BÖLÜM 1


Yeni bir aşkın çiçek açması için zemin hazırlamama izin ver. Ana karakterler genç bir erkek ve kadın, bir seyirci üyesi tanıklık ediyor. Sallanan sandalyemin önündeki iki kişiye göz kırparak baktım. Gergin an kalbimin göğsümden sıçramak istemesine neden oldu. Dudaklarımı her zamankinden daha sert ısırdım.

‘İşte bu.’

Önümde, altın saçları gevşek bir şekilde bağlanmış güzel bir genç bayan ve düzgün bir görünüme sahip bir adam vardı. Adamın elinde küçük, kare bir kutu vardı.

Adam kadar gergindim, ellerimi gergin bir şekilde sıktım.

'Bu sefer kesin!'

Genç adam, Kont Malone'nin ikinci oğluydu. O, zamanını sessizce çalışmaktan hoşlanan güvenilir bir adamdı. Birinci sınıf bir koca adayı.

‘Seçecek başka kimse yok.’

Genç bayan benim tatlı teyzem Lucinda. Güzelliğinin yanı sıra, nazik ancak güçlü bir kişiliğe sahip! Yanından geçen herkes bunu sorgulamadan onaylardı. Onlar cennette eşleşen bir çiftti!

'Öyleyse lütfen teyzeme şimdi itiraf et!'

Ellerim terliyordu ve onlara göz kamaştırıcı, ateşli gözlerle baktım. Çok utangaç bir adam seçtim mi diye merak ettim.
Malone kontu, tatlı aşkını itiraf etmek yerine kutuyu ona verdi.

“Benim hediyem.”

"Bir hediye?"

'Oh-Oh-Oh?'

İtiraf edemediğini görünce yanaklarımı şişirdim (somurttum).

'Evet, bu doğru. İtiraflar sadece kelimelerle sınırlı değildir.'

Kim bilir, belki kalp şeklinde tasarlanmış mor safirler vardı.

'Hadi ama! Çabuk aç, teyze!’

Yumruklarımı sıkarken teyzemin yavaşça kutuyu açan narin ellerine baktım. Açtıktan sonra küçük bir nefes aldı.

"Aman Tanrım."

‘Ne, ne? N-ne gördün?'

Hayır, bir opal taşı ya da nadir bir mücevher olmalı! Bir aşk mektubu!

“Güzel bir saç tokası.”

Teyzem parlak bir şekilde gülümsedi ve kutunun içindeki küçük saç tokasını aldı. Bu yüzden olmalı.

‘Neden bana getiriyorsun?'

Kendime çekidüzen verdim ve teyzemin bana yaklaştığını gördüm. Teyzem kısa, ince saçlarımı topladı ve saç tokasını kafama taktı. Sonra parlak bir şekilde güldü.

"Ona çok yakıştı, değil mi? Hediye için teşekkürler, Kont. Prenses mutlu olmalı."

‘Sanırım o hediye teyzem içindi... benim için değil.'

"Ha ha ha, evet... Harika görünüyor."

Ç/N: Konta acımaya başladım...

'Haklıydım!'

Gözlerimde de [ Kont gibi] gözyaşları vardı.

‘İtiraf etme cesaretini toplamak ve benimle hediyeler getirmek, sadece kişinin başkasına vermesini sağlamak içindi.’

Ona kalbimden küçük bir özür diledim. Çok üzgünüm Kont Malone.

‘Hepsi çok tatlı olduğum için!’

Teyzemin sevgisinin taşmasını engelleyemiyorum. İç çektim.

Sarhoş olur ve eve tek başına yürürsen, aniden başka bir dünyada uyanabilir misin? Bir yaşında bir bebeğin vücudunda bile?

Ölmeden önce okuduğum 'Bahar Kurumuş Topraklara Geldi' kitabındaki Lopan dünyasında gözlerimi açtım. Veliaht Prenses Amelia olmuştum.

‘Kraliçe olacağım! Piyango!’

Kore’de sıradan bir işçi olarak çalışırken aniden gelecekteki bir İmparotiçe olmak, kaderin altın kaşığını değiştirmiş olmalıyım.

Dans etmeye ve eğlenmeye değer bir şeydi.

Bununla birlikte, Bahar Kurumuş Topraklara Geldi’nin konusu neydi? İyileştirici bir romantizm kitabı okuduğumu biliyordum...

Amelia karakteri hiçbir zaman bölümlerde görünmese de. Çünkü hikayenin başında çoktan ölmüştü! Derin bir nefes aldım.

'Ölmeye mahkum bir karakter, mahvoldum.'

Romanın ana çifti teyzem Lucinda ve ülkenin şimdiki imparatoru Tess.

Babam Lloyd, merhum İmparator, sıradan bir kadına delicesine aşıktı. Statünün farklılığından dolayı annem saraya giremedi. Ani bir kazada, İmparator öldü ama çocuğunun vasiyetini bıraktı.

"Tess, sana inanıyorum. Çocuğumla, onun.....”

"Abi!!"

Lloyd'a bir tanrı gibi bakan Tess, iradesini korumaya çalıştı. Ama sonunda Amelia'yı bulduğunda zaten ölmüştü ve sadece Lucinda teyzem kaldı.

"Küçük bir çocuğu bile koruyamadın!"

Tess, Lucinda'ya olan öfkesini, kardeşinin dileğini yerine getirmekte başarısız olduğu için yönlendirdi. Ancak, türü romantizm olduğu için sonunda birbirlerine aşık olurlar....

‘Teyzem ona kıyasla çok alçakgönüllüydü. Tess küstah bir pislikti. Parmaklarını ona işaret etmesine rağmen onu çok çabuk affetti.’

Roman tam bir felaketti. Mutlu bir sonu vardı, ama kimse gerçekten mutlu değildi!

Tüm bunlardan sonra, ben İmparatoriçe Amelia, ölmek üzereydim.

"A-ababa-ba (Tanrım, neden ben oyum?)"

Zavallı konuşmamı minik bebek dilimle suçladım.

‘Ben Kraliet ailesindenim. Gerçek bir prenses!’

Veliaht prensesmişim gibi davranılmıyorum bile. Sadece erken öleceğim.

"Uh hmph"

Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi oldu ve bir yaşındaki bebeğe yakışmayan bir sesle haykırdım.

Bir yaşındayım. Dönmeyi ve emeklemeyi zar zor başardım. Tek başıma yapabileceğim hiçbir şey yok, konuşmayı başarsam bile.

"Woo a-boo (Buna son vereceğim).”

Yastığa küçük yumruklarımla öfkeyle vurdum, yatağı gözyaşlarımla ıslattım.

Sıcak bir el göğsümün etrafına sarıldı ve vücudumu sardı.

"Neden ağlıyorsun, Amel? Aç mısın? Ya da belki yorgunsun?"

Aniden bu sesi duyduktan sonra arkamı döndüm, gözümdeki gözyaşlarıyla dolu dolu baktım. Bir tarafa bağlanmış bal renkli saçlı güzel bir kadın, tatlı kahverengi gözlerle sevgiyle bana bakıyordu. Ona mırıldanarak seslendim.

"Anne! (Teyzeciğim)"

O teyzem Lucinda'ydı. Bu korkunç romanda tekrar tekrar ezilen ana karakter.

‘En kısa zamanda imparatorluk sarayına gidip velihat prenses olduğumu duyurmalıyım.’

Bu zavallı ve sefil durumdan kurtulmanın tek bir yolu vardı.

Başkalarına Lloyd'un varisi olduğumu bildirmem ve romandan farklı olarak imparatoriçe olarak geri dönmem gerekiyordu.

Ancak tereddütlüydüm çünkü orijinal romanda imparatorluk sarayında olan Lucinda her zaman mutsuzdu.

‘Belki de teyzemin kendini göstermemesi daha iyidir. Hikayenin orijinal zaman çizelgesi devreye girerse riskli olur.’

“Sevgili Amel.”

Lucinda sadece yirmi bir yaşındaydı.

Güvendiği tek kız kardeşi doğum sırasında öldüğünde, hiçbir şeyi kalmadı. Dünya sıkıntı verici ve zorluklarla dolu hale geldi.

Yeni doğmuş bir bebeği kendi başına yetiştirmek nasıl bir şey olurdu, tek başına zorluklara nasıl dayanıyordu? Yine de, Lucinda benden asla vazgeçmedi.

Ne olursa olsun kendimi hayatta tutmak zorundaydım. Tabii ki, sorunsuz bir yolculuk olmayacaktı.

‘Teyzemin ellerine ve yüzüne bak.'

Lucinda'ya üzgün gözlerle baktım. Lucinda'nın çok güzel bir yüzü vardı, ancak son yıllarda aşırı yorgunluk yaşadı. Gözlerinin altındaki koyu halkalar asla kaybolmayacak gibi görünüyordu.

‘Ben yeğenimi terk ederdim. Her gün bir çocuğa bakmak sizi huysuzlaştırır ve döversiniz.’

Ama Lucinda yapmadı. Bütün gün çalıştıktan sonra, hala kızgın olmak yerine bana parlak bir şekilde gülüyordu.

"Oh-oh~  benim tatlı Amelim. Bugün sessiz kaldın mı?"

Annem bana bu kadar güzel bir sevgi verebilir mi? İnkar edilemeyecek sevgiyle boğulmuş bir şekilde kızardım.

"Huu woo"

Ne kadar fakir olursak olalım, en azından dilencilerden daha iyiydik. Ebeveynler yoktu, yardım edecek aile üyeleri yoktu ve miras kalan mülk yoktu.

Lucinda'nın yüzü güzel olmasına ve evlenip cömert bir evde yaşayabilecek olmasına rağmen, ülke acınacak bir durumdaydı ve beni terk etmedi.

'Hepsi benim suçum.'

Ben Kraliyet ailesindenim, ama doğduğum için kendimi suçlu hissediyorum. Bir kez daha ağıt yaktım.

"Abuuu buuuu (Tanrım)"

"Ejderha? Ne?"[Lucinda'ya böyle geldi]

“......”

Eğer ağlarsam, Lucinda teyze endişelenir, bu yüzden tüm gözyaşlarımı bastırdım. Dürüst olmak gerekirse, çok üzüldüm, ama o kadar da korkunç değildi.

‘Tess'le tanışırsan, işler daha da kötüye gidebilir.’

Hiç rahatlama hissi yok.

‘Tess'in pek iyi bir kişiliği yok. Beni gördüğüne sevinmeyebilir.'

Bunu düşünürken, sarayla nasıl iletişime geçeceğimi merak ettim. Birkaç kez sırtımı okşadıktan sonra, Lucinda beni beşiğe geri koydu.

"Aç mısın? Çabuk yiyelim!"

"Waaa!"

Pirinç düşüncesiyle anında neşelendim, bu yüzden manasız mırıltılar çıkardım. Dürüst olmak gerekirse, yorgun ve sabırsızdım - hatta sütü deneyecek kadar açtım.

"Woo aaa! Woo aaa! (Beni hızlı besle, teyze!)"

"Hahaha, tamam. Bana bir dakika ver, Amel."

Teyzem heyecanlı sesime nazikçe güldü. Mutfağa gitme zamanı gelmişti.

Güm!

Dışarıdan sert bir kapı çalma sesi duyuldu. Ses vücudumu dondurdu.

Bu dünyada sadece birbirimiz vardık. Ziyaretçiler asla iyi insanlar olamazdı.

Güm! Güm!

Bir an için sessizce birbirimize baktık. Kapı çalma sesi ısrarcıydı. Evde olduğumuz belliydi.

Sonunda teyzem endişeyle dudaklarını ısırıp kapıya bakmaya gitti.

"Kim o...."

"Selam, Lucinda."

Kapıyı dikkatlice açtı ama kalın bir parmak sertçe onu yoldan çekti.

Zorla içeri giren adam, bir goril gibi çirkindi ve gür saçlıydı.

Teyzem kaşlarını çattı ve sordu, " Ne oldu, James?"

"Teklifimi düşündün mü ?"

"Sadece bunu söylemek için geldiysen, lütfen git. Yemek yemek üzereydim."

Goril günlerdir teyzemi takip ediyordu. Teyzem öfkeyle cevap vererek kapıyı kapatmaya çalıştığında, kalın vücudunu içeri soktu ve parladı.

"Hangi adam senin gibi bir çocuğu olan bir kızla evlenmek ister? Beni reddedemeyip kabul et."

'Teyzemin yüzüne aşık olan insanlar için bir kısıtlama var mı?'

Teyzemin sözlerini duyup beni hasta ettiğinde kendi kendime düşünüyordum.

"Sen evli bir adamsın!"

'Ne, bekar değil mi? O berbat bir adam!'

Evli bir adamın genç bir kızı kandırmaya çalıştığı açıktı. Goril bir insan olarak utanç duygusu yoktu ve bağırmaya başladı.

"Teklifim iyi olsa bile mi? Bu kasabanın en zengin adamı benim."

"Saçmalamayı kes!"

Teyzem kapıyı sıkıca kapattı. Goril sonuna kadar saçmalık saçıyordu.

"Çabuk karar versen iyi olur. Ben sabırlı bir adam değilim!"

‘O iğrenç (ahlaksız) adam!!’

Bütün yumruğumu sıktım.

‘Onun gibi haşareler toplum sokaklarında dolaşmamalı!'

O gorilin şehirde serbestçe dolaşmasına izin vermemeye karar verdim. Ama bir bebek ne yapabilir?

Aslında bir şey vardı! Ben sıradan biri değildim!

"Pupu!"

Havaya uzandım. Kabarık açık mavi tüylü bir kedi havada ortaya çıktı. Kafasında iki küçük boynuz ve sırtında bir yarasa gibi kanatları vardı.

Sadece İlluminas soyunun çağırabileceği bir koruyucu ruhtu!

"Neler oluyor?"

Koruyucu ruhum Pupu sordu, kürkünü diliyle yaladı. Koruyucu ruhların döküm ustalarından etkilenmesi nedeniyle, Pupu benim gibi sevimli bir bebek kediydi. Onunla içtenlikle konuştum.

“"O piçin kıçını tekmele! Yürümesini engelle!"

“Haha, bugün ilginç bir emir verildi. Anladım.”

Pupu bir kedi gibi çok oynaktı, ince gözleriyle gülümsedi ve havada kayboldu.

“Bir süre evime geri gelemeyecek.”

Bir kişi belirli bir evi ziyaret ettikten sonra bir düzine kez yolculuk ederse, kalçaları ağrımaya başlar ve sonra tekrar o eve gitmezler.

'Bir dahaki sefere geri gelirsen, geri dönemezsin.'

Teyzeme burun akıntımla baktım.

Teyzem her zaman çok güçlü ve cesurdu, ama şimdi ağlıyordu.



-Bölüm Sonu-

__________________________________________


Ç/N: Novelin ingilizcesinin sadece 1. bölümü çevrilmiş durumda, yeni bölüm attıklarında bende çevirmeye başlayacağım. Şimdilik hikaye bu kadar ama şahsen hikayeyi eğlenceli ve bir bakıma fantastik buldum. Umarım çevirimden keyif almışsınızdır. İyi okumalar~




~michie