Evé, geçmiş yaşamının internetine bağlanmayı nasıl başardığını hâlâ anlayamıyordu.

Ancak geçmiş yaşamındaki ölüm nedenini düşününce, kalbinde bazı tahminler yürütmeye başladı.

Önceki yaşamında, ölmeden birkaç dakika önce sanal bir kapsülde VR oyunları oynamaktan keyif aldığını hatırladı ve ölüm nedeni birkaç günlük uykusuzluktan kaynaklanıyor gibi görünüyordu...

Evet, az önce ortaya çıkan son bilgi onunla ilgili gibi görünüyordu.

Sanal gerçeklik teknolojisi, Dünya’da son yıllarda giderek daha popüler hale gelen yeni bir teknoloji türüydü. Prensibi, bir kişinin bilincini doğrudan ağa bağlamak ve sanal bir gerçeklik dünyası yaratmaktı.

Evé, bunun sebebinin hala internete bağlıyken ölmüş olması ve bilincinin bir şekilde internet dünyasıyla bir tür bağlantı kurmuş olması olduğundan şüpheleniyordu.

Sadece bu da değil, Evé her iki taraftaki zaman akışını karşılaştırarak Saigües’teki zaman akışının Dünya’dakinden yaklaşık dört kat daha hızlı olduğunu öğrendi.

Peki tüm bunlar ne anlama geliyor?

Bu tarafa geçtikten sonra ailesiyle hâlâ iletişim kurabilir mi?

Evé bunları düşünürken ağlasın mı yoksa bu saçmalığa gülsün mü bilemiyordu.

Yeni bir hayatı kucaklamaya ve geçmişteki her şeyi unutmaya çoktan karar vermişken neden sadece şimdi.

Ama nedense biraz isteksiz hissediyordu...

Umut çok tuhaf bir şeydir. Bazen tamamen kesildiğinde yok olup gider. Ama küçük bir şans bile yakaladığında, o kadar parlak bir şekilde yeniden alevlenebilir ki, sizi tamamen yakabilir bile.

"Veda bile etmeden öylece çekip gittim, annemle babamın ve kız kardeşimin ne kadar üzgün olduğunu hala bilmiyorum..."

Evé içini çekti.

Ne yazık ki, artık başka bir dünyanın Dünya Ağacı olmuştu ve önceki bedeninin çoktan yakılarak kül haline getirilmiş olduğu gerçeğini de ekleyince... Dünya’nın interneti aracılığıyla ailesiyle temas kurabilse bile ne işe yarayacaktı?

Zaten bir kez denedi ve ilahi gücü sadece ağ dünyasını etkileyebiliyor ve diğer tarafta fiziksel olarak tezahür edemiyor gibi görünüyor. Başka bir deyişle, bilincini Dünya’ya yansıtsa bile, Evé en fazla herhangi bir bedeni olmayan görünmez bir veri kütlesi olacaktır.

Ve eğer bilincinin tamamen bir kopyasını çıkarmak ve onu oradaki bazı veri bankası sunucularına yüklemek isterse, böyle bir çaba için gereken ilahi güç tüketiminin daha da astronomik olduğunu tahmin ediyor.

Evé bunun en az on binlerce ilahi güç değeri gerektireceğini tahmin ediyordu!

Evé sinirlerini yatıştırmadan önce içini çekti.

Belki daha da güçlendikten ve nihayet yarı-ölüm ikileminden kurtulduktan sonra gelecekte tekrar deneyebilirdi.

On binlerce ilahi güç puanı harcayabilmek için en azından orta seviyede bir İlahiyat seviyesine sahip olmak gerekir. Ancak şu an itibariyle, yetersiz bir ilahi güce sahip zayıf bir çocuktu ve şu anda ölümün eşiğinde olduğundan bahsetmiyorum bile...

Mundane Divinity, Weak Divinity, Intermediate Divinity, Strong Divinity ve son olarak Great Divinity...

Hâlâ önünde uzun bir yol var!

Üstelik şu anki önceliği başka bir şey...

Acınası durum ekranına bakan Evé, ekranı kapatmadan önce bir kez daha içini çekti.

"İlk işim kendi durumumu stabilize etmek! Ölmek üzere olan bir Tanrı, altın ganimetlerle dolu kolay bir çete kadar iyidir. En azından şimdilik, amacım burada, ölümlüler diyarında kendimi iyi konumlandırmak! Önce kendi ayaklarımın üzerinde sağlam bir şekilde duracağım, sonra diğer şeyleri düşüneceğim!"

Şu anda, Evé nihayet gelecek için uzun vadeli bir hedefe karar verdi.

Bu, kendini güçlü kılmak ve gerçek özgürlüğe kavuşmak!

Bu düşünceyle Evé kararlı bir şekilde Dünya’nın internetinden ayrıldı ve Göksel Alanındaki üç yeşil ışık küresine geri döndü.

Beserker’a ait olanı çıkardıktan sonra, kalan iki ateşböceği benzeri küreye baktı.

Aniden, o ruhani, nazik ve ciddi dua tekrar gelmişti...

Bu kez Evé sonunda sesin kaynağını buldu; bu kaynak iki ışıktan en parlak olanıydı!

Bir an tereddüt ettikten sonra, yerini tespit etmek için bilincini içine soktu...

Ani bir ağırlıksızlığın eşlik ettiği Evé, çevresi eğilip bükülmeye başlarken görüşünün sürekli yükseldiğini hissetti.

Kısa süre sonra Göksel Alanından çıktı ve bilinci belli bir yöne doğru çekildi, sanki bir bağlantıdan çekiliyormuş gibi oraya doğru uçtu.

Bir anlık baş dönmesinin ardından, Evé kısa süre sonra kendini yüksek bir tapınağın içinde buldu.

Tapınak sarmaşıklarla iç içe geçmişti ve yapısı, insana doğal ve kutsal bir his veren zarif ve karmaşık desenlerle oyulmuş eski ahşaptan yapılmıştı, ancak ne yazık ki çok harap görünüyordu, eski ve hayatın cilvelerini hissettiriyordu.

Tapınağın ortasında eski bir sunak vardı ve garip büyülü rünler çatlaklar yüzünden çoktan yok olmuştu. Sunağın üzerinde başı olmayan kırık bir elf heykeli vardı.

Bu heykel nerede?

Evé biraz afallamıştı.

Bilincini dışa doğru genişlettiğinde, aniden bu yapıyla bir tür bağlantı hissetti.

Bu tapınak...

Aslında kendi vücudunda bulunuyordu!

Daha doğrusu, Dünya Ağacı’nın alt gövdesindeydi, ancak Evé başından beri etrafını gözlemliyordu ve bunu fark etmemişti.

Bu bir kör nokta sayılır mı?

Kendi kendine sessizce söylenen Evé, dikkatini sunağın önündeki alana odakladı.

Sunağın önünde biri kadın biri erkek iki elf duruyordu.

Erkek elf çok yaşlıydı, beyaz saçları ve sakalı vardı, bir bastona dayanıyordu ve gri bir tören cübbesi giymişti. Gözlerine derin bir hüzün ve umutsuzluk sinmiş, bir alacakaranlık ve çürüme hissi yayıyordu.

Evé’nin dikkati hızla onun üzerinden geçti ve onun yerine önündeki dişi elfe odaklandı.

On altı ya da on yedi yaşlarında, güzel bir elf kızıydı, yerde diz çökmüş, ellerini yaprak şeklindeki bir amblemin etrafında sıkıca kavuşturmuştu. Başını hafifçe eğmiş, gözlerini kapatmış ve fısıldayarak dua ediyordu.

Efsanelerin genellikle elflere atfettiği klişeleşmiş klasik güzelliğin tümüne sahipti. Sivri kulakları, ince boynu ve narin yüz hatları inanılmaz derecede kutsal ve saf görünüyordu. Açık ve narin teni ilk yağan kar kadar beyazdı ve altın sarısı, ipeksi saçları bir şelale gibi yere dökülüyor, genç yüzüne bir olgunluk dokunuşu katıyordu.

Yaşlı erkek elfe kıyasla daha karmaşık yeşillik işlemeleriyle süslenmiş muhteşem bir tören elbisesi giymişti. Altın desenler ve asma motifleri elbiselerini ciddiyet ve kutsallıkla süslüyordu. Buna ek olarak, doğuştan gelen doğal zarafeti ve asaleti karşısında insanların kendilerini aşağı ve değersiz hissetmelerine neden oluyordu.

Evé daha sonra elf kızının bilgilerini zihninden geçirerek ortaya çıkarmaya çalıştı.

[İsim: Alice Swiftwind]

[Irk: Elf]

[Meslek: Doğa Rahibesi]

[Seviye: 23 (Yüksek Demir)]

[Koruyucu Tanrı: Evé Yggdrasill]

[İnanç Sınıflandırması : Dindar Mümin]

[Başlık: Nature’s Saintess]

...

Herkes güzel şeyleri sever.

Geriye kalan tek dindarının böylesine saf ve güzel bir elf kızı olduğunu gören Evé’nin başlangıçtaki hayal kırıklığı bir anda dağıldı.

Diğer kişiye gelince, o sadece yüzeysel bir inananmış.

Elde edilen bilgilere göre sunağın önündeki yaşlı erkek elfin adı Samuel Swiftwind’di ve 30. seviye bir doğa rahibi ve druid’di.

Her ikisi de orta ila yüksek seviye demir dereceli profesyonellerdi; yaşlı elf en yüksek seviyedeydi ve Demir derecenin üst seviyesine çıkmasına sadece bir seviye kalmıştı.

Beklenmedik bir şey olmadığı sürece, bu ikisi onun temel savunucuları olacaktı.

Evé içten içe memnuniyetle başını salladı.

Bir sonraki gündemi onlarla iletişim kurmak ve ölmekte olan inançlarını yeniden canlandırmanın bir yolunu bulmaktı.

Evé bir an düşündü, biraz isteksizce onlara cevap vermek için biraz ilahi güç kullanmayı planlıyordu ama elf kızı sonunda dua etmeyi bırakmıştı.

Zümrüt gözlerini açtı, gözünün kenarındaki bir damla yaşı sildi, hafifçe burnunu çekti ve ardından kendini yere bırakarak ayağa kalkmaya çalıştı.

Arkasını dönerek bekleyen arkadaşına zoraki bir gülümseme verdi ve Alice’in keskin sesi biraz kısık ve depresifti:

"Büyükbaba Samuel, son dua... bitti."

Üç gün üç gecedir burada diz çöküyordu ve kalan tüm umutları sonunda umutsuzluğa dönüştü.

Kızın umutsuz ifadesini izleyen Samuel adındaki elf ihtiyar iç çekti.

Gözlerindeki hüznü gizledi ve kızı teselli etmeye çalışarak şöyle dedi: "Şey... bu bizim yardım edemeyeceğimiz bir şey. Ne kadar sebat edersek edelim ya da ne kadar umut edersek edelim, eninde sonunda bu acı gerçeği kabul etmek zorundayız..."

Konuşurken başını kaldırdı ve sunağın üzerindeki kırık heykele baktı. Buğulu gözlerinde belli belirsiz parıldayan yaşlar vardı.

"Yüce majesteleri, koruyucu tanrıçamız... gerçekten düşmüş..."

Sessizlik.

Farkına varması biraz zaman aldı ama sonunda, tapınağın Büyük Salonu’nda zayıf ve kırık bir hıçkırık sesi belli belirsiz yankılandı.

Azize sonunda kendine geldikten sonra, yaşlı elf derin bir iç çekerek şöyle dedi:

"Hadi gidelim..."

"Binlerce yıl boyunca burayı koruduktan sonra, artık burada kalmamıza gerek kalmadı..."

Konuşmasını bitirdiğinde, dünya ağacının ilahi alanındaki iki inananı temsil eden ışıklar daha da karardı ve sönmek üzereydi...

Evé: ...

Oi, Oi! Dinleyin, Tanrınız nihayet önünüze gelmişken inancınızdan bu şekilde vazgeçmeniz gerçekten doğru mu?!

Siz beni bin yıl beklemediniz mi!?

Şimdi ben ne yapacağım, son iki inananım da bu hale geldi...

Evé kendini son derece depresif hissetti.

Aslında bir mucize gerçekleştirip elf kızının teveccühünü fanatikliğe yükseltmek, ardından da diğer sığ inananı dindar birine dönüştürmek istemişti.

Ancak, daha en başından böylesine neredeyse oyunun sonunu getirecek bir senaryoyla karşılaşmayı beklemiyordu.

Mantıklı bir şekilde, eğer şimdi harekete geçmezse, geriye kalan bu iki yerli inananın yakında kendisine veda edeceğini düşündü.

Sakin ol, diye hatırlattı kendine. Doğa Tanrıçası görevini yeni devralmıştı ve her başlangıç her zaman zordur. Eğer en kötüsü olursa, hala iyi yaşlı Berserker var...

Kendini teselli ettikten sonra Evé, varlığını kanıtlamak için ilahi gücünü kullanmaya karar verdi, ancak aniden bir şey fark etti ve orijinal planını geçici olarak bastırdı.

Bilincini uzaktaki belirli bir yöne doğru taradı ve rahat bir nefes aldı.

İlahi gücü hâlâ amaçsızca kullanılamayacak kadar değerliydi.

Vay, vay! Ne şanslı bir tesadüf.

Tam pervasızca bir şey yapmak üzereyken, birisi ona çok daha iyi bir seçenek sundu ve şimdi bu ikisini ikna etmenin daha etkili ve uygun maliyetli yolları var gibi görünüyor...