Bir karartma uygulandı; cephe hatları gece devriye filoları dışında sessiz kaldı ve Para-RAID aracılığıyla hayatta kalan tüm güçlerle temas halinde kaldı.
Bu ciddi durumla karşı karşıya kalan Lena, soluk renkli dudaklarını büzdü.
Onlar çoktan hazırlanmışlardı.
Bu günün geleceğini biliyorlardı. Kendi tesellilerine sığınırken, ötelerindeki yıkımı uzun süredir görmezden gelen Cumhuriyet, "Lejyon" saldırılarına karşı cılız gücüyle direnmeye çalışarak son anlarını yaşıyordu.
Doğu cephesinde konuşlanmış "ölüm tanrısı"nın öngördüğü gibi, düşmanlarıyla nasıl yüzleştiklerinde bir fark vardı, çünkü gururlu Seksen Altılılar, nihai kaderlerinden kaçamayacaklarını bilerek savaşmaya devam ettiler.
Her halükarda, Para-RAID'ini herhangi bir soruya cevap vermeden ve kontrol odasına doğru acele etmeden önce, Seksen Beş bölgede yeniden toplanmaları için çeşitli bölümlere yalvarmıştı. Bu sorulara cevap vermeye gerek yoktu. Gerçekten yardım etmeyi amaçlasalar, buraya, Seksen Beş Yasama Bölgesine gelirlerdi. Ondan önce Seksen Altılılar ile Cumhuriyet arasındaki mayınları temizlemesi ve "Grand Mur"un kapılarını açması gerekecekti.
Lena, siyah üniformasının iç cebinde saklı olan bir şeye nazikçe bastırdı.
Bu onların son umuduydu.
Az önce geçtiği koridorda gizlice bir figür belirdi.
O anda, Lena omzundan tutuldu. Hemen arkasını döndü.
Karşısındaki kişiyi görünce mırıldandı.
"Tuğgeneral Carl-Stahl...!"
Elini yana doğru salladı ve kendisinden bir kafa uzun olan adama baktı.
Bu an, Cumhuriyet, Seksen Altılılar ve Lena'nın hayatta kalıp kalamayacağını belirleyen Rubicon'du.
Çaresizlik içinde kararsız kalan bu adamın yoluna çıkmasına elbette izin veremezdi.
"Kara mayınlarını temizleyeceğim ve "Grand Mur"u açacağım... cephedeki tüm güçleri çağıracağım, ateş gücümüzü "Lejyon"a karşı yoğunlaştıracağım. Umudumuz olabilir..."
"Yeter. Seksen Altılılar'ın içeri girmesine izin vermektense, Cumhuriyet'in "Lejyon" tarafından yok edilmesi daha iyi. Vatandaşların durumu daha iyi olabilir."
"Bu noktada, nasılsın-…!"
Albaların tek insan olduğunu, Seksen Beş bölgede huzur içinde yaşama ve ülkemizin yok edilmesini izleme hakkına sahip olduğunu düşünmeye hâlâ bu kadar takıntılı mısınız?
"Seksen Altılılar'ın Cumhuriyet için savaşmasına imkan yok."
Bu ani sözleri duyunca, Lena yüzünde sözlü bir kırbaç hissetti.
"Cumhuriyet tarafından mazlum, terkedilmiş, zarar görmüşler, bu noktada bizim ricalarımızı kabul etmeyeceklerdir. Senin bir zorunluluğun, bizi kurtarman için hiçbir nedenin yok... En fazla biz bunu hak ettik diyerek bizimle alay edecekler."
Lena dişlerini gıcırdattı.
Bunu biliyordu.
Utanmadan onlardan yardım istemeye, onları korumaya cesaret edemiyordu.
Fakat.
"Hiçbir zorunlulukları yok ama bir sebepleri var. Jeneratörlerimiz ve üretim tesislerimiz var. Bu tesisler hayatta kalmak, savaşmak için gerekli. Bunca zaman savaştıktan sonra bunu anlamamaları mümkün değil."
Carl-Stahl'ın yaralı yüzünde bir kaş çatma belirdi.
Görünüşe göre gerçekten dayanılmaz bir şeye tanık olmuştu.
"Ne kadar idealistsin... belki başlangıçta böyle düşünceleri olabilir. Ancak, kendilerini koruyamayan gereksiz vatandaşları korumaktansa "Lejyon"a kendi güçleriyle direnmenin daha iyi olduğunu anlayacaklar."
"..."
"Bu olduğunda, sonra ne olacak? Katliam burada daha iyi bir sonuç olabilir. Tarih okuduktan sonra, bilmelisiniz ki, bundan sonra olacaklar, olmasını istediğiniz kadar güzel olmayacak, özellikle… sizin gibi genç bir kadın için. "
Bu olası gelecekten bahsettiğinde, Lena dehşete düştü.
Bu olasılığı asla varsaymadığından değil.
Pek çok savaşa komuta etmiş olduğundan, ekibindeki İşlemcilerin güvenini kazanmış olabilirdi. Ancak onlar için o sadece arkada güvenle savrulan beyaz bir domuzdu.
Böyle bir olasılığı hesaba katmıştı - Seksen Altılılar bir kez çağrıldığında katledileceklerdi.
Ayrıca olabilecek ahlaksız şiddeti de düşünmüştü.
Ama öyle olsa bile.
Elini, iç cebine nazikçe yerleştirdiği ve su geçirmez bir çantayla gizlediği üniformasının altındaki harflere ve fotoğrafa uzattı... "Lejyon" saldırıya başlarsa diye.
Bunlar onun için geride kalan son sözlerdi.
"Ama öyle olsa bile... En başından pes edip yok olmayı beklemeye niyetim yok. Sahip olduğum her şeyi vererek ölebilirim... ama sonuna kadar savaşmaya devam etmek istiyorum."
Yoksa Shinn ve bu şekilde yaşayan ve kendisinin de böyle yapacağına inanan diğer üyelerle yüzleşemezdi.
İki çift gümüş göz birbiriyle karşılaştı ve aniden Carl-Stahl yana baktı.
"İstediğini yap."
Arkasını döndü ve uzun koridorda ilerlemeye başladı. Omzunun üzerinden büyük bir saldırı tüfeği asılıydı, geniş sırtına yaslanmış, ağır bir şekilde sallanıyordu. Cumhuriyet tarafından üretilen, bir veya üç kez ateş edebilen, bakımlı 7.62 mm'lik bir tüfekti.
Bu muhtemelen Carl-Stahl'ın gençliği boyunca kullandığı silahtı.
Her asker için atanan tüfekler farklıydı ve kişisel tüfeğini sadece eğitim ve muharebe sırasında kullanabiliyordu. Seri üretim bir saldırı tüfeğiydi, ancak her birinin ayrı bir kalitesi vardı. Sadece tüfeklerine aşina olanlar onları iyi kullanabilirdi.
Carl-Stahl'ın gençliğinde edindiği, on yıl önce Lejyon'a karşı yapılan savaşlarda kullandığı ve bu noktaya kadar yanında kaldığı tüfekti.
"Tuğgeneral-?"
"Rüya görmek çocuklar için bir ayrıcalıktır Yüzbaşı Millize. Ve bir yetişkinin görevidir - bu tür rüyaları uyanmadan ve acımasız gerçek tarafından ezilmeden korumak."
Bir eliyle kravatını çıkardı ve yere fırlattı. O anda Lena, kalın subay üniformasının altında pratik amaçlara uygun çatışan savaş botlarının olduğunu fark etti.
Her zaman niyeti mi vardı…?
"Bekle ve ezil Lena. Bekle ve güzel hayallerin gerçeklik tarafından nasıl ezildiğini gör."
"Bey-"
Lena farkında olmadan elini 'amcasına' doğru uzattı... sadece dudaklarını büzmek ve yumruğunu sıkmak için.
Onunla yüzleşmeye hiç niyeti olmayan silueti selamlarken çizmeler takırdadı.
"Evet, iyi şanslar - Tuğgeneral Carl-Stahl."
Bu sözleri söyledikten sonra Lena tekrar askeri karargahın koridorlarına döndü.
Sessizce ona karşı son sözlerini düşündü. Bunu, zihninin bir köşesinde küçük bir yol gösterici yıldıza yerleşinceye kadar tekrarladı.
Eğer bir gün, yolculuğumuzun sonuna varırız.
Evet, Shin.
Elbette, yattığın yere doğru gideceğim.
Yolculuğunuzun hedefine.
†
Bitmek bilmeyen "Legion" sürüleri saldırılarına devam etti, toplar gümbürdüyordu ve bıçaklar çatıştı.
Aniden, Shinn görünüşte bir şey tarafından sarsıldı.
Bir ses duymuş gibiydi.
Önündeki kitlelerle mücadele ediyor, yaşam mücadelesi veriyordu. O an bir saniyeliğine oyalandı ve savaşlar tarafından çabucak yutuldu, yok olurken unutuldu.
Son anlarında bunun 'onun' sesi olacağını hiç düşünmemişti.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
