“……Hm? Hm? Hm?” Junko Enoshima boynunu iyice yana eğdi.
“Hmmmmm… Geri dönmem harika ama… neler oluyor burada?”
Eğildiği yerden kalktı. Tam gözlerinin önünde bir şey vardı. Bu bir cesetti. Bir erkek, boynu ve kolları garip bir şekilde bükülmüş.
“Ee… Bakalım. Bu adam...” Elini çenesine koyup gözlerini sıkıca kapatarak, büyük bir sonuca varmak üzere olan usta bir dedektif gibi poz verdi. Kısa süreli bir kararsızlıktan sonra, Junko Enoshima birden sesini neşeyle yükseltti. “Oh, hatırladım! Bu doğru, adı Madarai idi! Bu arada, az önce öldürdüğüm birinin adını unutmam aptalca… Umarım onun unutkanlığı bulaşıcı değildir. Şaka yapıyorum! Aha! Ahahahahaha!”
Enoshima’nın kahkahası, gecenin göğünde yankılandı. Sanki kendisinden birkaç tane daha varmış, birlikte aynı anda gülüyorlarmış gibiydi.
Ama bir sonraki an, gülüşü durdu. Aniden gülmekten yorulmuş gibi somurttu.
“Ayrıca kaybolan diğer ceset meselesi var… Cidden, o ihtiyar nereye gitti..?”
Ansızın, yine gülüyordu. Yüzünde geniş bir gülümseme vardı, somurtmaktan hemen yorulmuş gibiydi.
“Yani nereye kaybolduğu fark etmez zaten, değil mi? Upupu, planları planlamak konusunda keder verici şekilde harikayım!”
Cümlesi bittiği gibi yüzünü yine somurttu.
"Ama planlar sürekli başarılı olduğunda hiç tatmin edici olmuyor… Bu kimin suçu? Birisi sorumluluk alacak mı?"
Yüz ifadesi, ağzından çıkan her cümleyle birlikte değişti ama hiçbiri rol değildi. Her seferinde gerçek hislerini yansıtıyordu. Kedere sebep olan değişkenlik... İşte o böyle biriydi.
"Süper Lise Seviyesi Keder", Junko Enoshima.
Yüzünde hala duran somurtkan ifadeyle Enoshima, Madarai'nin cesedine doğru koştu. "Bu senin hatan, biliyorsun. Al sana!" Ayak parmaklarının uçlarıyla cesede bastırmaya başladı. "Hey, bir şey söyle! Neden bu kadar kolay öldün ha?! En azından planlarımı bozmaya uğraşmalıydın! Böyle nasıl kederlenebilirim?!"
O anda, hemen sesini değiştirdi. "A...Acıyor! Üzgünümmmmm!" Dehşet verici bir vantrilok gösterisi gibi, ölü Madarai'nin sesini taklit etti. "Enoshima-sama! Lütfen beni affet!" Gülünç, abartılı bir sesle konuşurken cesedi tekmelemeye devam etti. Cesedin ağzından koyu kırmızı bir sıvı aktı. "İntihar ederek tövbe edeceğim, o yüzden lütfen beni affet!"
Enoshima normal sesine döndü. "Ama bunu yapamazsın! Zaten ölüsün!" Gösterişli bitiş sözlerini söyledikten sonra, Madarai'nin yüzüne sertçe bastı.
Fışk. Bir şey parçalanınca çıkan kalın ses havada yankılandı.
"Upupupupupupupupupupupu!"
Enoshima, tek kişilik gösterisi dünyadaki en komik şeymiş gibi görgüsüzce gürültülü bir kahkaha attı. Yine de, kısa sürede bundan da sıkıldı ve yüzü normal ifadesine geri döndü.
"Peki, o zaman… sanırım acınası kardeşimi çağırıp, burayı temizlemesini istemeliyim."
- İlk önce, onun bu pis cesetle ilgilenmesini sağlayacağım. - Sonra o kulübenin içini de temizlemesi gerekecek.
"Ve son olarak, sadece Ryouko Otonashi-chan'ı sevgili erkek arkadaşının yanına götürmem gerek ve buradaki işim bitecek!"
Ani planlarını kendi kendine doğruladıktan sonra, Enoshima aklına komik bir şey gelmiş gibi yine gülmeye başladı.
"Upupupupupupupupupupupupu!!"
İki kolu da yana açılmış halde, gökyüzüne bakarak edepsizce ve sesli biçimde kahkaha attı. Acımasız, ürkütücü gülüşü gece göğünde yankılandı. Bir mantığı yoktu, gereği yoktu, duygu da yoktu.
İşte "Süper Lise Seviyesi Keder", Junko Enoshima böyle biriydi.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
