Günah Şehri - Türkçe Çevrimiçi Oku

Küçük Richard gelecek bahara kadar çocukluğunu üzerinden attı. Belindeki av bıçağı artık bir süs değildi, dağlardaki avcılara katıldığında onu kullanmaya başlamıştı. Ne çok derinlere gidiyordu, ne de büyülü canavarlarla savaşan ön cephelerdeydi, ama tuzak kurup avları toplamak gibi görevlerde hala yardımcı oluyordu. Demirci Bobby bu konuda çok gururlanıp, güçlendirilmiş çelikten yeni bir bıçak yaptı çocuğa. Richard büyülü canavar öldürmek için ne zaman bıçağı kullansa Bobby’nın içi neşeyle doluyordu.
Bir avcının hayatında her zaman tehlike vardı. Sayısız büyülü yaratık, dağların etekleri ile iç taraflarında gizleniyordu ve bazıları kimi zaman kaybolup Rooseland'a doğru geliyordu. Richard bir keresinde, köy muhtarının bile hafife almaması gereken 2. sınıf büyülü bir yaratık olan kül rengi şeytankurtla karşılaştı. O sırada Richard'ın yanında sadece iki başka avcı daha vardı ve onu öldürebilmek için hararetli bir dövüş gerekiyordu. Hepsi ağır yaralansa da kurdun cesedini köye sürüklemeyi başardılar.
Richard’ın bu ölümüne mücadeledeki anormal sakinliği köylüleri hayrete düşürdü, hatta köyün en iyi avcısı bile bu işin altından böyle rahat kalkamazdı. Dahası, eğer şeytankurdun arka pençe kaslarına attığı temiz kesik olmasaydı, sonuç farklı olabilirdi.
Ne olursa olsun, küçük Richard bu sene karşılaştığı birçok tehlikeyi sakince karşılayıp durumu aklı başında bir şekilde halletti. Tehlikenin karşısında asla titremedi.
Dokuz yaşındayken Richard cesareti öğrenmişti. Dağ gençleri hiçbir zaman cesaretten yoksun olmadığı için öğrenmesi en kolay şeydi belki, ama annesinin ona öğrettiği cesaret sıra dışıydı. Onun başarısı karşısında Elaine ona Küçük Richard demeyi bıraktı.
“Benim Richard'ım sonunda gerçek bir adam!” derdi hep, yüzünde gülücüklerle ona her bakışında.
Bir gün, Richard bu ifade karşısında göğsünü şişirdi, “Hala gerçek bir erkek olmak için bilgeliğe ihtiyacım var!”
Bu ona ciddiyetle bakan annesini şaşırttı ve “Sana kim söyledi bunu?” diye sordu.
“Bir kitapta yazıyordu!”
Elaine sabırla sordu “Hangi kitaptı o?” Acolytler geniş bir bilgi hazinesine sahipti ve Elaine oğluna karmaşık ve eski birçok dili öğretmişti. Okuma çocuk için bir sorun değildi ve o, olaysız kış döneminde sihrin temelleri üzerine pek çok kitap bitirmişti. Ancak, Elaine bunların hiçbirinde böyle bir ifadeyi hatırlayamadı.
Richard heyecanla karşılık verdi:
“Tavan arasındaki kitap. İçinde çok ilginç şeyler vardı, dünyanın o kadar büyük olduğunu bilmiyordum!”
“O kitap mı?” Elaine bir şey hatırlıyor gibiydi, bir gülümseme ile devam etti.
“Gerçekten ilginç. Benim Richard'ım… Gerçek bir insan bilgelikten yoksun olamaz, ama azim, sabır ve cesarette ustalaşmak daha zordur. Çok zekisin, büyüyünce kesinlikle bilgelikten yoksun olmayacaksın. Annen, sadece senin içinde biraz daha fazla özellik geliştirmek istedi. Anlıyor musun?"
“Mutluluğu unuttun!” diye aceleyle ekledi Richard.
Elaine, Richard’ın başını okşadı ve “Doğru, mutluluk.” diye yanıtladı. Richard'ım son birkaç yıldır mutlu muydun? ”
Richard başını salladı ve hüzünle dedi ki, “Her zaman mutlu değildim. Beyrut bana zorbalık etti ve ekmek meyvesinden nefret ediyorum... Her neyse, anne benim babam nasıl biriydi?”
Elaine’in ifadesi nazik bir şekilde cevap vermeden önce hemen değişti, “Baban gerçek bir adam…”
Richard hemen devam etti, “Biliyorum! O aynı zamanda en kötü adam, annemin en çok nefret ettiği kişi! ”
Elaine kıkırdadı. Oğlu her yıl ona bu soruyu sorardı ve her seferinde onun cevabı buydu. Cevabını çoktan ezberlemişti, ancak akıllı çocuk, gece yarıları sık sık annesinin hafif hıçkırıklarını duyardı. Adamdan her bahsedildiğinde, annesinin aslında babası için derinden nefret duyduğunu hissederdi. Çocukların gerçekten basit bir aklı vardı. Anneleri onları sever ve üstlerine titrerdi, onlar da en çok annelerini severlerdi. Richard annesinin nefret ettiği herkesten nefret ederdi.
Richard babasını düzenli olarak iki sebepten sorardı. Biri meraktı, çünkü annesi her geçen yıl onun hakkında daha fazla şey anlatıyordu. Öte yandan, büyüdüğünde annesinin intikamını alabilmek için babasını daha iyi anlayabilmek istiyordu. Doğal olarak aralarında neler olduğunu bilmiyordu, ama nasıl olduysa bu mesele çoktan onun kalbine kazınmıştı.
Ancak Elaine, Richard’ın babasıyla çok az zaman geçirdiği için sadece o kadarını bildiğini söyleyerek bundan sonra onu anlatmayı bıraktı.
“Babanı bir gün gerçekten anlayacaksın.” Bu lafı ettikten sonra Elaine'in yüzünün neden değiştiği belirsizdi. Sanki bir şey yüreğini ele geçirmiş gibiydi; neden böyle sözler söylediğini kendisi bile bilmiyordu.
Richard annesinin ruh halinin kötüleştiğini sezdi, bu yüzden gizlice dilini çıkarıp, “Ben gidip bir şeyler okuyacağım” dedi. Ardından evin arka tarafında yer alan Elaine'in çalışma odasına, iksirlerini hazırladığı laboratuvara koştu. Burada pek fazla kitap yoktu, hepsi Acolyte oluşuyla ilgili olarak sihrin temelleri, tıp, kıtanın tarihi, manzara ve benzerleri hakkındaydı ama Richard gece burada kitap okumayı severdi. Çalışma odasında Elaine'in büyüyle doldurduğu, tüm gece yanabilen büyülü bir lamba vardı. Petrol pahalı olduğundan sadece Elaine, köyün muhtarı, Bobby ve köyün en iyi avcılarından bazılarının geceleri ışığı oluyordu.
Richard çocukluğunu yavaş yavaş bu köhne ama sıcak küçük odada geçirmişti. Bu kalın kitaplardan, Rooseland'den uzak ama yine de büyüleyici olan daha geniş ve karmaşık bir dünya görebiliyordu. Her zaman köyün en seçkin avcısı haline gelir gelmez, annesini dağların dışındaki dünyaya götürmek için yola çıkmayı hayal ediyordu.
Oturma odasında, Elaine çalışma odasından gelen sayfa hışırtısını duydu. Richard yine canla başla çalışıyordu. Çocuğun büyü yapmak için zaten sağlam bir temeli vardı, ama asla yapmamıştı. Annesi ona meditasyonu bile yasaklamıştı ve bu yüzden dört ila beş yaşlarında iyi bir büyücü olabilecekken bunu kaçırdı, aksi halde şu anki yaşta uygulamaya başlaması için gereken zihinsel gücü kazanmış olurdu. Buna rağmen Richard annesinin yöntemlerini asla sorgulamaz, sadece onun yaptığı her şeyin doğru olduğunu varsayardı.
Elaine söylediği fazladan bir cümleyi düşünerek sessizce orada oturdu. Mühürlenen hatıralarında bir kapı açılmıştı, bastıramadığı çeşitli olaylar zihnine hücum etti. Hafif bir baş ağrısının başladığını hissetti, ihtiyatlı bir şekilde iç çekerek şakaklarına hafifçe masaj yaptı. Bakışları takvime yöneldi ve Richard'ın onuncu doğum gününe birkaç gün kaldığını gösteren çarpıyı fark etti.
Bir çocuğun genç olarak kabul edilmesi için 10. yaş bir eşik sayılırdı, yetişkinlikten sadece üç veya dört yıllık bir uzaklıktı.
“On yıl mı geçmiş? ’Sihirli fenerdeki titrek alevlere, yüzünü aydınlatan pirinç lambanın parlak ışığına baktı. Ona güzel denilemezdi, ama onu köyün en güzellerinden biri yapacak kadar iyi görünüyordu hala. On yıl Elaine'in yüzünde tek bir iz bırakmamıştı ve eğer giyimi ele vermese muhtemelen köylülerin hiçbiri onun yaşını hatırlamazdı bile. Yabancılar onu yirmili yaşlarda zannederlerdi.
Lambadaki yüzü, kendisine bile yabancı geliyordu. Çok sadeydi, doğduğu yüzle aynı değildi. Hatta on yıl önce böylesine sade, yalın ve zor bir hayat yaşayacağını hayal bile etmezdi, ama şimdi her geçen gün Richard'ın büyümesini izlemekle yetiniyordu.
Elanie çalışma odasına girdiğinde Richard'ı kalın bir resimli kitaba sarılmış, onu büyük bir ilgiyle okumaktayken gördü. Gülümsedi, “Benim Richard'ım yakında 10 yaşında olacak. Annen, büyümeni kutlamak için özel bir tören hazırlayacak. ”
“Yaşasın!” diyerek ayağa fırladı Richard, “Hediyeler de olacak mı?” Bu tür anlar onun hala küçük bir oğlan çocuğu olduğunu açıkça ortaya koyuyordu.
"Elbette! Aslında, seni ömür boyu takip edecek bir şey! Ama önümüzdeki birkaç gün içinde iyice dinlenmen gerek, anladın mı? Artık geç oldu, yatağına gitmelisin.”

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;