Manga-TR tutkunları, sorularınızı paylaşabileceğiniz, en son güncellemeleri takip edebileceğiniz ve topluluğumuzla sohbet edebileceğiniz Telegram grubumuza sizleri davet ediyoruz! Katılmak için hemen tıklayın:
Bunu bizzat tecrübe ettiğim için şunu rahatlıkla söyleyebilirim: Küçük üvey kız kardeş bir yabancıdan başka bir şey değildir.
Lise ikinci sınıftaki ergen bir çocuk için bu şüphesiz en büyük talihsizlik, bekar bir aile içinse en büyük nimettir. Örneğin mangalardaki, hafif romanlardaki ve oyunlardaki kan bağı olmayan kardeşlere bakın. Bu bahane ile kız kardeş, kahramanın hedef kahramanı haline gelir ve sonunda bir ilişki yaşarlar. Bu mantığı doğru kabul ederseniz, kesinlikle çok fazla acı ve ıstırap çekersiniz ve en sonunda size sadece ’Küçük kız kardeşini koru’ denir ve kahraman benzeri bir rol alırsınız.
Gerçek her zaman farklıdır. Bu hayali üvey kız kardeş ile gerçek bir kız kardeş arasındaki farkın tam olarak ne olduğunu soracak olursanız, o zaman size bir örnek vereyim. Belirli bir kitapçıdaki yarı zamanlı işimden eve geldiğimi ve oturma odasındaki kanepede oturmuş sıcak çikolatasını yudumlayan üvey kız kardeşimle karşılaştığımı hayal edin. Sohbetimiz şu şekilde gelişecekti.
“Hoş geldin, Asamura-kun.”
“Ben geldim, Ayase-san.”
Hepsi bu. Şimdi anlıyor musunuz? Ne tatlı ve sevimli bir ’Onii-chan~’ ne de soğuk ve tuzlu bir ’Ha? Benimle konuşmaz mısın, seni boktan ağabey? Bu dünya kadar düz bir değiş tokuş, tamamen basit bir selamlaşma ve daha fazlası yok. İkimiz de gerçekliğin içinde yaşıyoruz, ne çok içeri giriyoruz ne de çok uzaklaşıyoruz.
Üvey kız kardeşimle aramızda kalp çarpıntısı, flört, aşırı uyarılma veya saygı, bunların hiçbiri yok. Tam 17 yıl ayrı yaşadıktan sonra, birdenbire yarından itibaren bir aile olacağınız söylendiğinde, gerçekten özel bir duygu ya da his oluşmuyor. Hatta, iki yıl boyunca tesadüfen sınıf arkadaşı olan iki insanın aşinalık düzeyi muhtemelen bizimkinden daha yüksektir.
Benim adım Asamura Yuuta. 17 yaşında, lise ikinci sınıfta okuyan sıradan bir gencim. Bu yaşta neden bir üvey kız kardeş edindiğimi soracak olursanız, bunun tek nedeni babamın kendisi için fazla ’’hareketli’’ olmasıdır. Bu yaşta yeniden evlenmesine ancak yürekten saygı duyabilirim.
Çocukken bilinç kazandığım ve düşünmeye başladığım andan itibaren annemle babamın neredeyse tüm gün kavga ettiğini gördüm, bu yüzden babamın boşanmak istediğini söylediğini duyduğumda sadece başımı sallayabildim. Hatta o aptal, annemin onu aldattığını çok iyi bilmeme rağmen, bunun onun hatası olduğunu söyleyerek benden özür bile diledi. O zamandan beri, muhatap olduğum kızlardan büyük bir beklentim olmadan günlerimi geçirdim.
Bisikletimin anahtarlarını alıp, girişte spor ayakkabılarımı giyerken haberi öğrendim.
"Baban yeniden evlenmeye karar verdi."
“Ha?”
"Diğer kişi çok hoşgörülü ve çekici bir Onee-san, yani bu konuda sorun yaşamazsın, değil mi?"
"Bana söylediğin bu sıfatlarla onun nasıl biri olduğunu anlayamıyorum."
“Üstten sırasıyla 92, 61, 90.”
"Sana matematik kullan demiyordum ki... Yeni annemi daha görmeden onun beden ölçülerini duyunca neler hissettiğimi bir düşün."
“Böyle şık bir anneye sahip olduğun için mutlu olmalısın, değil mi?”
“Pek sayılmaz, hayır.”
" Mümkün değil...! Arzularınla oynamamdan etkilenmemek... Sen gerçekten ergen bir çocuk musun? Bir şeylerin ters gittiğini düşünmüştüm aslında...”
"Hey dur bakalım. Kendi oğluna karşı ne kadar da kötü bir izlenim içindesin."
Kızlara karşı özel bir beklentim olmadığını söylediğimde insanlar garip bir fikre kapılıyor gibi görünüyor, ama yine de onları gördüğümde heyecanlanabiliyorum ve havuzda mayosuyla bir kız gördüğümde tahrik olabiliyorum. Sadece, bana böyle söyleseniz bile, yakında yeni annem, babamın yeni sevgilisi olabilecek kişiye karşı herhangi bir arzu hissedemem, değil mi?
“Yine de onunla nasıl tanıştın, şu anda 40 yaşındasın. İşyerinde falan mı?”
“Amirim tarafından sürüklenerek götürüldüğüm bir mağazada çalışıyor. Beni kırık ve çökmüş görünce bana çok iyi baktı.”
"O halde, sadece kandırılmıyor musun..."
’Bütün gece insanları kötüdür’ gibi klişeleri ortaya atmak istemiyorum ama zaten bir kadın yüzünden korkunç şeyler yaşamış olan babam bana bunu anlatınca pek de umutlu olamıyorum.
“Sorun değil~ Akiko-san öyle biri değil. Ahahaha!” Sadece kandırılan birinin kendinden bu kadar emin bir şekilde söyleyebileceği bir cümle kurdu ve ben sadece bir iç çekişle karşılık verebildim.
Ancak, bu kadarla sınırlı kalacaktım.
"Sen mutluysan, ben de mutluyum. Kendi bildiğimi yapmaya devam edeceğim."
Beklenti içinde olmamak böyle bir şey işte. Yeni bir anneyle yaşayacağım bu yeni hayattan büyük umutlar beslemediğim için, aldatılsam da, talihsizliğe uğrasam da, gerçek bir üzüntü ya da acı hissetmiyorum.
“Hayır, bu sefer pek işe yaramayacak. Sonuçta küçük bir kız kardeşin olacak.”
“Ha? Küçük kız kardeş mi?”
“Evet. Akiko-san’ın kızı. Bana bir resmini gösterdi ama gerçekten çok tatlı.”
Görünüşe göre hem babam hem de o kadın yeniden evlenecekler. Sanırım birbirlerinden etkilenmelerinin nedenlerinden biri de buydu.
“İşte, bak. Şirin, değil mi?”
“Şey... sanırım.”
Enerjik bir şekilde akıllı telefonunu çıkardı ve bana bir resim gösterdi. Orada, muhtemelen şu anda ilkokulda okuyan bir kız görebiliyordum. Kucağında muhtemelen kendi yaşındaki çocuklara yönelik, yurtdışından çevrilmiş bir kitap varmış gibi görünüyordu. Görünüşe göre fotoğraf çektirmekten pek hoşlanmıyordu, çünkü biraz telaşlı görünüyordu.
“Tebrikler. Bununla artık bir Onii-chan oldun!”
"Benden ne istediğini bilmiyorum, bana böyle bir başparmak işareti yaparak... Şey, kesinlikle sevimli, bu yüzden o kadar da kötü hissettirmiyor."
Benim yaşlarımda bir kızın küçük kardeşim olması biraz can sıkıcı olabilirdi ama o yaşlardaysa her şey yolunda demektir. Ve hayır, ben lolicon değilim. Sadece yaşça benden çok küçük olduğu için ona karşı çok düşünceli olmak zorunda olmadığım için rahatladım. Sevimli olduğunu düşünüyorum ama tekrar ediyorum, lolicon değilim.
"Ve bugün saat 9’da bir buluşmamız olacak. İşten sonra bizimle buluşabilir misin?”
“Bu çok ani oldu...”
“Şey... sana söylemek istedim ama hiç fırsatım olmadı, yani bir ay oldu ve... işte buradayız.”
“Ne kadar erteleyebileceğinin bir sınırı olmalı!”
“Bahanem yok, haha...”
O böyle bir adam işte. Hiç güvenilir değil ve yine de insanlara körü körüne güvenecek kadar da saf. Nasıl endişelenmem?
“Anladım, orada olacağım. Bütün gece dışarıda kalan bir suçlu olmadığıma şükretsen iyi olur.”
“Bu konuda hiç endişelenmedim. Her şeye rağmen sana güvenim tam.”
Cidden, başkalarına nasıl bu kadar kolay güvenebiliyorsun?
Yeni bir anne, yeni bir kız kardeş, yeni bir aile. Zamanımı yarı zamanlı işimde çalışarak geçirirken ve bir yandan da (güzeller güzeli) kıdemlimden talimat alırken bu sözler kafamı dolduruyordu. Devora Zack’e göre, çoklu görev aptallığın zirvesidir ve yalnızca tek bir şeye odaklanarak sonuç elde edersiniz. Durum böyleyken, ben sadece sözde yeni kız kardeşimle ilk temasıma odaklandım, bu yüzden işte birkaç kez çuvalladım ve bu süreçte kıdemlimden azar işittim. Kitabı bana en başta o tavsiye etmiş olmasına rağmen.
Durum böyleyken, vardiyam bittiğinde, enerjik bir “Git al onları, Onii-chan!” ile omzuma dokunarak, onun içten içe iyi bir insan olduğunu anlamamı sağladı.
Gece Shibuya’ya vardık. Yarı zamanlı işimden bisikletle Dougenzaka’ya ulaşmam birkaç dakika sürdü ve sonunda babamın bahsettiği aile restoranına vardım. Bu saatlerde bölge her zaman çok kalabalık olurdu ve birkaç kadın grubu şimdiden işletmenin önünde duruyordu. Sözlerine bakılırsa, şu anda birlikte oldukları erkek arkadaşlarından şikayet ediyor gibiydiler.
Kıyafetleri berbat, bir kadına nasıl davranacağını bilmiyor, diyordu bir kadın, vücudu bronzlaşmış, gösterişli kıyafetler giymiş, saçları avangart modada. Um, Hanımefendi? Bana sorarsanız siz de aynı derecede berbat görünüyorsunuz ya da bunun yerine erkek arkadaşınıza yüz yüze söylemeye ne dersiniz?
Yine de bunu ona söylemenin ikimize de bir faydası olmazdı, bu yüzden yanından geçip gittim ve yeri aramak için babamın LINE mesajını kontrol ettim. Böyle gösterişli tiplerle çok yakın temasa girmemeyi tercih ederim, diğer insanlara karşı yüksek beklentilerinden bahsetmiyorum bile. Şu andan itibaren, ilkokuldaki küçük kız kardeşimle tanışacağım. Yine de lolicon değilim. Sadece büyüyünce öyle biri olmamasını sağlayacağım.
“Hey, Yuuta! Buraya gel.”
Babam büyük ihtimalle işletmenin içine baktığımı görmüş olacak ki elini kaldırarak bana seslendi. Diğer müşterilerin yarısı bana baktığı için kendimi garip hissederek hızla masaya doğru ilerledim.
-Beni rahatsız eden bu rahatsızlığın kökü çoktan oraya ekilmişti.
İleriye doğru yürüdükçe daha da büyüdü ve yeni ailemin yüzlerini görmek için babamın önündeki koltuğa oturduğumda, bu kök katlanarak büyüdü ve kısa bir süre sonra güzel bir çiçeğe dönüştü. Affedersiniz ama burada neler oluyor?
“Memnun oldum~ Demek sen Yuuta-kun’sun. Yarı zamanlı işinizden hemen sonra senii buraya çağırdığım için üzgünüm."
“Hayır, sorun değil. Ben Asamura Yuuta. Yani siz babamın...”
“Evet, benim adım Ayase Akiko. Fufu, Taichi-san’dan senin hakkında çok şey duydum ama gerçekten güvenilir birine benziyorsun.”
Kendisine Ayase Akiko adını veren kadın şaşkınlık içindeki bana seslendi ve babamdan bahsederken nazik bir gülümseme takındı. Yüz ifadesinden ve bakışlarından bir yetişkinin cazibesini hissettim. Tam da babamın tarif ettiği gibiydi. İlk başta onun geceleri şehirde aylak aylak dolaşan biri olduğunu düşünmüştüm. Ama Akiko-san öyle hissettirmiyordu.
Ancak şu anda bunun bir önemi yok. Kendi kelimelerim üzerinde kekelememin nedeni, bakışlarımı ve dikkatimi çalan kişi Akiko-san’ın yanında oturuyordu. Resimdeki kişiyle gerçekten bir benzerlik görebiliyorum. Muhtemelen benim yeni kız kardeşim olacak olan kız. Durum böyleyken, hayalimde canlandırdığımdan şaşırtıcı derecede farklı görünüyordu.
“Hadi, kendini tanıt~”
“Tamam.”
Annesinin teşvikiyle, uzun boylu, uzun ve neredeyse pırıl pırıl sarı saçlı, kulağında gümüş bir piercing parlayan kız bana tuhaf bir gülümseme sergiledi.
“Tanıştığımıza memnun oldum. Benim adım Ayase Saki.”
“Eh, ah, evet. Ben Asamura Yuuta.”
Başını hafifçe bana doğru eğerek kibarca selam verdi.
-Neye bakıyorum ben böyle?
Benzerliği kesinlikle görebiliyorum. Biri bana bunun o resimde gördüğüm ilkokul kızıyla aynı olduğunu söylese hak verirdim. Ancak, bu fotoğraftan on yıl sonra böyle göründüğü de eklenirse. Şaşkınlık içinde önümdeki Ayase Saki’ye baktım. İlkokul kızı mı? Kıçımın kenarı, o bir kadın.
Saçları modaya uygun bir şekilde şekillendirilmişti, ancak rengi oldukça gösterişliydi, bileğinde ve boynunda aksesuarlar, kulaklarında piercingler vardı. Kıyafetleri tam olarak açık saçık değildi ama bir omzunu açıkça göstermeye yetiyordu. Mekânın içindeki ışık nedeniyle bunu söylemek zordu ama makyajının da muhtemelen yerinde olduğunu düşündüm.
Kısacası, asla dahil olmayacağımı düşündüğüm dışa dönük dünyanın bir üyesi olan şık bir kıza benziyordu. Yine de davranışları ve beni karşılama şekli, onu sağduyu sahibi bir yetişkin gibi gösteriyordu ki bu da içimdeki rahatsızlık hissini daha da artırıyordu. Şimdilik, babamın yanına oturmaya ve bu konuda ona soru sormaya karar verdim.
“Hey, bu benim duyduğum şey değil, biliyor musun?”
“Yani, ben de onunla ilk kez tanışıyorum... Hiçbir fikrim yoktu. Elimde sadece fotoğrafı vardı.”
“Nereden bakarsan bak, kesinlikle benim yaşımda.”
“Kesinlikle öyle. Bu yıl 17 yaşında, lise ikinci sınıf öğrencisi."
"Ve sen ona küçük kız kardeşim mi diyorsun?"
“Senin doğum günün onunkinden bir hafta önce.”
“Bir hafta...”
Sadece bir hafta mı? Ne fark eder ki, aynı yaştayız. Kafamda, yanında düşünceli olmak zorunda olmadığım sevimli küçük kız kardeş imajının bin parçaya bölündüğünü görebiliyordum.
“Bu kadar kafa karıştırıcı olduğu için özür dilerim. Saki artık büyüdüğü için fotoğraflarını çekmeme izin vermedi, o yüzden elimde sadece eski bir fotoğrafı vardı ~" Babamla yaptığım konuşmayı tahmin eden ya da büyük olasılıkla duyan Akiko-san bir elini yanağına götürdü ve kızına baktı.
Fotoğraflarımın çekilmesinden pek hoşlanmadığım için bunu anlayışla karşılayabilirim. Ancak anlamadığım şey Akiko-san. Neden babama kızının ilkokuldaki bir fotoğrafını göstersin ki?
“Bana sık sık keskin bakışlarım olduğu söylenir, bu yüzden fotoğraf çektirmek biraz rahatsız edici.”
“H-Huh, öyle mi?”
Saki-Ayase-san sıkıntılı bir gülümseme takındı ama bana bu dünyadaki herkes tarafından takdir edilen bir güzel gibi göründü. Beni her yerde bulabileceğiniz kadar normal bir piç olan ben olsaydım mantıklı olurdu ama fotoğraf çektirmekten kaçınması için bir neden göremiyorum. Bununla birlikte, bu sadece benim kişisel görüşümdü, bu yüzden bu konuda sessiz kaldım. Kendimi ona zorla kabul ettirmek istemezdim.
“Ama rahatladım.” Ayase-san bir elini göğsüne koydu.
“Ne konuda?” Ben de sordum.
"Korkunç bir insan olabileceğinden biraz endişeliydim."
“Hmm, kim bilir? Gerçekten korkutucu insanların nazik bir yüz takındığını düşünüyorum."
“Az önce Taichi-san’dan çok şey duydum. Üniversite masraflarını karşılamak için yarı zamanlı çalışıyorsun, değil mi? Çalışkan biri olduğunu düşünmüştüm.”
"Daha on dakika bile olmadı, iş yerindeki kıdemlimden yine işleri berbat ettiğim için azar işittim."
“Peki ya notlarının çok iyi olması?”
“Dışarıda bir sürü zeki suçlu var.”
“Ahaha.” Ayase-san parmaklarıyla ağzını kapattı ve bir kıkırdama çıkardı.
Ebeveynlerimiz bu kısa konuşmayı izlediler ve kendileri de rahatlamış gülümsemeler sergilediler. Görünüşe göre gelecekteki üvey kız kardeşimle ilk temasım gayet iyi sonuçlandı. Yaşadığım simülasyon gerçeklikten oldukça farklıydı, ancak koşullar göz önüne alındığında harika olduğumu düşünüyorum. Bununla gayet iyi anlaşabiliriz.
Akşam saat 10’a kadar çeşitli konular ve gelecek planları hakkında konuştuktan sonra ertesi gün erken bir saatte işe başlayacağımız için dağılmaya karar verdik. Babam ve Akiko-san bir an önce tuvalete gitmek istedikleri için Ayase-san ve ben onları beklemek üzere restorandan erken ayrıldık.
Gecenin bu geç saatinde bile Dougenzaka asla uyumaz. Etrafımızda yüksek sesle konuşan sarhoş kadın ve erkeklere bakarken, yanımda duran ’küçük kız kardeşe’ hızlıca bir göz attım. Gösterişli dış görünüşü nedeniyle, şu anda Shibuya’da yürüyen insanlara çok benziyordu. Normalde asla temas kurmayacağım bir ’kadın’. Ancak, aile restoranında yaptığımız sohbete bakılırsa, daha önce gösterdiğinden çok daha zeki görünüyor.
Dış görünüş hala sadece dış görünüştür. Kişilik ve görgü kurallarıyla hiçbir ilgisi yok. Bunu bu kadar basit kelimelerle ifade edebilseydim harika olurdu. Ancak, onun yanında kendimi bu kadar rahat hissetmemin tek nedeni bu değil. Açıklaması zor bir şey-
“Hey, Asamura-kun, ailelerimiz dönmeden önce konuşmak istediğim bir şey var.”
“Onlara söyleyemeyeceğin bir şey mi?”
" Evet. sadece sana söyleyebileceğim bir şey."
“Bu kadar kısa bir konuşmadan sonra bu kadar güven oluşturmayı başardım mı? Gerçekten o kadar harika mıyım?”
“Esprilerinizden, konuşma tarzınızdan, ifadelerinizden güçlü duygular hissetmiyorum. Bu yüzden ne söylemeye çalıştığımı anlayacağını düşünüyorum.”
“Ahhh...”
Bu mantıklı. Temelde benimle aynı tip. Bu yüzden bir şeylerin ters gittiğini hissettim. Geriye dönüp düşündüğümde, o an bana söylediği sözler muhtemelen ağabey-kardeş ilişkimizin bu belirleyici tanımına yol açtı.
“Senden büyük beklentilerim olmayacak, bu yüzden senin de benim için aynı şeyi yapmanı istiyorum.”
Bunun ne anlama geldiğini anlamış olmalısın, değil mi? - diye ekledi. Cevabımı beklerken gözleri benimkilere sabitlenmişti. Tabii ki cevabım çoktan belirlenmişti. Başka biri için bu soğuk bir reddediş gibi gelebilirdi ama benim için bir insanda en çok takdir ettiğim duruşu sergiliyordu.
“Bu muhtemelen benim için bir ilk.” Gülümseyerek söyledim.
“Evet, benim için de öyle.”
“O zaman bu duruşla devam edelim, Ayase-san.”
“Teşekkür ederim, Asamura-kun.”
Böylece yeni küçük üvey kardeşimle ilişkim başlamış oldu.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
