[color=#222222]“[font=Open Sans, sans-serif]Aşıkken, bütün bir ergenlik çağında ayrı düştük ama gençliğini, en güzel çağını tekrar seninle birlikte yaşamayı çok istiyorum.” Ye Feiye “A Billion Stars Can’t Amount To You” -
“O gece… O sen miydin?”
On sekiz yaşındayken, Ji Yhi aşık olduğu kişiye sevdiğini itiraf etmenin binlerce -hatta milyonlarca- farklı yolun hayalini kurdu, ama hiçbir zaman bütün cesaretini onun karşısına çıkmak için toplayabileceğini düşünemedi. İlk kelimeleri büyük ihtimalle “O adam… O gece… Sendin, değil mi?” olurdu.
He Jichen gözlerini devirdi ve gelişigüzel bir sokak lambasına yaslandı. Ji Yhi’nin sorusunu duyduğunda kafasını bile kaldırmadı, ama kaşlarını çatmıştı. Kirpikleri titriyordu. Bununla birlikte, onun o temiz ve parlak cildi her zamanki durgunluğuna ve solgunluğuna dönmüştü.
Eğer Ji Yhi onun bu duygu değişimlerinin farkına varmasaydı, He Jichen’in onun sorusunu duymadığını zannedecekti. Bir an için Ji Yhi sessizce, karşısında duran genç adama kararlı bir şekilde baktı. Cevaplamaya niyeti olmadığını görünce, hafifçe dudaklarını büzdü ve tekrar sordu, lakin bu sefer daha kesindi... “O gece, o sendin… Doğru, değil mi?”
Ji Yhi ikinci kez sorduktan sonra, nihayetinde He Jichen kafasını kaldırıp baktı ve karanlık, duygusuz gözleriyle Ji Yhi’ye bir bakış attı. Daha sonra doğruldu ve hiçbir işaret bırakmadan oradan ayrılmak için arkasını döndü.
Ji Yhi onun arkasından bakakalmıştı ve içgüdüsel olarak ellerini sıkıca yumruk yaptı.
O gece oradaki kişi o olmalıydı, bu konu hakkında hiçbir yanlışlık yoktu.
O gece beni öpüşü… çok nazikti… Yanılıyor olmama imkan yoktu…
Neden o geceden tamamen farklı bir adam olarak göründüğünü bilmemesine rağmen, Ji Yhi zorla da olsa ona itiraf etmek için bütün cesaretini toplamıştı, bu yüzden bu şekilde yarım bırakamazdı! İkinci kez bunu yapmaya yetecek cesaretinin ve yüreğinin olmayacağına korkuyordu.
Bu düşünceyle birlikte Ji Yhi, He Jichen’in peşinden koştu. “O gece onun sen olduğunu biliyorum… Ben…”
Ji Yhi daha bitirmeden, He Jichen hızlanmıştı. İkisinin arasındaki mesafe artıyordu.
Ji Yhi koşmaya başladı ve arayı biraz da olsa kapatmıştı.
“Çok uzun zaman önce ben… Seni fark etmiştim. Ben…”
Çoktan sokağın öbür tarafına geçen He Jichen, taksi çağırmak için elini kaldırdı.
He Jichen taksinin kapısını açmadan önce Ji Yhi hızlıca ona yetişti ve gömleğinin kolunu yakaladı.
He Jichen ondan kat ve kat uzundu bu yüzden ona bakmak için kafasını çevirdiğinde biraz küçümseyici hissettirmişti.
Bu bakışla birlikte, Ji Yhi’nin ağzından akıp giden kelimeler bir anda durdu. Endişeli bir şekilde He Jichen’in gözlerinin içine baktı ve yutkundu. Ama en sonunda, korkusuz bir şekilde “Seni her zaman sevmiştim. Hala daha da seviyorum… Sen de…”
He Jichen aniden kolunu kaldırdı ve güçlü bir şekilde gömleğinin kolunu tutan Ji Yhi’nin küçük ellerini kavradı.
Ji Yhi daha da sıkı tutmaya başladı ve lafını bitirdi, “… beni seviyor musun?”
He Jichen onun parmaklarından tam kaçmak üzereydi ki, aniden ürperdi ve kaslarını gevşetti.
Onun böylesine az da olsa kontrolünü kaybetmesi, Ji Yhi’nin karnında kelebekler uçmuş gibi hissettirmişti.
Bana karşı bir şeyler hissediyor olmalı! Aksi halde neden o gece bana dokunurdu ki? Aksi halde neden bu gece ona, onu sevdiğimi söylediğimde bu denli afallasın ki?
Ji Yhi kafasını kaldırdı ve He Jichen’in şaşkınla ışıldayan gözlerine baktı. Nefesini tuttu, sonrasında ise yüzüne ciddi bir ifade takınarak her bir kelimeyi tek tek vurguladı, “Sevgilim olur musun…”[/font][/color]
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
