Çevrelerindeki Kat Desenler’le parıldamaya başladı. Silvara’nın bedeni, aydınlatmayla hiçbir ilgisi olmayan, Varoluş’un ağırlığıyla ve O’nun Biriktirdikler’inin farkına varmasıyla ilgili içsel bir ışıkla parlamaya başladı.
O Işığ’ın akıntıları ondan Noah’a doğru akmaya başladı, her bir akıntı Sıkıştırılmış Yıllar’ı, yoğunlaşmış deneyimleri, Damıtılmış Varoluş’un kendisini taşıyordu!
Bu his çok güçlüydü. Noah, On Yıllar’ın kendisine aktığını, yüzyıllar boyunca biriken Varoluş’un Ânlar’a sıkıştırıldığını hissetti. Hücreler’i, çöl kumu yağmurunu kabul eder gibi Otorite’yi içti, Varoluş’unun her Parçacığ’ı Anlam’la daha da yoğunlaştı!
Silvara için, biriktirdiği Otorite’nin Yüz Öilyon Birim’ini harcamak, Sıradan bir Harcama gibi görünüyordu.
Ritüel’inde duraksamadı bile, ışık akışı devam etti.
Silvara sonunda durup, hafifçe nefes verdiğinde, sanki cep harçlığını dağıtıyormuş gibi Dokuz Yüz Milyon Otorite Birim’ini rahatça harcamıştı. Noah, gizlemeye çalışmadan şaşkınlıkla O’na bakmıştı.
Saniyeler içinde, başkalarının geleneksel yöntemlerle yıllarca uğraşarak elde edebileceği bir İlerleme’yi ona sağlamıştı.
Kurt Kadın, O’nun ifadesine gülümsedi, sesi sıcak ve samimiydi. “Neden öyle bakıyorsun? Biz Kat Sakinler’i birbirimize göz kulak olmak zorundayız.“ İfadesi daha ciddi hâle geldi, kehribar Reng’i gözleri derin deneyimlerini yansıtıyordu.
“Dışarıda korkunç Erken Yaratıklar, dehşet verici Kaçınılmazlıklar, bizi sanki böcekmişiz gibi hor gören gururlu Yaşayan Varoluşlar ve Sayılamayacak kadar çok tehdit var. Birbirimizden başka kimsemiz yok, bu yüzden...“
Sözler’i aniden kesildi.
BOOM!
Yukarıdan, Varoluş’un Kendisi’ni geri çekilmesine neden olan bir kükreme patladı. Bu bir Ses değil, seslendirilmiş bir emirdi: “HERKES SAVUNMASINA! BURADA!“
...!
Çılgın Erken Yaratık... Gelmişti.
Noah O’nu zar zor görebilmiş, Gelişmiş Algı’sı üzerlerine çöken Şey’in belki de sadece bir kısmını işleyebilmişti.
İlkel Varoluşlar’ın Atalar’ını hayal ettikleri gibi görünüyordu... Kavramlar’ın Kendisi’nden Deri’si yüzülmüş Deriler’le sarılmış bir Kabile Figür’ü belirmişti. Ama Gözler’i... Gözler’i, basit deliliği aşan bir Çılgınlık’la yanan kızıl güneşler gibiydi.
O Gözler koruluğa odaklandı ve onlardan Her Şey’i kaplayan kırmızı ışık huzmeleri fışkırdı.
Her Şey’i.
Saldırı, Dük Seviyesi’nin altındaki Hiçbir Şey’in Algılayamayacağ’ı, tepki veremeyeceği kadar Hızlı’ydı.
Gelişmiş Yetenekler’ine rağmen Noah bile, Goad’ı önüne getirmekten başka bir şey yapamadı... Fiziksel ve hatta Kavramsal Savunma’yı Aşan Bir Şey’e karşı boşuna bir hareket!
Ama Silvara harekete geçti.
Tereddüt etmeden, düşünmeden, Bilinç’ten Daha Eski bir İçgüdü’yle hareket ederek, devasa Beden’ini Noah’ın üzerine attı!
Vücud’u bir Kalkan, Varoluş’u ise Noah ile Kızıl Işık arasında bir bariyer hâline gelmişti.
>Bir Kavram Yutan Saldırı Tespit Edildi. Saldırı Türü: Yaşam’ın Kendisi’nin Yutulma’sı. Etki: Etkilenen Alan’da Yaşam’la ilgili tüm Kavramlar’ın tamamen durması. Temas sonucu, Tüm Anlamlar’ıyla Ölüm’dür!>
WAA!
Noah izlemek zorunda kaldı ve sadece izleyebildi... Silvara’nın o eski kehribar Reng’i Gözler’inde korku çiçek açarken.
Ama Korku’nun altında başka bir şey vardı... Kararlılık. Kabullenme. Bunun yapmaya değer bir seçim olduğu bilgisi.
Korkusu içinde, dudakları açılıp, Ses’i çıkardığında, Noah’a gülümsemişti.
Ben... Zamanımı boşa harcamak yerine değerlendirdim. Sen gençsin, bu yüzden... Elinden gelenin en iyisini yaparken ilerlemelisin.“
...!
Noah’ın Dokumalar’ı, bu Kadın... O’na az önce söylediği sözleri tekrar ederken, vızıldamıştı!
Güm!
Kızıl ışık Silvara’nın vücuduna çarptı ve hemen, korkunç bir şekilde, kanı akmaya başladı.
Bu, geleneksel Anlam’da bir Ölüm değildi. Varoluş’u Solma’ya başladı, hayatı Noah’ın Gelişmiş Algı’sı ile görülebilen Alıntılar hâlinde O’ndan koparıldı.
Kürkü Gri’den Beyaz’a, sonra Renksiz hâle gelmişti. Gözler’i, o sıcak kehribar rengi derinlikler, düz ve boş hâle gelmişti. Birkaç dakika önce sıcaklık yayan Vücud’u, Sıcaklığ’ın Ötesi’nde bir şekilde soğumuştu.
Ölürken, O’na daha sıkı sarıldı, korumasındaki boşluklardan O’na kırmızı ışığın bir parçası bile ulaşamayacağından emin olmak için. Artık bir kabuktan ibaret olan kurt gibi olan yüzünde korku ile karışık bir gülümseme vardı!
Çünkü tüm bunları yapmasına rağmen, hâlâ korkuyordu! Hâlâ hayalleri vardı!
Saniyeler içinde, Silvara’nın hayatı sona erdi ve geride, Yüzyıllar boyunca Biriktirdiğ’i Deneyim, Bilgelik ve Sıcaklığ’ı barındıran boş bir kabuk kaldı.
Yukarıdan, öfke ve keder dolu bir kükreme yükseldi... Korkunç Güc’e sahip bir Kat Sakin’i, bu bölgenin temellerini sarsan bir savaşta Erken Yaratık ile çatışmaya girmişti.
Çarpışmalarının etkisi Boyutlar arasında şok dalgaları yarattı, her darbe daha küçük Katlar’ı Yok Edecek Kadar Güçlü’ydü.
Savaş, Saatler gibi gelen beş dakika boyunca sürdü ve bu süre boyunca Noah, Silvara’nın çökmüş, Cansız Yüz’üne bakakaldı. O kızıl ışığın bir Ânlık görüntüsü bile O’nu yok edebileceğinden başka bir şey yapamıyordu!
Karmaşıklığ’ın çılgınlıkla çarpışmasının gürültüsü Katlar’da yankılandı ve Katlar var olup, olmaması bile belirsiz hâle geldi. Sonra, Âni’den, sadece Keder’li bir sessizlik kaldı.
Noah’ın ifadesi, Katlar’ın Ölüm’üne tanık olmuş bir taş kadar ağırdı.
Tüm savaş boyunca Silvara’nın yüzüne bakmıştı... Hafızasına kazınacak olan o korkulu ama gülümseyen ifadeye. O’nu birkaç dakikadan az bir süredir tanıyan Bir’i, O’nun Varoluş’unu korumak için Her Şey’i vermişti.
Sırf o bir Kat Yaşayan olduğu için ve O’nun da öyle olduğuna inandığı için!
Bir Ân sonra, Vücud’u parçalanmaya başlamıştı.
Çürüme değildi... Çürüme bile Yaşam Süreçler’ini gerektirirdi.
Bu basit bir Çözünme’ydi, Varoluş’u O’nun Hiç Var Olmadığ’ını unutuyordu. Silvara’nın kabuğu küle dönüştü, sonra Kül’den de Az bir Şey’e, Ardında Yıkım’ı ortaya çıkardı.
>Çevresel Uyarı - Yaşam Kavram’ından Yoksun Alan. Etki: Saniyede %1 Oran’ında Varoluş Bozulma“sı. Tamamen Çözünme Süre’si 100 saniyedir.>
...!
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
