"Operasyon sona erdi. Ağdaki tüm "Lejyon" kuvvetleri savaş operasyonlarını durduracak."
"Kontrollü Alanlara Geri Çekin."
†
Sonuç olarak, savaşın başlangıcından bu yana ülkelerin "Lejyon" a karşı ilk ortak operasyonu başarılı oldu.
"Lejyon" Kontrollü Bölgeden toprakları geri alamadılar. Batı'nın koridora yönelik soruşturması, yalnızca eski yüksek hızlı demiryolu etrafında odaklanan bir cephe hattının egemenliğiyle sonuçlandı, ancak üç ülkenin fikir birliği, bölgeleri oradan genişletebilecekleriydi. "Lejyon" uzun yıllar topyekün bir saldırı için güçlerini yığmıştı, başarısız oldu, geri çekilmek zorunda kaldı ve yeniden başka bir acil saldırı başlatmak için yeterli güce sahip değildi.
Birlikte çalışarak insanlık "Lejyon"a karşı savaşabilirdi.
Küçük bir adım olabilir, büyük bir umut getirdi.
†
"──Öyle olsa bile, bu hala iyimser bir durum değil."
Federasyon başkenti St. Yedder'de sabahtı, pencerelerin dışına kar yağıyordu.
Batı Ordusu Genelkurmay Başkanı ve 177. Mobil Tümen Karargah komutanı, Cumhurbaşkanlığı ofisindeki devasa masanın önünde duruyorlardı.
"Batı Ordusu kuvvetlerinin %60'ını kaybetmişti. Düzenli bir kuvvet değişimi yetersiz olacak ve tüm uzman öğrenci okulları, subay öğrenci okulları ve eğitim kampları için eğitim döngüsünü kısaltmak zorunda kalacağız. Ancak, eğitimin yetersiz kalacağı yadsınamaz.Eğitim tesisleri de aynı sayıda aday gerektirecek ve bu da Federasyon ulusal gücünün azalmasına neden olacaktır.”
Savaşta ordu, üreten değil, kaynakları ve insan gücünü tüketen bir orduydu. Üretkenlik ve yeniden nüfus için yaş grupları, ulusal savunma amaçları için orduya alındı. Elbette Geleceğin Ulusal Gücü tükenecekti.
Birleşik Krallık ve İttifak da aynı durumla karşı karşıya olabilir. Her ikisinin de nüfusu düşüktü ve durumları daha vahim olabilir.
"Aksine," Lejyon" bazı tükenmiş mangalara sahip olabilir, ancak Weisels ve elektrik üretimi Atomarias'ın üretimi zarar görmedi. Yenilenme yetenekleri akıllıca, bizim tarafımızın çok ötesinde kitlesel silahlar üretebiliyorlar… ve muhtemelen bu sadece olacak. savaş devam ettikçe daha da kötüleşecek."
"Sözünüzü kesmeye gerek yok Tümgeneral. Yani, mevcut durumda stratejimizi sürdürmeye devam edersek, insanlık tüm kıtayı geri alamazsa yorgunluktan kaybedecek... doğru muyum?"
"Evet. Dolayısıyla stratejimizi revize etmemiz gerektiğine inanıyorum..."
Kısa vadede, benzer ölçekte başka bir saldırı başlasaydı, insanlık buna dayanamazdı.
Büyük bir karşı saldırı gönderdiler ve "Morpho"yu yok ettiler. Her iki hedef de tamamlandı, ancak girişim "Lejyon" ile kaldı. Federasyonun yorulduğu ve çok fedakarlık yaptığı anlaşıldı.
"Kademeli olarak ilerlemeyeceğiz, sınırlı taarruzlara odaklanacağız. Savunma hatlarımızı korurken bir manga oluşturacağız ve ateş gücümüzü 'Lejyon'un çekirdeklerini ortadan kaldırmak için odaklayacağız. Batı Ordusu onları bir silah olarak gördü. ilk adaylar, ama aynı fikirde olmanızı hiç beklemiyorduk, Ekselansları"
Eskiden askeri bir süper güç olan Federasyon, onları elit olarak görüyordu.
"Eski Cumhuriyet'ten kurtarılan genç askerler olan Seksen Altılıların etrafında toplanmış bir saldırı gücü oluşturacağız… bizi affedin, ama uzun zamandır bu gençleri ülkenin barışı için fedakarlık yaparak sövdünüz. Bu teklif aleyhinize mi? ideallerin?"
"Durum bu, ama gönüllü oldular── ve cepheye gitmeyi umdular. Başka seçeneğim yoktu."
Ernst sakince cevap verirken pencereden dışarı baktı ve karlı St. Yedder'i gördü. Erken bir Kış sabahıydı ve başkent Noel Arifesi festivali için hazırlıklara başlamıştı.
"Onların kendi idealleri var ve sırf onlara acıdığım için reddetmeye hakkım yok. Savaş alanına dönmeyi tercih ederlerse, birkaç yoldaşın onlara eşlik etmesini umuyorum. Ayrıca Shinn'e gelince ... Kaptan Nouzen , onları olabildiğince güvenli bir yerde tutmayı umuyorum. "
Kıpırdayarak havada uçuşan holografik e-postaya bir göz attı.
Federasyon ordusunun Üstün Yeteneklileri dosyasının üzerinde kişisel bir damga vardı. Bu damga, operasyonla ilgili özel notlarla dolu kişisel dosyada göze çarpıyordu.
"Saldırı kuvveti "Lejyon"un çekirdeğine saldırmak zorunda kalacak ve ayrıca çevre ülkelere yardım sağlaması bekleniyor. Çeşitli ülkelerde konuşlandırılacaklar ve yabancı komutanların sorumluluğu altına alınacaklarsa, orada en azından onlara biraz ilgi gösterilecek... Sırf genç yetenekli Kanaryalar diye onların laboratuvar faresi olmasını istemiyorum."
Ernst yana baktı ve Tümgeneral'in yüzü sertti. Buna karşılık, Genelkurmay Başkanı homurdandı.
"Buna ordumuzun nahoşluğu neden oldu. Demek ki şüpheniz bu, Ekselansları."
Böyle dedi, başını eğerken kötü niyetli bir küçümseme göstererek.
"Fakat Kaptan Nouzen'e gelince, komutan olarak misafir bir subayı kabul edecek mi? Doğrudan astı olacak. Eski zaliminin emirlerine itaat etmektense şimdiki Tümeni seçmesi daha olası değil mi? "
"Ona bundan bahsetmiştim. Dün verdiği tatilden yeni döndü."
Genelkurmay Başkanı tek kaşını kaldırdı ve Ernst omuz silkti.
Shinn de dahil olmak üzere, Nordlicht Filosu eski San Magnolia Cumhuriyeti idari bölgelerinin ıslahına katılmıştı, ancak ilk bölge savaşında düşmana karşı bir çıkmaz vardı. Böylece, ana kuvvetler geri çekildi, takviyelerle yeniden gruplandı ve geri çekildi.
Bir askerin savaş verimliliği, bir operasyonda belirli bir süre geçtikten sonra düşecekti. Eski bir askeri süper güç olarak, Federasyon kuzeye ve güneye akın etmişti ve zamanında teslim ve dinlenme konusunda net bir anlayışa sahipti. Geçiciydi ama gençler sonunda biraz dinlenebildiler.
"Ben de bunun için endişelendim ama görünüşe göre buna gerek yok. Çünkü ──..."
†
Shinn askeri üniforma giymişti, çünkü bu bir asker için resmi bir andı ve askeri siyah trençkot üzerine örtülmüş, karlı bulutların altında Federasyon başkentinde gezindi.
Ulusal Mezarlık, St. Yedder'in banliyölerinde geniş bir alanı kaplıyordu ve toz kar kül gibi görünüyordu, gökyüzü beyaz bir örtüyle gizlenmişti, ancak hafifçe parlıyordu ve mezarlığı çevreleyen Leylaklar, düşen yapraklar ve siyahtı. soğuk rüzgarlara maruz kalan ağaç kabuğu. Bu karlı peçenin içindeki tek renkli manzaranın ortasında, muhtemelen aynı zamanda geri dönen Batı Ordusu askerlerine ait, çeşitli yaş ve cinsiyetlerin üniformalı izleriyle dağılmış mezar kümeleri duruyordu.
Bu kar tanelerinin kışın çiçekleri olduğu söylenirdi. İlkbaharda çiçek açan Leylaklardı. Yaz aylarında, Leylakların altındaki Güller açardı. Sonbaharda, Salvialar yere saçıldı. Mezarlarına hiç ziyaretçisi olmayan kahramanlar, yıllık eşit miktarda çiçek adak alabiliyordu. Shinn, Ulusal Mezarlık manzarasını kış mevsimi dışında hiç görmediğini hatırladı.
Görünüşe göre bilmediği çok şey vardı.
Shinn, birçok yeni mezarın bir köşesinde sıradan birinin önünde duruyordu.
"──Uzun zaman oldu, Eugene"
Eugene Lantz.
Taş mezara, doğumuyla ölümü arasındaki on yedi yıllık boşluk ve adı kazınmıştı ve gecenin üzerine yağan ince kar tabakasıyla kaplı büyük mezarlığın sakin sabahında sessiz kaldı.
"Geç kaldığım için üzgünüm."
Ama Eugene orada değildi.
Vücudunun yarısı geride kaldı. İradesi ve anıları artık içeride değildi.
Shinn, geride kalan Ölülerin kalıcı dilek ve düşüncelerinin parçalarını duyabiliyordu. Onun için bu bir değerler ya da din farkı değildi, sadece bir gerçekti.
Cennet ve Cehennem yoktu.
Tüm Ölüler, istisnasız, dünyanın dibindeki karanlığa geri dönecekti.
Böylece Shinn, hafızasında Eugene'den başka kimseyle konuşmuyordu. Öyle olsa bile, Shinn'in biraz anlaşılmaz bulduğu kişisel bir konuşma yapmak için sadece bir adı olan bu sade mezar taşına ihtiyacı vardı.
Mezar taşında adı, doğum yılı ve ölüm yılı yazılıydı. Onu tanıyan herkes ortadan kaybolduğunda, sadece bir kayıt haline getirilecekti.
Boşluğa dönen Federasyon askerleri, onları hatırlamak için mezarlar istedi ve Seksen Altıncı bölgede, 576 yoldaş, kurtuluşlarını küçük alüminyum parçalara emanet ettiler. Ancak ölümden sonra gerçekten istedikleri şey muhtemelen mezarlar değil, onları anacak insanlardı.
"Batı cepheleri, siz hayattayken olduğu gibi kalır."
Aldığı çiçekleri mezarın önüne girişe yerleştirir. Federasyon sert bir kışın ortasındaydı, bu yüzden çiçekler beyaz zambaklardı, bir seraya baskın düzenledi. Yumuşak beyaz renk, cilalı siyah granit mezar taşıyla karşılaştırıldığında olağanüstü beyaz görünüyordu.
Çiçek satan büyükanne onun bir asker olduğunu biliyordu; ne de olsa askeri üniforma giymişti. Bu benden bir hediye, bu yüzden Shinn'e bir buket çiçek daha verdi. Bu karlı günde, büyükanne sabah erkenden KIA'nın uyuduğu Ulusal Mezarlığın girişine geldi. Dudaklarını büzdü, sanki göreviymiş gibi başını kaldırdı.
"Cumhuriyet'in hayatta kalan Seksen Altılısı, Federasyon tarafından korunuyor ve ordu, onları merkez alan, "Juggernauts" pilotluğu konusunda uzmanlaşmış yeni bir ekip kurmaya karar verdi. Mola sona erdiğinde, orada konuşlandırılacağım."
Toplamda yaklaşık on bin adam, aslında büyük bir tabur.
Pratik olarak hayatta kalan tüm İşlemciler Federasyon ordusuna katılmak için gönüllü oldu.
Bir yıl önce Shinn ve yoldaşları aynı kararı verdiler.
"──Bana daha önce neden dövüşmek istediğimi sormuştun.
Daha doğrusu, Eugene sormak istedi, sadece sözünün kesilmesini istedi ve hiç fırsatı olmadı.
Ne Shinn ne de Eugene, bunun aralarındaki son konuşma olmasını beklemiyordu.
Ölüm herkes için aniden tarafsız kaldı.
İşte bu yüzden Seksen Altılılar sonuna kadar pişmanlık duymadan yaşamakta, pişmanlıkları kalmayana kadar yaşamakta ve bu haysiyetle savaşmaya devam etmekte ısrar ettiler.
Ve bundan başka hiçbir şeyleri yoktu.
"Dürüst olmak gerekirse, hala bilmiyorum. Bizim için, benim için senin dediğin gibi savaşmak için bir nedenim yok. Dönecek bir yerim yok, gitmek istediğim bir yer... ve hiçbir şeyim yok. korumak istiyorum."
Ailesi ölmüştü ve kendisine miras kalan kültüre yabancıydı, büyüdüğü memleket anılarının karanlığında çoktan silinmişti.
Ayrıca sayısız hayaletin ağıtlarını rehber olarak kullandı, ölen yoldaşlarının anılarını ve ruhlarını hatırladı ve kardeşini öldürme hedefi ile yaşadı. Kardeşi olmadan bir geleceğe umutla bakmak onun için gerçekten zordu.
Orada olmayabilecek uzak gelecek ya da hemen köşede olması gereken yarın çok belirsiz, belirsiz ve tahmin edilemezdi.
Shinn'in hâlâ hiçbir isteği yoktu, istediği hiçbir şeye de sahip değildi.
Yine de.
"Ama istiyorum... Onları en sona getirmeye söz verdim ve sanırım onlara göstermek istediğim şeyin savaş alanı olmadığını biliyorum."
Bir de bir yıl önce veda ettiği bir kız vardı.
O zamandan beri, Cumhuriyet savaş alanında onlara yetişmek için tek başına mücadele etti. Her yerde ölümle dolu bir savaş alanı görmek için yetişmek onun için fazlasıyla acımasız olurdu.
Özel keşif görevine gitmeden önce, o gece son bir konuşma yaptılar. Shinn o zamanlar yardım olmayacağını varsaymıştı, ancak bu yıkıma tanık olacağını ummadan hayatta kalabileceğini umuyordu.
"…Deniz,
O zamanlar ondan önceki kişi, ablasına denizi göstermek istediğini, çünkü onu görmediğini söylemişti.
Ona görmediği bilinmeyeni göstermek istedi.
"Gerçekten görmek istemiyorum ama insanları yanımda götürmek istiyorum. Onlara bilinmeyeni, görmedikleri şeyleri göstermeyi umuyorum. Sanırım bunu savaşma sebebi olarak kullanacağım."
Bu dilek yerine getirilemedi, çünkü bu dünya "Lejyon" tarafından zincirlendi.
Tabii ki mezar taşı yanıt vermiyordu ve içinde Eugene'in ruhunu hiç barındırmıyordu.
Ancak, cana yakın, nazik akranının gülümseyeceğini ve "Bu iyi" diyeceğini hissetti.
"Tekrar geleceğim... bir dahaki sefere, sana görmediğin şeyleri anlatacağım."
Mezar taşı cevap vermedi.
Bunun yerine, mekanik hayaletlerin ağıtları bu dinginliğe sızdı. Savaş alanında mahsur kalan yoldaşların düşünceleri son sözleriyle ağıt yakmaya devam ediyor, ortalıkta dolaşıp kurtuluş arıyordu.
Anladım. Hepinizi unutmayacağım.
Sessizce arkasını döndü ve ileri adım attığı anda, gözünün kenarında belli belirsiz bir kişi gördü. Eugene'e ya da ölü kardeşine benziyordu. Baktığı an, çırpınan kar örtüsünün ortasında kafasını arkaya çeviren uzun saçlı bir kız buldu, silueti Kaie'yi andırıyor ve yine de farkında olmadan onlara yetişen kişiye benziyordu.
Geri dönen Ölüleri geride bıraktı ve buraya dönmemiş olan silah arkadaşlarıyla birlikte savaş alanında dolaşan hayaletlerin peşine düştü.
Kahramanlar, Ölüm Tanrısı'nın uzaklaşmasını izlerken yağan toz karın ortasında sessiz bir şekilde sonsuza kadar dinlendiler.
"Ulusal, Mezarlık"ın önündeki girişte her zaman yaşlı bir büyükanne olurdu ve Nina'ya her zaman bir buket çiçek verirdi.
Nina'nın küçücük bedeni çok büyük olan zambak buketine sarıldı ve zaten aşina olduğu ağabeyinin mezarına giden yolda yürüdü.
Geçen yarım yıl boyunca Nina yavaş yavaş ölmenin erkek kardeşinin asla geri dönmeyeceği ve onunla bir daha asla karşılaşmayacağı anlamına geldiğini anlamaya başladı.
Ağabeyinin öldürüldüğü, yani belli bir kişinin geri dönememesine neden olduğu söylendi.
Bu onu üzdü, ümitsizliğe kaptırdı, bu yüzden o kişiye bir mektup yazdı, ancak bu noktaya kadar bir cevap alamadı. Bu kötü bir insan olabilirdi ve cevap vermedi ya da belki mektup ona ulaşmadı.
Bu 'savaş'ın gerçekten korkunç olduğu söylendi ve çoğu, tıpkı ağabeyi gibi öldü. Belki o kötü adam da öldü.
Nina, eğer kötü adam kardeşiyle Cennette karşılaşırsa, kardeşinden özür dileyebileceğini düşündü. Erkek kardeşi kibar biriydi ve kötü adam kesinlikle affedilebilirdi ve Cennette arkadaş olabilirlerdi.
Çünkü bir insandan nefret etmek insanı sinirli, acılı hissettirir, iyi bir şey değil.
O anda, kardeşinin mezarının önünde, soğuk beyaz kardan farklı, yumuşak, süt beyazı bir yığın fark etti.
Onu taşıyarak sendeledi... onlar Zambaklar'dı ve kar henüz üzerlerine yığılmamıştı. Birileri onlara şimdi teklif etmiş olmalı.
Etrafına bakındı ve mezarın boşluklarından çok uzaklaşmış bir kişi gözünün önüne geldi. Bu kişi, aynı yaştaki erkek kardeşinden biraz daha uzundu.
Ve son kez gördüğü kardeşi gibi, çelik renkli bir üniforma giymişti.
O kişiyi bir yerde gördüğünü hatırladı.
Kardeşiyle eğlendiğini hatırladı.
"…Eee,"
Düşünmeden, usulca seslendi ama ses kar perdesinin diğer ucuna ulaşamadı.
Geldiğine sevindim mi?
Hatırladığına sevindim mi?
Yoksa ölü kardeşimin aksine onu canlı olarak geri getirmeyi başardığına sevindin mi?
Nedense genç Nina bir şeyler söylemek için güçlü bir dürtü hissetti.
"Eee,...çok teşekkür ederim...！"
Ses kara çekildi ve genç kız nasıl bağıracağını bilemediği için sesini iletemiyordu.
Ama yine de, toz karın diğer ucundaki belirsiz siluetin başını hafifçe çevirdiğini hissetti.
†
"Juggernauts" ve onların sadık takipçileri, yolculuklarının en sonunda Bahar bahçesine gömüldü. Federasyon ordusunun çelik renkli üniformasını giymiş aynı yaştaki genç subay sakince gülümsedi.
"Tanıdığıma memnun oldum ama tam olarak değil. Yine de ilk kez buluşuyoruz."
Bu sözlerin kulağa neden bu kadar neşeli geldiğine gelince, Lena bilmiyordu.
"Uzun zaman oldu, İşleyici Bir. Geade Federasyonu Kaptanı, eski Öncü Filo lideri, Shinei Nouzen."
Tamamen şaşkına dönmüştü.
Lena kendini tanıtan gence bakarken gümüşi beyaz gözleri büyüdü.
Onunla benzer yaştaydı, subay öğrenci okulundan yeni mezun oldu ve böyle genç yaşta iki kez terfi etti, zaten Yüzbaşı rütbesi. Onyx'in simsiyah saçları ve Pyrope'un kanlı kırmızı gözleri vardı, uzak duracak kadar yakışıklı beyaz bir yüzü vardı.
Lena daha önce görünüşünü hiç bilmiyordu.
Ona bıraktıkları fotoğraf çok kabaydı, uzaktan çekilmişti ve görünüşlerini net göremiyordu.
Ama ses,
Sakin, sabırlı ses biraz uzak görünüyordu, yine de kulağa rahat geliyordu—
"…,Shinn...？"
Çocuk doğal olarak biraz alaycı bir şekilde gülümsedi.
"Bana ilk kez böyle seslendin. Evet, benim Binbaşı Millize."
"Hayattasın…"
"Evet. Ölmeyi başaramadı."
Sesin biraz kısa mı yoksa aşırı künt mü olduğu.
Lena neredeyse fışkıran gözyaşlarını güçlükle tutabildi.
Gözlerini kırpıştırırsa kaybolacağından korktuğu için gözyaşlarının gözlerinin bulanıklaşmasını istemiyordu.
Bunun yerine gülümsemek için elinden geleni yaptı.
Muhtemelen yakışıksız görünüyordu, ama bunu umursamıyordu.
Bu iki yıl boyunca.
Bu iki yıl, Cumhuriyet duraksayıp sonunda mağlup olurken, onlara ne oldu?
"Lejyon" kontrollü bölgeyi geçtiler, yabancı topraklara geldiler ve anavatanlarından farklı üniformalar giydiler.
Söylemeye gerek yok, bu iki yıl boyunca savaştılar.
Onlar için sonuna kadar savaşmak bir tür gurur, gülümseyerek çıktıkları bir yolculuktu.
"…Ben hep senin peşindeydim.
Kırmızı gözler parlıyordu.
" Biliyorum ."
"Yakaladım."
"Evet."
Nedense, bu sakin ses çok nostaljik görünüyordu.
Uzattığı elini iki eliyle tuttu, sonunda gözyaşları iradesine karşı düştü, ama doğal olarak bir gülümseme oluştu.
Bu sözleri söylemeye fırsatı yoktu.
Ama bu sefer sonunda yapabildi.
"Bundan böyle ──Ben de hepinizin yanında savaşacağım."
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
