Bölüm 2 - Mücadele Oburluk Becerisi

Şarabımı içtikten sonra köhne evime dönmeden önce Roxi'nin durumunu görmeye karar verdim. Rafal'ın grubuyla olan sorun yüzünden onun için endişelendim.
Rafal ne kadar kurnaz olursa olsun, onu hemen taciz etmeye başlayacağını sanmıyorum. Ancak, giderken gösterdiği o korkusuz gülümsemesinden, bunu aklımdan çıkaramıyorum.
Bir şey olsa bile, onun gücü olamayabilirim, ama en azından onun için bir et duvarı olabilmeliyim.
Dışarıdaki ay ışığıyla kale kapısının yerini görebiliyordum. Nöbet işini düzgün yapıyordu.
Endişelerim yersiz olduğunu rahatladım, huzur alabilir miyim bu vardı, görünüyordu. İşini düzgün yapan kıza, [Roxy-sama, lütfen elinden gelenin en iyisini yap], kalbimde onun için kök salmış olacağım.
Sonra eve dönmek üzereyken doğu tarafındaki duvara tırmanan bir gölge olduğunu fark ettim.
Roxy ve diğer gardiyanlar tarafından kör bir noktaydı, ama durduğum yerden açıkça görebiliyordum.
Hırsız olduğuna eminim. Hırsız duvara tırmanıyor ve gecenin bir yarısı kaleye gizlice girmek istiyor gibi görünüyor. Aceleyle, nöbet tutan Roxy'ye koşuyorum.
[Roxy-sama, acil!]
[Ne oldu? Henüz eve dönmedin mi?]
[Biraz temiz hava almak için gezinirken, şüpheli bir kişinin kaleye gizlice girdiğini gördüm. O kişi diğer taraftaki doğu duvarından tırmandı.]
[Bu doğru mu!?]
[Hata yok. Kendi gözlerimle gördüm]
Huzursuz hissediyorum çünkü birden bana inanmasını istiyorum. Ancak, Roxy gözlerimin içine baktıktan sonra,
[Sana inanıyorum. Oraya gideceğim, bu arada burada nöbet tutabilir misin?]
[Yes, I will]
Krallığın tepesi olan mızrağı Roxy'den aldım.
[Savaşın serveti seninle olsun, Roxy-sama]
[Lütfen bana bırakın. Silahım yanımda]
Gümüş-beyaz bir kılıç çıkardı ve işaret ettiği yöne doğru koştu. Çok hızlı ... Kutsal bir Şövalyeden beklendiği gibi.
Figürü şaşırtıcı bir hızla karanlıkta kayboldu.
Yakında bir adamın çığlığını duydum. Roxy'nin hırsızları birbiri ardına yendiğini kolayca hayal edebiliyorum.
Erkeklerin çığlıklarının sayısından hatırı sayılır sayıda hırsız var. İki, hayır, eminim üç kişi vardır.
Ama Roxy Kutsal bir Şövalye. Hırsızlara karşı kaybetmeyecek. Emin yeterli, bu yaygara sessiz döner.
Çoktan bittiğini düşünerek rahatlamış olsam da, karanlıktan yönüme koşan yetişkin bir adam var.
Roxy'nin öldürmeyi özlediği bir hırsız olduğuna eminim. Yaklaşırken, onun görünümünü yavaş yavaş görünüme açıkça Ay'ın parlaklık yüzünden geliyor.
Bu... nefesimi tutuyorum.
Sağ kolu kesilmiş ve umutsuzca sol eliyle kanamayı durdurmaya çalışıyor, şu anda durduğum çıkışa doğru koşuyor.
Ten rengi solgun, büyük miktarda kan kaybından dolayı aşırı anemiden kaynaklandığı kesin.
Mızrağımı hazırladım. Gitmesine izin veremem. Açıkçası, o adam yakında ölecek olsa bile, hala yenilmesi gereken bir hırsız.
Kapı bekçisi olarak Roxy'nin yerine geçtim, eğer bu adamı bırakırsam onun başına bela açarım. Onu kesinlikle öldürmem gerek.
Rakibim yaralandı. Gücüm olmasa bile onu yere serebilmeliyim. Kendimi odaklıyorum ve mızrağı tüm gücümle hırsıza doğru itiyorum.
Neyse ki mızrak hırsızın kalbine saplanıyor.
Hırsız öfkeyle bana bakarken mızrağımı tuttu; göğsünden büyük miktarda kan akıyor ve sonra sırtına düşüyor.
Bir süre elleri ve ayakları sarsılır ve sonra hareket etmeyi bırakır. Hırsız kesinlikle öldü.
[Yaptım, onu yere serdim .... Eh!?]
Birden vücudumda bir şeylerin aktığını hissediyorum. Ondan sonra kafamda bir ses duyuyorum.


Statüye eklendi mi? Becerilere eklendi mi? Bu ne sesi? Ne oluyor?
Ve sonra ilk kez bir dolgunluk hissi var. Çok yesem bile tatmin olamayacak açlığı doyurmak bile. Şu anda, en iyi, en tatmin edici duyguya sahibim.
Ben hala gizemli coşkuyla sırılsıklamken, Roxy panik içinde bana koştu.
[İyi misin? Yaralanmadın mı?]
Bunu sorarken elimi tuttu ve sonra da yaralarımı kontrol etti.
(Endişeliyim ... Bir şekilde solgunlaştım ... Aaa, endişelendim)
Ne? Roxy'nin sesini doğrudan kafamda duyabiliyorum. Konuşmuyor ama neden sesini duyabiliyorum?.
[Ne oldu?]
[…. Hayır, bir şey değil. Hiç yara almadım]
(Bu doğru! Sevindim ... gerçekten sevindim)
Güvenliğim için çok rahatladığını söyleyen sesi tekrar duydum.
Bu Roxy'nin aklının sesi mi? Ve sonra, elini geri aldığında, artık duymuyorum.
Bu gerçekten garip. Belki de savaştan kaynaklanan gerginlik yüzündendi; Birinin işitsel halüsinasyonlardan etkilenebileceğini duydum. Diğer kişi Kutsal bir Şövalye olduğundan, bunu doğrulamak için ona bir daha dokunamam.
Kaleye gizlice girmeye çalışan toplam 10 hırsız vardı. Roxy tek başına korusa bile, onlarla başa çıkacak kadar güçlüdür. Ondan kaçan bir kişiyi öldürdüm. Bu mümkündü çünkü onu ölmekte olan bir halde yaraladı.
Bu nedenle, kredinin tamamı Roxy'ye ait olmalıdır.
[Roxy-sama, lütfen tüm övgüyü kendin al]
[Böyle olmaz. Onlardan birini yenmedin mi?]
Belli bir durumum var. Patronum Rafal.
Bunu duysalar, diğer Kutsal Şövalyelerden birinden yardım aldığım için öfkelenecekler, daha sonra bana ne yapacaklarını bilmiyorum. Buna ek olarak, Rafal Roxy'yi iyi düşünmüyor, bu yüzden beni daha da azarlayacak.
[Rafal-sama bunu duysaydı, durumum kötü olurdu ...]
[Ah ... Gerçekten. Anlıyorum. Bu davayı dediğin gibi halledeceğiz.]
[Çok teşekkür ederim]
Ben asıl teşekkür etmesi gereken [kişi. Bana söylemeseydin, bu benim hatamdı.
Hayatlarının en iyisine sahip olan Kutsal bir Şövalye olmasına rağmen, aralarındaki rekabet şiddetli görünüyor. Zorluğu bilmiyorum çünkü en alttayım.
[Bu nedenle, lütfen size bir ödül vermeme izin verin]
[Hayır, Kutsal bir Şövalyenin bana böyle söylemesi sorun değil ...]
Her zaman başkalarına boyun eğen ben onun jestinden memnun olmadığım için yanaklarını şişirdi ve surat astı. Normalde böyle bir surat yapmadığı için şaşırdım. Bana biraz daha tanıdık geldiğini hissettim.
[Bakalım ... Oh evet]
Her nasılsa, Roxy iki elini de birbirine vurdu ve özel bir jest yaptı.
Ödül alacak olsam da acaba ne alırdım? Beklenti içinde bekliyorum.
Sonra ağzından çirkin bir söz çıktı.
[Kalp Ailesi için çalışmak ister misin? Bu konuyu babama soracağım, eminim kabul edecektir]
[Eh!? Ama, benim hiç bir yeteneğim yok ... Bu benim yeteneğimin ötesinde]
[Böyle bir şey yoktur! Az önce bir hırsızı yenmedin mi?]
Daha önce şanslıydım, aynı şeyi tekrar yapmam söylense bile, bunun imkansız olacağını düşünüyorum.
[Sonuçta ... benim için ....]
Yarı belirsiz cevabımla hayal kırıklığına uğradı, öfkesini kaybetti ve bana cesur bir ifade verdi.
[Burix Ailesi Hakkında, onlar için endişelenmene gerek yok. Yoksa hayatının sonuna kadar Burix Ailesinin yanında çalışmayı mı tercih edersin?]
[Uuh]
Görünüşe göre Burrix Ailesinin tacizinden dolayı endişemi yaşadı. Beni işe almak istediğini söylemek için bu kadar ileri gitti. Gözyaşı dökmek istiyorum.
Rafal ve grubunun en kötüsü olduğuna göre, ben ölene kadar beni gelecekte fazla çalıştıracaklar.
Öte yandan, hayatım nazik ve zarif olan Roxy'nin altında gül renginde çalışacak.
Dürüst olmak gerekirse, en başından beri Roxy hayranıydım.
Temel olarak yerine getirilip getirilmediğini dileğim değil mi?
[Her ne pahasına olursa olsun, çok teşekkür ederim. Roxy-sama!]
[Her şey yolunda. Bugün çok geç olduğu için lütfen yarın öğlen Heart Family residence'a gelin. Bekliyor olacağım]
Kendimi mutlu hissediyorum, sanki aşağı yukarı zıplamak istiyormuşum gibi. Roxy'ye defalarca boyun eğdim ve oradan ayrıldım.
Kalenin kapısı gözden kaybolduktan sonra ayağa fırladım ve cesaret pozunu verdim.
Sonunda şans yoluma yuvarlanıyor. Her nasılsa, vücudum her zamankinden daha hafif hissediyor, sanırım iyi bir şey mi?
Acele edelim ve yarına hazırlık için köhne evime dönelim.