h9 - Türkçe Çevrimiçi Oku

"Daha bu dünya yaratılmamışken ben vardım, zamanın ve hayatın ötesinde bir varlığım. Babam mı? Sizin baba dediğiniz varlığa ben baba demeyi siz yaratıldığınızda bıraktım. Gözdesi olduğum babam siz insanoğlunun babası Adem yaratıldığında tüm meleklerin eğilmesini istedi bu cılız, güçsüz ve oldukça çirkin insanın önünde. Kabul ediyorum, kıskanmıştım. Artık babamın gözdesi ben değildim. Efendimin gözdesi ben değildim ve benden çok daha güçsüz, kötülüğe yatkın o kişiye verdiği sevgi benden aldıklarıydı. Topraktan yaratılmıştı, benim gibi üstün değildi. Ateşten yaratılmış melekten nasıl daha üstün olabilirdi? Neden önünde eğilmek zorundaydım ve eğilmediğim için sürgün yemiştim? Bu büyük bir haksızlık değil miydi? Neden biricik babamdan ayrılmak zorundaydım yalnızca aciz bir kulun önünde diz çökmediğim için? Bu adil değildi, kıskanmıştım ve kalbim öfkeyle dolmuştu. Cennetin şövalyesi, Tanrı'nın prensi Lucifer sürgün yemişti. Sırf öfkelenebiliyorum, kızabiliyorum diye nasıl oluyor da kötü oluyordum? Kardeşlerimi arada bir görebiliyordum başta, sonrasında bana görünmeyi de bıraktılar. Anlayacağın bir değil birden fazla kez terk edilmiştim.

Biliyor musun? Kanatlarımı söktüler. Biricik kanatlarımı aldılar benden, fiziksel acısı umurumda değildi bile. Babamın bana merhamet etmemesi tüm her şeyi geçersiz kılıyordu. Siz insanlara öylesine merhametli, hoşgörülüydü ki bunu kıskanıyordum.

Neden mi yılan olup Havva'yı kandırdım? Çünkü biliyordum insanın içinde yatan kötülüğü ve ortaya çıkarmak istedim. Babam beni haklı bulsun istedim, beni sevsin istedim. Evimde, cennette yabancılar olmasın istedim lakin işler hiç beklediğim gibi gitmedi. Efendi bana çok kızdı, deliye dönmüş gibiydi. Beni cennetten tamamen sürdü, bir daha cennettin yüzünü bile göremeyeceğimi söyledi. Güçlü durmaya çalışsam da, ağlıyordum işte. Babamın, efendimin karşısında ağlıyordum.

Biliyor musun? Bana hiç merhamet etmedi. Neredeydi kutsal kitaplarda yazan sonsuz merhameti? O zaman anladım ki efendi sizin tanrınızdı ama benim değildi."

Zarif ellerinden birisi bir kadeh içkiyi tutarken diğeri tahtının özenle yapılmış oyuklarında geziyordu. Karşısında etten bedeni paramparça olmuş bir ruh vardı, evet bu beden kullanılırdı ama insanlara göründüğü an herkes aklını kaçırırdı. Lucifer'ın bu konu hakkında bazı planları vardı. Lothaire konuşsun ve bir şey sorsun istiyordu ama ölüm sessizliği vardı üstünde. Ona bir dil bahşetmişti, şimdiyse konuşmuyordu. Şokta gibiydi, oradan kurtulduğuna inanamıyordu sanki. Bunların hepsinin bir hayal olduğunu düşünüyor gibiydi. Lucifer tam yeniden konuşacakken beklediği soru geldi.

"Neden beni kurtardın.. ız?"

Dilini kullanmayı beceremeyen aciz günahkar Lucifer'da bir gram olsun acıma hissettirmiyordu. Gülümsedi sakince, hala şokla ellerini izleyen bedene bakıyordu. Düşündüğünden daha uysaldı, cehennemden yeni çıkmış bir insana benzemiyordu ve tam bu nedenle Lothaire ilgisini çekiyordu.

"Kurtarılmaya değdiğini düşünmüyor musun yoksa?"

Lucifer'ın alayla sözü diğerini hipnozdan çıkarmıştı, başını yerden kaldırdı. Dizlerinin üstüne çökmüş durumdaydı, güzel düşmüş meleğe uzun olmayan bir süre baktı. Gittikçe gözlerinin içindeki alev büyüyordu ve Lucifer'ın istediği şey de buydu. Fırtına istiyordu, yıkım istiyordu, savaş istiyordu. Bunlar olurken de yanında Lothaire'ı istiyordu.

"Affınıza sığınarak söylüyorum, günahlarımı bile hatırlamayacağım kadar uzun bir süre orada acı çekmeyi ve cehennemde yanmayı hak ettiğimi düşünmüyorum."

Memnuniyetle gülümsedi Lucifer, bacak bacak üstüne atmış vaziyette içeceğinin son yudumunu da aldı. Karşısında gördüğü günahkar, iblis olmanın tüm özelliklerine sahip olduğunu tek tek gösteriyordu. Kaliteli bir iblis olmanınsa.. Onları yavaşça göreceğini düşünüyordu. Lothaire'ı dokuzuncu kattan almak bu yüzyıl içinde verdiği en mantıklı karardı.

"Beş yüz yıl, Lothaire. Çok uzun bir zaman. Evet, beş yüz yıldır oradasın. Dünyaya göre elli yıl tabii. Tanıdığın herkes çoktan öldü, sen de burada yandın durdun. Ben olmasaydım sonsuza dek o acıları yaşayacaktın. Hak edip hak etmediğin umurumda değil, benim umurumda olan işime yarayıp yaramayacağın. Eğer işe yaramaz bir ruhsan seni hiç düşünmeden yeniden o çukura atarım."

Lothaire'ın kafasına bir şimşek çaktı. Bu tanrıdan bir işaretti, değil mi? Tanrıya yalvardı ve artık dayanamayacağını söyledi, Tanrı da ona gözde meleğini gönderdi. Yoksa hepsi kuruntu muydu? Kimin umurundaydı? Sonuçta kurtulmuştu. Geçmişe değil şimdiye bakmalıydı, tanrının verdiği bu şansı iyi kullanmalıydı. Sonunda tüm yalvarışları bir anlam kazanmıştı, geçmişinde çok da kötü birisi olmasa gerekti. Öyle miydi?

Lothaire düşünmeyi reddetse de aklında dönüp duruyordu işte. Tanrının lütfu olmalıydı Lucifer, sonunda kurtuluşu gelip çatmıştı. Duaları karşılıksız kalmamıştı ama Lothaire buna rağmen insan olduğunu belli eden bir şey düşündü. "Neden bu kadar geç geldi?" Evet, Lothaire hala insandı işte. Biraz nankördü belli ki hala, beş yüz yıl işkence çekse de.

Kendine gelmişti, gözlerindeki mavi alevler Lucifer'ın dikkatini çekmişti. Hamur gibiydi Lothaire, Lucifer onu istediği şekle sokabilirdi.

Lothaire az önce dikkatini çeken ama sormaya korktuğu soruyu sormaya karar verdi. Merakına yenik düşmüştü, işte bu da insanı insan yapan bir özellikti.

"Kanatlarınız.. Onların alındığını söylemiştiniz ama sizi gördüğümde kanatlara sahiptiniz."

Lucifer karşısındakinin çözülmesine gülümsedi. Lothaire gülümsemesine hayran kalmıştı, bir melekle konuşuyordu. Kovulmuş da olsa melekliğinden bir şey kaybetmemişti, hala çok güzeldi. Lothaire hasretti güzelliğe, beş yüz yıl cehennemde sadece kan, dehşet ve yaratık görmüştü. Lucifer konuşmaya başladığında dikkat kesildi.

"Onları ben, bizzat ben, ateşten yaptım. Bu güce sahibim, bir şeyleri yaratabiliyorum ama yoktan var edemiyorum. Kardeşim Michael yoktan var edebilir, efendi de. Efendi, yani babam bana bu güç yerine başka güçler verdi, öyle kutsadı beni de."

İçkisinden bir yudum daha aldı, mücevherler ve cehennem taşlarıyla kaba bir şekilde tasarlanılmış taht zarafetini taşıyamıyordu ona göre. Simsiyah saçları, simsiyah gözleri vardı. Teni bembeyazdı ve parlıyordu. Öylesine tapılası bir varlık gibi görünüyordu ki.. Böyle bir varlığa nasıl ondan çok daha güçsüz birinin önünde diz çökmesi istenmişti? Anlayamıyordu. Anlayacaktı. Cesaret, adrenalin kanında geziyordu. Bir soru daha sorup şansını zorlamak istedi.

"Ama neden ben? Anlayamıyorum, neden ben? Benim farkım ne?"

Artık diline daha iyi hakim olabiliyordu, sesini unutmuştu ve her duyduğunda farklı birisi konuşuyor gibi geliyordu ona. Lucifer'ın gözlerinin içine baktı korksa da çünkü aksi şekilde onu kızdırabilir diye düşündü. Düşünmeye ihtiyacı olmayan Lucifer yerinden zarifçe kalktı. Adeta süzülüyordu, melekti işte.

Lothaire'ın önüne gelip bir elini attı çenesine. Dokunduğu yer yanıyordu, ya derisi yoktu ya da çok büyük bir etki altına giriyordu. İki şekilde de onun için iyi bir durum değildi.

"Lothaire..

Öylesine özelsin ki.

Neden mi?

Çünkü dünya tarihi boyunca dokuzuncu kata gelip yüzyıllarca işkence çekmiş hiç kimse senin gibi değil.

Güçlü duruşun, düşüncelerin beni etkiledi. Cehennemde azap çekenlerin düşüncelerini ve dualarını duyma yetisine sahibim. En ilgimi çeken de sendin, her zaman sendin.

Ne kadar süre dayanacağını merak ettim yüzyıllarca ve sen beni hep şaşırttın.

Hiç baktın mı yanındakilere? Hangisi senin seviyende?"

Lothaire gülümsedi sözlerini bitirir bitirmez, tam bu anda kapıldı şeytanın büyüsüne. Şeytan yalan söylemezdi çünkü bunu küçük düşürücü bulurdu fakat çok iyi bir sahne ustasıydı. Lothaire kararlı bir şekilde gözlerini gözlerine dikti. Tek dizini kendine çekti, diğer dizinin üstünde Lucifer'ın önünde eğildi. Böylece artık Lucifer'ın kanatları altında yaşamaya başladı.

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;