Köşeye sıkışmıştım--- George Joestar ve Jonathan Joestar’ın hem köşeye sıkıştırdığı hem de halime acıdığı bir haldeydim, ve taş maskeyi takmaya karar verdim.
İnsan olmaktan vazgeçmeye karar verdim.

Eğer o sırada malikânede yalnızca Joestar baba oğul olsaydı---
Ya da sadece onlar ve Speedwagon bulunsaydı, taş maskeyi takmamayı ve sıradan bir insan olarak savaşmayı seçerdim.
Ama silah taşıyan bir polis birliğiyle çevrili o durumda başka mantıklı bir seçenek görünmüyordu.
--- Böyle bir şeyi önceden planlamamıştım.

Beni taş maskeyi takmaya zorlayan onlardı.
Bir bakıma, insan olmayı bırakmamı sağlayan onlardı.

Ama bir başka bakış açısıyla, beni bu kadar ileri götürdükleri için bunu yapabildim.
İnsanlığımı reddedebildim.

Jonathan’a şöyle bir şey söylediğimi hatırlıyorum...
En azından kelepçeleri takan kişi sen ol istiyorum, diyerek onu yanıma çağırdım.
Sonrasında, evet, şuna benzer bir şey söyledim:

"Jojo..."
"Bir insanın yeteneklerinin sınırları vardır."
"Kısa hayatımda öğrendiğim şey şu ki... İnsanlar ne kadar çok plan yaparsa yapsın, planları beklenmedik olaylar yüzünden bozulur..."
"İnsanları aşan bir şeye dönüşmek zorundayım..."

Şu anda bile bu düşüncelerim değişmiş değil.
Ne kadar çok plan yaparsanız yapın--- planlarınız beklenmedik olaylar yüzünden bozulur.

Ama buna bir ekleme yapmak zorundayım.
İnsanlığı aşan bir şeye dönüştükten sonra bile--- sonunda, ne kadar çok plan yaparsanız yapın, planlarınız yine de beklenmedik olaylar yüzünden bozulur.

Ve şu an bile, planlarım yeniden bozuluyor.
"Cennete gitmenin yolu."
Joestar ailesi yüzünden, mükemmel olması gereken planım bir kez daha beklenmedik unsurlar yüzünden bozuluyor--- sanki bu kaçınılmaz bir şeymiş gibi.

Her neyse, Jonathan tam karşımdayken taş maskeyi taktım.
Ve Jonathan’ın gözleri önünde insanlığımı reddettim.
--- Kanında yıkanarak insan olmayı bırakmayı planlamıştım, ancak yıkandığım kan onu koruyan kişinindi; George Joestar’ın kanıydı.

Baba, oğlunu korudu.
Ve iğneler beynime saplandı.