Richard başını sallayıp odasına geri döndü ama heyecanlı halinden anlaşılacağı üzere muhtemelen o gece hiç uyumayacaktı. Elaine başını sevgiyle salladıktan sonra sihirli fenerle tavan arasına doğru yöneldi. Çatı katı, ıvır zıvırlar için bir depolama alanıydı ama o kadar iyi korunmuştu ki görünürde bir toz tanesi bile yoktu. Elaine bir kutuyu itince ortaya küçük bir sunak taşı çıktı, taşın ortasına titizlikle bir büyü oyulmuştu. Eksik olan tek şey puttu. Elaine sunağı dip köşe temizlerken gözleri kutunun yanında duran kalın kitaba takıldı. İlk bakışta devasa görünüyordu, en az bin sayfalıydı. Normal bir büyü kitabından en az dört kat daha büyüktü ve 10 kilo ağırlığında vardı. Bronz yüzeyi parıldıyordu, üzerinde ne leke ne de toz vardı, bu da açıkça sık okunduğunu gösteriyordu. Bu Elaine'i şaşırtmıştı. Kitaba ne zamandır elini sürmemişti, o yüzden bunu okuyan kişi Richard olmalıydı. Çocuğun o kitabı bu kadar aktif bir şekilde okumasını beklemiyordu. Elaine kitaba doğru yürüyüp, kapağını açtı. Yüzü narin ve güzel parmaklarına uyuşmuyordu, köyün erkekleri arasında çokça tartışmaya neden olan bir şeydi bu. Kitabın kapağı, zamanın heybetini gösterircesine gerçek bronzdan ağır ve soğuktu. Kitabın içinde, aktive edildiğinde küçük bir sunak yaratan yüzlerce kristal boncuk vardı ve insana Ay Tanrıçası Alucia'nın sesini duyuruyordu. Antik elf dilinde yazılmış Ay Tanrıçası'nı öven bir şiir, kitabın giriş sayfasını süslemekteydi. Elaine şiirin her notasını, her tonlamasını canlı bir şekilde hatırlıyordu hala. Sayfalar parmaklarının arasından su gibi akarken düşüncesizce kitabı karıştırmaya başladı. Çoğunlukla elf diliyle, gerçekçi çizimlerle doluydu, insanın kateşizmlerinin aksine tanrıça öğretileri, kitabın sadece küçük bir bölümünü kapsıyordu. Bunun yerine, kitap Norland’ın ve hatta düzlemin dışındaki Alucia’nın zamanındaki olayları ve deneyimleri anlatıyordu. Richard muhtemelen onu bir coğrafya ya da tarih kitabı gibi okuduğu için beğenmişti. Kitabın ağırlığı dışında pek bir özelliği yok gibi görünüyordu, ama bir zamanlar Gümüşay Sarayı'nın en değerli hazinesi Alucia'nın El Yazması'ydı o. Tanrıça'ya özgü yedi ilahi büyüyü içeriyordu ve Elaine geçmişte beş tanesini kullanabilmişti. Bizzat Tanrıça'nın takdirine sahip biri olarak, Büyük Druid dışında en büyük büyü kavrayışına sahip kişi Elaine’di. Peki ya şimdi? Zar zor büyü yapabiliyordu ve hatta bunun için büyü kitabından destek almaya ihtiyaç duyuyordu. O yedi büyü, aklının derinliklerinde belli belirsiz duruyordu: Alucia’nın Kaderi: Aydınlanma, Alucia’nın Lütfu: İyileştirme, Alucia’nın Gazabı: Ceza, Alucia’nın Kılıcı: Gümüşay Silahı, Alucia’nın İradesi: Sınama… Elaine'in yapamadığı iki başka büyü vardı. Biri Alucia’nın Zekâsı: Kehanet'ti, diğeri ise Alucia’nın Karmaşası: Karanlık Ay ki o da bugüne kadar hiç kimsenin kullanamadığı bir şeydi. Elaine, elini ilahi auranın kalıntılarında gezdirerek kitabın üzerine koydu. Beşinci ayın kasvetli ışığı, çatıdaki pencereden Elaine’in üzerine düşüyor, o önümüzdeki haftaki tören için güç toplarken, ay ışığının kutsallığı bedenine doluyordu. Richard’ın onuncu doğum günü hediyesi bu olacaktı, ilahi büyü Aydınlanma...
Richard, doğum gününün gecesinde uyandırılıp, tavan arasına getirildi ve sunağın önünde diz çöktürüldü. Kitap zaten açıktı ve üzerinde daha önce hiç görmediği bir dua vardı. Bu, elflerin eski diliydi. Son derece zor ve esrarengiz bir dildi bu fakat Richard zaten onu ana dili gibi biliyordu. Dualar Ay Tanrıçası'nı övüyordu, ancak Richard onları okudukça, sanki vücudu tuhaf bir şekilde şeffaflaşıyor gibi hissetti. Amacı olmayan bir kişi, onda bir şey bulmuşçasına vücuduna girmek için ona doğru atılıyormuş gibiydi. Karnında, uzuvlarında ve vücudunun geri kalanında yayılan soğuk bir his uyandı. İbadet ya da tören sırasında sık yaşanan, geçici ama farklı bir duyguydu bu. Richard, pek çok törende şiddetli acılara katlanmak gerektiğini biliyordu, bu yüzden sessiz kalıp annesinin talimatlarına uyarak, zihnini tüm düşüncelerden arındırdı. “Richardım benim… Tanrıça Alucia’nın sarayına gireceksin, kaderinle ilgili aydınlanmaya nail olmak için. Orada bazı seçeneklerle karşılaşırsan, seçimin…” Elaine aniden durdu ve başını iki yana salladı. “Canım, ne istersen onu seç, sadece Tanrıça'yı dikkatlice dinle ve kalbinin sesine kulak ver.” Richard kafa karışıklığına rağmen başını salladı, ardından annesinin yumuşak dualarıyla sanki dünyadan kopuyormuş gibi bilincinin yavaşça bulanıklaştığını hissetti ve tekrar uyandığında kendini muhteşem bir tapınağın önünde buldu. Binlerce metrelik tapınak, meydandaki konumunda ona kendini bir karınca gibi önemsiz hissettirdi. Çevresindekiler çoğunlukla hafifçe parıldayan gümüş-gri renkli taştan yapılmıştı, çevresini tararken, gökyüzündeki yıldızlar onu çok şaşırttı, öyle yakın görünüyorlardı ki, eğer elini biraz uzatsa onları alabilecekti. Hem meydan, hem de tapınağın kendisi yıldızlarla dolu gökyüzünde süzülüyordu. Devasa alan Richard’ı büyük bir strese sokmuştu ve bir sefer daha etrafına bakmaya cesaret edemediği için kalbi kontrolden çıkmış gibi atıyordu. Tüm meydanı ve binlerce basamağı geçmek üzere tapınağa doğru atıldı. Diğer çocuklar gibi dağlarda çalışıp kazandığı güç ve dayanıklılığı olmasaydı, çoktan yığılıp kalmıştı. Koşmaya başladığından beri bir an durmadı, meydan adeta ufkunu dolduruyor ve çevresindekiler de onunla birlikte hareket ediyordu. Bütün meydan, o durduğu an parçalanıp sonsuz bir uçuruma düşecek gibiydi. Richard tapınağın girişine ulaştığında nefesi kesilmişti ve kalbi göğsünden fırlayacak gibiydi, o yüzden Elaine'in sözlerini hatırlayıp tapınağa bakmak için başını kaldırmadan önce sakinleşmesi biraz zaman aldı. Tapınak bir kubbe değildi, bunun yerine yeşim benzeri beyaz taş sütunlar ile çevrelenmişti. En ortada bir sunak duruyordu ve üstünde her biri farklı bir duruş ve konumda olan üç tanrıça. Sunakta her biri farklı yetenekleri temsil eden altı heykel olması gerekiyordu. Richard ne kadar çok şey görebilirse, aydınlanmayla o kadar fazla yetenek kazanabilecekti. Olağanüstü belleğiyle Richard karşısındaki üç yeteneği fark etmişti: Destansı güç veren Olağanüstü Kutsallık. Ona iyileştirme gücü veren Yaşamın Akıntıları. Hızını ve çevikliğini arttıran Rüzgârın Hızı Bu Richard'ı biraz hayal kırıklığına uğrattı. Zira Richard, gerçek erkeklerin entelektüel olmaları gerektiğine inandığı için bilgelikle kutsanmayı dilemişti. Yine de bu üç seçeneğin olması yeterliydi, çünkü annesi Richard’ın birden fazlasına sahip olmasını istiyordu. Elaine, bu törenden geçenlerin yarısından fazlasının sadece boş bir tapınak gördüğünü söylememişti cahil çocuğa. Çocuk gözlerini dört açarak sunağa doğru yürüdü, bilgelik yeteneğini bulmaya çalışıyordu, ancak bu tapınak ve ona eşlik eden şeyler gerçek değildi. Çabalarının sonucu ne olacaktı ki? Tek sonuç, görebildiği üç heykelin gösterdiği tereddütle bulanıklaşmaya başlamasıydı. “Daha fazla yetenek istiyorsun, değil mi?” Richard'ın kulaklarında aniden bir ses çınladı. Çocuğun yerinde zıplayıp, çılgınca etrafına bakmasına sebep olsa da kendisini göstermedi. Ses aniden ortaya çıkmıştı, soğuk ve robotik tonu,Richard’ın içinde ürpertici bir korku uyandırmıştı. “Kim-kimsin sen?” Cesaretini toplayarak titreyen bir sesle bağırdı Richard. Sözleri tapınak içinde yankılanınca bu güçlü yankı onu bir kez daha şok etti. “Önemli değil, tekrar görünmeyeceğim. Açık konuşmak gerekirse, senin içinde gizlenen diğer yarınım ben.” diye yanıtladı ses. “İmkânsız!” Richard kararlılıkla inkâr etti, çünkü annesi bir keresinde ruhunun son derece saf olduğunu ve onu lekeleyecek hiçbir şey olmadığını söylemişti. Korkusu birkaç kelimeyle dağıldı, ilk şaşkınlığı dağ gencinin cesaretiyle soluklaşmıştı. Ses, Richard’ın yorumunu duymazdan gelip devam etti. “Şimdi git, istediğini seç.” Richard'ın önündeki sunak bir kez daha aydınlanınca üç tane daha heykel ortaya çıkardı. Bilgeliğin lütfundan ayrı olarak, temel uyumluluk ve doğanın savunucusu vardı. İlki, bir büyücünün eğitiminde çok önemliydi ve onların vücutlarının dışındaki unsurlarla iletişim kurmalarına ayrıca güçlerinin tükenişini azaltmaya olanak tanıyordu. Benzer dereceye sahip diğer büyücülerden daha fazla büyü yapmayı sağlayıp, gelişmeyi de destekliyordu. İkincisi, insanların doğa hakkında daha fazla bilgi sahibi olmalarına, karmaşık arazilerde gizlilikleri ile hızlarını arttırmalarına ve doğa büyülerini güçlendirmelerine yarıyordu. Ayrıca bir zehir bağışıklığı da veriyordu. Aydınlanma, Richard'a altı yetenek sunmuştu. “Bu… Bu…” Richard kafa karışıklığı içinde söyleyecek söz bulamadı. Tek mantıklı açıklama, her şeyin bir yanılsama olduğuydu; yoksa her şey nasıl annesinin ve kitabının söylediklerinden farklı olabilirdi ki? Yine de her şeye rağmen, çocuk kendi amacını unutmadan Tanrıça'nın ayaklarına dokunmak için ileriye uzanarak bilgelik heykeline doğru yürüdü. Törenin önemi buydu, inanan kişinin Tanrıçalar’ın önünde alçakgönüllülükle eğilmesi. Richard'ın eli heykeli değdiği an, keskin bir çatırtı yankılandı zihninde. Sanki tüm dünya kutsal ve berrak bir hale gelmişti ve kutsal kitapta okuduğu sözlere yeni bir anlam kazandırır gibiydi, “Bilgelik insanların dünyayı daha net görmesini sağlar…” Diğer tüm heykeller, o bilgelik heykeline dokunduğu an ortadan kayboldu. Tören burada doğru bir şekilde sona ermiş olmalıydı, ama tapınak henüz yok olmamıştı. Richard gergin bir şekilde etrafına bakınca, sunakta yeni bir heykel ortaya çıktığını gördü. Heykelin kolları göğsünün önünde kavuşmuştu; kafası yana doğru eğik, kasvetli ancak odaklanmış duruyordu. Onu diğer heykellerden farklı kılan şey, elle tutulur bir şey yerine gölgeden oluşmuş gibi görünmesiydi. "Bu başka bir yetenek olabilir mi?” Richard hatırlamak için çabaladığı halde bu heykelin neyi temsil ettiğini çıkaramıyordu. Kutsal kitap bile bu heykelden bahsetmiyordu, ama yine de onun Alucia'ya ait olduğunu anlayabiliyordu. “Başka bir yetenek istemiyor musun?” Ses tekrar geldi. “Nedir o?” Richard durdu, “Ben bilgelikten vazgeçmek istemiyorum.” dedi. “Ona hakikat denebilir. Dünyaya başka bir açıdan bakmanı sağlar ve yolun sonunda başka şeyler de görebilirsin. ” "Başka şeyler mi? Onlar ne?" diye sordu merakla. Sessizlik, onun tek cevabıydı. Richard ayrılmak istedi. Bu yerden, aydınlanma töreninin gücünden oluşmuş bu dünyadan ayrılabileceğini ve her an gerçek dünyaya geri dönebileceğini biliyordu. Tapınak, yetenekli birinin kabiliyetlerinden net bir şekilde emin olup gelecekteki yollarını çizme amacını yerine getirmişti. Öte yandan, bu yer tamamen sanal değildi. Uçan tapınak, Tanrıça'nın ilahi gücü ile doluydu ve altı yeteneğin tümü Tanrıça tarafından verilen nimetlerdi. Ses ve bilinmeyen yedinci heykel ise Richard'ın bildiği her şeyi tepetaklak etmiş, onu şeytani bir şekilde ayartmıştı. "Ama Ay Tanrıçası'nın töreninde şeytani bir güç nasıl ortaya çıkabilir ki?'' Yedinci heykele baktığında gerçekten tereddüt etti. İki ses hâkimiyet için kafasında savaşıyordu, ama boşa. ‘Alacak mısın, almayacak mısın?’ İçsel savaşına rağmen, Richard'ın bedeni heykelin yanına doğru yürürken dürüsttü. “Dünya dengelidir, her şeyin bir bedeli vardır.” Denge, Alucia’nın öğretisinin temel ilkelerinden biriydi, o halde bu ikinci yetenek için ne ödemek zorunda kalacaktı? Richard'ın karmaşık bir mücadeleye ilk defa düşüşüydü bu, ama yine de elini uzattı. Annesi istediğini seçmesini söylemişti ve bedeline rağmen bu fırsattan vazgeçmek istemedi. Küçük Richard beklenmedik kazanımlar için savaşmaya istekli, cesur bir çocuktu. Ayrıca akıllıydı, annesinin onun gerçek bir kahraman, gerçekten büyük ve önemli bir insan olmasını umduğunu biliyordu. Baron Tucker'dan daha büyük bir insan.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
