İlmek anlatıyor.
Çiğdem'in yanından ayrıldığımda bir süre ne yaptığımı bilmeden etrafta dolaşmıştım. Bazen duvarların içinden geçiyor bazen de önümde ne olduğunu görmeyip çarpıyordum. İyi ki kimse beni görmüyor.

Çiğdem ensemden öpmüştü ve hâlâ öpücüğün sıcaklığını hissediyordum. İyi ki yakasız tişört giymişim bugün diye düşündüm. Çiğdem'in ağlaması geldi gözümün önüne. Beni gerçekten çok seviyordu. Gerçekten onu öpmemi mi istiyor? Yani bu onu mutlu eder mi? Bu daha çok beni mutlu etmek için gibi sanki.

Bir evin çatısına oturup güneşin batışını seyrediyorum. Çiğdem ve ben sürekli çalıştığımız için böyle şeylere uzun zamandır vakit ayıramıyoruz. Oysa gün batışı muhteşem. Keşke o da burda olsaydı, ama insanlar tek başına bir kızı bir evin çatısında görürlerse, yapacakları ilk şey polisi aramak.
Off insanlar yüzünden hayatını yaşayamıyor resmen.

Neyse o olmadan gün batımını izlemenin bir anlamı yok diyerek yerimden kalkıyorum. Çalışma zamanı... Dur bakalım bu gün kimin düşüncesini değiştiriyoruz? Doğru ya Nurdan hocanın... Onun evine doğru havada süzülürken Çiğdem'in yüzü kızarmış bir şekilde "akşam yapalım" deyişi geliyor aklıma. Dengemi kaybedip yere çakılıyorum. Yerden kalkıp üstümü çırparken
"Gerçekten yapacak mıyız?" diye düşünüyorum. Tekrar Çiğdem'in utanmış yüzü gözümün önüne geliyor...

Kafam bu kadar meşgulken gideceğim yere yürüyerek gitmek daha mantıklı. Yani onu ö-öpmeyi ben de istiyorum ama hem çok utanıyorum hem de böyle bir şey yapmasak bile hayatım boyunca onun yanında kalabilirim, böyle olunca kendimi çok çıkarcı gibi hissediyorum. O isterse yaparım ama :)

Off nasıl başlayacağımı bile bilmiyorum. Hiç deneyimim yok. Hoşuna gitmezse ve benden nefret ederse diye de çok korkuyorum. Keşke nasıl yapacağımı bilsem... Bu düşünceler içinde Nurdan hocanın evine gelmiştim. Şimdilik işime odaklanmalıyım.