10.Bölüm: Kimsin Sen?

Leonard yatakta yatan ince bir bel görebiliyordu. Güneş çoktan yükselmişti ama oda şafak gibi sönüktü. Cadının istikrarlı nefes alması odada yankılandı. Derin uykuda olmalı, diye düşündü.

Hemen odanın etrafına bakmaya başladı. Onun niyeti belliydi; cadının aldığı tabancayı geri almak.

Lakayt bir şekilde cadının odasında gezinirken, Eleonora kıpırdamadı bile. Bir dakikalığına Leonard uyuyan ona baktı.

Kabul etmesi zor olsa da onun baş döndüren güzelliğini inkar edemezdi. Pek çok kez, onun birçok gaddarca suç işlemiş kötü bir cadı olduğunu inanması zor buluyor.

Gözleri mavi bir şekilde parlıyordu ve dudakları erik gibiydi.

"Keşke onun öfkesi yüzüne benzeseydi."

Leonard dilini cıklattı ve üzerine doğru eğildi. Onun gözleri hızlıca kadını inceledi ve uyuyan kadının karmakarışık kayısı saçını sıyırdı.

O, ona bu kadar yakındı ama hiçbir hareket yoktu.

Vazosundaki toz zerresini fark eden cadıya ne oldu? Eleonora Asil, düşük tansiyon veya kansızlık ile ilgisi olmayan ve isteksiz olamayacak kadar enerjik bir kadındı.

Böyle düşünerekten saçını okşamak üzereydi.

"Buradayım."

Dedektif kolları havadayken aniden durdu.

Ne zamandan beri siyah kırmızı saçlı ve koyu kırmızı gözlü oğlan pencerenin çevresinde otururuyordu.

Leonard bebeğin bu sabahkinden daha büyük olabileceğini düşündü.

Olamaz.

Çocuk bu sefer daha sert bir tonda konuştu.

"Eğer Noah'a dokunursan, ödersin."

Noah? Eleonora'nın takma adı mı?

Güneş genç çocuğun yüzünde parlayarak cazibesini açığa çıkardı. Yatağa atlayıp onu korumak istermiş gibi önüne geçti. Leonard onun tatlılığına karşı gülüşünü yuttu.

Çocukla göz teması kurmak için oturdu ve duruşunu yatağın önüne getirdi.

"Adının ne olduğunu söyledin?"

"Henüz yok."

"Henüz yok mu?"

"Noah bana daha isim vermedi."

Leonard biraz kaşlarını çattı. Tuhaf bir belirtmeydi.

3 ya da 4 yaşlarındaki bir çocuk gibi görünüyorsun ve hala bir adın yok. Ve bana adını vermiyorsun?

'....sakın söyleme.' Yüzü aniden saçma bir fikir yüzünden sertleşti.

Saçma şekilde hızlı büyüyen isimsiz bir çocuk. Tuhaf ünvan, efendim. Bu ejderhanın damgasına benzemiyor mu?

Yaslanaraktan dedektif çocuğun yüzüne daha yakından baktı; siyah kıvırcık saç ve koyu kırmızı gözler.

Evet, düne kıyasla biraz daha kesinlikle biraz daha büyümüş, sesi ve telafuzu daha netleşmiş.

Kesinlikle, Kyle Leonard kemiklerine kadar dedektifti. En ufak ipuçları bile asla gözden kaçırmazdı.

Kayıp ejderhanın yumurtası. Baş şüpheli olan bir cadı. Cadının yetiştirdiği insan olmayan çocuk.

"Kimsin sen?"

Çocuk koyu kırmızı gözlerini kırptı. Hemen sonra çocuk gözlerini yarı ay gibi eğdi ve güldü. O netti, masum bir gülümsemeydi. Çocuk kafasını salladı.

"Söyleyemem."

"Neden?"

"Noah'a iyi görünmem lazım."

Kyle kaşlarını çattı. Bu ejderha mı?

Gözleri arkada huzurlu bir şekilde uyuyan kadını seyretti.

Eleonora Asil ejderhayı damgalamış olsaydı işler yüz seksen derece farklı olurdu. O kendi başına Laurent'i ayakta tutuyordu ve şimdi de ejderhanın gücünü mü alacaktı?

O zaman onu göz altına almanın bir anlamı yok. Onu göz altına almak yerine gücünü imparatorluk adına kullanması için yalvarmalı.

Leonard düşüncelere dalarken çocuk da kafa yordu.

Çocuk sadece Noah'ı sevdi. Bunun sebebi onu ilk defa ilk gören insan olması değildi.

Her gün ona zorluk vermesine rağmen ona süt veriyor ve soğuktan korumak için onu battaniyeye sarıyordu. Ve ona yapışırsa, gerçi somurtuyordu ama, karşılığında bir sarılmaya erişebiliyordu.

Onun ifadeleri ve davranışları biraz farklı olsa da Noah basitçe ona karşı kibardı. Hatta o bugün ona sarılıp uyumuştu.

Ancak; eğer Noah, onu bulur bulmaz atarsa, onu öldürebilirdi.

____

Son cümle -_-

Çevirmen elini yaktı o yüzden yarın bölüm gelmeyebilir. (Sanki hergün bölüm atıyorum da. Neyse ondan sonraki gün atarım. Ana konuya giriyoruz yavaş yavaş.)