"Cidden düşündüm. Bu kadar bencil olamam. Her şeyi arkamda bırakıp seninle kaçamam. ”
"Bencil?"
"Evet . Lin Zhan, seni seviyorum ama senden farklıyım. Annem babam ve bir kız kardeşim var. Lu Beichuan ile evlenmek istemiyorum. Seni sevdiğim için, seninle ayrılmaya ve seninle birlikte zorluklara katlanmaya razıydım ama küçük kız kardeşimin o cehennemde kalmamda yerimi almasını istemiyorum. ”
Ye Qing önündeki genç adama baktı. Yıllar sonra sürekli kavga ederlerdi. Birbirlerinin yanında çok dikkatli olmaları gerekiyordu. Yorucu olmuştu.
Lin Zhan'ı görür görmez, o zorlu ve vasat hayatı hatırladı. Bir anda, gözyaşları yüzünden aşağı aktı ve çok ağladığı için kelimeleri neredeyse ağzından çıkaramadı. "Seninle ayrıldıktan sonra ailemin, şirketlerini kurtarmak için küçük kız kardeşimi Lu Beichuan ile evlenmede benim yerimi almaya zorladığını biliyor muydun? Lu Beichuan komada olan biri. Hiç kimse uyanıp uyanmayacağını bilmiyor. Kız kardeşimin mutluluğu kaybolduğu için gerçekten hiçbir şey yapmaya dayanamıyorum. Üzgünüm . Bu kadar bencil olamam!”
Lin Zhan, gözyaşlarıyla boğulan Ye Qing'e baktı. Onu kollarına aldı ve sıkıca sarıldı. "Üzgünüm deme. Özür dilemesi gereken kişi benim. İşe yaramaz olmak benim suçum. Ben olmasaydım, bu ikilemle yüzleşmek zorunda kalmazdın. Benim yüzümden acı çektin. ”
Ye Qing'in ağlamasının sesi boğuktu. O, başını salladı . Sesi duyguyla boğulmuştu, “Özür dilerim. Geri dönmeliyim . Ben ablasıyım. Ye Zhen'in mutluluğunu kendim için feda edemem. Lin Zhan, beni unut. Gelecekte kesinlikle benden daha iyi birini bulacaksın. ”
Lin Zhan yüzündeki yaşları sildi. "Sakin ol . Birlikte başka bir çözüm düşünebiliriz. Kesinlikle başka bir yol var!”
"Çözüm? Hangi çözüm? Lu Ailesi güçlü ve zengin bir ailedir. Sizce küçük kardeşim komadaki biriyle evlendikten sonra kaçmanın bir yolu olur mu? O benim kız kardeşim ve şu anda korkunç bir yerde. Kendi mutluluğumun tadını temiz bir vicdanla çıkarmamı nasıl istersin?” Ye Qing başını salladı ve güldü. “O zamanlar çok halperesttik. Lin Zhan, biz çok gençtik. ”
“Qingqing, başka bir yol olmalı. Aslında, Lu Ailesi ve ben. . . ” Lin Zhan sözünü kesti.
“Lin Zhan, Lu Ailesini hiç anlamıyorsun. Başka olası bir çözüm yok. Geri dönmeliyim . "Ye Qing içini çekti. Gözyaşlarını elinin tersiyle sildi. Sanki kararını vermiş gibi davranarak, onu sıkıca itti ve kapıya doğru yürüdü. Bavulun kulpunu tutarak, kanepede hareketsiz duran Lin Zhan'a döndü ve ona, “Ben gidiyorum. Gelecekte . . . Beni aramaya gelme. ”
Kapı çarparak kapandı. Ses apartmanda yankılandı.
Oturma odasında bütün gece küçük bir loş lamba açık kaldı. Delici soğuk rüzgar içeriye esti ve oturma odasının perdelerini kaldırdı. Şehirden uzak olan bu tarihi mahallede trafiğin sesi hiç duyulmuyordu. O kadar sessizdi ki, sanki dünyada kalan tek kişi oymuş gibi hissettiriyordu.
Duvardaki saat, zamanın yavaşça hareket ettiğini gösteriyordu. Saatin tik takları çok duyuluyordu.
Lin Zhan cebinden bir yüzük çıkardı. Loş ışık altında, yüzüğün parıltısı göz kamaştırıcı bir şekilde parlıyordu.