"—Bu, İlk Kuzey Bölgesi, Birinci Kuvvetler 'Balyoz' tüm İşlemcileri çağırıyor. Tüm İşlemcilere."
Yanda yatan ortak "Juggernaut", elli tonu aşan Löwe'den temiz bir darbe aldıktan sonra, top ve zırh üzerinde kötü bir şekilde ezildi, hareket edemedi.
Pilot, bölgenin eteklerinde eski bir köprüye gelirken felçli sağ yarısını sürükleyerek ezilmiş kokpitten sürünerek çıkmayı başardı. Sırtını harap bir taş sütuna dayadı ve zayıf bir şekilde uzandı. Gözlerini açmak istedi, ancak sonunda kendini tamamen uyuşuk hissetti. Solmuş kemik rengi zırhı vücudundan sızan kanla bulaşmıştı ve gece bile canlı bir şekilde berraktı.
“Balyoz'un, 'Kara Kuş'un lideri bu.”
Filonun tüm üyeleri ortadan kaldırılmıştı.
Bölgedeki diğer güçlerin de ortadan kaldırılmış olması muhtemeldi.
Toplam yok etme.
“Legion”un özellikleri “Juggernaut”tan çok daha üstündü ve hiçbir karşılaştırma yapılmadı. Böyle vahşi düşman birimleri eşi görülmemiş bir ölçekte saldırdı ve savaşma güçleri zayıf olduklarından hayatta kalma umutları yoktu.
Ama savaştılar. Arkalarında korunmaya değmeyen bir ülke vardı ve dönüşlerini bekleyen aileler de yoktu.
Ama savaşmaya devam ettiler.
"Savaşımız sona erdi."
Böylece Seksen Altılılar'ın geriye kalan tek gururu buydu.
Işığı engelleyen zırh ay ışığını yansıtmadı ve bir Löwe'nin ağır metalik gövdesi ona doğru hareket ederken neredeyse hiç ses çıkarmadı.
Belki de düşman, ölmekte olan bir fareyi birkaç mermi harcayarak katletmeye isteksizdi, çünkü ne korkunç derecede güçlü 12.7 mm ağır makineli tüfekler ne de vahşi 120 mm tank topu ona doğrultulmamıştı. Löwe, bir etoburun küstahlığıyla ağır ağır ilerledi, devasa gövdesi taş köprünün tüm genişliğini kapladı.
Daha fazla hareket edemeyecek durumda olduğundan, sadece burnunu çekerek yaklaşan bu çelik tanka doğru başını kaldırabildi.
Tek yönlü bir iletişim kanalıyla halka açık kanallara konuşuyordu, ancak alıcının diğer ucunda sayısız seksen altı arkadaşının onu dikkatle dinlediğini hissedebiliyordu.
“Bunu duyabilen tüm İşlemcilere. Sonuna kadar savaşan ve sonuna kadar hayatta kalan herkese. Sonunda emekli olduk. Herkese iyi çalışmalar.”
Ne kadar mücadele ederlerse etsinler ölümün onları beklediği, kurtuluşun veya umudun olmadığı, ölümün olmadığı bu cehennemi savaş alanında yaşadılar.
Yapması gereken her şeyi söyledikten sonra tüm iletişimi kesti ve kulaklığını bir kenara attı. Daha sonra ezilmiş sağ elinde kaba görünümlü kontrol cihazını aldı.
Löwe, taş direğe bahtsızca yaslanırken gözlerinin önünde kapanarak taş köprüyü geçti.
Beş yıl önce. O zamanlar, ilk filosunun komutanı, Cumhuriyet'in Ortodoks Ordusundan sağ kalan ve savaş alanına atılan bir Seksen Altılı'ydı. Komutan ona nasıl savaşacağını, nasıl hayatta kalacağını ve bu kumandayı nasıl kullanacağını öğretti.
Bunu yapacak beyaz domuzlardan hiçbiri kalmamıştı.
Dudakları ve teni yoğun ısının altında yanıyor ve çatlıyordu, yine de yüzündeki gülümseme çok içtendi.
Asla bir kez olsun umutsuzluğa kapılmamalı, hayatta kalma umudunu yitirmemeli, kalbindeki gururu kin lekelememeli.
Kendine empoze ettiği kurallar bunlardı ve bu sayede bugüne kadar savaşmaya devam edebildi.
Ama en sonunda, ondan gelen bu replik kesinlikle affedilebilir, değil mi?
Düşman biriminin bacağını önünde kaldırdığını gördü ve kıkırdayarak fünyeye bastı.
Bu dize, Cumhuriyet'in savaşmaktan vazgeçen, gerçeklikten çekinen, bu şekilde ne direneceğini bilmeyen, ne de ölmeyi seçen utanmaz, trajik beyaz domuzları içindi.
“–Size hizmet ediyor.”
Köprüye takılan plastik elmas yükü patladı.
Eski geçen köprü, kara savaşının çelik canavar kralı ve ölüler arasında sayılamayacak bir Seksen Altılı ile birlikte yükselen bir ateş topuyla karanlık nehre battı.
Cumhuriyet takviminin 360 yılı, 25 Ağustos, saat 2317.
Askeri karargahta siren çaldığında, genel ofisteki İşleyicilerin hiçbiri bunun ne anlama geldiğini anlamadı.
Bir anlamda, bu beklenen bir şeydi.
Siren on yıl önce kuruldu.
Kendilerinden öncekiler, ülkeyi korumakla görevli Cumhuriyet Ortodoks Ordusuna göre, tüm erkekler, hatta arka uçtaki personel bile, bu sirenlerin çalınmasına asla izin vermemek için cepheye koşup orada yiğitçe öleceklerdi.
Devasa hologram ekranlar canlandı. Bir duvarı kaplayan devasa hologram ekranda, gecenin karanlığı ve elektronik parazit nedeniyle kaba bir görüntü görüntülendi.
Hepsi ekrana dikkatle baktı, şaşırmış ya da sinirlenmiş görünüyordu. Aralarında sadece Lena boğazını tıkayan garip bir aciliyet hissetti.
Gökyüzüne ulaşan devasa bir beton yapı vardı, duvarları bir güverteyi veya birkaç küçük evi gömecek kadar kalındı; ve bu noktada, gelişigüzel çöküyordu.
Bu yapı gerçekten çok ağırdı, paramparça çatlakların menderes benzeri bir vadiye benzemesine neden oldu ve devasa bir çelik rengi sürüsü benzer akıntılarda kükredi. Çeşitli çok bacaklı ordulardan oluşan korkunç bir ordu, vadiyi geçerken öldürme kapasitesini sınırlarına kadar sergiledi.
Omurgasından yukarı tırmanan bir ürperti hissetti.
"Bu ne? Biraz film mi? Kulağa ilginç geliyor.”
"Hey, biri şunu kapatsın. Gürültülü."
Hiçbiri daha önce böyle bir şey görmemişti ve açıkçası onları bilmedikleri için trans halinde tembellik edip tembellik ettiler. Lena kendini zayıf hissetti ve bir adım geri tökezledi.
On yıl boyunca, Cumhuriyet vatandaşları savaşın sorumluluğunu Seksen Altılılar'a yüklediler ve gözlerini ve kulaklarını kapatarak kendilerini sahte barışın kafesine gizlediler. Ordu bile düşmanın gerçek yüzünü görmemişti. Aralarında görünüşlerini bilen tek kişi, onlara bizzat tanık olan Lena'ydı.
Bu, altı yıl önce, merhum babasıyla cephe hattını ziyaret ettiği, onu kaybettiği ve Ray tarafından kurtarıldığı gündü.
Ve sadece bir yıl önce, Spearhead Squadron'u desteklerken görüşünü Raiden ile senkronize ettiğinde.
Orduyu bir kama oluşumunda yöneten hücum öncüsü, piranalar kadar keskin biçimli Ameise'lerdi.
Grauwolf'lar, altı ayakları üzerinde şaşırtıcı bir hareketlilik ile yaklaşarak, çökmüş duvarın düzensiz, kopuk yüzeylerinden geçerek ilerliyorlardı.
120 mm'lik tank topuyla tüm çevresine karşı tetikte kalan Löwe, istikrarlı bir düzende yarışıyordu.
Dinozor, molozları cezasız bir şekilde çiğnemek ve bir kenara atmak için devasa ağırlığını kullanarak, düzlüklerdeymiş gibi ilerliyordu.
Ve yerde sağlamlığıyla ün salmış, ancak gözlerinin önünde tamamen çökmüş yapı vardı – Grand Mur.
Bu,
Siren, son savunmanın ihlal edildiğini gösteriyordu.
“…!”
Geldiler.
"Lejyon" sessizce Eintagsfliege'nin elektronik müdahalesinin arkasında gücünü inşa ediyordu ve saldırılarını bu gün başlattı. Gerçeği görmezden gelirken kırılgan hayal dünyasında saklanan Cumhuriyet, Shinn'in tahmin ettiği gibi, sonunda bu gün kibri nedeniyle yıkımıyla karşılaştı.
"Lejyon", Grand Mur'un enkazını defalarca geçti.
Korumasız Seksen Beş Bölgeye, sonsuz barışla dolu olduğunu varsaydıkları San Magnolia Cumhuriyeti'ne girmişler ve kendilerini korumak için nasıl savaşacaklarını unutmuşlardı.
Büyük ihtimalle çoğu 'Kara Koyun' idi. Devlet ömrünün üstesinden gelmek için içlerine yerleştirilen ölülerin beyinleriyle “Lejyon”, Cumhuriyet'in savaş alanında ölüme terk ettiği, onlara uygun bir cenaze töreni bile vermediği Seksen Altı kişilik kitlelerdi.
Ölüler ordusu eve dönmüştü.
Kale duvarındaki kırışıklığın ortasında, yıkılmanın eşiğindeydi, çelik selinin ve gecenin ötesinde bir ışık belirdi.
Soğuk ve mavi optik sensörlerin neden olduğu bir ışıktı, insanları sonsuz bir uçuruma sürükleyen, derin ve karanlık bir ormandaki hayalet bir ışıktı.
Soluk ay ışığı belirsiz bir siluet gösteriyor. Gökdelen veya devasa büyüklükteki gölge, gerçek menzili belirlemeyi zorlaştırıyordu.
Gölgenin ön tarafı hızla yükseldi. Aynı zamanda, monitördeki gürültü bir nedenden dolayı güçlendirildi.
Birden fark etti.
Yıkılan Grand Mur'ün harap olmuş sahnesinde, bir dev ona defalarca vurdu ve sonunda onu ezdi.
Bir top saldırısının neden olduğu bir yıkımdı.
Bir flaş.
O anda, ekrandaki görüntüler kayboldu ve tamamen karanlıktı. Muhtemelen kamera ya da kameranın kurulduğu arazi top tarafından havaya uçurulmuştu.
Siren hiçbir azalma belirtisi göstermedi.
O anda.
Doğu cephelerinin Birinci muharebe bölgesinde seçkinlerin elitlerinin bir zamanlar karşılaştığı, ancak geri çekilmek zorunda kaldığı bir birlik vardı. Çarpıcı atış hızına ve çağdaşlarının ötesinde menzile sahip yepyeni bir uzun menzilli toptu ve saldırılarını bir sağanak gibi muazzam bir güçle yağıyordu.
“–Demiryolu tabancası.”
Lena mırıldandı ve dudaklarını büzdü.
Hemşehrileri, bir kargaşa olduğunu hissederek, ancak en ufak bir tehlikede olmadıklarını hissettiler. Aniden ofisten çıkmak için kontrol odasına doğru döndü. Askeri botların topukları tahta zemine indi ve endişeli vuruşlara neden oldu.
RAID aygıtı yanıltıcı bir ısı yaydı.
"Lena! O siren...!”
"Rapor veriyorum, Majesteleri! Kuzey cephesi...!”
"Arnett, Tepegöz. Olumlu. – Buradalar.”
Bağlanabilecek her bir birimi hedeflemek için Para-RAID'i değiştirdi ve bunu yapmaya başladı. Tipik olarak, bir komutan yalnızca bir birimle senkronize edilebilirdi, ancak bu kesinlikle yeterli değildi. Böylece Arnett'in yardımını aldı ve Para-RAID ayarlarını bir yıldan biraz fazla bir sürede değiştirdi.
Düşman, Cumhuriyet'in savaş alanında ölüme terk ettiği sayısız Seksen Altılı'nın ölü ruhlar ordusuydu.
Onlara direnmek için savaş güçlerini toplamaları gerekiyordu.
Savaşmaya devam etmek için.
Son sözlerine karşılık olarak savaşmaya devam etmek, hayatta kalmak.
“–Bu, Ön Cephedeki tüm İşlemciler için “Kanlı Regina”dır!”
Federasyon Askeri Takma Adı, Morphos.
Tek bir birim Grand Mur'u kırmak için yeterliydi ve yeni "Legion" birimi Federasyon ordusunun kalesini toza çevirdi. Yıkılan askeri karargahta bulunan bu görüntü, bu belirli düşman biriminin ilk gözlemlenen verileriydi. [img]https://hellping.org/wp-content/uploads/2017/12/p270-p271-300x213.webp[/img]
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
