-2-

  Cennete gitmenin bir yolu olabilir.

  Bir noktada, bunu düşünmeye başladım.

  En azından çocukken bunlar üzerine düşünmezdim... Ve burada bahsettiğim cennet annemin cenneti ile aynı olmayabilir. Ama nihayetinde, bir şekilde, bir noktada bunu düşünmeye başladım.

  "Bir nokta" dememin sebebi bunu düşünmeye ne zaman başladığıma emin olmamamla alakalı değil. Hiçbir alakası yok.... Aksine, bu düşüncelere kapıldığım zamanı oldukça iyi biliyorum.

  O an, cadı Enya kocakarısının, bana "Ok ve Yay"ı tanıtması ve bunun sonucunda standım "The World"ü elde ettiğim andı. Daha doğru bir tabirle, stand yeteneğim "The World"ün uyandığı an.

  "Yeteneği zamanı kontrol etmek."

  Tıpkı birbirine geçen dişliler gibiydi, benim için bile böylesine imkansız olan bir güç bende uyandığında, ikna olmuştum..... Hayır, sanırım "ikna olmak" terimi fazla uçuk olur. Anlaşılması kolay olsun diye böyle söylüyorum. İşin aslı daha farklı.

  O noktada, düşüncelerim kesinlikle "belki de..." seviyesindeydi.

  Ama, üzerine çokça düşündüm.

  Üzerine düşündüm.

  Cennete gitmenin bir yolu olabilir---- Düşüncelerimi sarmalamış fikir buydu. 

  Yani, "bir noktada" derken o zaman ve mekanda başladığımı kastetmiştim, ama şöyle bir bakınca, belki de ondan öncesinden beridir cennete ulaşmanın bir yolunu arıyordum.

  Bu amaç uğruna.

  Hayatta olmamı bu amaca bağladığım zamanlarım bile oldu.

  Bunun hayatımın nihai hedefi olduğunu düşündüm.

  En azından, denizin altında geçirdiğim yüzyılın ardından karaya çıkıp geçirdiğim dört yılı tamamen bu amaca adamıştım.

  Cenneti görmeliyim.

  Cennete gitmeliyim.

  Bu şekilde düşündüm. Stand'ımı elde ettiğim andan beri buna kafa yordum.

  Cenneti elde etmenin bir yolu olabileceğine.

  Ve bunun için araştırdım.

  ...Ya annemin yerine, o aptal annemin yerine, ben cennete gitmeye çalışıyorsam? Ya cennetin güzelliklerini görüp bunlardan annemi haberdar etmek için çabalıyorsam?

  Hayır, bu yanlış. Tamamiyle yanlış.

  Şu an bile annemi bir aptal olarak görüyorum---Geri kazandırılamaz, umutsuz aptal.

  Annem bu şekilde yaşamayı seçti.

  Ölmesine şaşmamak gerek.

  Ondan bahsediyorken, kendini fazla zorlaması ve çalışmasından öldüğünü söylemek yanlış olmaz; babamın günlük şiddetleri yüzünden öldüğünü de söyleyebiliriz, ki eğer bunlar olmasaydı bile zaten annemin bu tarz bir yaşayışla uzun bir hayat sürmesi imkansızdı.

  Ona gülünürken öldü.

  Dayak yerken öldü.

  Ama öyle olsa bile, sonuna kadar, ne kimseyi suçladı ya da kimseyi kıskandı.

  "Dio, ne olursa olsun, onurunla yaşadığın asil bir hayat sür. Eğer bunu yaparsan, cennete gidebilirsin."

  Köküne kadar anlamsız bir fikir.

  Ama o kadın sonuna kadar bana bunu söylemeyi sürdürdü.

  O ölüm noktasında bile---- bunu söyledi.

  Bana bunu özellikle yaptığını düşünmüyorum, ama... cehennemin bile daha tercih edilebilir olduğu bu kasabada, bir çocuk doğurup büyütmek istismardan başka bir şey değildi.

  Buna kıyasla, babamı daha dürüst buluyorum.

  Bu kasaba için, haklı olan oydu.

  "İstediğin her şeyi al.
  "Her yeri sil süpür.
  "Yiyecek paranı söke söke kazan."
  
  Bu kesinlikle doğru.

  Gerçekten öyle. Aksini söyleyebileceğim hiçbir yönü yok.

  Buna kıyasla, annemin söyledikleri rüyadan öteye gitmiyordu... Ben annemden Tanrı veya cennet hakkında bir şeyler öğrenmek istemedim, öğrenmek istediğim şey günlük hayatımda kullanabileceğim ve günü geçirmemi sağlayacak pratik şeylerdi.

  Ve tabii ki, bunu söyledim.

  Cennet diye bir şey yoktur.

  Cehennem ise bulunduğumuz dünyaydı, ve bundan ötesi de yoktu.

  Bunları söylediğimde, annem üzgün bir suratla bana baktı.

  "Henüz bir çocuk olduğun için anlayamıyorsun. Büyüdüğünde, eminim ki anlayacaksın."

  Böyle söyledi.

  "Cennet var. Ve oraya ulaşmak mümkün. Bu yüzden bunu amaç edinmeli ve buna uygun yaşamalıyız."

  Neden?

  Eğer bir cennet varsa bile,  neden onun uğruna yaşayayım ki?----  Ve elbette çocuk olduğumu söylemesi de beni ikna etmeyecekti. 

  Aksine, bir çocuğu, hiçbir şey anlamadığını düşündüğü o çocuğu böyle bir şeye zorlamak mantıksız, diye düşündüm.

  Ve hala da böyle düşünüyorum.

  Annemin beni bu kadar zorlaması gerçekten anormaldi.

  Hiçbir davranışında bunu görmedim, ama merak ediyorum da acaba duygusal sıkıntılar mı çekiyordu? Bu kadar acı dolu bir hayat yaşamak, bu kadar dipte yaşamak belki de benliğini koruyabilmenin tek yoluydu. Bu makul görünüyor...

  Cennet, bir anahtar kelime.

  Onun içinse, bir kurtuluş.

  Eğer durum gerçekten buysa, düşündüğüm gibi, o yalnızca bir aptaldı.----- Tek düşünebildiğim boş midesi ve bunca şiddet yüzünden akıl hastası haline geldiği.

  Ben biraz daha büyüyene kadar yaşasaydı, belki de babamın şiddet uygulaması aksine ben onu mantığımla ikna edebilir ve bu lanetten kurtarabilirdim.

  Hayır, belkisi falan yok. Yapabilirdim. 

  Bu yaşam tarzının yanlış olduğunu ona söylerdim.

  Onu bir şekilde ikna edebilirdim.

  Ama gerçekçi bakacak olursak, o zamanlar yalnızca küçük bir çocuktum. Ve çok ani bir şekilde öldü.

  Onu pek özenilmemiş bir cenazeyle gömdük, açıkçası cennete gidebileceğinden şüpheliyim. Onun cenaze gününde bile, babam sarhoştu.

  "Ölmüş bir şeye yardım edemezsin. Ne yani, sırf bir cenaze düzenlendi diye hayata geri döneceklerini mi sanıyorsun? Seni gerizekalı..."

  Babamın bu görüşleri, bu bakış açısı doğru olmalı diye düşündüm.

  O kadar da üzülmedim.

  Aksine, yenilenmiş hissettim.

  Annem için bu iyi bir şey olmalı, diye düşündüm.

  Evet, iyi.

  Sonunda ölebilmeyi başarmıştı.

  Artık biraz dinlenebilirdi. Düşüncem bu yöndeydi.
  
  Böyle düşünsem bile, gerçekten cennete ulaştığına inanmıyorum, ama---- bu cehennemden ayrılmış olması bile yeterince iyi.



[img]https://image.mngtr.site/manga/01-2022/jojo-s-bizarre-adventure-over-heaven/jojo.webp[/img]