Henüz [İyilik] denen şeyi kullanmamaya karar vereli beş dakika bile olmamıştı.

“Ha, haa…… .”

“…… .”

Garip bir sessizlik ortamı kapladı.

Şaşırtıcı bir şekilde, Vinter ben çıkmadan önce son gördüğüm yerde duruyordu.

Onun şaşkın lacivert gözleri karşısında yüzüm kıpkırmızı oldu.

Neyse ki maske takıyordum.

“……Lütfen kapıyı kapattıktan sonra içeri girin.”

Beni şaşkınlıkla izleyen Vinter, içeri girmem için yoldan çekildi.

“Ehem.”

‘Ah, ne utanç verici.’

Boğazımı temizledim ve utançtan hızlıca kapıyı kapattım.

Kapıya bakıp karanlık sokağı gördüm, ama Derrick görünürde yoktu.

‘Beni kaybetti mi?’

Kaybetmiş olsa bile rahatlamak için henüz çok erkendi. Malikâneye geri döner ve benim kaybolduğumu fark ederse, mahvolurum.

“Fikrimi aniden değiştirdiğim için üzgünüm, ama hâlâ bir dilek hakkım var, değil mi?”

“Tabii ki.”

“O dileği şimdi kullanacağım. Beni Hamilton Caddesi’ne götürmeni istiyorum. Hemen şimdi.”

Direkt konuya girdim. Derrick’ten önce eve dönmem gerekiyordu.

Vinter’in büyü yapabilme yeteneği olduğuna göre bunun bir yolu olmalı.

“Eğer Hamilton Caddesi ise…… .”

Oranın nerede olduğunu düşündüğü belliydi.

‘Nerede mi, gerçekten.’

Burası Eckart malikanesinin bir blok ötesindeki bir sokaktı.

Kim olduğumu zaten biliyor, bu yüzden beni odama götürmesini istemek daha kolay olurdu.

Ama sanki kim olduğunu bilmiyormuş gibi davranmaya devam etmeye karar verdim. Bugünden sonra onu tekrar görmeyecektim zaten.

“Kalabalık nedeniyle bir araba ayırtmak zor.”

Bir saniye sonra bir bahane uydurdum.

“Yanında bir koruma getirmedin mi?”

Gözlerinin tavşan maskesinin küçük deliklerinden ciddileştiğini görebiliyordum.

Malikânedeki tek korumamı düşündüm.

Eclise unvanı gereği bir korumaydı, ama onu bu şekilde kullanmayı düşünmüyordum.

‘Artık elimdeki tek umut olduğu için onu bir bebek gibi dikkatle ve ciddiyetle ele almam gerekiyor.’

Omuz silktim ve ona bir yalanla cevap verdim.

“……Her bayanın bir veya iki sırrı vardır.”

Gözlerindeki merakı sildi. Vinter söylediklerimden birazını anlamış gibiydi.

Sonra giysilerinden asasını çıkardı ve diğer elini bana doğru uzattı.

“Elinizi benimkine koymanızı rica edebilir miyim?”

Görünüşe göre beni beklediğim gibi oraya ışınlayacaktı.

‘Şükürler olsun.’

Elimi onun eline koydum, rahatlamış hissediyordum. Elimi hemen sıktı.

O anda, önümüzde beyaz bir kutu belirdi.

[İyilik: Büyücünün Yardımını 1 Kez Kullan.]

[Hamilton Caddesi’ne ışınlanılıyor.]

“Biraz başınız dönebilir.” 

Bunu söyledikten sonra, beyaz ışık gözlerimi kamaştırdı.

***

Vinter ve ben tanıdık bir caddenin yanında çok az kişinin olduğu bir sokakta duruyorduk.

Büyüyle anında Hamilton Caddesi’ne taşındık.

‘Harika. Derrick’ten önce malikâneye ulaşacağım şimdi.’

Gülümsedim ve aklıma bir soru takıldı.

Vinter’in büyüsünü kullanarak taşındık ama bu his…… .

‘……sistem beni ışınladığında hissettiğimle benzer.’

Merakla başımı eğdim.

“Artık bırakabilirsiniz.”

Vinter yanımdan konuştu.

“Hm? Ne…… .”

“Tuttuğunuz elimden bahsediyorum.”

Sözleri üzerine bakışlarımı indirdim.

Parmaklarımın onun parmaklarına kenetlendiğini gördüm.

“Ack!”

Şaşkınlıkla elini bıraktım.

‘Ne zaman bu kadar sıkı tutuyordum ki?’

Sadece kısa bir an panikledim, sonra elini geri çektiğini fark ettim ve tepkimin biraz abartılı olduğunu anladım.

Bunu görmezden gelerek, bana yardım ettiği için samimi bir şekilde teşekkür ettim.

“……Yardımın için teşekkür ederim.”

Vinter kibarca başını salladı.

“Hiçbir şey değil. Yardımı geri verebildiğim için mutluyum.”

“Sanırım aramızdaki güven tekrar inşa edildi.”

Küçük bir kahkaha attım. Vinter bir markizdi, yüksek rütbeli bir adam.

Bilgi grubuna olan bağlılığını bu şekilde alçaltabilmesi, onu ‘garip büyücü’ karakter unvanına sadık biri olarak kanıtlıyordu.

Vinter, şakam karşısında absürt bir bakışla bana baktı.

“O zaman üssümüze tekrar gelecek misiniz?”

“……Bilmiyorum.”

Gülümsemem soldu ve gözlerinin içine baktım.

“Gelecekte tekrar karşılaşmak için bir sebep olacak mı?”

Soğuk bir esintiyle birlikte bir anlık sessizlik oldu.

İkimiz de maskeyle kimliğimizi saklıyor, ama birbirimizi tanıyorduk.

‘Ama benim kim olduğunu bildiğimi asla tahmin edemez.’

Onun kim olduğunu bilmiyormuş gibi davranmaya devam etmek en iyisi olurdu. Yakında kahramanla karşılaşacak olan o ve benim için.

Çünkü birbirimiz için faydalı olmayan sırlarımız vardı.

“Hoşça kal.”

Ona veda ederek arkamı döndüm. Sonra sokağın dışına adım atacaktım.

“……Hanımefendinin hediyeleri gönderdiği kişiden cevap gelirse.”

Vinter’in sesi adımlarımı durdurdu.

“Onları size ulaştırdıktan sonra…… .”

“…… .”

“Onları size teslim etmem uygun mu?”

Başımı hafifçe ona doğru eğdim. Sokakta duran tavşan maskeli adam beni biraz ürküttü.

“Hayır.”

O maskenin altındaki yüzün ne tür bir ifade yaptığını hayal edemiyordum. Ancak.

[İlgi 15%]

Soğuk reddime rağmen artan ilgi biraz beklenmedikti.

***

Vinter’den ayrıldıktan sonra hemen malikâneye yöneldim.

Daha doğrusu, malikâneyi çevreleyen yüksek duvarlara.

“Burada bir yerde olmalı…… .”

Duvarların etrafında dikkatle arıyordum. O kaçış deliğini bulmam gerekiyordu.

Duvar sadece yüksek değil, aynı zamanda genişti, bu da onu bulmayı zorlaştırıyordu.

Derrick’in yakında geleceği düşüncesiyle paniklemeye başladığımda.

“Buldum!”

Sonunda deliği buldum.

Çömeldim. Delik küçük olduğu için içeri girmem gerekiyordu.

Ve başımı sokmaya başladığım anda.

Adım sesleriyle birlikte-.

“Penelope Eckart.”

Buz gibi soğuk bir ses arkamdan kulaklarımda çınladı.

“Demek sensin.”

Olduğum yerde donup kaldım.

‘Lütfen…… .’

Bildiğim tüm tanrılara bir saniye içinde seslendim.

‘Lütfen yanlış duyduğumu söyle.’

Ama bu çılgın oyunda ‘tanrı’ diye bir şey yoktu.

“Hemen kalk.”

Dişlerini sıkarak çıkan sesiyle ayağa fırladım.

Ölümcül bir bakış atan gözleri, başının üstündeki [İlgi 13%] yazısından daha parlak bir şekilde ışıldıyordu.

Bu durumda ne söyleyeceğimi düşünemedim.

“Ho, nasıl…… .”

“Böyle çirkin bir maske takarak dolaşan tek kız olduğunda fark etmeyecek değilim.”

Keskin zekasıyla Derrick, sorumu hemen anladı ve sırıtarak cevap verdi.

‘Nasıl çirkin dersin!’

Alay karşısında öfkem yükseldi ama başımı eğdim.

Çünkü başının üstündeki bar parlamaya başlamıştı.

“Bütün bunları neden yapıyorsun?”

Derrick kaşlarını çatarak bir cevap bekledi.

“Konuş.”

“…… .”

“Geç saatte festivale gitmek istediğinde bunu görmezden geldim. Ne amacı olduğunu bilmediğimiz bir köleyi, koruma olarak getirdiğinde bile görmezden geldim.”

“…… .”

“Ama yine bu şekilde davranmanıza neden olan sorun nedir?”

‘Bu şekilde davranma’ demek, korumasız bir şekilde malikâneden kaçmam demekti.

Ne kadar zorlasam da ona söyleyecek bir şey bulamıyordum.

“……Üzgünüm.”

Ona özür diledim.

Bütün bunlar bana haksız geliyordu ama başka bir seçeneğim yoktu. Onlara bütün bunları, hepinizden sağ çıkmanın bir yolunu bulmak için yaptığımı söyleyemezdim.

“Bana vereceğiniz her cezayı kabul ederim, ilk genç efendi.”

“Cezalar, cezalar, cezalar.”

Ne yazık ki, bu yöntem artık Derrick üzerinde işe yaramıyor gibiydi. Derrick, sözlerimi duyduğunda kaşlarını derinlemesine çattı.

“Beni her gördüğünde tek yaptığın ceza istemek.”

“Bu…… .”

“Bu kadar mı ceza almak istiyorsun?”

Derrick’in öfkeli bakışı karşısında panikledim.

‘Kim ceza almak ister ki böyle.’

Tabii ki ceza almak istemiyordum.

Bir şey söylemeden önce elimi sertçe tuttu.

“Takip et.”

“Huh, uhh…… .”

O hızlı adımlarla yürümeye başladığında neredeyse sürükleniyordum.

‘Ne oluyor! B, bana ne ceza verecek!’

Onun yaydığı korkutucu auradan korku hissettim.

Penelope’yi ölümüne nefret eden ve benimle böyle bir temas kuracağını hiç beklemiyordum.

“……Nereye gidiyoruz?”

“…… .”

“İlk genç efendi.”

Derrick’in başının üstüne kaygıyla bakarak sordum. Ancak ondan cevap gelmedi.

‘Ha. Bugünkü şansım ne…… .’

Şimdi diz çöküp yalvarmam mı gerekiyor?

Beklenmedik olaylar karşısında derin düşüncelere daldım.

‘Hayır. Nefret edilen üvey kız kardeşi olsam da, malikâneden biraz çıktım diye beni veliaht prens gibi bıçaklamaz.’

Pozitif düşünmeye çalıştım. Ama bu uzun sürmedi.

‘……Muhtemelen şimdi bir kılıçla değil, ama başka yollarla öldürürdü, değil mi.’

Örneğin, beni malikâneye sürükleyip Eckart malikânesindeki tüm insanlara ‘çirkin’ görünümlü halimi tanıtmak.

Yaptığım en küçük hatayı büyük bir şeye dönüştürmek ve beni malikâneden kovmak.

Daha da kötüsü, Penelope’yi ilk getiren dükün karşısında bunları yapmak.

Oyunda yanlış seçim yaptığımda iyi oldukları şeyler bunlardı.

‘Of. Evet, ne istiyorsan yap.’

Vazgeçmeye karar verdim.

Şimdi yalvarsam da bir şey değişmeyecek.

Geçmiş hayatımdaki olaylardan dolayı bu tür şeylere alışkındım, bu yüzden bu tür şeylerle her zaman bu şekilde başa çıkıyordum.

Penelope gibi öfkelerini kontrol etmeyi bilmeyen biri değildim.

Her şeyden vazgeçtim ve Derrick’i takip ettim.

Beklediğim gibi, beni götürdüğü yer malikânenin ana giriş kapısıydı.

Girişte nöbet tutan muhafızlar, Derrick’i fark edip selam verdiler.

O ana kadar beni içeri sürükleyeceğini kesinlikle düşünmüştüm.

“Huh……?”

Ancak, Derrick metal kapıyı geçti.

‘Beni nereye götürüyor?’

Gözlerim kocaman açılmış bir şekilde sırtına baktım.

İçimde bastırdığım huzursuzluk tekrar patlamaya başlamıştı.