Pazar günü öğleden hemen önce, Kushida ile olan anlaşmamı yerine getirmek için alışveriş merkezine gittim. Genellikle hafta sonlarımı odamda yalnız geçirmeyi seçtiğim için, böyle bir yere gelmek benim için biraz sinir bozucuydu.

İki bankın bir tarafında başka biri oturuyordu. Acaba benimle aynı durumda mı bekliyorlar?

En nihayetinde, bu gün tatil olduğundan, çoğu öğrenci istedikleri gibi dışarı çıkacaktı. Bana varlığını açıkça hissettiren bir şeyi düşündüğüm sırada boş bir bankta oturdum.

İkimizde aynı yurtta yaşadığımız için, buraya birlikte gelmemizin daha iyi olacağını düşündüm. Ancak, Kushida biraz tuhaf davranıyordu. Tesisin içinde buluşmaya yönelik bir tür fikre sahip olduğu ortaya çıktı.

“ Günaydın.”

Çevremizdeki gürültüyü yırtarak, Kushida yüzünde geniş bir gülümsemeyle yaklaştı.

“ A-ah, günaydın.”

Sözlerimi karıştırıp hafifçe elimi kaldırırken kalbim istemsizce tekledi.

“ Üzgünüm, çok beklettim mi?”

“ Hayır, ben de daha yeni geldim.”

Standart bir buluşma örneğinden geliyormuş gibi duran bu cümleleri birbirimize söylerken, istemsizce Kushida’nın vücuduna baştan aşağı baktım. Şirindi, hem de çok. Kushida’yı ilk kez normal kıyafetler içinde görmemden dolayı oluşan heyecanımı bastıramadım.

“ Bir tatil gününde ilk kez buluşuyoruz. Ne kadar iç açıcı bir his.”

Yorumuma güldüğüne göre aynı şekilde hissediyor gibiydi. Bu şirin gülümsemede neyin nesi? Adil değil. Ike ve diğerlerinin bile onu böyle görmemiş olmaları mümkün mü? Belki de bu kadar ileriye giden ilk kişi benimdir? Ben heyecanımı bastıramazken, Kushida sanki bir şeyi hatırlamış gibi konuştu.

“ Geçen hafta sonu meşgul müydün? O zaman sende gelmeliydin Ayanokouji-kun.”

Geçen hafta? Sende gelmeliydin? Tanrı aşkına neden bahsediyorsun ?

“ Demek istediğim, Ike-kun ve diğerleriyle kafeye gittiğim zaman.”

Bunu ilk kez duyuyorum

Bu gizli olayı nasıl tetikleyeceğimi öğrendiğimi hatırlamıyorum.

“ Belki de-“

“ Ah, öyle mi? Eh onun hakkında… Gerçekten duymadım.”

Gökyüzüne baktım ve kendi korkaklığımdan dolayı acı çektim.

Ike ve diğerleri beni davet etmedikleri için hatalı değildi. Aksine suçlanan kişi kendimdi.

“ Sadece havalı çocuğu oynamaya çalışıyorsun, değil mi? Üzgünüm, görünüşe göre gereksiz bir şey söyledim…”

“ Takma kafana, benim için hiç sorun yok… Güzel zaman geçirdiniz mi bari?”

“ Bildiğim tek şey bunu kafana oldukça taktığın…”

Kushida’yı bir tatil günü gören ilk kişi olmaktan daha çok, muhtemelen son kişiyim.

Sadece bu an için geçerli olsa da, yalnızca ikimiz olduğumuz için şanslı saydım.

Normal bir şekilde yanımızdan geçen öğrenciler Kushida’nın günlük kıyafetler içindeki figürünü görünce hayran kalmışlardı. Bir çiftin geçmesi durumundaysa, kız, erkek arkadaşının yanağını rahatsız olmuş bir bakışla çekmek zorunda kalmıştı.

Bu bana Kushida’nın, sevgilisi olan insanları bile kendine çekecek kadar güzel olduğunu gösterdi.

…Kushida’yı çok fazla pohpohluyormuşum gibi hissettim.

Her ne kadar sadece gerçekleri söylesem de, sonunda yine bir şekilde hissettim.

“ Sorun ne?”

Kushida katı ve duygusuz bir şekilde dikilmemi garipsemiş olmalıydı, bu yüzden ileri doğru biraz eğildi ve bana baktı. Her hareketi çok tatlıydı.

“ Sadece havanın bugün çok güzel olduğunu düşünüyordum.”

Kendimin bile klişe bulduğu bir replikle ona cevap verdim.

Biraz sakinleşmeliyim. Bugün kaç kere ‘tatlı’ sözcüğünü kullandım?

Bu tempoda bu terimi kullanmaya devam edersem, sonunda kendimi günde yüz veya iki yüz kez tekrar ederken bulurum.

“ Sadece sana göre biraz ortama uygun değilmişim gibi göründüğümü düşünüyordum, özür dilerim.”

Basit ve uyumlu kıyafetler giyiyordum. Standart fark etmeksizin, kesinlikle Kushida’yla eşleşebilecek bir erkek değilim.

“ Bu hiç doğru değil. Bu kıyafetlerin sana gerçekten yakıştığını düşünüyorum.”

“ Düz elbiseler için uygun olduğumu kastettiğini düşünüp beni iğnelediğine mi yormalıyım?”

“ Evet, bu doğru.”

Ugh~~

Bu sanki vücuduma keskin bir bıçak saplanmış gibi hissettirdi. Bu sorun değil gerçi. Sakın bana bir mezar ya da onun gibi bir şey kazmaya gitme, sadece biraz şok ediciydi o kadar.

“ Ayanokouji-kun beklenmedik bir şekilde narin misin? Ben bir şey söylediğimde, genellikle pek aldırmıyorsun gibi hissediyorum. Sana hiçbir şekilde hakaret etmeye çalışmıyordum. Gerçekten sana yakıştığını düşünüyorum.”

Görünüşe göre bir şekilde dalga geçildim. Her ne kadar normalde insanları sinirlendirecek bir şey olsa da, Kushida tek bir eğlenceli yorumla bundan kaçınmayı başarabilirdi. Ne kadar kurnazca.

“ Peki, Sakura-san’dan ne haber?”

“ Henüz gelmemiş gibi görünüyor.”

Buluşma vakti neredeyse gelmişti, ancak Sakura’ya ait bir belirti yoktu.

“ Beni davet etmen onun için uygun mu?”

“ Benden seni davet etmemi istedi, Ayanokouji-kun. Sakura-san ile iletişim kurmadın mı?

“ Bunu Sakura mı söyledi? Hayır… Birbirimizle neredeyse hiç konuşmadık.”

Sakura ile özel binanın içinde karşılaştığımız zamanı düşündüm.  Birbirimizle kurduğumuz iletişimin düzeyi o kadardı.

“ Sana ilk görüşte vurulmuş ya da bunun gibi bir şey olmuş olabilir mi?”

Kushida sırıtıyormuş gibi bir gülüşe sahipti. Böyle dramatik bir gelişme beklenmedik olurdu.

“ Şimdilik oturup beklemeye ne dersin?”

“ Evet. Söylesene… yanımızdaki bankta oturan kişi Sakura-san değil mi?”

Oraya hızlıca dönüp baktığımda, diğer bankta oturan kişi beni ufak bir kafa sallamayla özür diler gibi selamladı.

Yandaki bankta oturan kişinin başından beri Sakura olduğuna dair hiçbir fikrim yoktu.

Taşıdığı varlığı o kadar silikti ki neredeyse onu fark etmedim. Ortalama isimsiz insanların tavırlarının içinde arka plana karışmıştı.

“ Üzgünüm, varlığım biraz zayıf… Günaydın…”

“ Hayır, varlığın hakkında özellikle zayıf olduğunu düşünmüyorum. En nihayetinde, senin varlığını fark ettim.”

“ Bu pek yardımcı olmadı, Ayanokouji-kun.”

Ben başımı özür diler gibi eğerken, Sakura yavaşça ayağa kalktı.

Her ne kadar onu fark etmediğim için beni affedeceğini umut etsem de, Sakura şapkası ile birlikte bir maske takıyordu. Herhangi bir durumda, yakın bir arkadaş için bile onu bu şekilde tanımak zor olurdu. Merak ediyorum da acaba soğuk algınlığına mı yakalandı.

“ Hey, bir şekilde şüpheli birine benziyor…”

“ Şüpheli görünmek bir yana, bence tam zıttı; bu şekilde daha çok dikkat çekiyor.”

“ Evet, haklısın… Sanırım böyle bir yerde özellikle göze çarpıyor.”

Sakura bunu söyledi ve giydiği maskeyi özür diler gibi çıkardı. Soğuk almış gibi görünmüyordu. Bunun yerine, sadece cerrahi bir yüz maskesi taktığı ortaya çıktı. Tanrı aşkına bu kız fark edilmekten bu kadar çok mu hoşlanmıyor?

“ Kamerayı tamir etmek için, sadece alışveriş merkezindeki elektronik eşya dükkânına gitmemiz gerekiyor, değil mi?”

“ Eğer doğru hatırlıyorsam, tamir servisleri vardı.”

“ Ben özür dilerim… Böyle bir şey için seni bana eşlik ettirmem…”

Sakura başını eğdi ve yeniden, gerçekten kalbinin derinliklerinden geliyormuş gibi görünen bir özür diledi. Bunu görmek beni biraz üzdü.

[hr]