiştirilmiştir. Her Meyve, İlkelerin doğası ve bunların nasıl Kavranabileceğ’i üzerine bir meditasyonu temsil eder. Tüketim Etkisi: +5.000.000. Karmaşıklık Katsayı’sı Tüketim Etkisi: +5.000.000 Saflık Katsayı’sı
Özel Etki: İlkeler’e karşı algı ve duyarlılığı %10 artırır.
Özel Etki: İlkeler’le ilgili bir Aydınlanma tetikleyebilir.
Not: Bu Meyveler, Yaşayan Ruh ile Varoluş hakkında tartıştıktan sonra İlkeler’i kendileri dikmeye çalışan Kat Sakinler’inin eseridir.
Noah Meyve’yi koparırken, eli hafifçe titredi. Meyve, mükemmel bir Müzik Nota’sı gibi bir ses çıkararak, dalından koptu. Avucundaki ağırlık Fiziksel olarak önemsizdi, ancak Kavramsal olarak çok derindi... Yaşayan Ruh ile doğrudan konuşmuş birinin kristalleşmiş meditasyonunu elinde tutuyordu!
Tereddüt etmeden Meyve’yi ısırdı.
Tadı, Modern Varoluş’ta hiçbir şeyin ulaşamayacağı kadar basit olduğu için tarif edilemezdi. Karar vermeden önceki Ân gibi, kalp atışları arasındaki boşluk gibi, Anlayış’ın Doğması’ndan önceki duraklama gibi bir tadı vardı.
İlerleme dalgası, Kamış Öz’ünden deneyimlediğinden daha yumuşaktı... Daha râfine, daha amaçlı. Ama asıl önemli olan ikincil etkidi. Noah, Algısı’nda bir şeylerin değiştiğini hissedebiliyordu, sanki Varoluş’undan haberdar olmadığı bir Perde incelmeye başlamış gibiydi.
Önündeki Ağac’a yeni bir anlayışla baktı.
Bir başka Meyve eline düştü. Sonra bir tane daha.
Her meyve... 5 Milyon Karmaşıklık ve Saflık değerine sahipmişçesine, sanki açgözlü bir vahşi gibi yemeye başlamıştı.
>Zamanlayıcı: 55:48 kaldı. >
Noah’ dördüncü Meyve’yi yerken, Karmaşıklığ’ının yıllarca süren normal Yetiştirme’yle elde edebileceğinden çok daha fazla arttığını hissettiğinde, korunun üzerine bir gölge düştü.
Bahçe’nin üzerine düşen gölge, biraz yeni bir şey olduğu ortaya çıktı.
Meraklı bir Kat Sakin’i O’nun önünde duruyordu, Varoluş’u Güç gösterisinden çok, salt Fiziksel özellikleriye dikkat çekiyordu.
O, iri yarı, genel olarak İnsan’sı bir formdaydı, ancak kafasında bir kurt başı vardı.
Yaşlılık ya da bilgelikten kaynaklanıyor olabilecek Gümüş Çizgi’li Gri Kürk, Kurt benzeri özelliklerini örtüyordu.
Kehribar Reng’i Altın ve kadim Gözler’i, Noah’a özel bir yoğunlukla bakıyordu.
“Sen, çok zayıf bir Varoluş’sun,“ Dedi, sesinde bir hırıltı vardı, bu da sözlerini tehditkar olmaktan çok daha samimi hâle getiriyordu. “Yine de, diğerleri Olası bir Ölüm’e hazırlanırken, burada en az endişeli olan Sen gibisin.“
Bu doğruydu. Etraflarında, Zaman’ın doğru Ölçülmesi’nden önce var olan Ka Sakinler’i savunma pozisyonları alıyorlardı, eski yüzlerinde korku beliriyordu. Yine de Noah sakin bir şekilde duruyordu, dördüncü Meyvesi’ni hâlâ elinde tutuyordu, ısırdığı yerden çenesine Meyve Su’yu akıyordu.
Çiğnediği parçayı yuttu, cevap vermeden önce içinden geçen karmaşık duyguları hissetti. Sesi sabit çıktı.
“Endişelenmek,“ Dedi, O Kehribar Reng’i Gözler’e çekinmeden bakarak, “İki kez acı çekmektir. Bir kez hayalimizde, bir kez de gerçekte... Eğer korktuğumuz şey gerçekleşirse. Bu, bize gerçekten sahip olduğumuz tek şey olan şu Anı çalmak dışında hiçbir şeyi değiştirmez.“
Meyve’den bir ısırık daha aldı, bu sıradan hareket O’nun sözlerini vurguluyordu.
“Bu Saniyeler’i, ne olabileceğinden korkarak, asla gerçekleşmeyecek Ölümler’i hayal ederek geçirebilirim. Ya da bu Saniyeler’i daha güçlü olmak için, olabileceklerden ziyade olanı deneyimlemek için kullanabilirim. Varoluş, elinden gelenin en iyisini yaparken sadece ilerlemelidir. Sonuç ne olursa olsun, en azından zamanımızı boşa harcamadan, O’nu kullanarak karşılamış oluruz.“
Kurt Kadın’ının Gözler’i daha da parladı, ağzı geri çekildi, Kurtlar gerçekten gülümseyebilseydi bu bir gülümseme olabilirdi. “İyi bir zihniyet!“
Onay samimi geliyordu. “Ben Silvara, Sekiz Yüz Döngü’dür tefekkür korularının koruyucusuyum.“
Kocaman başını eğdi, O’na yeni bir ilgiyle baktı. “Peki sen kimsin, eski gerçekleri söyleyen genç şey?“
“Noah,“ Diye cevapladı basitçe, bu yerde ayrıntılı Unvanlar’a gerek görmedi.
“Noah.“ Ad’ını söyledi, yeni bir Meyve’yi tadar gibi dilinde yuvarladı. “Biraz zayıf olduğun için, sana biraz yetkimden pay vererek, yardım edebilirim.“
...!
Gülümsemesi kesinlikle şeytani hâle geldi, Kıvrımlar’ı yırtabilecek dişlerini gösterdi.
“Muhtemelen senin sahip olduğun Otorite’nin Bin Kat’ından hayır daha fazla... Aslında, muhtemelen On Bin Kat’ı kadar Otoritem var. Bir ritüel aracılığıyla sana bir kısmını aktaracağım.“
Yaklaştı, devasa vücudu güneşin yanında durmak gibi bir sıcaklık yayıyordu. “Ritüel’i bilmiyorsun, bu yüzden ben yöneteceğim. Sen, sadece Meyveler’i yemeye devam et.“
O’nun onayını beklemeden, Silvara Noah’ın daha önce karşılaştığı hiçbir mucize veya teknikten daha eski bir şey başlattı. Kocaman pençeli El’ini omzuna koydu... Ve Runik Dil’de konuşmaya başladı!
>Eski Ritüel Tespit Edildi: Birikmiş Günler’in Hediye’si - Kat Yaşayanlar’ın Birikmiş Karmaşıklığ’ı ve Saflığ’ı başkalarına aktarmasını sağlar. Dönüşüm Oranı: %50 Verimlilik.>
...!
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
