Apollo gözlerini açtığında bulunduğu ortama yabancı kalmıştı. Bulunduğu noktadan çevresine baktığında sonunu göremediği bir yerde olduğunu fark etti. Sonu bucağı olmayan yer aslında bir yermiş gibi de hissettirmiyordu. Ayaklarının altındaki morun tonlarındaki kristalimsi yapı o kadar hafif bir dokunma hissi oluşturuyorduki Apollo yürümek yerine uçtuğuna inanabilirdi. Bir anda neden burada belirmişitki? Buraya gelmeden önce ne yapıyordu? İşte o an bir cevap bulmuş olabilirdi. Bedeni küreyle tuhaf bir etkileşim geçirdikten sonra kendini burda bulmuştu. “Acaba öldüm mü? Belkide o küre lanetliydi ve ruhumu çalıp beni hapsetti? Ahhh kimi kandırıyorum küre ölmemi istese bana böyle bir güç verir miydi?” Apollo kendini sorgulayarak bu durumdan kurtulmanın yolunu arasa da bunun bir işe yaramayacağını fark etmesi uzun sürmedi.
Ümitsizlik ve inançsızlık dolu bir horultuyla yere oturup kafasını tavana diken genç o an bir şey fark etti. Altındaki inanılamayacak kadar düz ve pürüssüz alanın aksine tavanda ufak çıkıntılar vardı. Klasik üçgen prizma şeklinde olan çıkıntının düz tarafı arkada kalırken eğimli tarafı Apollo’nun dönük olduğu taraftaydı. “Lanet ışık tam da suratıma yansıyor” Gözlerini yansıyan ışıktan korumak için eliyle kapatırken , sözcükler kafasının içinde tekrardan yankılandı. “Işık, tam da suratıma yansıyor.” Bulunduğu pozisyondan çıkıntıya bakmaya çalıştığında ışık demetleri önünü örüp gözünü kamaştırıyordu. “Tabi ya böyle bir yerde ışığın gelip bulunduğum yere yansıması tesadüf mü? Sanmam.” Ayağa kalkmamış , yavaş ve ufak sürünmelerle yer değiştirerek doğru açıyı aramaya başladı. Artık kendisini ışıktan koruması gereken noktadan uzaklaştırmıştı.
“Aceleye getiremem. Bu ışığın buraya nereden yansıdığını bulmalıyım.” Apollo ışığın kendisine yansıdığı ilk noktadan 7 metre kadar uzaklaşmıştı. Işık artık etrafa saçılmıyor sadece ileri doğru ilerliyordu. Şimdiki sorun ileri rastgele saçılan ışığı tek bir parça görebileceği açıyı bulmaktı. Apollo bu sefer uzaklaşmayı bırakmış yatay hareketlere yapmaya başlamıştı. “Sıkıldım bu işten bir an önce birleş artık.” 3 metre sola gelmiş ve mutlulukla haykırmıştı. “Sonunda seni lanet ışık, işte böyle efendine boyun eğ.” Kımıldamadan ışığın gösterdiği doğrultuyu inceledi. Işık 5 kadar çıkıntıdan en uzakta olanına doğru yansıyordu. Apollo bulduğu ışıklı yolun yansımasına bakarak ilerlemeyi düşündü.
Bunun için başını eğdiğinde karşılaştığı manzara beklediği gibi değildi. Işığın yansıması bozulmamış ve netken kendi yansıması taş sektirilmiş bir su gibi dalgalı ve belirsizdi. “Her neyse ışığı takip etmem yeter.” Ayağa kalkıp ışığı takip etti. Aynı taktikleri ulaştığı 3 çıkıntıya daha uyguladı. “Hadi ama sonsuza kadar böyle gidecek değilim ya. İşi gücü olan bir adamım ben.” Bu kedinin lazer kovalama oyununa benzeyen etkinlik gerçekten canını sıkmıştı. Burdan çıkmak istiyorsa elindeki tüm imkanları ve yakaladığı ipuçlarını sonuna kadar kullanması gerektiğinin farkındaydı. Son çıkıntının da doğru açısını bulmuş ışığın ulaştığı yere derin bir nefesle beraber dönmüştü. Işık bu sefer zeminde bir yeri işaret ediyordu. Ulaştığı nokta o kadar parlaktı ki ana ışık kaynağı orası olmalıydı.
Apollo sallanan yansımasının da eşliğinde ışık kaynağı olduğunu düşündüğü yere ulaştı. Etrafa ışığın yanında güzel kokular saçan 5 tane çiçeğe şaşkın gözlerle bakan Apollo çiçekleri incelemeye başladı. “Ne yani yoksa bu da başka bir saçma ipucu mu?” Çiçeklerin her biri farklı tonlarda ışık yayıyordu. Soldan sağa sırasıyla sarı, turuncu , kırmızı , mor ve mavi renkte ışık yayan çiçekler bu güzellikle bir savaşı durdurabilecek kadar asil dursalar da Apollo’nun yoğun şeytanlık dolu onları koparma isteğini engelleyememişti. “Küreyi bulduğumdan beri sürekli çiçekler de çiçekler, küreyi hangi aptal yaptıysa çiçeklerle takıntılı manyaktan başka bir şey değilmiş.” Sinirinden arınıp , nabzı normal temposuna düştüğünde Apollo tekrar mantıklıca düşünmeye başladı. Bu çiçeklerden biri açıklamay giden yol olabilirdi. Çiçeklerin yaydığı koku kafasını hareket ettirdikçe değişiyordu. “Kafamı 1 santim bile hareket ettirsem aldığım kokuda kesin değişiklikler oluyor. Çiçeklerin hepsi kendi keskin kokularına sahip olmalı ki bir savaş veriyorlar. Kürenin yaydığı esinti çözüm olabilir mi?”
Apollo yeni amacını belirlemişti. Küreyle aynı kokuyu yayan çiçeği bulması gerekiyordu. Bunun için çiçeklere bakmaya gerek duymadı. Kürenin yaydığı koku o kadar belirgin ve baskındı ki gözlerini kapatıp bulması daha kolay olabilirdi. Gözlerini kapatıp aklına gelen ilk meditasyon pozisyonuna geçti. Kokuları kendi zihin süzgecinden geçirmeye koyuldu. Güzel kokularla yaşadığı bu ferahlatıcı hissin sonunda vücudu baştan sona hafifçe titredi. Kürenin sahip olduğu kokuyu hissetmişti. Kokuyu hissettiği anda kalbinin ona işaret verir gibi hızlanması da doğru yolda olduğuna işaretti. Ellerini kalbindeki o heyecanlı ruha teslim etmiş gibi boşa bırakmıştı. Kendi kendine harekete geçen elleri ortadaki çiçeği tuttu ve hafifçe koparttı. Çiçek bulunduğu kökten ayrıldığı anda yer sallanmaya başladı. Çiçeklerin arka tarafındaki zeminin bir kısmı yukarı kalkarak gösterişli ve ihtişamlı bir kapıyı günyüzüne çıkardı.
“Başardım çıkışa ulaştım umarım güzel bir hazine bulabilirim.” Kapının arkasında ne olduğunun merakıyla sarmalanan Apollo , kapıya doğru hareket etmeye başladı. Kapıya ulaşmak için attığı üçüncü adımda arkasından duyduğu bir sesle irkildi. “Dur konak, buraya kadar ulaşabileceğini kim tahmin edebilirdi. Sohbet etmeden mi gidiceksin?” Apollo bu seferde kendi bedenini istemsizce sesin geldiği yöne dönerken buldu. Şuanki bedeni gerçekten kendi bedeni miydi?
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
