Beyond Birthday, üçüncü cinayetinde deneysel bir yöntem uygulamıştı. Bu deneyin amacı, kurbanın iç organlarına zarar vermeden, iç kanama sonucu öldürülüp öldürülemeyeceğini öğrenmekti. Ayrıntılar şu şekildeydi: İlaçla bayıltılan denek hareket edemeyecek şekilde sıkıca bağlandıktan sonra sol kolu, derisinde oluşabilecek yırtılma gibi durumlar göz önünde bulundurularak, aralıksız şekilde yumruklanacaktı. Bu sayede kolda iç kanama meydana gelecek ve denek hayatını kaybedecekti; ancak deney -ne yazık ki- başarısızlıkla sonuçlandı. Düşündüğü gibi sol kola kan toplandı ve büsbütün morardı ama bu durum deneği öldürmeye yetmedi. Bir süre titreyip dursa da hayati bir tehlike yaşanmadı. Teoride, tek koldaki kan miktarına eşit ölçüde kan kaybı yaşanırsa ölüm gerçekleşecekti lakin öyle olmadı. Zaten bu tarz cinayet, diğerlerine nispeten pek de eğlenceli değildi ona göre. Basit bir deneydi nihayetinde, başarıya ulaşıp ulaşmamasının hiçbir önemi yoktu. Hafifçe omzunu silkerek bıçağını çıkardı ve... 
Yok yok... Bu da olmadı...
Bu anlatım biçimini değiştirmeliyim. Evet, kesinlikle bu şekilde olmaz. Böylesine resmi bir yazım tarzıyla son paragrafa mümkün değil ulaşamam. Ne kadar gayret edersem edeyim, bir an bıkkınlık gelecek ve ben defteri bir köşeye fırlatıp atacağım. Holden Caulfıeld olsa bu durumu nasıl yorumlardı acaba... “Beyond Birthday’in neyi, nasıl yaptığını öğrenmek veya düşüncelerinin izini sürmek, ona karşı büyük bir sempati duyuyor olsam bile, benim bu seferki amacım a uymaz.” derdi muhtemelen. Onun elinden çıkan bir dizi cinayeti süslü harflerle anlatmak, bu defterin kayıt (defteri) olarak değerinin yükseleceği anlamına gelmez. Çünkü bu yazdıklarım ne bir rapor ne de bir roman. Zaten ne olduğunun benim için pek bir önemi yok. Basmakalıp sözlerle başlayacağım için kusura bakmayın, ama siz bu satırları okurken ben artık yaşıyor olmayacağım.
Bu tür yazıları okuyan kişiler adı gibi bilir, L ve Kira arasındaki savaşın nasıl sonuçlandığını. Giyotinden biraz daha fazla fantastik bir cinayet silahı kullanarak korku siyaseti uygulamaya çalışan katil, aptal olduğunu düşündürtecek kadar da toydu bence. Sadece o değil, ona yoldaşlık eden zafer ve mağlubiyet meleği de öyleydi. Dünyanın böylesine ihanet ve asılsız suçlamalarla dolup taşmasını Tanrı istemiştir belki de. Bu olay, insanların “Şinigami” ve “Tanrı” kavramları arasındaki farkı olumsuz yönde düşünmelerine neden olabilir. Ama benim bu konuya kafa yormak gibi bir niyetim asla yok.
Zaten Kira beni alakadar etmiyor.
Benim için önemli olan L
L.
Yüzyılın en iyi dedektifi L. 
O, çok erken ve anlamsız bir şekilde ayrıldı aramızdan. Oysa ne kadar da yetenekliydi. Resmi kayıtlara göre 3.500’den fazla zor vakayı çözmüş, demir parmaklıklar arkasına koyduğu suçluların sayısı ise bu sayının üç katı. Öylesine güçlü bir otoritesi vardı ki dünya çapında teşkilatları parmağında oynatırdı. Her seferinde farklı bir isim, farklı bir  taç yakıştırıldı ona; ancak o asla toplum önüne çıkmadı. 
Bu defterde, sizlere, bu yüce adamın sözlerini elimden geldiğince doğru bir şekilde aktarmaya çalışacağım.
Birilerinin bilmesi gerekiyor. Bir zamanlar onun selefi olacağı söylenmiş bir adamın son vazifesi olarak, onunun yerini alamayacak olsam da, onu birilerine aktarabilir, onu başka düşüncelerde yaşatabilirim.
İşte bu yüzden bu defter başka kimsenin değil L’in defteri ve benim vasiyetim. Ben olmayan birinden dünya olmayan bir yere gönderilen bir ölüm mesajı.
Aklınıza ilk gelen şey, o koca kafalı Near itinin bu defteri ilk bulan olma olasılığı olabilir. Ama o bulacak diye korkup yırtıp yakamam bu defteri. L’i benim kadar tanımadığını onun kafasına kazıyabilsem yeter bana. Bir başka ihtimal daha var: Kira’nın eline geçmesi. Aslını isterseniz bu benim istemediğim bir durum değil. Elinde ölüm defteri, kafası fazla iyi çalışmayan Şinigami’nin kucağında oturan onun gibi katiller bu defteri okuyarak L’in tırnağı bile olamayacakları gerçeğini anlayacaklarsa bundan iyisi Şam’da kayısı derim.
Ben, L ile L olarak tanışabilen birkça kişiden biriyim. Ne zaman, nasıl bir ortamda onunla tanıştığımı , ki bu hayatımdaki en önemli hatıra, sizlere anlatmak gibi bir düşüncem yok. Ama isterseniz o gün L’den dinlediğim üç müthiş hikâyeden bahsedebilirim. Bunlardan bir tanesi Beyond Birthday’i ilgilendiriyor. Lafı dolandırmadan “Los Angeles BB Seri Cinayet Vakası” desem hemen hatırlayanlar olacaktır. Bu olayla hem L’in hem de benim 15 yaşına kadar kaldığım Wammy’nin Evi’nin derinden alakası bulunduğu şimdiye kadar açık bir şekilde söylenmedi, ama aslında öyle. 
Can kaybının 10 kişiyi ve maddi zararın 1 milyon doları aşmadığı vakalarla prensip olarak ilgilenmediği  söylenen L’in sadece üç ve ya dört kişinin öldüğü bu vakaya -geç de olsa- katılmak istemesinin nedeni bu ilişkide gizli. Ayrıntılara daha sonra değineceğim ama bu olay, hem L hem de benim için özel bir yere sahip. 
Neden mi?
Çünkü bu olayda L, kendini ilk kez Ryuzaki olarak tanıttı. 
Söylediğim gibi Beyond Birthday’in cinayetlerini nasıl düşünceler ve ya yöntemlerle işlediği beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor. Sıkıcı tasvirlerle, ilk ve ikinci kurbanlarını nasıl öldürüldüğü gibi konuları geçmek istiyorum. Dilerseniz şimdi saatlerimizi o gün sabahın erken saatlerine yani yüzyılın dedektifi L’in olayı araştırmaya başladığı, o ışıldayan ana ayarlayalım.
Of... evet, az kalsın unutacaktım. Koca kafalı Near iti ya da katil bozuntusu dışındaki insanların da bu defteri okuma olasılığını düşünerek defterin yazarı ve anlatıcısı olarak adımı açıklamam gerekir. Doğrusu bu ikisi dışındaki insanlar için adımın pek bir önemi olmayabilir. Ama kendimi tanıtmadan geçemeyeceğim. Ben eski dünyanın en şanssız insanı, ölü köpeğin bedenine en yakışan karakter Mihael  Keehl. Lakabım Mello, “bir zamanlar” beni böyle tanırlardı. 
İyi bir hatıra, kötü bir rüya...