“X-11 paketin yeri ve güvenliği hakkında bilgi toplayabildiniz mi?” Hologram şeklinde sadece kafa silüeti görünen adamın sorusu ortamı germişti. Etrafındaki arkadaşlarına bir bakış atıp sessizliği bozan adam soruyu yanıtladı. “Maalesef paketin yeri ve durumu hakkında güvenilir bir bilgiye sahip değiliz.” Beklediği cevabı alamayan hologramdaki şahsın, istenilen cevabı veremeyen maskeli kişilerin sessizliğini bölen bipleme sesi oldu.
“Sinyal var, radarda sinyal var.” Karşısında duran yüksek detaylı ve teknolojik ekrandaki soluk ve güçsüz kırmızı ışığa bakan adam konuşmuştu. “Hemen sinyalin yerini tespit et ve sakın kaybetme bu şansı tepemeyiz.” Bunun ne kadar büyük bir şans olduğunu bilen ve hologramın karşısında oturan kırmızı maskeli adam heyecandan ayağa fırlamıştı. “ Neler dönüyor orda X-11 yeni bir gelişmemi?” Olayı çözememiş adam karşısındakileri bu umutsuz durumda neyin heyecanlandırdığını merak ediyordu. “Paketten zayıf bir sinyal yakaladık, yerini tespit etmeye çalışıyoruz.” Hologramdaki adamın rahatsız edici ve kartlaşmış gülümsemesi ortamı doldurdu. “Haağahağah güzel, çok güzel bu şansı da kaybetmeyin size güveniyorum.” Dedikten sonra görüşmeyi bitiren adamdan ve hologramından geriye odanın içinde yankılanan kahkahası kalmıştı.
Konuşma boyunca odanın köşesinde ayakta dikilen ve diğerlerinden daha farklı bir maske takan adam sonunda harekete geçti. Gülümseyen paranoyak bir tavşan şeklindeki maskesini yüzünden çıkardığında turuncu saçları ve üç gözü ortaya çıktı. İki gözü içindeki boncuk mavilerle etrafı parlatırken alnındaki üçüncü göz kapalıydı. Radarın başındaki yeşil maskeli adamın yanına gelerek “Yerini tespit ettin mi?” diye sorarken bir yandan da ekrandaki sinyale bakıyordu. “Tespit ettim efendim. Sinyal Dünya ve uydusu Ay’ın yakınlarından geliyor.” Elindeki siyah deri eldivenleri çıkarıp masaya koyan adam ellerini ovuştururken kendi kendine mırıldanmaya başladı. “Bir kere de tam yerini öğrensek de ben uğraşmak zorunda kalmasam çok güzel olmaz mı?” Mırıldanması bittikten sonra çıkış kapısına yönelen adam “Ben odam da dinleniyor olucam. Yeni bir gelişme olduğun da bana haber verirsiniz onun dışında rahatsız etmeyin.” Dedikten sonra mekiğin kontrol odası olduğu anlaşılan yerden çıktı. Karşısındaki uzun ve karanlık koridorda yürüken kendi kendine mırıldanmaya başladı. “Demek Dünya ve Ay kulağa ilginç geliyor. Ademoğulları beni nasıl eğlendireceksiniz.”
****
Kolundaki kodu okuttuktan sonra yıkık dökük, bazı ışıkların sökük bazılarının ise bir yanıp bir söndüğü tren durağına girmişti Apollo. “Neyseki gidiş için yeterli param var, artık dönüş yolu için bir şeyler düşünmem gerekicek.” Siniri biraz yatışmış olsa da içindeki öfke hiç bitmeyecek gibiydi. Apollo her ne kadar bu kadar sinirli olsa da gerçek kişiliği bu değildi. Sinirli ve intikam peşindeki Apollo parayı elinde bulunduranlar tarafından yaratılmıştı. Gerçek Apollo ablası için mekik yapan ve bir mucit olmayı isteyen genç ve akıllı bir çocuktu. “Acıktım.” En son yemek yemesinin üstünden bir buçuk gün geçmişti. “Bir çörek alacak kadar bile paraya sahip değilim.”
Duvar diplerinden ve tren yolundan sürekli geçen küçük ve şişman ay farelerine baktı. Bu hayvanlardan Dünyada da olduğunu ve bir çok hastalık toplayıp dağıttıklarını okumuştu. Aydaki akrabaları o kadar ölümcül değildi. Etrafta gezen küçük ,şişman ve şirin şeyler olarak bilinirlerdi. “Acaba bunlardan birini mi yesem? Yok canım daha neler onu yapmam için iki gün daha aç kalmam lazım.” Kafasını bu düşünceler yoklarken gözüne bir otomat takıldı. Birkaç insan kollarındaki kodları okutuyor ve istediği yiyecekleri alıyorlardı. Aklına bir fikir gelen Apollo gülümsedi ve kapüşonlusunu kafasına geçirdikten sonra harekete geçti. Eline kimsenin dikkatini çekmeyen ve yıllardır bir kişinin bile dokunup okumadığı üzeri boş duyar ve duyurularla dolu broşürlerden bir kaç tane aldı. Otomattan yemek almış insanların yanına sırayla giderek rolüne başladı. “Efendim siz de aaaa evet, sizde Ay’ın yeni bayrak dikicisi ünvanı için yarışmak ister misiniz?”
İçinden hem broşürlerin saçmalığına gülüyor hem de bunların varlığını sorguluyordu. Sorduğu kişiler reddedip başlarından savmış bazıları da ayıp olmaması için broşürleri almıştı. Apollo asıl hedefine yaklaşmak üzereydi. Elinde tuttuğu paltosu ve otururken yanına koyduğu iş çantası ve giydiği kahverengi takım elbiseyle önemli ve parası olan bir şahıs olduğu belli olan adama baktı. Adam otomattan bir poşet dolusu yiyecek almış ve yanına koymuştu. Apollo yaptığı saçma hareketler yüzünden fark edilmişti. Doğal olarak kimse böyle şeylerle uğraşmak istemediğinden ya oradan uzaklamış ya da o onlara yaklaşırken kaçmıştı. Apollo banktaki adama doğru yaklaşırken uzaktan seslendi. “Efendim sizde 17. Ay faresi yarışları için bağış yapmak ister misiniz?” diye seslendi.
İçinden kendini övüyordu. Çünkü ya aldığı bağışla ya da adam kaçacağı için ona kalacak yiyeceklerle karnını doyurabilirdi. Adam Apolo’yu fark etti. Uğraşmak istemediği için bir eline paltosunu diğer eline çantasını alarak uzaklaştı. Yemekleri bitirmiş ve kendile gurur duyan Apollo gelen sesle irkildi. “5 numaralı tren durağa yaklaşıyor , bineceklerin hazırlanması rica olunur.” Karnı doymuş, yüzündeki gülümsemeyle gelecek treni beklemekten yorulmuş Apollo ayağa kalktı. “Sonunda, artık alışveriş vakti geldi.” Apollo Ay ve Dünya kontrolündeki uzay alanları arasındaki bu trene bir çok kez daha binmişti ve sonunda istediği yere yaklaştığını biliyordu. Her yıl sadece bir kere açılan ve onun mekiği yapmak için tek şansı olan yer. Tren hoparlöründen yeni bir ses yükseldi. “Sonraki durak Uzay malzemeleri hurdalığı.”
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
