O gece, Ye Qing bagajını beraberinde sürükledi ve eve uçmak için havaalanına gitti.
Ama ilginç bir şekilde, kalbiniz eve ne kadar hızlı gitmeye karar verirse, bir gecikme olması o kadar olasıdır. Hava koşulları nedeniyle uçak havalanamadı. Ye Qing havaalanında beklemek zorunda kaldı. Ertesi gün saat 6'da nihayet uçak kalkana kadar bekledi ve bekledi.
Üç saat sonra uçak indi. Havaalanından çıkıp bir taksi çevirdikten sonra, nihayet saat 10.00'da Ye Ailesi'nin villasının ön kapısına geldi.
Villanın kapısının önünde duran Ye Qing, on yıldan fazla bir süredir adım atmadığı villaya baktı. Geçmiş hayatının inatçılık yüzünden ne kadar sefil olduğunu düşününce, burnu ekşimişti. Tekrar ağlamak istedi.
Bu yaşamda kesinlikle Ye Zhen'den daha iyi bir hayat yaşayacaktı!
Asfalt yolda, Ye Qing arkasında korna sesi duydu ve aceleyle kenara çekildi. Ye Ailesinin villasının önüne park edilmiş üç araba gördü.
Villanın kapıları açıldı. Tekerlekli sandalyede oturan bir adam dışarı itildi. Arkasında, on yılı aşkın süredir görmediği ailesini gördü.
Ye Qing'in gülümsemesi dondu. Yüzüne “inanılmaz” kelimesi yazılmış olabilirdi.
Lu Beichuan?
Neden buradaydı? Neden uyanıktı? Şu anda . . . Hala yatakta yatan ve tedaviyi kabul eden komada biri olması gerekmez mi?
Neden yarım ay erken uyanmıştı?

Ye Zhen'in villadan çıktığını ve Lu Beichuan'a bir takım elbise ceketi verdiğini gördü. Lu Beichuan'ın Ye Zhen'e ne dediğini duyamadı ama Ye Zhen onun için takım elbise ceketini giydi. Ve Ye Zhen kravatının eğriliğini görünce kravatını düzeltti.
Bunu başka kimse fark etmemişti ama Ye Qing, Ye Zhen'in onun için Lu Beichuan'ın ceketini giyerken tüm dikkatinin Ye Zhen'e odaklandığını fark etti.
Ve Lu Beichuan, Ye Zhen'e on yıl sonra bir Bentley'nin arka koltuğunda otururken gördüğü aynı bakışla bakmıştı.
Bu nasıl olabilir . . .
Ye Qing, arabaya binip ayrılırken inanılmaz bir şekilde izledi. Araba hareket ettiği anda panikledi ve bir çöp kutusunun arkasına saklandı.
Lu Beichuan'ın bugünden yarım ay sonra uyandığını açıkça hatırlıyordu. Neden daha erken uyanmıştı?
Bu değişikliğe neden olan ne oldu?
Ye Qing çöp kutusunun arkasından çıktı ve villaya geri dönen ebeveynlerine seslendi, “Baba! Anne!"
Sesinin sesini takip eden Peder Ye ve Anne Ye, Ye Qing'in yönüne bakmak için döndüler.
"Çingqing!" Anne Ye'nin duyguları son derece yoğundu. Hızla Ye Qing'e doğru yürüdü. Ağlarken Ye Qing'e sarılırken elleri titriyordu. "Seni kötü çocuk! Annemin senin yüzünden ölesiye endişe ettiğini biliyor muydun?!"
Ye Qing de Anne Ye'ye sarıldı. "Anne, üzgünüm. . . Yanılmışım . Üzgünüm . ”
"Neredeydin?! Annen seni çok uzun zamandır arıyor!"
Ye Qing kaçtığından beri, Anne Ye iyi uyuyamamıştı. Gece gündüz Ye Qing için endişeleniyordu. Kızı iyi yemek yiyor muydu? İyi uyuyor muydu? Başkaları tarafından zorbalığa mı uğradı? Şu anda, kızının önünde belirdiğini görünce, rüya görüyormuş gibi hissetti.
Anne ve kızı bir süre sarılarak ağladılar. Peder Ye yürüdü ve çevreyi kontrol etti. "Yeter, içeri girdikten sonra konuşalım. Yolda böyle davranma. Bu çok utandırıcı!"
"Tamam hadi eve gidelim. Qingqing, annenle eve gel!” Anne Ye gözlerindeki yaşları sildi ve içeri girerken Ye Qing'in elini sıkıca tuttu.
Ye Qing içeri girip tanıdık mobilya ve dekorasyonları görür görmez gözleri hemen kızardı.
Anne Ye, kızının tepkisinin, eve gelmeden önce biraz şikayete maruz kalmasından kaynaklandığını düşündü. Rahatlatıcı bir şekilde, “Qingqing, ağlama. Zaten eve geldin. Şimdi tamam . ”
Yan tarafta, Peder Ye, beklentilerini karşılayamadığı için Ye Qing'e kırgın hissetti. "Ağlıyor musun? Hâlâ ağlayacak yüzün mü kaldı?! Evliliğinden kaçmak gibi küçük düşürücü bir şey yaptıktan sonra hala buraya gelip ağlayacak yüzün var mı?! O zamanlar, o çocukla evlenmeni yasakladığımızda, buraya bir daha asla gelmeyeceğini söylememiş miydin? Ne oldu? O çocuk artık seni istemiyor mu?”
"Yeterli! Kızımız çoktan geri geldi. Daha az söylemek sana zarar vermez. “