En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

“Kraliyet ailesine ve Başkomutan’a hakaret eden bu saygısız çocuğun kafasını derhal kesin!”

Ken’in idam emrimi duyduğunda Lucas’ın yüzü bembeyaz oldu.

“Ama Majesteleri! Ken, İmparatorluğun yiğit bir şövalyesidir, art arda yapılan savaşlardan kaynaklanan yorgunluk nedeniyle bir anlığına aklını kaçırmıştır!”

“…”

“Son karşılaşmamızda çok cesurca savaştı. Size yalvarıyorum, merhamet gösterin!”

“Anlaşılan emrimi görmezden gelmişsin Lucas.”

Elbette Ken’i öldürme niyetim yoktu.

Nasıl yapabilirdim? Bu zor şartlarda her parti üyesi, her şövalye, her asker değerliydi. Üstelik ben sağda solda insanları öldüren bir deli değildim.

“Hemen burada, hemen şimdi, Ken’i idam edin. Bu bir emirdir!”

Ama her şeyden önce burada otoritemi sağlam bir şekilde tesis etmek önemliydi.

Rolünü devraldığım Ash, büyük bir başarısızlık örneğiydi.

Durum o kadar kritikti ki burası yarına kadar düşebilirdi ve benim astlarımın güvenini bir gecede kazanma umudum yoktu.

Sonuçta beni takip etmelerini sağlamanın tek bir yolu vardı.

Korku.

Bu kaba bir stratejiydi, kötü niyetli bir hareketti ama başka seçeneği yoktu.

“Ken!”

Geri adım atmadığımı gören Lucas telaşla Ken’e döndü.

“Neyi bekliyorsunuz? Majestelerinden derhal özür dileyin!”

“Kuk…”

“Ken! Acele edin! Bir İmparatorluk şövalyesi olarak saygınızı gösterin ve Prens’ten özür dileyin!”

Titreyen Ken yavaşça başını eğdi.

“Ben-özür dilerim Majesteleri. Duygularımın beni ele geçirmesine izin verdim. Lütfen küstahlığımı bağışlayın.”

“Ken.”

Ona soğuk ve alaycı bir gülümseme sundum.

“Bunu düşünüyordun, değil mi? Zaten hepimiz burada öleceğiz, o halde benim kılıcımla ya da bir örümceğin pençesiyle ölsek ne fark eder?”

Sanki keskin bir suçlamayla vurulmuş gibi Ken’in omuzları şiddetle sarsıldı. Uğursuz bir şekilde gülümsemeye devam ettim.

“Ama bir fark var. İkisi birbirinden dünyalar kadar farklı.”

“…?”

“Örümceklerle savaşırken ölürsen şövalye olarak kalırsın, ama bana meydan okuyarak ölürsen hain olarak ölürsün.”

Koridorun sonunu işaret ettim. O yöne bakan Ken’in yüzü hayalet gibi beyaza döndü.

Koridorun sonunda güvercinlerin barındığı bir kafes vardı.

Posta Güvercinleri.

Bunlar, son birkaç gündür yorulmadan takviye talep eden mektuplar gönderen güvercinlerdi.

Kara Örümcek Lejyonu gökyüzündeki kuşlarla ilgilenmiyordu, dolayısıyla taşıyıcı güvercinler hâlâ çalışır durumdaydı.

Her ne kadar herhangi bir takviye kuvveti gelmeden yok edilecekmişiz gibi görünse de… Neyse, demek istediğim şuydu.

“Eğer onursuz bir şekilde ölürseniz, memleketinizdeki aileniz utanç içinde kalacaktır.”

Benimle uğraşırsan bu sadece senin ölümünle bitmez, rezaletinin memleketinde de duyulmasını sağlarım. ve aileniz de bunun sonuçlarına katlanacak.

Onu açıkça tehdit ediyordum.

Ken’in bakması gereken büyük bir ailesi olduğunu karakter dizininden zaten biliyordum.

Artık Ken’in yüzü sadece solgun değil aynı zamanda ölümcül derecede solgundu. Ona yavaşça fısıldadım.

“Ölüm son değil Ken. Sonrasını düşün.”

“Ben, ben, çok özür dilerim, Majesteleri Prens!”

Ken şimdi yerde secde halindeydi.

“Lütfen, merhametine yalvarıyorum…!”

“Kraliyet ailesine doğrudan hakaret ederek kafanızın kesilmesini kesinlikle hak ettiniz…”

Rahat bir omuz silktim.

“İçinde bulunduğumuz zor durum ve geçmişteki cesaretiniz göz önüne alındığında, bunun geçmesine izin vereceğim.”

“Teşekkür ederim, Majesteleri…”

Ken’in öfkeden isyan etmesinden korkuyordum ama neyse ki o sadece itaat ederek diz çökmeye devam etti.

’Tanrıya şükür sıraya girdi.’

İçten içe, başkalarının gözlerinden gizlenerek rahat bir nefes verdim.

Tehlikeli bir dengeleme eylemi olup olmaması önemli değildi. Umutsuz olup olmadığı önemli değildi.

Burası yüksek riskli bir kumardı. Tek bir yanlış hareket ve hepimiz yok oluruz. Şans eseri, ilk güç gösterisim kök salmış görünüyordu.

“Şimdi, öyle söyleniyor!”

Başımı sallayarak parti üyelerimi taradım.

“Birlikte ölmektense hep birlikte hayatta kalmayı tercih etmez miyiz?”

Bu o kadar açık bir ifadeydi ki, teyit etmeye gerek yoktu. Parti üyeleri başlarını salladılar, yüzlerinde şaşkınlık ve rahatlama karışımı bir ifade vardı.

Elimi önlerine uzattım.

Çubuktan sonra havuç.

“Bahane üretmeyeceğim! Benim ciddi yanlış değerlendirmem yüzünden askerlerimiz yok olma tehlikesiyle karşı karşıya.”

Herkesin gözleri büyüdü. Belki de bu dengesiz prensin ilk kez hatalarını kabul ettiğini görmek onları şaşırtmıştı.

“Fakat şimdi geçmişteki hatalar üzerinde kafa yormanın zamanı değil. Bu örümcek piçlere karşı nasıl hayatta kalacağımızı bulmamız gerekiyor.”

Sırayla her birinin yüzünü inceledim.

Lucas, Lilly, Ken ve… Damien hâlâ köşede birbirlerine sokulmuş, ağlıyorlardı.

Kaderinde ertesi gün ölmek olan ama yine de benimle meydan okumaya hazır olanların yüzleri.

“ve Kara Örümcek Lejyonunun o piçlerini geri püskürtmek için bir planım var.”

Sözlerim üzerine Lucas’ın gözleri büyüdü.

“Gerçekten mi? Bu doğru mu, Majesteleri?”

“Evet. Zayıf bir ihtimal ama yine de bir ihtimal.”

Parti üyeleri arasında bir şok dalgası yayıldı.

Olası bir zafer fikrinin şaşkınlığı mı, yoksa dengesiz bir prensin saçmalıkları karşısında duyulan inançsızlık mı olduğunu anlayamadım ama bir gerçek açıktı.

“Sadece bir kez! Sadece bir kez, bana güvenip takip etmez misin?”

Gerçek şu ki, eğer ölümle yüzleşmek istemiyorlarsa takip etmek zorundaydılar.

***

Sesi ayarladıktan sonra.

“Bundan sonra, yarınki savaşta her birinizin üstleneceği rolleri açıklayacağım.”

Parti üyelerini toplayıp brifingi başlattım.

“Önce Lilly.”

“Evet, Majesteleri Prens.”

Lilly sanki her sözüme uyuyormuş gibi dikkatle izledi.

Ama bir sonraki sözlerim üzerine yüzü ciddileşti.

“Grubumuzda ’kalkan’ görevi göreceksin. Ana tank olarak senin işin örümceklerin saldırılarını engellemek.”

“…Affedersin?”

Şaşıran Lilly sordu.

“Hımm, Majesteleri Prens. Ben bir sihirbazım, özellikle de bir Ateş Büyücüsü…”

Lilly’nin inanmayan cevabını göz ardı ederek bakışlarımı Ken’e çevirdim.

“ve Ken.”

“Evet efendim!”

“Düşman kampına gizlice girip ortalığı kasıp kavuracaksınız.”

Ken, Lilly’nin şaşkınlığını yansıtarak kendini işaret etti.

“Ben mi?! Gizlilik mi?! Sabotaj mı?!”

“Sıradaki, Damien.”

Tepkisini bir kenara bırakıp bir sonraki üyeye döndüm.

Ekibimizin en önemli ama bir o kadar da endişeli olanı: din adamı Damien.

“Sen partimizin ’keskin nişancısı’ olacaksın.”

“…”

“Düşmanın en kritik hedeflerini vurmaya odaklanacaksınız.”

Gözyaşlarını zar zor tutan Damien, duyuruma şaşkın bir şekilde baktı, gözleri tabak kadar genişti.

“Son olarak Lucas. Geri kalan askerlerin sorumluluğunu sen üstleneceksin ve ön safların güvenliğini sağlayacaksın.”

“…”

Lucas’ın ağzı açık kalmıştı, saçma rol dağılımları karşısında şaşkına dönmüştü. Aslında tepkiler tam da beklendiği gibiydi.

Sessizliğin ortasında Lilly dikkatlice düşüncelerini açıkladı.

“Yani, eğer Majestelerinin talimatlarını anlarsam… Ben, bir Ateş Büyücüsü olarak ön saflarda tank görevi üstleneceğim.”

“Açık olarak.”

“2 metrenin üzerinde yükselen kalkan taşıyan şövalye Ken, düşman üssüne sızacak ve sabotaj yapacak.”

“Kesinlikle.”

“Peki hayatında hiç yay tutmamış olan Damien… keskin nişancılık mı yapacak?”

“Evet, anladın, Lilly.”

“Kusura bakmayın, Majesteleri, bir soru sorabilir miyim?”

Lilly bana baktı, yüzünde endişe vardı.

“Bugünkü savaşta başınıza bir darbe almış olabilir misiniz?”

Hepsinin aynı doğrultuda düşündüğü açıktı.

Emirlerim kesinlikle anlamsız geliyordu. Bir büyücüden tanka, bir kalkan şövalyesinden casusa ve bir din adamından keskin nişancıya.

Ancak bu, geleneksel çözümlere meydan okuyan bir senaryoydu.

Peki, bu sorunu çözmenin tek yolu çılgınca bir cüretkarlık değil miydi?

“Şüpheciliğiniz haklı. Bu talimatları duymak bile, sanki deli bir prensin çılgınca bir eylemi gibi görünmesine neden olur.”

Herkes hep birlikte irkildi ve gerçekten de aynı düşünceleri taşıdıklarını doğruladılar.

“Ama hepiniz benim verdiğim rolleri yerine getirebilecek ’yeteneklere’ sahipsiniz, değil mi?”

Sinsi bir gülümsemeyle her üyenin yüzünü inceledim.

“Yanılıyor muyum?”

“……”

Benim sözlerim üzerine Lilly, Ken ve Damien şaşkın bakışları paylaştılar.

***

Daha önce, parti üyelerini toplantı odamda toplamadan önce.

Ekip üyelerimin istatistik penceresini inceliyordum.

İlk olarak korumam ve bu oyunun kahramanı Lucas. Fenrir Scans

(Lucas(SSR))

– Seviye : 25

– Başlık : Prens’in Koruması/Kahramanı

– Meslek : Orta Seviye Şövalye

– Güç 25, Çeviklik 25, Zeka 10, Dayanıklılık 25, Büyü Gücü 10

’Aman Tanrım~ ne muhteşem istatistikler.’

Tüm şövalye gereksinimleri seviye sınırı olan 25’e ulaşıyordu. Zekası ve Büyü Gücü bile çok perişan değildi. O, boşuna kahraman ve SSR rütbesi değil.

Şimdi yeteneklerini inceleyelim.

– Sahip olunan Yetenekler

> Pasif: Çelik Adam

> 1. Beceri: Ruh Saldırısı

> Yetenek 2: ??? (Ortaöğretim sonrası mesleği açıklar)

> Nihai: ??? (Üçüncül sonrası mesleği açıklar)

Pasif yetenek ’Çelik Adam’ temel savunmayı güçlendirir ve her aşamada bir kez ölümcül hasarı geçersiz kılar. Bu oyundaki istikrarsız ölüm oranı göz önüne alındığında, bu pasifin üst düzey olduğu düşünülebilir. Belki de kahraman statüsünden dolayı atılmış bir cankurtaran halatı gibi görünüyordu.

Başlangıç yeteneği olan ’Ruh vuruşu’, ana karakter için uygun, aşırı güçlü bir yetenekti. Öldürülen her düşman, etkisini kalıcı olarak artırıyordu.

Aslında her öldürme, verilen hasarı artırıyordu.

Oyun üçüncü yılına girerken, bu eşsiz yeteneğin gücü diğer kahramanların nihai yeteneklerine rakip olacak şekilde arttı. Ne inkar edilemez bir hile!

’İkinci yeteneğin ve nihai yeteneğin gizli kalması üzücü.’

Eğitim seviyesinde bile gücü dikkate değerdi. O gerçekten de baş kahramandı.

’Lucas’ı analiz ettikten sonra sıradaki…’

Peki ya ben? Ekranı değiştirdim.

(Kül (EX))

– Seviye 1

– Başlık : Çılgın 3. Prens

– Meslek : Acemi

– Güç 1, Çeviklik 1, Zeka 1, Dayanıklılık 1, Büyü Gücü 1

“…”

Bu hurda nedir?

Bu saçmalık beni bir anlığına dehşete düşürdü. Ancak gözlerimi ovuşturup tekrar kontrol ettiğimde yanlış okumadığımı fark ettim. Ne?!

Öncelikle neden seviyem 1? Bu oyunda minimum seviye 5 değil miydi? Peki temel istatistikler de minimum 5 değil miydi? Neden her şey 1’e ayarlandı?

’Ayrıca bu EX derecesi de ne?’

Daha önce karşılaşmadığım bir sıralamaydı. varsayılan derecelendirme N değil miydi?

Bu oyundaki karakter derecelendirmeleri SSR-SR-RN olarak sıralandı.

Oyunun karmaşıklıklarında ustalaştıktan sonra bile EX derecesine hiç rastlamadığım için şaşırmıştım.

’Bu oyunda Ash veya ’ben’ farklı bir varlığa dönüştü.’

Şaşırtıcıydı. Ancak yine de herhangi bir değişiklik potansiyel barındırabilir.

Kim bilir? Bu beklenmedik slot makinesi bu zor durumda teraziyi değiştirebilir.

Yeteneklerimi hevesle araştırdım. Hadi inceleyelim.

– Sahip olunan Yetenekler

> Yok

“…”

Hayır, soğukkanlılığınızı koruyun. Derin nefes alın.

Bunun nedeni artık 1. seviyede olmamdır. Seviye ilerledikçe ve meslekleri değiştirdikçe, yetenekler biriktireceğim ve istatistiklerim artacak.

İyimserliğe tutunarak umutlarımı körükledim.

Yetenek sekmesini kapatarak özellikler sekmesini açtım.

Yeteneklerden farklı olan özellikler, bir karakterin gelişim sürecinde edindiği ve istatistiklerini etkileyebilecek kendine özgü özellikler veya alışkanlıklardır.

Nitelik kazanmanın sınırı olmasa da aynı anda yalnızca üç tanesi etkinleştirilebilir.

Özellikler sekmesini açınca bir özellik ortaya çıktı.

– Aktif Nitelikler (1/3)

> Harita yapımı

“Ah, işte burada.”

Şans eseri Ash’in oyun sırasında sahip olduğu özellik aynı kalmıştı.

Harita yapımı. Bu bir harita taslağı çizmek için gerçek bir yetenek değildi, daha ziyade…

(Harita Yapımı Sv.1)

– Noktalı bir mini harita biçiminde savaş alanının tüm kapsamını kavramanızı sağlar. Günde bir kez 5 dakika süreyle etkinleştirilebilir.

Bu özelliğin özü buydu.

Bir oyuncunun sahip olması gereken bir yetenek gibi görünüyordu ama neden bir karakter buna sahipti? Merak ettim…

’Bu yetenek, benim gibi bir oyuncunun karakteri devralması beklenerek mi verilmişti?’

Neyse bunun üzerinde durmanın sırası değildi. İlk olarak, bu tür düşüncelere kapılmadan önce, yaklaşmakta olan krizle mücadele etmem gerekiyordu.

Harita yapma özelliğinin varlığını doğruladıktan sonra, istatistik penceremi aceleyle kapattım. Artık o kasvetli sayılarla yüzleşmek istemiyordum.

Artık geri kalan üçlünün istatistik pencerelerini incelemenin zamanı gelmişti.

“Hmm, hepsi oldukça standart.”

Lilly, Ken ve Damien kendi sınıflarındaki karakterlerden bekleneceği üzere sıradan insanlardı, araştırılacak başka bir şey yoktu.

Lilly en fazla tatmin edici istatistiklere sahip R dereceli bir büyücüydü. N-seviyeli bir şövalye olan Ken ve N-seviyeli bir rahip olan Damien, N-seviyelerine özgü istatistiklere sahipti.

Eğer mevcut olan tek şey bu görünür istatistikler olsaydı, strateji oluşturmayı bir süre önce bırakırdım. Bu mümkün olmazdı.

Ancak… Lilly, Ken ve Damien’ın olağanüstü bir yanı vardı.

Bu, geliştiricilerin öğretici karakterlere yerleştirdiği ’şaka’ydı ve oyunda kullanılamayan bir şeydi.