Yaratık doğdu. Yaratık ölecek ya da çoktan öldü. Yaşayan Varoluşlar’da senin ve benim gibi öldürülebilir. Yaşayan Düzen’e bir bak. Ölü’den de Öl’ü. Hepsi... Varoluş Ölçeğ’inde bizden daha üstün olabilirler... Ama yine de onlar öyle. Varoluşlar. Onları asla lanet olasıca idolize etmeyeceğim. Bir daha asla.“
...!
Sözleri ağırdı, her biri Bâhçe’nin sessiz, düşünceli havuzuna atılmış bir taş gibiydi.
Malphas başını eğdi, kendi düşünceleri sadakat ve şüpheyle dolu bir girdap gibiydi.
Noah’ın gözleri ise parlak, zorba bir ışıkla parlıyordu. “O Yaratığ’ın Kendi Varoluş şekli vardı, bizim de Kendi Varoluş Şeklimiz var,“ dedi, sesi sakin ve kesin bir hüküm gibiydi. “Evet, biz farklı değiliz. Geçmişte ne olduğu önemli değil, önemli olan Şimdiki Zaman ve Gelecek. Peki... bu sığınak. Nerede ve tüm Katlar’daki Geniş Yaşam Formlar’ı, Radyoaktif Serpinticden kurtulmak için buraya nasıl taşınacak?“
...!
Schrodinger, bu kritik soru karşısında sessiz kaldı. İçkisini aldı ve Varoluş’un Kutsal Bal şarabını tek bir yudumda, kararlı bir hareketle içti. Noah’a bakarken, gözleri yeni, keskin bir ışıkla parladı. “Bir Yargıç tekrar ortaya çıktığında,“ dedi, sesi alçak, komplo kuran bir fısıltıydı, “O’nu geldiği yere kadar takip et. İzini sür. Seni üssüne götürmesine izin ver, orası Dokumâ Tezgahı’na bağlı bir Sığınak olacak. Küçük bir yan kuruluş. Umut bahçesi. Kurtuluş hattı. Oraya ulaşırsan, Radyoaktif Serpinti’den kurtulabilirsin.“
…!
Bahçeye ağır bir sessizlik çöktü.
>Efendim, yeni bilgiler Analiz Edildi.>
>“Schrodinger“ adlı Özne, yüksek riskli, yüksek getirili bir sızma görevi öneriyor. “Umut Bâhçe’si“ muhtemelen bir ileri operasyon üssü veya Yargıçlar’ı ve Hâkemler’i barındıran bir üretim tesisi.>
>Utgulanabilirlik: Böyle bir yer varsa ve gerçekten BU Tezgâh’ın bir ’yan kuruluşu’ ise, aynı koruyucu özelliklere sahip olabilir. Aşırı tehlikeli olsa da uygulanabilir bir yol. Bunun gerçekten doğru olup, olmadığını görmekten zarar gelmez.>
Noah, Schrodinger’e sakin bir şekilde baktı, ikisi sessiz, Analitik bir bakışla birbirlerine kilitlendiler. Sonunda, Schrodinger tekrar konuştu.
“Bu, benim hedeflerimden biri. Yöntemlerim sorgulanırsa bile. Bazı hayatlar kaybedilirse bile. Bu çözüm veya başka bir çözüm bulunmazsa, yakın gelecekte tüm yaşam yok olacak. Kendi Yol’unu uygulamış gibi göründüğüne göre, hayatta kalmak için kendi motivasyonun var ve hatta Varoluş Yol’undaki Varoluşlar’ı kurtarmak isteyen bir zihniyete sahip olabilirsin. Eğer Varoluş’unuz bu bedenimde bir baskı hissi yaratıyorsa, Güc’ünüz gerektiğinde dengeleri değiştirebilir. Buraya kısmen bunu söylemek için geldim, planlarıma müdahale eden bir Güç olmayacağından emin olmak için. Hepimiz aynı şeye doğru gidiyorsak, daha da iyi. Köken’i bilinmeyen bir Erken Yaratığ’ın Varoluş’un ağırlığını üstlenmesi zarar vermez. Sonuçta... Neden acı çekmek için yalnız kalayım ki?“
...!
Neden acı çekmek için yalnız olsun ki? Bu sözler, sessiz ve korkunç bir itiraftı, karşısındaki Varoluş’un derin ve kadim yalnızlığına bir bakıştı.
Schrodinger, Varoluş’un yükünü omuzlarında taşıdığına inanıyordu, kendini atamış ve belki de kendini kandırmış bir kurtarıcı.
Noah, içinden başını salladı. Varoluş’ta, Varoluş kendini seçilmiş, haberci, Kıyamet’in Haberci’si olarak görebilirdi. Ama sonunda önemli olan... Güçtü. Güç, Varoluş’un oynadığı rolü nihai olarak belirleyecekti.
Kendini kurtarıcı olarak gören birçok Varoluş’a rastlamıştı ama onlar öldürdükleri Varoluşlar’ın sayısında en üst sıradaydılar.
Kendine baktığında, uzağa bakmasına bile gerek yoktu... Oh!
Noah, bunu düşünürken, bakışları ve Schrodinger ile Leonore’nin bakışları dışarıya doğru kaydı. Algıları, izole edilmiş alanlarının Mavi-Altın bariyerini delip, geçerek, ötesindeki kaosa ulaştı.
Yaşayan Varoluşlar’ın kalabalık ve endişeli kalabalığının arkasında, devasa, düz bir gemi belirmişti, dönen boşlukta sessiz, obsidiyen beyazı bir alamet.
Ve üzerinde... Sadece Hâkiler’i bile yakınlardaki Baş, Onurlu ve Kraliyetler’in bilincini kaybetmesine neden olacak kadar korkunç Varoluşlar vardı, bedenleri ipleri kesilmiş kuklalar gibi boşlukta çökmüştü.
Oh!
Noah’ın gözleri odaklandı, artık bir mucize hâline gelen algısı, yeni gelenleri inceliyordu.
O gördü... Erken Yaratıklar’ı!
Öl’ü olanları!
Ve en önde, muazzam bir parlaklıkla ışıldayan biri.
Gördü... Tatiana, Düzenli Ölüm’ün Kraliçe’si, Karmaşıklığ’ı şaşırtıcı bir şekilde 4 Kentilyon. Gördü, asil, yarı iskelet halindeki Valerius, Güc’ü sakin, korkunç bir şekilde 3,5 Kentilyon. Gördü diğerlerini, Baş Ölüm’ün ordusunu, güçleri sessiz, ezici bir dalga!
>Uyarı: Yüksek tehdit oluşturan Varoluşlar geldi.>
> - [Birincil Ölüler’in Lejyon’u] – Ortalama Karmaşıklık: 2,5 Kentilyon.>
…!
Oh!
Onun yanında, Leonore’un sesi Schrodinger’e doğru alçak ve tehlikeli bir tıslama gibiydi.
“Şimdi daha güçlü bir beden uyandırmanın tam zamanı olabilir. Aksi takdirde, hepimiz boku yiyebiliriz.“
Baş Ölüler gelmişti. Ama Noah izlerken, algısında son bir ürpertici ayrıntı kayda geçti, RUIN/EDEN’İN son ve korkunç uyarısıyla doğrulanan bir ayrıntı.
Yeni gelen lejyonun bakışları, kolektif, sessiz iradeleri, Yaşayanlar’ın toplanan güçlerine, meraklı Paradokslar’a veya öfkeli Kökenler’e odaklanmamıştı. Dikkatleri, derin, neredeyse dini bir odaklanma ile, Infiniverse’nin Mavi-Altın Kalesi’ne sabitlenmişti.
Ve bedenleri, auraları, parlak, saf ve tamamen tanıdık bir beyaz ışıkla çevriliydi.
>Baş Öl’ü Lejyonun’un Analiz’i tamamlandı. Önemli ve beklenmedik bir Anormallik tespit edildi.>
>Onların Otorite’si sadece Ölüler’in Otorite’si değil. Bu Otorite... Düzen’in Otorite’siyle iç içe geçmiş durumda.>
...!
Düzen.
Oh, Düzen!
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların
emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
