En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

’Listenin ilk sırasında sihirbaz Lilly var.’

Hızla vasat istatistik penceresine göz attım ve Lilly’nin özellik sekmesini başlattım.

(LillyR)

– Donanımlı Özellik (1/3)

> Alev Derisi

İşte oradaydı!

Tam da beklendiği gibi, doğrudan oyundan. Alev Derisi.

(Alev Derisi)

– Aşırı dokunulma korkusundan gelişen bir özellik. Fiziksel saldırılardan kaçınmak için vücudunuzu alevlere dönüştürür. Her kaçışta MP’yi tüketir.

Bu övgüye değer bir savunma özelliğiydi. Güzel bir özellik ama buradaki sorun Lilly’nin bu partinin birincil hasar vereni olmasıydı.

ve mana tüketimi oldukça yüksek olan bir ateş büyücüsüydü.

Lilly’nin fiziksel darbeler almaya başladığı an, bu, partinin yok olmanın eşiğine geldiğine işaret eder.

ve böyle bir durumda, bu özelliği tetiklemek yerine, saldırgan bir büyü yaratmak için kalan manayı sıkmaya çalışmalıdır.

Tipik bir oyunun taktiği bu olurdu.

Ancak mevcut senaryo olağanüstü derecede benzersizdi. Bu özelliği aktif olarak kullanmayı planlıyordum.

’Sıradaki kalkan taşıyan şövalye Ken.’

Ken’in istatistik penceresindeki özellik sekmesini açtım.

(KenN)

– Donanımlı Özellik (1/3)

> Urchin’in Hayatta Kalma Yöntemi

İşte oradaydı. Urchin’in Hayatta Kalma Yöntemi.

(Urchin’in Hayatta Kalma Yöntemi) Fenrir Scans

– Kestane günlerinizde gelişen bir alışkanlık. Tehlike hissedildiğinde varlığınızı büyük ölçüde azaltırsınız ve etrafınızdakilerin dikkatinden kaçarsınız. Her kullanımda önemli miktarda HP tüketir.

Yine etkileyici bir özellik. Keşke Ken bir kalkan şövalyesi olmasaydı.

Ken, düşmanları ön cepheden kışkırtan, dikkatlerini çeken ve darbelere fiziğiyle göğüs geren bir kalkan şövalyesiydi.

Ama gizli bir özellik mi?

ve önemli miktarda HP tüketir.

Bu, haydut bir sınıf veya başka bir yakın dövüş hasarı veren için mantıklıydı, ancak bir kalkan şövalyesi olan Ken için bu, çatışan bir kombinasyondu.

Ancak bundan yararlanmam gerekiyordu.

Ortodoks yöntemler şu anda faydasız olduğundan, ulaşabildiğim her değişkenden yararlanmam gerekiyor.

’ve son olarak… Damien.’

Kurumuş tükürüğümü yutarak Damien’ın istatistik penceresini açtım. Lütfen orada olsun, lütfen!

Diğer karakterlerin özellikleri yalnızca tamamlayıcıydı, yalnızca kullanabileceğimiz ekstra hilelerdi.

Ancak Damien’ın özelliği tüm oyun boyunca en yıkıcı faktör oldu. Strateji oluşturmak için kesinlikle vazgeçilmezdi!

ve…

(Damien N)

– Donanımlı Özellik (1/3)

> Uzak görüş

İşte oradaydı!

Oyunu yıkan bu çılgın özellik, tıpkı oyunda olduğu gibi burada da, bu gerçeklikte de mevcuttu.

(Uzak görüş)

– Tanrıların doğumdaki hatası nedeniyle kazanılan bir özellik. Görmek istediğini gör, vurmak istediğini vur.

Gerçekten saçmaydı.

Açıklama belirsiz olabilir, ancak oyunda bireysel görüş alanına +50 ve isabetliliğe +999 ekleyen düpedüz çılgın bir özellikti.

Oyun mekaniğinde doğruluk puanı 100’ü geçerse ne çekerseniz vurun mutlaka vuruyor. Ama 999?

Bu sadece vurduğunuz anlamına gelir, hikayenin sonu. Sahne haritasının bir ucundan diğerine bir ok fırlatabilirsiniz ve bu, bir iğne deliğinin yerini belirler.

Ancak sorun şu ki… bu özelliğe sahip olan kişi, şifacı bir rahip olan Damien’dı.

Oyunda sistem, karakter sınıflarına göre teçhizata kısıtlamalar getirdi.

Rahip şifacı olan Damien’ın yalnızca asa kullanmasına izin veriliyordu. Becerileri N-sınıfı bir şifacının karakteristik özelliğiydi; basit iyileştirme büyüsünden başka bir şey değildi.

İyileştirme becerileri her zaman hedefine ulaşır, asla kaçırmazdı. Peki 999 kadar yüksek bir doğruluğa sahip olmanın ne faydası vardı?

Oyunda bundan faydalanmanın hiçbir yolu yoktu. Tamamen değersiz bir özellik olan bir ziyafet resmine benziyordu. Oyun geliştiricilerinin yaptığı sadist bir şakadan başka bir şey değil.

’Ama bu gerçektir.’

İstihdam edilebilir.

ve bunda inanılmaz derecede etkili!

’Oyunlar fethedilmek içindir.’

Kafamdaki düşünceler yerine oturmaya ve zafere giden tek yolu oluşturmaya başladı.

’Beni rakipsiz bir seviyeye mi ittiler?’

Yüzümde bir sırıtış oluştu.

İstemsizce ağzımın kenarları yukarı kalkmaya başladı.

Görünüşte geçirimsiz bir seviyeyi aşmak için bir strateji keşfettiğimde, izleyicilerimin yayın sırasında kamerayı kapatmam için bana yalvarmalarını sağlayan o gülümsemeyi takınıyordum.

’O halde sanırım hile yapmaktan başka seçeneğim yok…!’

Dur biraz, beni bu işin içine sokan seni piç.

Bu lanet oyunu kesinlikle temize çıkaracağım. ve seni yakandan yakalayıp, kesinlikle unutamayacağın bir yumruk atacağım…!

***

Şimdiki ana dönelim.

Lilly, Ken ve Damien’a bir bakış attım.

“Lilly. Çocukluğunda seni bir sinek soktu, değil mi?”

Lilly’nin gözleri şaşkınlıkla irileşti.

“Nasıl…nasıl bildin?”

“Bu, köye saldıran bir goblin sürüsünün bıraktığı bir yara iziydi. O olaydan sonra sinek fobisi geliştirdin ve evde mutfak bıçağını bile tutamaz oldun, değil mi?”

“…”

“Ama aynı zamanda bir şeyler de kazandın.”

Eşyalarımdan bir hançer çıkardım ve onu Lilly’nin eline sapladım.

“Ee?!”

Herkes hemen tepki veremeyecek kadar afallamıştı ve Lilly şaşkınlıktan donup kalmıştı.

-Şşş!

Hançer Lilly’nin elinden geçip masaya saplandı. Lilly’nin hançerle delinmiş eli alevlerle titriyordu.

“Bu olaydan sonra bu özelliği kazandın, Alev Derisi.”

“…”

“Yeterince büyüye sahip olduğun sürece tüm fiziksel saldırılardan kaçabilirsin. Yanılıyor muyum?”

Titreyen Lilly yavaşça başını salladı. Hançeri çıkarıp eşyalarımın arasına koydum.

“Bunu bu kadar ani bir şekilde gösterdiğim için özür dilerim.”

“Hayır, sorun değil, Majesteleri. Ama nasıl bildiniz…”

“Şu anda öncelikli endişe bu değil.”

Konuşmayı değiştirdim ve bakışlarımı Ken’e çevirdim.

“Ken.”

“Evet, öyle mi?!”

Ken, benim de ona bir hançer fırlatacağımı varsayarak bir saldırı beklentisiyle geri çekildi. Gülümsedim ve ona işaret verdim.

“Gençlik yıllarında hırsızdın, değil mi?”

“…?!”

“Bakmanız gereken çok sayıda aile üyesinin olduğu bir gecekondu mahallesinden geliyorsunuz. Küçük hırsızlıklarla herkesi doyurmak çok yorucu olsa gerek.”

Ken kaskatı kaldı ve yanıt vermedi ama sessizliği yeterli bir onaydı. Başımı salladım.

“Yetişkinliğe kadar hırsızlık yaparak geçimini sağladın ve sonra hemen gönüllü olarak orduya yazıldın. Oradan, şövalyelik pozisyonuna kadar gayretle çalıştın… Zorlu bir yolculuk geçirdin.”

“Ah, ah, nasıl, nasıl…”

“Meselenin özü, geçmişini nasıl ortaya çıkardığım değil. Peki söyle bana, ne yapabilirsin?”

Gözleri titreyen Ken’in bakışlarına takıldım.

“İstediğin zaman gözden kaybolma yeteneğine sahipsin, değil mi? Başkalarının algısından kaybolup görünmez mi oluyorsun?”

“…”

“Yanıt verin. Yoksa başka bir gösteri daha sunmam mı gerekiyor?”

“Hayır, bu… Evet. Yapabilirim.”

“Güzel. O halde talimatlarıma uyacaksın.”

Bakışlarımı şaşkın Ken’den kaçırdım ve odak noktamı bir köşeye sığınan Damien’a kaydırdım.

“Damien.”

“…”

“Olağanüstü bir görüşünüz var, değil mi? ’Aşırı’ öyle.”

Damien bana baktı, yüzünde kaşlarını çatmış bir ifade vardı. Onunla göz hizasında buluşmak için çömeldim.

“Yani arkadaşının ölümünün anısı zihnine canlı bir şekilde kazındı, öyle mi?”

“…”

“Sanki gözünüzün önünde oynanıyormuş gibi açık, unutması imkansız değil mi? Bu yüzden sürekli gözyaşları içindesiniz.”

Damien sessiz kaldı ve hiçbir yanıt vermedi. Sabırla bekledim.

“…O benim memleketimden bir arkadaşımdı. Aynı yetimhaneden.”

Damien’ın sesini bulması birkaç dakika sürdü. Tonu sertti.

“O yetimhane berbat bir yerdi… on beş yaşımıza geldiğimizde Ban ve ben kaçtık.”

Ban, ölen arkadaşının adı olsa gerek. Sessizce dinledim.

“Ban kılıç ustalığında yetenekliydi… ve ben de iyileştirme yeteneğine sahip olacak kadar şanslıydım. Paralı askerler olarak geçimimizi sağlıyorduk.”

“…”

“Ben üçüncü kademe bir paralı askerdim, canavarlardan korkuyordum ve kan görünce kolayca ürküyordum… Zaten üst düzey bir paralı asker olan Ban bana rehberlik etti. Yetimhanedeki küçük kardeşlerimizi desteklemeye yemin ederek birlikte çalıştık. ”

Damien yüzünü ellerinin arkasına sakladı.

“Ama öldü. Aynen öyle.”

“…”

“Ben tükendiğimde bir Kara Örümcek beni hedef aldı ve Ban beni koruyarak saldırısının en ağır kısmını üstlendi. Gözlerimin önünde parçalandı! Hepsi benim gibi birini kurtarmak içindi!”

Grubun geri kalanı ağlayan Damien’ı rahatsız edici ifadelerle gözlemledi.

“Burada ölmesi gerekmiyordu. Ban’ın hayalleri ve bunları gerçeğe dönüştürecek becerileri vardı. Ama burada, bu yerde…”

“…”

“Neden… neden bizi buraya çağırdınız Majesteleri? Neden? Tüm bunların büyük bir amacı mı var? Yoksa hayatlarımız bu kadar kolay harcanabilir, sizin için sadece bir eğlence kaynağı mı?”

Damien’ın kuru gözlerinden yaşlar aktı.

“Lütfen Ban’ı diriltin. Dostum… Arkadaşımı geri istiyorum…”

Damien’ın sözlerini sessizce özümsedim, sonra hafifçe başımı salladım.

“Benden nefret et, Damien. Gerekirse bana karşı kızgınlık duy.”

Elimi Damien’ın titreyen omzuna koydum.

“Ama unutma, arkadaşın Ban seni korumak için hayatını feda etti.”

“…”

“Yine de burada oturup sonunu mu bekleyeceksin?”

Damien’ın vücudunu saran titreme azalmaya başladı. Sözlerime daha fazla enerji kattım.

“Peki, sırf değersiz bir komutan yüzünden ölüm yaklaşıyor diye, arkadaşının korurken öldüğü hayatı bir kenara mı atacaksın?”

“BEN… ”

“Savaşmalısın.”

Elim Damien’ın omzunu biraz daha sıktı.

“İntikam alın!”

“…”

“Örümcekleri yok edin, bu karmaşadan kurtulun! Emin olun bana da cehennemin tadına varın.”

Yüzümde buruk bir gülümseme vardı.

“Damien. O örümcek yaratıkları yok etmek istiyor musun?”

Buğulu camların ardındaki iri gözleri hâlâ korkuyu yansıtıyordu ama şimdi daha kararlıydılar.

“Evet.”

“Beni de mi öldürmek istiyorsun?”

Sormam üzerine diğer parti üyeleri şaşkınlıkla geri çekildiler.

Damien’ın iç savaşı kısa sürdü ve tepkisi dürüsttü.

“…Evet.”

“Harika.”

Damien’ın omzunu bıraktım ve başparmağımla kendime doğru işaret ettim.

“Bana söz ver. Eğer bu çetin sınavdan sağ çıkarsak, ne zaman olursa olsun, hayatımı sona erdirecek olanlar senin ellerin olacak.”

“Ekselânsları?!”

Hazırlıksız yakalanan Lucas araya girmeye çalıştı ama benim hızlı bir el hareketimle onu susturdum.

“Eğer operasyon başarısızlıkla sonuçlanırsa, zaten hepimizin kaderi ölecek. Ama o zaman bile, sonumu sen getireceksin. Kraliyet ailesinin onuru üzerine buna söz veriyorum.”

“…”

“Yani… Sadece yarın için olsa bile emirlerime uyun.”

Damien bana baktığında gözlerindeki karmaşa azalmaya başladı. Sonuçtan memnun bir şekilde gülümsedim.

Gerektiğinde düşmanlık bile yakıt olarak kullanılabilir.

O düşmanlık bana yöneltilse bile, bunu memnuniyetle karşılarım.

Damien ayakta durmak için çaba harcadı ve sonunda ayağını yere basmayı başardı.

Önümdeki dört parti üyesini inceledim, yüzümde geniş bir gülümseme oluştu.

Sonunda planım gerçekleşti.

“Pekala millet.”

Stratejimin tam bir başarısızlıkla mı sonuçlanacağı yoksa nihai kazanan hamlenin mi olacağı henüz görülmedi.

Geriye kalan tek şey son hamleyi yapmaktı.

“Bundan sonra emirleri ben vereceğim!”