Yatak odasının coşkulu kapısı ses çıkarmadan açıldı.

Yelena sessizce içeri girip kapıyı arkasından kapattı.

'O uyuyor. İyi.'

Taşıdığı lamba odayı nazikçe aydınlattı.

Yelena bir kez yutkundu ve kocaman ve klasik yatağıyla odanın yan tarafına yaklaştı.

Yatağın yukarısında kocası Dük Kaywin Mayhard, nefes alış verişi bile duyulmadan sessizce uzanıyordu.

Yelena bir kez daha yutkundu.

Ben hata yapamam.

Bu sefer ne olursa olsun başarılı olması gerekiyordu.


 
Yelena bunu düşünürken yatakta yatan kocasına baktı.

Kıyafeti genellikle bir cetvel tarafından ölçülmüş gibi düzgün ve kusursuz görünüyordu, ancak uyurken dağınık görünüyordu.

Darmadağınık olsa bile, sadece gevşek yakasının altındaki köprücük kemiği görülebiliyordu.

Tüm bunların altında sağlam kasların var olduğunu hayal ettiğinde, Yelena bilmeden yüzü kızardı.

"Hayır, sakin!."

Ama sadece bir an içindi.

Yelena başını salladı ve yükselen karanlık niyetini bastırdı.

Görevimi unutmamalıyım.

Bugün bu amaçla burada değildi.

Hayır, bu amaç içindi, ama bu kadar basit bir gizli sebep değildi.

Bunların hepsi dünyayı kurtarmak için.

(ç.n:bende dünyayı kurtarmak için aşırı seksi, yakışıklı,çekici,karın kasları olan, köprücüğe bakınca içimdeki karanlık duyguları uyandıracak bir dük ile çocuk yapmak istiyorum.Kesinlikle başka amacım yok.Çevirmen iflas™) 

Yelena lambayı masanın üstüne koyarken bir kez daha düşündü.

Ve böylece kocasının vücudunun sadece bazı kısımlarını kaplayan battaniyeyi çıkardı.

“……!”

Battaniyeyi yataktan uzağa attığından emin olduktan sonra Yelena kocasının üstüne çıktı.

"…… Yelena."

Yelena'nın uykusundan uyanan kocası, ona kızgın gözlerle baktı.

Bir başarı duygusu hisseden Yelena'nın dudaklarının köşeleri kalktı.

'Yaptım!'

Daha önce, tıpkı şimdi olduğu gibi yatak odasına gizlice girmeye çalıştığında, kocasının onu battaniyeyle sararak onu hareket edemez hale getirdiğini hatırladı.

Aynı hatayı yapacağımı mı sanıyorsun?

Battaniyeyi eledi.

İşe yaramaz derecede nazik ve hoş kocası onu kesinlikle zorla başından atmazdı ve battaniyeyi almak da onun için bir seçenek değildi.

Yelena'nın gözleri zafer duygusuyla dolu gibi göründüğü anda kocası iç geçirdi ve elini oynattı.

SHRED!

Parçalamak mı?

Hangi ses olduğunu düşünmek için vakit ayırmadan, Yelena'nın üst vücudu kısa sürede bir çeşit kumaşla sarıldı.

Yelena, vücudunun yarısı bir çuvala sarılıncaya kadar kumaşın ne olduğunu anlayabildi.

"Çarşaflar!"

Çarşafların kenarlarındaki ipler genellikle karyola direğine veya ayağa bağlanırdı.

Aksi takdirde, bezin kenarları şiltenin altına itilirdi.

Bu, iyice çözülmek veya çekilmek yerine çarşafın koparılmasının bir sesiydi.

Sese ilişkin soruyu çözdü ama hiç de mutlu değildi.

Kuşkusuz, etrafta kıvranarak kendini çarşaftan kurtarmak Yelena'nın yeteneğinin ötesinde olurdu.

Hâlâ sarılmış haldeyken bile vücudunu hareket ettirebilirdi ama hiçbir anlamı olmazdı.

Çünkü ellerini kullanmasa kocasına saldıramazdı!

"Çoktan geç oldu."

Kocası, boşuna bir girişimde bulunan Yelena'yı devirdi ve onu yanına yatırdı.

Sonra onu kucağına sarıp sırtını okşadı.

Sanki yaramazlık yapan bir çocuğu kucaklıyor ve kandırıyormuş gibi.

Hassas bir dokunuştu, ama belli ki buna ihtiyacı yoktu.

Gerçekten ihtiyacı yoktu.

Masum bir dokunuş gibi bir şey!

Yelena, dik dik bakarken dudaklarını kenetledi.

Kocası Yelena'nın yüz ifadesini gördüğünde bile onu kucakladı ve şöyle dedi:

"Bir dahaki sefere de çarşaflardan önceden kurtulmayı düşünüyor musun?"

Yelena, aklını okuyormuş gibi hissettiğinde yerinde dondu, sonra hoş, kısık bir sesle devam etti.

"Bu faydasız. Çünkü o zaman perdeler olacak. "

Perdeler!

Daha önce düşünmediği engeli fark ettiğinde Yelena öfkeyle baktı.

Şimdi düşündüğüne göre, yatağın hemen yanında bir pencere vardı ve perdeleri kapmak için yataktan pencereye uzanmak o kadar da zor görünmüyordu.

Dezavantajı, o perdeyle bir şeyler yapabilmek için, güçlerini kullanarak perdeyi pencerelerin üzerindeki demir çubukta tutan halkalardan koparmak gerektiğiydi. Ancak…

"… Canavar olarak adlandırılmanın nedeni bu güçtür."


 
Yelena bir şikayette bulundu.

Kocası alçak sesle yankılanan bir kıkırdadı ve ekledi:

"Yine de, bir yatak odasında perdeler, çarşaflar ve battaniyesiz uyuyamayacağınıza göre, umarım artık enerjimi boşa harcamamış olursunuz eşim." 

"Bunu söylersen vazgeçeceğimi mi sanıyorsun?" 

Dolaylı olarak pes etmesi anlamına gelen güzel sözleri duyan Yelena, homurdandı.

En ufak bir geri adım atmaya niyeti yoktu.

Sadece sen izle. Sonunda kim kazanacak? '

Gecenin bir yarısı ona saldırmak için yatağına gizlice girmenin en kolay ve hızlı yol olacağını düşündü, ancak planlarının aksine, bu yöntemin işe yaramadığı görülüyordu.

O zaman başka bir yöntem bulmanın başka yolu yok.

Bir yolu olmalı.

Çünkü insanlar her zaman yollarını bulur.

Ve o bir istisna değildi.

En azından Yelena öyle düşündü.

"Burada benimle böyle yatacak mısın?"

Kafasını karıştırıyordu ama sonra kocasının sesini duydu.

Yelena başını sallamadan önce bir an düşündü.

Sadece uyuyakalması çok yazık oldu, ama yine de kocasının kucağında olmak kendini güvende hissediyordu.

"Büyük yapısı yüzünden mi?"

Kocası, ondan bir kafa daha uzundu.

"Onun da çok kasları var ..."

Onu tuzağa düşüren sandık bir kaya kadar sağlamdı.

"Ellerim serbest olsaydı, muhtemelen onu dürtüp okşardım."

Hayal ettiğinde hayal kırıklığı hissi iki katına çıktı.

Yelena bunun imkansız olduğunu biliyordu ama ağzını açtı.

"Lütfen bunu çöz. Hiçbir şey yapmayacağım. "

 "Yapamam."

"Bugün zaten başarısız oldum. Beni, uyuyan birine her şeyi yapacak utanmaz biri olarak mı görüyorsun? "

Bu tür bir amaçla yatak odasına giren kişi olarak bunu söylemeye hiç çekinmemişti.

Ama kocası kararlıyken Yelena kalın tenliydi.

"Evet. Seni böyle sarıyorum.Çözemem. "

"……"

"Şimdi uyuyalım. Geç oldu, yani sen de yorulacaksın eşim."
Ben uykuya daldığımda muhtemelen çözerdi

Geçen seferki durum buydu.

Sabah gözlerini açtığında, koza gibi etrafına sarılan battaniye tamamen çözüldü ve vücudunu normal şekilde kapladı.

Hizmetçiler, odaya asla girmediklerini ve elbiselerinin, uyandığında her zaman olduğu gibi enkaz olduğunu söylediler.

Yelena'nın uyku alışkanlıkları oldukça zordu.

Uykusunda dönüp duran tipti.

Fırlatıp döndükten sonra kıyafetleri böyle çıkmışsa, kocası onu sabah gelmeden bırakmış demektir.

Muhtemelen uykuya daldıktan hemen sonra onu serbest bırakmıştır.

Açıkça hayal edebiliyordu.

'Keşke uykumun ortasında uyanacak tip olsaydım ...'

Değilse, keşke uyuyormuş gibi yapma konusunda mükemmel bir yeteneğe sahip olsaydı.

Ancak Yelena'nın her ikisinde de yeteneği yoktu.

Uyuduğu anda, şaşırtıcı bir şekilde, sabah gelene kadar asla uyanmayacaktı. Ve uyuyormuş gibi yaptığında bile, tam ortasında uyuyakalırdı.

"Yararsız vücut."

Yelena içini çekti.

Belki nefesi ona değdiği için, kocasının kaslı vücudunun seğirdiğini hissedebiliyordu.

Ama ne olmuş yani.

Ona biraz daha nefes alsa bile hiçbir şey olmayacaktı.

Zaten denedi.

Yelena gözlerini kırpıştırdı ve sonra işe yaramayacak sözlerle ortalıkta dolaştı.


 
"Tamam. Bunu çözmenize gerek yok. Ama canım, böyle uyumak havasız değil mi? "

 "……"

“Bir demet giysi ile uyumanın kan dolaşımınız için kötü olacağını duydum. Uyumanın en iyi yolunun çıplak olmak olduğunu söylüyorlar. "

"……"

"Artık ergenlik çağında değilsiniz, bu yüzden sağlığınıza daha fazla dikkat etmelisiniz. Bu yüzden çıplak uyumalısın - ya da bu senin için fazla kuşkuysa, o zaman en azından üstün olmad an ... "

Cevap alamadı.

Yelena uzunca bir süre ortalıkta dolaştı ama sonra pes etti ve ağzını kapattı.

'Bir dahaki sefere ben ……'

Hayal kırıklığını geride bırakan Yelena, kocasının kucağında gözlerini kapattı.

Ve böylece gece düştü.


-Şu kadar arsız olsaydım hayatta lflddk
Her yere çevirmen notu yazasım geldi çok ilginç bir hikaye. İlk girişi okuyunca çevireyim dedim hahah..