Bölüm 27
 

Sessizlik…

"Veliaht prens" kelimesi neredeyse konakta söylenmesi yasak bir kelime gibiydi.

O kırmızı gözler beni hemen öldürüyor gibi hissetiriyordu.

Boynum iyileşmişti fakat sadece onu düşünerek tekrar yaralanmaya başlamıştı.

Bunun için iyi bir nedenim olmadan kraliyet ailesinin davetlerini reddedemezdim.

Titremeye devam ederken ellerim bir yumruk oldu.

"...Babam bu konuda ne dedi?"

"Bu..."

Kahya tereddüt etti.

"Sadece sana geldi Leydi Penelope. Davet burada senden başka kimseye gelmedi... Bu nedenle, Dük henüz bilmiyor."

"Vur...!"

Güm-! Masaya çarpıp kalktığım zaman artık beni rahatsız etmiyormuş gibi davranamadım.

"L... Leydim!"

Hem Emily hem de uşak davetten dehşet içinde bana baktılar.

Ama şu anda onların bakışlarına aldırış edemedim.

O tamamen aklını kaçırmış, o p*ç! Oyunun bana gösterdiğinden kısımdan çok daha deli!

O piç beni unutmadı. Dünyada inanmam, muhtemelen bunu bilerek yapıyor.

Muhtemelen hayatımı sona erdirmek için.

- Bir dahaki görüşmemizde benden neden ve nasıl hoşlandığını özellikle açıklaman gerekecek.

O zamanlar en son ne dediğini hatırladığımda korkudan titredim.

Bu bir bölümün parçası değildi, seni çılgın oyun!

Oyunun hikayesini hatırladığımda panikledim.

Ama anılarımda ne kadar arama yaparsam yapayım…

Ah, doğru, labirent bahçesinden hiç canlı çıkamamıştım oyunda ama şimdi çıktım.

"Davetiyeyi ne yapayım Leydim?"

Kahya ihtiyatla sordu.

"Hahh...Ne yapacağınla ne demek istiyorsun."

Elimi saçımın üzerinden geçirirken kocaman bir nefes aldım.

"Hastayım."

Sandalyeye oturdum ve destek için arkaya yaslandım.

Aslında bir an önce sahip olmadığım bir hastalıktan eriyormuşum gibi hissettim.

"Ateşim çok yüksek, kahya."

Yarı kapalı gözlerle konuştum.

Bir an için telaşlı görünüyordu, ama gerçekten sadece bir an için.

"Leydimizin böyle hasta olması gerçekten talihsiz bir durum. Soğuk yüzünden mi?"

Kahya, nedenini hemen sormak için bu konakta onlarca yıldır çalışmaktan profesyoneldi.

(NOT: Kahya bunu soruyor çünkü Penelope’nin gerçekten hasta olmadığını biliyor ama ona partiye katılmaması için kullanacağı bahaneyi söylüyor.)

"Bu olaydan sonra hala yetkimin olduğunu söylemek daha iyi olurdu."

"Anladım Leydim."

Kahya kibarca eğildi ve odadan çıktı.

"Hahh..."

Başım ağrımaya başladığında alnıma bastırdım.

O zaman Emily endişeli bir yüzle sordu.

"Leydim. Siz iyi misiniz? Bir doktor getirmesini Dük’e söylemeli miyim?"

"hayır. Gerek yok..."

Reddedecektim ama sonra fikrimi değiştirdim.

"Aslında, evet. Evet, doktor çağır."

Üzerimdeki endişelerini yoğunlaştırmalıyım ki, ben oradayken daha uzun süre içeride kalmama izin versinler.

Bir süre yorganın altından çıkmayacağım.

En azından veliaht prens beni unutana kadar.

***

Emily önümüzdeki birkaç gün ona yapmamı söylediğim şeyi yapmaya başladı.

Deri düğmesinin zamanında yapılması şanstı.

Festival henüz bitmediğinden kimse Emily’nin sık sık dışarı çıktığından şüphelenmedi.

"Mücevher kutusunu çıkarana kadar hepsi çok ilgisizdi. Tavırları anında değişti."

Emily, muhbirleri aramaya çıktığı iki gün boyunca olanları anlattı.

Bana söylediği her şey, "orada beyaz tavşan maskesi takan adamdan başka kimsesi olmayan garip bir üs" diyene kadar bir kulağa girip diğerinden çıktı.

Harika. Yemi yuttu.

Söylediği şey, oyunun bunu nasıl gösterdiğiyle eşleşti.

Emily’nin elini kaldırarak daha fazla açıklama yapmasını engelledim.

"Yağmur yağmasına rağmen çok çalıştın Emily. Şimdi geri dönüp dinlenebilirsin."

"Peki. Yemek vakti geldiğinde geri geleceğim!"

Emily tepeden tırnağa sırılsıklamken bile sonuna kadar enerjikti. Neyse ki üşütmüş gibi görünmüyordu.

Kapı kapanır, kapı kapandı ve sessizlik odayı doldurdu.

Arkamı döndüm ve pencereden dışarı baktım.

Her şey grinin tonlarında olduğu için dünya renklerini kaybetmiş gibiydi.

"Neden bütün gün yağmur yağıyor."

Hava beni olduğundan daha da kötü hissettirdi.

Yağmurlu günlerden nefret ederdim. Çünkü kendimi en mutsuz hissettiğim gün yağmur yağıyordu.

Her zaman annelerinin gelip onları şemsiyeyle almasını sağlayan arkadaşlarıma gıpta ettim.

Hayatımda, çocukların kötü niyetleri olmadan bana sorduklarından daha utanmış ve mutsuz hissedemezdim "Annen yok mu?" yağmurda okul arazisinde yürürken.

Zaman geçmesine ve büyüdüğüme rağmen hissettiğim o duygular hiç değişmedi.

Okulun sonunda şemsiyesi olan arkadaşlarından birine yapışan insanlar.

Ve.

- Genç efendi! Acele et!

- Kahretsin, hava tahmini bugün yağmur yağacağını bildirmedi. Şimdi sırılsıklam oldum, ne kadar sinir bozucu. Sekreter Kim, çabuk eve dönün.

- Peki ya bayan...

- Kimin umurunda? Bir şekilde geri dönecek! Acele et ve arabayı çalıştır.

Vrooom - Araba benden uzaklaşıyor.

Birkaç saniye içinde okul kapısında yalnız kaldım, o zaman yapmak zorunda kaldım...

"...Sadece şansım."

Kafamda beliren bir hatıra parçasına kaşlarımı çattım.

Başımı birkaç kez salladım ve üzüntü hissinden kurtulmaya çalıştım.

"Sanki oturup, yağmur yağarken kendimi kötü hissetmek için izleyecek vaktim varmış gibi."

Yerinden kalktım. Bir şeyler yapmam gerekiyordu. Herhangi bir şey.

Bu lanet yerden bir saniye daha hızlı çıkabilmem için.

Elimde bir şemsiye ile odadan çıktım.

Her yer çok sessizdi.

Sanki yağmur yüzünden dışarıda kimse yokmuş gibiydi, birkaç kişi olmasına rağmen.

Bahçede yavaşça yürüdüm.

Buraya gerçekten bir şeyler yapmam gerektiğini düşünerek geldim ama şimdi burada olduğuma göre yapacak bir şey düşünemedim.

Daha az insanın olacağı yere yürüyordum. Daha çok iki kardeşe rastlamayacağım bir yer gibi.

*sıçratır sıçratır*. Ne kadar yürüdüm?

Bacaklarımın beni götürdüğü yere gidiyordum ve çok tanıdık bir yerde olduğumu fark ettim.

"Bu...."

Beni eğitim alanlarına götüren ormandı.

Daha önce bir kaçış deliği bulma iç güdülerim sayesinde nerede olduğumu hemen fark edebildim.

"Rennald’a rastlayabileceğim bir yer."

Eğitimini bitirdiğinde ve geri dönerken onunla bir kez burada karşılaştım.

Sadece Rennald değil. Burada Derrick’e de rastlayabilirim.

"Hayır! Hayır!"

Çok ileri gittim. Hiç tereddüt etmeden arkamı döndüm.

Bir şeyler yapmam gerektiğini düşünerek dışarı çıktım, ancak bu, beni görmediklerinde ilgilerinin yükselen iki kişiyle görüşmeyi içermiyordu.

Malikaneye doğru bir adım ileri gitmek üzereydim.

Hop, salla-!

Esen rüzgarın sesi bir yerden duyuldu. Açık olmak gerekirse, kılıcını sallayan birinin sesiydi.

Yağmur yağarken de mi antrenman yapıyorlar?

Şövalyeler için eğitim süresinin ve zorluğunun arttığını duydum.

Kendimi biraz saçma hissettim. Aptal değillerse herkes tahmin edebilir. Hepsi kişisel korumam olarak kimliği olmayan bir köleyi benim yüzümden aldı.

Sesin geldiği yere doğru yürümeye başladım.

Aslında şövalyelerin tepkisini merak ediyordum.

Benim hakkımda kötü mü konuşacaklar?

Yine de gerçekten önemli değildi. Kötüye giden gerçek ben değildim.

Ben oradayken Eclise’in de orada olup olmadığını kontrol etmeliyim.

Ama eğitim alanında kimse yoktu.

Köşedeki tahta kılıcını sallayan bir kişi hariç.

İlk başta kim olduğunu göremedim. Çünkü ıslak gri saçları monoton gökyüzüne çok benziyordu.

Fark etmemesi için yavaş ve dikkatli yürüdüm.

Ona yaklaşırken kişiyi daha net görebiliyordum.

Adam kılıcını bir makine gibi dik sallarken gömleksizdi.

Kaslı sırtında ve kollarında irili ufaklı, derin ve sığ izler görülüyordu.

Acınacak haldeyken acımasız görünüyordu.

Dışarısı soğuk olsa da.

Adam ona yaklaştığımı fark etmiş görünmüyordu, belki de ne kadar odaklandığından dolayı.

Ve tam onun arkasına geldiğimde.

Şoş-.

Adam şimşek hızıyla döndü. Rüzgarı kesen bir şeyin sesiyle birlikte.

Bir anlığına gözümü kırptım ve boynumda soğuk bir şey olduğunu fark ettim.

"Hah, ha..."

Omuzları çılgınca ağırlaşırken Eclise bana baktı.

Beni hedef alan ölüm havasında tüylerim diken diken oldu.

Kılıcını sadece yukarı ve aşağı sallayan biri için harika bir yansıtma becerisiydi.

Kim olduğumu fark etmeye başladığında ölümcül aurası yumuşayana kadar bana bakıyordu.

Ölümcül aura, şimdi telaşlı göründüğü için tamamen ortadan kayboldu. Eclise benim olduğumu fark ettikten sonra kaşlarını çattı.

"U...ustaa."

Sesinin titrediği noktaya kadar telaşlanmış görünüyordu.

O zaman hiç nefes almadığımı fark ettim.

Konuşmaya başlamadan önce dudaklarım biraz titredi.

"Bu..."

Soğuk tahta kılıç hala boynumdaydı, ama sanki hiçbir şey olmamış gibi ve aynı zamanda şaşırmamış ya da korkmamış gibi kelimeleri dostça davranmaya kendimi zorladım.

"Yağmur yağıyor, Eclise."

Bana bakan gri gözleri bir kez daha titredi.

Bununla beraber, İlgi göstergesi çubuğu parladı.

[İlgi% 23]