Çevirmen :Evanglina
Fansub :MagicToon

Aniden ayağa kalkan Raphine yataktan indi ve Violet’in yanına koştu.
“Gidemezsin!”
Çaresizce tuttu ve Violet’in bacaklarına asıldı.
“Elbette, Eston Dükü Ailesi’nin insanlarının benim gerçek ailem olduğunu biliyorum ama…”
Buna rağmen, onlar sadece bugün ilk defa gördüğü insanlardı. Belki de yavaş yavaş acıktığı içindi, Raphine bir çocuk gibi davranmaya başladı.
“Gidemezsin… gidemezsin dedim…”
Kafasının içinde geriye kalan mantığı da bağırmaya başladı .
‘Sen deli misin? Bir çocuk gibi çocukça davranamazsın! utanmadın mı Kendini toparla!’ (Mantık söylüyor bunu)
Ancak düşüncelerinin aksine, sanki üşümüş gibi vücudunun her yeri titremeye başladı.
Yine de, Raphine’in burada en aşina olduğu Violet gideceğini söylediği için, Raphine birdenbire endişelendi.
“Ah, uhmm… ne yapmalıyım…”
Violet garip bir gülümseme takındı.
Sonra kısa bir süre sonra parlak bir gülümsemeyle sordu.
“Düşes! Bugün yattıktan sonra gitmeyi düşünüyorum, bana bir oda verir misiniz?
“Ne kadar istersen, Violet.”
“Teşekkürler….”
“Hiç de bile!”
Violet parlak bir şekilde gülümsedi.
***
Raphine, Violet’in yanında kaldı ve öğle yemeği yedi.
Violet’in evinde yediği yemek harikaydı ama burası da harikaydı.
Et lezzetliydi ve her çiğnediğinde tuzlu sığır eti suyu ağızda akıyordu. Ekmek de çiğnenebilir ve tatlıydı.
Çorba da çok lezzetli ve çok fazla katı malzeme olmasına rağmen çorbayı höpürdeterek içti.
Dahası, meyve suyu da lezzetliydi. Belki de taze portakalı öyle sıktıkları için, hem tatlı hem ekşiydi.
“Bundan sonra buranın benim evim olacağını düşünmek.”
Daha önce içinde yaşadığı soylu ailenin köpek maması benzeri yemekleri ve dilencilerle birlikte çalıp yediği sert ekmek artık gitmişti. Sonunda böylesine zor günlere veda edebilecekti!
Raphine yemeği yerken sanki bu hayattaki son yemeğini yiyormuş gibi hıçkıra hıçkıra ağlıyordu.
“Hic… lezzetli!”
Eski zamanlardan yemek yemeye ne kadar şükredilirse o kadar üzülürdü.
Daha önce yaşadığı soylu ailede, hizmetçiler ona köpek mamasından başka bir şey denilemeyecek yiyecekler verirken kendilerine itibar ettiler.
Miktar da son derece azdı, bu yüzden onu biriktirmek zorunda kaldı.
Yine de o günler şanslıydı. En azından onunla ilgilenen biri olduğundan beri.
Dilenciyken nasıldı?
Sadece birkaç gün önce, ekmek çalamadığı söylenerek neredeyse ölümüne dövülüyordu.
O günleri hatırladığında gözyaşları durmadan akıyordu.
Ancak ağlayan sadece Raphine değildi.
Eston Dükü ve Düşesi de başını çevirerek gözyaşlarını bastırıyordu ve Adrian’ın gözlerinin kenarları bile parlak kırmızıydı.
İkiz kardeşler Luca ve Royce’un da yüz ifadeleri pek hoş değildi.
“Neden herkes böyle?”
Raphine’in gözleri endişeyle başka tarafa çevrildi.
O an oldu-
“Raphine, bunu da dene. Gerçekten çok lezzetli.”
Raphine ipucunu almaya başlar başlamaz, Violet doğal olarak yemeği aldı ve konuşurken ona verdi.
“Abla bugün de sindirim ilacı hazırladı, biliyor musun? Bu yüzden istediğiniz kadar yiyebilirsin. Tamam mı ?”
“…Evet.”
Violet’in sesini duyunca zihni hızla sakinleşmeye başladı.
Raphine yam yam yam diye bir ses çıkararak yemeği küçük ağzına koydu ve çiğnedi.
Eston Dükü Colin, Raphine’e hareketsizce baktıktan sonra, sessizce uşağı aradı ve emretti.
“Raphine’in Vikont Beryl Ailesi’nde nasıl yaşadığını ayrıntılı olarak araştır .”
“Anladım.”
***
Yemekten sonra. Sadece Raphine’in yüzü değil, saçları da dağılmıştı.
Biri onu görse, yemek yemediğini, yemekle kavga ettiğini anlar.
Bu sırada karnı top gibi şişkindi.
“Şimdi biraz ılık suyla banyo yapalım.”
Violet, Raphine’e sarıldı ve hizmetçilerle birlikte banyoya yöneldi.
Sürekli Raphine’e sarıldığı için kıyafetleri darmadağın olmuştu ve bugün uyuduktan sonra gitmeyi düşündüğü için onunla birlikte banyo yapmaya karar verdi.
“Şimdi, biraz baloncuklarla oynayalım mı?”
Violet küvetin içindeki köpükle şunu bunu yaptı ve Raphine’e gösterdi.
“Kimin çocuk olduğunu düşünüyor?”
Biraz önce yediği yemekle açlığını giderdikten sonra kendine göre aklı başına gelen Raphine bunu görünce homurdandı.
Ancak Violet köpükten tavşan yaptığında kendisi farkında olmadan gözleri parladı.
Hayır, demek istediğim, kadın başrol olduğu için mi? El becerisi oldukça güzel ama, değil mi?’
“Raphine, burası bundan sonra yaşayacağın ev. Daha önceki o insanlar senin ailen, anladın mı ?”
Violet, Raphine’in anlayabilmesi için sakin ve düzenli bir şekilde açıkladı.
Raphine’in bildiği tüm gerçekler buydu.
Ancak Violet aniden gideceğini söylediği için, Raphine yalnız kalmaktan korktuğu için farkında olmadan Violet’e sarılmak istedi.
‘Bir ailem olduğunu düşünmek…’
Raphine kovulana kadar o asil evdeki insanları ailesi olarak görüyordu.
Kovulduktan sonra ‘aile’ kelimesini bile hatırlamıyordu.
Ayrıca, önceki hayatını hatırladıktan sonra….
“Kesinlikle onlara ‘aile’ dememe layık insanlar değillerdi.”
Önceki hayatındaki çocukluğu sadece günden güne zorluklarla doluydu.
Annem doğduktan kısa bir süre sonra bir kaza sonucu öldü ve ‘aile’ dediği kişiler sadece Baba ve Ağabeydi.
Babam kumar ve içki bağımlısı bir deliydi ve onun tek Ağabeyi de bir çöptü.
Her gün şiddete maruz kalan bir hayattı.
Bu yüzden yetişkin olur olmaz evden kaçtı.
İki yıl boyunca cehennem gibi hayatta para biriktirdi ve bir kiralık ev tuttu .
Daha sonra çok emek verdiği taksit birikimlerini çekip bir seyahate çıkacaktı ama bir anda iletişimi kesip hayatta kalan Ağabey onu iş yerine geldi.
[Hayatım borç yüzünden darmadağın oldu, parayı hazırla. Ya şu anda bulunduğun şirketin kıdem tazminatını peşin al ya da bu evin kira depozitosunu al. Bir hafta içinde hazırlamazsan ölürsün.]
Ona o parayı verecek kadar deli miyim?
Hemen işini bırakıp kaçtı.
Zorlukla biriktirdiği parayı babasına ve ağabeyine kaptıramazdı. O lanet piçler.
Yeni evimi burada bıraktım, sonra Avrupa turu için uçağa sağ salim bindi. Doğduğundan beri yaptığı ilk yolculuktu.
Görünüşe göre uçakta uyuyakalmış, ancak…
Ortada büyük bir gürültü oldu.
Birkaç gündür uyumadığı için uykusundan uyanamayacaktı.
Ancak, gümbür gümbür giden yüksek sesi ve hızla yükselen çığlığı duyduğunda bilinci yerine geldi.
Aklı başına geldiğinde, öldükten sonra ruhu götürülüyordu.
Bildiği bir sonraki şey, evren benzeri uçsuz bucaksız bir alanda yüz milyonlarca devasa kitabın önünde durduğuydu. Kendi bedeni yürüyor ve bir tür kitaba giriyor.
Bu bedenle böyle doğdu.
Bebekliğine dair anıları olmasa da, o soylu ailede geçirdiği zamanı çok net hatırlıyordu.
O evin aile üyelerinin hepsi Raphine’i küçük gördü ve eziyet etti.
Böyle biri için aniden gerçek bir ailesi olduğunu düşünmek.
Üstelik romanda gördüğü gibiyse, Eston Dükü Ailesi zengin ve sıcak bir aileydi.
Annem, babam ve ayrıca Ağabeyler rüya gibi tatlı bir aileydi.
İnanamadı.
Böyle bir mutluluğun tadını çıkarmaya cesaret edip edemeyeceğini merak etti ama bunu kaçırmak da istemiyordu.
bir aile için açgözlülük.
“Bunun olması için Adrian’ın ölümünü engellemeliyim.”
Yeni edindiği bir aile, bu yüzden bu huzuru boşuna kaybedemez.
Raphine kararlı bir şekilde söz verdi.
Herkesin mutsuz olduğu trajik sonu kesinlikle mutlu sonla değiştireceğini.
***
O gece.
‘Hoş koku.’
Raphine geniş yatağa uzandı ve sola baktı. Solda, Violet uyuyordu.
Ve sağda…
‘Anne….’
Raphine’in annesi Düşes Eston, Sofia uyuyordu.
Gece geç. Uykusundan uyanan Raphine, onu her iki taraftan da koruyan hoş bir sıcaklık hissetti.
[Çok mutlu görünüyorsun,Çocuk.]
‘Teddy, Uyumuyor muydun?’
[Lütfen bana bu tür bir adla hitap etmez misiniz? Seviyemi düşürüyorsun, gerçekten….]
‘Öyleyse sana ne diyeceğim? Bildiğin bir adın yok…’
[Hayır, bir adım olduğunu söyledim, değil mi? Benim adım Alexandro Rubius Verdenia….]
Ah, evet. O zaman sana Rubi diyeceğim.”
[…Lütfen sadece böyle yap.]
Raphine, yatağın başucuna konan oyuncak ayıyı dikkatle çekip kucakladı.
Sonra da gizli bir hikaye anlatır gibi içinden konuştu.
Benim de bir annem olduğunu söylediler.
Bu durum bir rüya gibi göründüğü için, Raphine Düşes’e bakıp durdu.
“Annem olduğunu bilmiyordum. Birine ‘Anne’ diyebileceğimi hiç düşünmemiştim….’
[Ona böyle seslenirsen, Düşes çok mutlu olur.]
“…Bunu gerçekten yapabilir miyim?”
[Zor bir kelime bile değil, bir kere söylemeyi dene. O senin üvey annen bile değil, sorun ne!?]
‘Hala….’
Ona bir kez bile demeyi denemediği için, ‘Anne’ kelimesini söylemek onun için çok zordu.
Sanki konuşulduğunda kırılacakmış gibi kırılgan ve onun değilmiş gibi değerliydi.
Sebepsiz yere açgözlülük yaptıktan sonra büyük bir ceza alacak gibiydi.
[O zaman ondan önce, en baştan adımı düzgün bir şekilde çağırmaya ne dersin? Sana adımın anlamlarını tek tek anlatacağım, Alexandro demek….]
‘Uyumak istiyorum.’
Raphine, oyuncak ayıyı tekrar yatağın başucuna koydu ve dikkatle Düşes’in parmak uçlarını tuttu.
Vücudu eriyecekmiş gibi sıcak ve yumuşaktı.
Ancak Raphine hemen elini çekti ve kendi göğsünün üzerine koydu.
Tıpkı ekmek çaldığı zamanki gibi, kalbi çarpıyor ve içini korku kaplıyordu.
Raphine arkasını döndü ve Violet’in en azından aşina olduğu kollarına sokuldu.
***
Sonuç olarak Violet, Eston Dükü Ailesi’nde tam bir hafta kaldı.
O bir hafta boyunca, Raphine aile üyelerine büyük zorluklarla uyum sağlamaya başladı.
Henüz Düşes’e ‘Anne’ diyemiyordu ama ona sarıldığında Düşes’in kollarındaki rahatlığı hissedebiliyordu.
Düşes, Raphine’i gördüğünde artık gözyaşı dökmeyecek kadar güçlenmişti.
Ancak ne yazık ki Eston Dükü Colin Eston, Raphine’e henüz bir kez bile sarılmadı.
“Raphine, bugün babana…”
Eston Dükü elini uzattığında, Raphine irkildi ve Violet’in bacağına sarıldı.
“….”
Eston Dükü surat astı.
“Tatlım, üzgünüm… Gerçekten üzgünüm ama… gider misin?
Düşes Sofia dikkatle söyledi , Eston Dükü uzaklaşırken dudaklarını büzdü.

 DC sunucumuz:https://discord.gg/uRh9rePgxf