En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Sonraki gün.

Civilization’da ikinci günümüzdü.

Ketal enerjik bir şekilde uyandı.

“Bugün deneyelim mi?”

Hoş bir paralı askerlik işi.

Bunu düşünmek bile kalbinin hızla çarpmasına neden oluyordu.

Ama ondan önce yapılması gereken bir şey vardı.

Burası Barkan Bölgesi’ydi.

Oldukça büyük bir alan.

Ketal henüz etrafa doğru düzgün bakmamıştı.

Bu yüzden lonca salonuna gitmeden önce, bölgeyi gezmeyi planladı.

Bir nevi gezi gibiydi.

Ketal handan ayrılıp arazide yürümeye başladı.

Amaç sadece yürümekti, adımlarında bir varış noktası yoktu.

Onu gören mahalle sakinleri telaşla çocuklarını saklayıp ters istikamete doğru yürümeye başladılar ama o aldırış etmedi.

Belki de aniden meşgul oldular.

Yürürken düşünüyordu, sonra gözüne bir yemek arabası çarptı.

Orada nefis şişler pişiriliyordu.

“Ah.”

İştahı ve merakı onu yemek arabasına doğru çekti.

Yemek arabasının sahibi solgunlaştı.

“Ne kadar?”

“İ-İki altın sikke...”

İki altın para.

Oldukça pahalıydı.

Et bol baharatla tatlandırılmıştı.

“Sadece bir tane lütfen.”

Ketal bir altın verdi.

Yemek arabasının sahibi, dokunulduğunda dağılacağını düşünerek irkildi.

Ketal eti yerken memnuniyetle gülümsedi.

“Lezzetli.”

Baharatlar alışılmadıktı.

Daha önce hiç tatmadığı bir tat, tuhaf bir ferahlık ve hafif tatlılık.

Ketal şişi yerken etrafına bakındı.

Bir de defter aldı.

Fantezi onun bildiğinden çok farklıydı.

Elfler vahşiydi ve zindanlar özeldi.

Bu bilgileri düzenlemesi gerekiyordu.

Bundan sonra öğrendiği bilgileri not defterine not etmeyi planlıyordu.

Ketal memnun bir şekilde dükkândan çıktı ve çatıya baktı.

’Bu arada o beyefendi kim?’

Dünden beri birinin kendisini izlediğini hissediyordu.

Lordun gözetlediğini düşünerek pek dikkat etmemişti ama çatıdan sürekli bakışları hissetmek rahatsız ediciydi.

Neyse ki pek umursamadı.

Artık onun için önemli olan eğlenmekti.

Yavaşça yürüdü.

Gözleri ve kulaklarıyla bölgenin manzarasını ve seslerini özümsedi.

Kendi başına keyifliydi.

Ketal yürürken gözüne bir bina çarptı.

’...Bir kütüphane?’

Binanın dış duvarında açıkça “kütüphane” yazıyordu.

Kitapların yığıldığı yer.

Çok ilgi duydu. Ketal kütüphaneye girdi.

“Hoş geldin...”

Kütüphaneciye benzeyen kadın, başını kitabından kaldırıp Ketal’e baktı.

Bir anlık sessizlikten sonra şaşkınlık dolu bir çığlık attı.

“İyy!”

“Hmm.”

Ondan korkan çok sayıda insan vardı.

Ketal her zamanki gibi sakin bir ses tonuyla onları sakinleştirmeye çalıştı.

“Ben bir paralı askerim.”

Ketal paralı asker rozetini gösterdi.

“Kitap okuyabilir miyim? Zarar verme niyetim yok. Merak etme, kitaplara da zarar vermem.”

“E-Evet...”

Kütüphaneci tereddütle başını salladı, sesi titriyordu.

İknasının işe yaradığından emin olan Ketal, memnun bir ifadeyle kitap raflarına doğru yürüdü.

’Çok fazla var.’

İlginç başlıklar Ketal’in dikkatini çekti.

Her birini tek tek inceledi.

Başlıkları gayet iyi okuyup anlayan birinin hareketiydi.

Kütüphanenin dışından olanları izleyen Cain kaşlarını çattı.

Kendi bakış açısından göremese de, bir kılıç ustasının duyusal algısıyla, Ketal’in kütüphanenin içinde yaptığı her şeyi bilebilirdi.

Böylece Cain kendi duyularından şüphe duymaktan kendini alamadı.

’Bir barbar okuyabilir mi?’

Harfleri okumak ve anlamak ciddi bir eğitim gerektiriyordu.

Eskiden olduğu gibi eğitim artık oldukça yaygındı ve iyi bir topraklarda yetişmiş orta halli bir sıradan insan bile harfleri öğrenebiliyordu.

Ama yine de belirgin engeller vardı.

Ketal gibi bir barbarın mektupları okuması nadir görülen bir durumdu.

Ancak Ketal, hiç zorlanmadan bir kitap çıkarıp bir sandalyeye oturdu ve kitabı açtı.

Hareketleri çok doğaldı.

’...Daha önce kitap okumuş muydu?’

Sadece bir kitabı birkaç kez elime almak değildi mesele.

Bunu sanki yüzlerce, hatta binlerce kez yapmış gibiydi, çok aşinaydı.

Davranışları onu bilgi ve görgü açısından zengin birine benzetiyordu.

Ama Ketal bir barbardı.

Üstelik Beyaz Karlı Alan’dan geliyordu.

Efendinin hikayesine göre, insan dünyasına yeni gelmişti.

O beyefendi özel biri mi?

Yoksa ovalardaki bütün barbarlar böyle mi?

Kılıç ustası Cain’in başı döndü.

ve başı dönüyor mu, dönmüyor mu bilmem, Ketal defterlere baktı.

Kapaklara dokundu ve sayfaları çevirdi.

Sara, barbarın kitapları parçalamasını endişeyle bekliyordu.

’Kalitesi iyi.’

Daha önce yemek arabasında satılan etlerde de durum aynıydı.

Etin kalitesi fena değildi.

Belki sadece bu bölge için geçerliydi ama ekonomi beklediğinden daha iyi görünüyordu.

En azından eski İngiltere gibi insanların sadece patates ve kahveyle midelerini doldurduğu bir yer değildi.

Ketal, kısa bir incelemenin ardından kitabın içeriğine odaklandı.

Getirdiği kitap kıtanın tarihini günümüze kadar özetleyen bir tarih kitabıydı.

Ketal, içindekileri karıştırırken gözleri büyüdü.

’Demek ki İmparatorluk sonunda kazanmış.’

Milena, İmparatorlukla savaş halinde olan krallığa silah satmaya gitti.

Bu savaşın sonucu nihayetinde İmparatorluğun zaferi oldu.

İçeriği sessizce okurken, İmparatorluğun o anda son derece güçlü olduğu ortaya çıktı.

Barkan Toprakları’nın bağlı olduğu krallık, o sıralarda bir tür vasal devlet olan imparatorluk yönetimi altındaydı.

(Çevirmen – Gece)

(Düzeltici – Silah)

İmparatorluk insan dünyasının yarısını yutuyor ve daha saldırgan bir şekilde ilerliyordu.

Sanki tüm dünyayı yutmaya çalışıyor.

’Dünya fethi, ha?’

Bu, antik çağlardan beri sayısız fatihin arzuladığı bir şeydi.

Bu fantezi dünyasında da durum pek farklı görünmüyordu.

Sonuçta bu onun insani bir mesele olarak ilgilendiği bir konu değildi.

Onu asıl ilgilendiren şey başkaydı.

İnsan beklentilerinin ötesinde olayları belgeleyen kitaplar.

Ketal bunlardan birini heyecanla açtı.

Sanki tek bir kelimeyi bile kaçırmak istemiyormuş gibi her kelimeyi büyük bir titizlikle okudu ve kitabın içeriği beklentilerini karşıladı.

Mithril.

Adamantadyum.

Meteor kalıntıları.

Her türlü nadir cevherle dolu dünyanın en büyük mağarası.

Cüce mağaraları.

Mantamya.

Dünyanın tüm gizemlerinin bulunduğu efsanevi kasaba.

Peri köyleri.

Pisarafya.

Yüksek göklerde süzülen ve dünyayı keşfeden yüzen ada.

Göksel varlıkların hava şehri.

Lagemerya.

Ayrıca çeşitli ırklara ait çok sayıda şehir ve başkent de listelenmiştir.

Ketal gülmeden edemedi.

Daha önce de benzer tarzda yazılmış kitaplar okumuştu.

Ama bunların hepsi hayali yapılardan başka bir şey değildi. Fenrir Scans

Ama burada değil.

Bu kitapta yazılan fanteziler aslında burada yaşanmıştı.

Bu durum onu o kadar sevindirdi ki aklını kaçırdı.

Metni okumaya devam eden Ketal’in gözü başka bir bilgiye takıldı.

Tüm Elflerin Tapınağı.

Hiç kimsenin, diğer ırklar da dahil, yaklaşamadığı, hatta çizemediği gizemli bir sığınak.

Elf Tapınağı.

Kutsal Elfo.

Nerede olduğunu kimse bilmiyor.

Güçlü isimler bunu öğrenmek için her yolu denediler ama sonunda pes ettiler.

Fakat Ketal, Elf Tapınağı’nı ziyaret etme yeterliliğini elde etmişti.

’Bir gün ziyaret etmeliyim.’

İyilikleri görmezden gelmek iyi bir davranış değildi.

Ama şu anda bu dünyada tadını çıkarabileceğim çok fazla şey vardı.

ve Ketal’in lezzetli şeyleri daha sonra yemek gibi bir alışkanlığı vardı.

Hemen dışarı fırlama isteğini bastırarak kitabı okumaya devam etti.

Ketal, her mektubu neşeyle okurken bir şey fark etti.

“Bu ne?”

Ketal merakla başını eğdi.

“White Snow Plains gibi başka yerler de var mı?”

Kitapta “Yasak Topraklar” diye bir şey anlatılıyordu.

İnsanoğlunun giremediği, garip ve çarpık şeylerle dolu yerler.

Her şeyin sustuğu sessiz orman.

Dünyadaki her şeyin kaybolduğu uçurum.

Perilerin yaşadığı ve nefes aldığı su altı denizi.

Hiçbir şeyin var olmadığı yerler.

Derin delikler.

ve Beyaz Karlı Ovalar.

Ayrıca listelenen çok sayıda başka Yasak Topraklar da vardı.

İnsanların bilmediği yerler.

Bu da fantezi dünyasının vazgeçilmeziydi ama Ketal kasvetli görünüyordu.

“Beyaz Kar Ovası gibi yerler.”

Sadece Beyaz Kar Ovası’nda çok acılar çekmişti.

Eğer fantezi tutkusu olmasaydı çoktan ölmüş olurdu.

Beyaz Kar Ovası ile aynı seviyede olsalar bile, diğer Yasak Toprakları ziyaret etmeyi planlamıyordu.

Ama bu düşünceyle birlikte aklıma bir diğeri geldi doğal olarak.

’Bu dünya ne kadar büyük?’

Sadece Beyaz Kar Ovası bile muazzam büyüklükteydi.

Beyaz Kar Ovası hakkında her şeyi teyit etmesi çok uzun zaman almıştı.

ve sadece bir tane değil, birçok böyle yer vardı.

Ayrıca insan dünyası ve diğer ırkların toprakları olarak ikiye ayrılmışlardı.

’Dünya’dan daha büyük.’

Bu kesindi.

Ama tam olarak ne kadar büyük olduğunu bilemiyordu.

Bu dünya henüz dünyanın çevresini ölçmemişti.

“Neyse, şimdilik bu kadar yeter.”

Kütüphanenin kendisi büyük olmadığından, bundan daha fazla bilgi yoktu.

Ketal yeterince tatmin olduktan sonra yerinden kalktı.

“Yeterince kontrol ettim. Teşekkür ederim.”

“Evet evet!”

Kütüphaneci vedalaşmak için ayağa kalktı.

Ancak Ketal’in gideceğini öğrendiğinde rahatladı.

Ancak rahatlaması, adamın sonraki sözleriyle endişeye dönüştü.

“Eğer yapabilirsem sık sık gelirim. Güvenin.”

“Evet...”

* * *

ve Ketal lonca salonuna geldi.

Dün olduğu gibi lonca salonu sessizdi.

Ketal, Rosa’ya doğru ağır ağır yürüdü.

Ketal’i gergin bir yüzle karşıladı.

“Ah, sen geldin.”

“Evet. Bugünün isteği nedir?”

“İşte burada.”

Rosa ona talep formunu uzattı.

Ketal bunu gülümseyerek kabul etti.

Rosa biraz rahatladı.

Bir süre sessizce sohbet ettikten sonra, onun bir barbar gibi görünmesine rağmen aslında oldukça mantıklı biri olduğunu fark etti.

İçgüdüsel bir korku vardı ama aşırı korkmaya gerek yoktu.

Ketal, talep formuna kısaca baktıktan sonra parmağını kaldırdı.

“Bugün bunu ele alalım.”

“Bu bitki tedariki için. Anlaşıldı. Numuneler burada.”

Ketal numuneleri kontrol edip dışarı çıktı.

Dün olduğu gibi ot toplayıp geri döndü.

Talebini tamamlayıp yenisini aldı.

Bunların hepsi herkesin yapabileceği basit işlerdi.

Onu bu halde gören Cain, öfkeden çatlayacak gibi oldu.

’Neden böyle şeyler yapıyor?’

Ketal güçlüydü.

Gücünün bir anlık görüntüsü bile onu anında tanınır hale getirirdi.

Onun böyle önemsiz işler yapmasının hiçbir sebebi yoktu.

İşte bu yüzden Cain bu hayal kırıklığına dayanamıyordu.

Sanki çocuk oyunlarında kıymetli taşların gelişigüzel elle tutulduğunu gördüm.

Ama Ketal’in kendisi bu tür görevlerden son derece keyif alıyor gibiydi.

’…Gerçekten çok tuhaf.’

Birçok bakımdan tuhaf biriydi.

Kabil bu adamdan hiçbir şey anlayamadı.

Cain bir süre düşündükten sonra kararını verdi.

’Onunla tanışmalıyım.’

Birçok bakımdan sıra dışı bir varlıktı.

Sadece onu gözlemleyerek pek de faydalı bir bilgi elde edemeyiz.

Kılıç Ustası Cain, Barbar Ketal ile yüz yüze görüşmeye karar verdi.