Yeşim Köşkü'ne döndükten sonra Maomao, kendisini titiz bir bakıma tabi tutuldu. Üzerine temiz giysiler giydirildi ve her zaman oturduğu dar odaya değil, düzgün bir yatağın olduğu çok daha geniş boş bir odaya yatırıldı. Bu yeni ipek yatağın üzerinde biraz dinlendikten sonra Maomao, genellikle üzerinde uyuduğu hasır hasırı düşündü ve kendini bir bataklıktan bulutlara çıkmış gibi hissetti.
"İlaç aldım ve fiziksel olarak bende bir sorun yok," diye itiraz etti. İlaç derken kusturucuyu kastediyordu ama bunu söylemesine gerek yoktu.
"Saçmalama. O yemeği yiyen bakanı görmeliydiniz. Sisteminden o şeyi çıkarmış olman umurumda değil, iyi ve züppe olmana imkan yok," dedi İnfa, nemli bir bezi endişeyle Maomao'nun alnına bastırarak. Aptal bakan diye düşündü Maomao. Verdiği ilk ilaçla her şeyi gerçekten atlatıp başaramadığını merak etti ama merakı burada özgürlüğünü kazanamayacaktı. Kendini bu gerçeğe teslim etti ve gözlerini kapattı.
Acı verecek kadar uzun bir gündü. Maomao düşündüğünden daha yorgun olmalıydı çünkü uyandığında neredeyse öğlen olmuştu. Bu, bekleyen bir bayan için iyi değildi. Yataktan fırladı ve üzerini değiştirdi, ardından Hongniang'ı aramaya gitti. Hayır bekle. Birinci... Maomao, her zaman kullandığı yüz pudrasını bulmak için kendi odasına geri döndü. Herkesin endişelendiği beyazlatıcı pudra değil, yüzündeki çilleri oluşturan madde. Parlatılmış bir bronz levhayı ayna olarak kullanarak dövmelerinin etrafındaki noktalara parmak ucuyla hafifçe vurdu ve özellikle burnunun üstündeki noktalara dikkat etti. Bir daha kesinlikle makyajsız çıkmam. Açıklamak için çok fazla sorun oldu.
Maomao'nun aklına, "çillerini" gizlemek için makyaj yapmış gibi davranabileceği geldi, ama bu fikir onu yalnızca utandırdı. Muhtemelen biri bundan her bahsettiğinde kızaran bir bakire gibi tepki vermesi beklenirdi. Maomao'nun midesi gurulduyordu, bu yüzden atıştırmak için kalan ay çöreğinden birini yedi. Vücudunu silmek isterdi ama zamanı yoktu. Diğerlerinin çalıştığı yere kestirmeden gitti.
Hongniang, Eş Gyokuyou ile birlikte Prenses Lingli'yi izliyordu. Oldukça hareketli genç hanımdan gözlerini neredeyse hiç ayırmadı, halının üzerinde kalması için onu hareket ettirdi ya da prenses ayağa kalkmaya çalışırken düşmemeleri için destek sandalyelerini hareket ettirdi. Oldukça erken gelişmiş görünüyordu. Maomao reverans yaparak, "Fazla uyuduğum için içten özür dilerim," dedi. Fazla uyumak mı? Bugün izin almalıydın.” Gyokuyou, endişeli görünerek elini Maomao'nun yanağına koydu. "Zor, leydim. Bana ihtiyacın olursa, lütfen ara," dedi Maomao - ama kendisine nadiren ciddi bir iş verildiğini ve muhtemelen yalnız bırakılacağını çok iyi biliyordu.
"Çillerin..." dedi Gyokuyou, Maomao'nun fark etmesini en az istediği şeye odaklanarak.
"Onlar yüzümde olunca kendimi daha iyi hissediyorum. Hanımefendi sakıncası yoksa kala bilirler mi?”
"Evet, tabii ki," dedi Gyokuyou, meseleyi Maomao'nun beklediğinden çok daha çabuk halletmeye çalışarak.Maomao ona sorgulayan bir bakış attı ama Gyokuyou şöyle dedi: "Kesinlikle herkes o nedimenin kim olduğunu bilmek istiyordu. Sorular hiç bitmeyecek sandım!"
"Özür dilerim" dedi Maomao.
Maomao, zehrin varlığını ilan eden ve ardından kendi iradesiyle bir ziyafeti terk eden bir hizmetçi kıza insanların olumlu bakmadığından şüpheleniyordu. Özel hayatında bunun için cezalandırılıp cezalandırılmayacağı konusunda endişelenmişti ve herhangi bir kınama olmayacağını öğrenince rahatladı. "En azından o çillerle insanlar seni hemen tanımayacak. Bu en iyisi olabilir.” Maomao onun bundan daha kurnaz davrandığını düşünmüştü ama belki de yanılıyordu.
"Ah, bir şey daha. Gaoshun bu sabah seni aramaya geldi. Onu görecek misin? Vakti varmış gibi görünüyordu, ben de onu dışarıda ayıklamaya ayarladım.”
Ayıklamak mı? Doğru, görevi veren İmparator'un gözde eşiydi, ama Gaoshun hizmetli kız değildi...Ya da belki de işi gönüllü olarak üstlenmişti. Maomao, Gaoshun'un hiyerarşide oldukça üst sıralarda yer aldığı izlenimine sahipti, ancak aynı zamanda yumuşak biri gibi görünüyordu. Bekleyen herhangi bir sayıda hanımefendinin ona aşık olduğunu görebiliyordu. Özellikle Gaoshun etraftayken Hongniang'ın gözlerinin parladığını hissetti.
Baş nedime otuz yaşlarındaydı ve yakışıklılığına rağmen, hatırı sayılır yetkinliği potansiyel talipleri korkutmak gibi bir yan etkiye sahipti. Maomao "Oturma odasını ödünç alabilir miyiz?" Diye sordu. "Evet, tabii ki. Onu hemen çağırtacağım," dedi Gyokuyou, prensesi Gaoshun'u aramak için ayrılan Honyan'dan alırken. Maomao tam onu takip edecekti ama Gyokuyou onu bir eliyle durdurdu ve onun yerine oturma odasına yönlendirdi. "Jinshi-sama bunu saygılarıyla size iletmemi istedi," dedi Gaoshun odaya girdiğinde hemen. Beze sarılı bir paketi masanın üzerine koydu. Maomao, çorba dolu gümüş kase çıkardı.
Maomao'nun örneklediği şey değil, Eş Gyokuyou'nun yemek üzere olduğu yemekti. Dün Maomao onu reddetmişti ama sonunda bunu yapacak kadar nazik davranmıştı. Kibar davranıyordu, ancak Maomao bunun aynı zamanda bir soruşturma emri olduğunu tahmin etti. "Lütfen onu yeme," dedi Gaoshun belirgin bir endişeyle.
Maomao, "Kahretsin," diye yanıtladı. Ama sadece gümüş çürümeyi teşvik ettiği için. Oksitlenmiş yiyecekler asla lezzetli olmazdı. Gaoshun, çorbayı içmemek için kendi nedeni olduğunun farkında değil gibiydi. Şüpheyle onu izledi. Maomao, doğrudan dokunmamaya dikkat ederek kaseye baktı. Ve kaseye bakıyordu, içindekilere değil.
"Eee bir şeyler keşfedebildin mi?" Diye sordu Gaoshun.
"Buna çıplak elle dokundun mu?"
"HAYIR. Zehirli olup olmadıklarını anlamak için içindekilerin sadece bir kısmını kaşıkla çıkardım.”
Sonra, görünüşe göre zehir dolu bir kaseye dokunmaktan çekinerek onu bir beze sararak Maomao'ya getirmişti. Bu, Maomao'nun beklentiyle dudaklarını yalamasına neden oldu. "Elbette. Bir dakika burada bekleyin.” Oturma odasından çıkıp mutfağa gitti, rafları karıştırıp bir şeyler aradı. Sonra daha önce uyuduğu odaya geri döndü. Başını süslü yatağa doğru eğdi, kumaşı dikiş yerlerinden yırttı ve Gaoshun'un beklediği yere geri dönmeden önce içindekilerden bir kısmını çıkardı.
Onun gözlerine göre, bir elinde biraz beyaz pudra, diğerinde ise yumuşak görünümlü dolgu malzemesi taşıyordu. Maomao dolguyu toparladı ve üzerine tozu (unu) serpti. Sonra onu gümüş kaseye hafifçe vurdu. Gaoshun ona merakla baktı. "Bu da ne?" diye sordu kasede beliren işaretleri gözlemleyerek. "Parmak izleri." İnsan parmakları kolayca metal üzerinde iz bırakırdı. Özellikle gümüş.
O gençken, Maomao'nun babası yaramazlık yapmasını engellemek için dokunmaması gereken kaplara boyalar sürmüştü. Biraz önce unla yaptığı küçük numara, o eski anıdan doğan bir ilham darbesiydi ve o bile bunun ne kadar işe yaradığına şaşırmıştı. Un biraz daha ince olsaydı, baskıları çıkarmak daha kolay olabilirdi.
“Gümüş kaplar her zaman kullanılmadan önce silinir. Ne de olsa yağ lekeleriyle kaplı olsalardı değerleri düşerdi.” Kase üzerinde birkaç farklı baskı seti belirgindi. Konumlarından ve boyutlarından kasenin nasıl tutulduğunu tahmin etmek mümkündü, baskıların kesin desenleri tam olarak görünmese bile.
Maomao, "Bu kaseye dokunulmuş..." dedi ama sonra durdu. Gaoshun, yetersiz kaldığı yolu kaçıramayacak kadar anlayışlıydı.
"Evet? Sorun nedir?"
"Hiç bir şey."
Bir gün önce yaptığı küçük maskaralığı anlamsız kılacak olsa bile beceriksizce Gaoshun'dan sır saklamaya çalışmanın bir anlamı yoktu. Maomao küçük bir iç çekti. "Bu kaseye toplam dört kişi dokunmuş sanırım." Yüzeye kendisi dokunmamaya dikkat ederek beyaz tozdaki farklı desenleri işaret etti.
"Kâse parlatılırken dokunulmuyor, dolayısıyla parmak izlerinin çorbayı dağıtana, servis edene, Erdemli Eş'in yemek tadımcısı ve kimliği belirsiz bir kişiye daha ait olduğunu varsayabiliriz."
Gaoshun ona yoğun bir bakış attı. "Neden çeşnicibaşı peki?" Maomao bunun sessizce bitmesini istiyordu ama her şey bu suskun adamın nasıl tepki vereceğine bağlıydı.
"Basit. Çünkü tadımcının kaseleri kasten değiştirdiğinden şüpheleniyorum. Hanımının neyi yiyip neyi yiyemeyeceğini çok iyi biliyordu ve kötü bir niyetle kaseleri bilerek değiştirmişti."
Maomao, yüzünde nahoş bir ifadeyle kaseyi yere bıraktı.
"Bu bir tür zorbalık."
"Zorbalık," diye tekrarladı Gaoshun, sanki buna tam olarak inanamıyormuş gibi. Ve onu kim suçlayabilirdi ki? Bir nedimenin yüksek rütbeli bir eşe böyle bir şey yapması düşünülemezdi.
Maomao, "Emin olmadığını görüyorum," dedi. Gaoshun bilmek istemiyor gibi göründüyse, Maomao'nun ona söylemeye niyeti yoktu. Ne de olsa varsayımlarla konuşmaktan hoşlanmıyordu. Ama nedimenin parmak izlerinin neden bu kasede olduğunu açıklamak zorunda kalabilirdi. Maomao, Gaoshun'u gözden kaçırmak için yarım yamalak girişimlerde bulunmaktansa dürüst fikrini vermenin daha iyi olacağına karar verdi.
"Ne düşündüğünü söylememe izin verir misin?" diye sordu Gaoshun, onu incelerken kollarını kavuşturdu.
"Pekâlâ, efendim. Lütfen bunun nihayetinde benim açımdan sadece bir tahmin olduğunu unutmayın."
İlk olarak, Eş Rishu'nun olağandışı durumunu düşünün. Henüz çok gençken bir önceki İmparatorun cariyesi olmuştu ve kısa süre sonra o öldüğünde kendisini bir rahibe olarak bulmuştu. Pek çok kadına, özellikle de zengin olanlara, kendilerini bedenen ve ruhen tamamen kocalarına adamanın karılık görevi olduğu öğretildi. Siyasi mantığı anlamış olsa da Rishu, eski eşinin oğluyla evli olmayı son derece ahlaksız bulmuş olmalı.
"Bahçe partisinde Eş Rishu'nun ne giydiğini gördünüz mü?" Diye sordu Maomao. Erdemli Eş, konumunun çok üzerinde görünen şatafatlı pembe bir elbise giymişti. Gaoshun, girdiği çevrelerde itibarının zayıf olduğunu öne sürerek hiçbir şey söylemedi.
"Bu... biraz kabaydı, öyle mi diyeceğiz?" Diye yanıt verdi Maomao. Ancak Eş Rishu'nun görevlileri, kendi paylarına düşen, çoğunlukla beyaz olan giysiler giymişlerdi.
"Herhangi bir normal durumda, bekleyen hanımefendi topluca metresini daha ihtiyatlı bir şeyler giymeye ikna ederdi ya da kıyafetlerini onunkiyle koordine ederdi. Bunun yerine, yaptıkları Eş Rishu'yu bir palyaço gibi gösterdi."
Hanımefendi, metresine destek olmak için oradaydı. Bu, Honyan'ın Eş Gyokuyou'nun diğer kadınlarına öğrettiği bir şeydi. İnfa, ziyafet sırasında benzer bir şey söylemişti. Metresini daha da öne çıkarmak için hafif giysiler giymekle ilgili bir şey. Bunu akılda tutarak, Eş Rishu'nun nedimeleriyle giyim konusundaki tartışma yeni bir boyut kazandı. Saf Eş'in nedimeleri, vicdansız davranışlarından dolayı onları azarlıyorlardı. Nasırlı Rishu, onu pohpohlamış ve pembe elbisenin ona yakışacağı konusunda ısrar etmiş olması gereken hizmetçi kadınların insafına kalmıştı. Maomao'nun aklında hiçbir şüphe yoktu.
Arka sarayda, her yerde düşman vardı; insanın güvenebileceği tek kişi nedimesiydi. Ve bunlar hanımlarını küçük düşürmek için bu emanete ihanet etmişlerdi.
"Ve sırf Eş Rishu'nun hayatını daha da zorlaştırmak için yemeği değiştirdiklerini mi düşünüyorsun?" Dedi Gaoshun.
"Evet. Yeterince komik olsa da, onu kurtardı. Zehir birçok çeşitte geldi. Bazıları oldukça güçlüydü, ancak ani bir etki göstermedi. Başka bir deyişle, kaseler değiştirilmeseydi, Rishu'nun yemek çeşnicisi yine de hiçbir kötü etki göstermezdi ve eş, her şeyin yolunda olduğunu varsayarak muhtemelen çorbayı içerdi."
""Sanırım bugünlük bu kadar tahmin yeter.""
Maomao kaseyi tekrar aldı ve kenarı işaret etti. "Buraya zehri koyanın parmak izleri olduğundan şüpheleniyorum. Belki de bunu yaparken kasenin kenarını sıkıştırdılar.” Bir yemek kabının kenarına asla dokunulmamalıdır - Hongniang'ın onlara öğrettiği başka bir şey. Soylu bir kişinin dudaklarının dokunabileceği hiçbir şeyi parmakları kirletmemelidir. Maomao, "Olanlarla ilgili görüşüm bu," dedi.
Gaoshun çenesini ovuşturdu ve kaseye baktı. "Sana bir şey sorabilir miyim?" "Evet efendim?" Maomao, hâlâ kumaşına sarılı gemiyi geçerek Gaoshun'a geri döndü. "Neden o kadını korumaya çalıştın?" Maomao'nun gergin ifadesinin aksine, Gaoshun düpedüz meraklı görünüyordu. Maomao, "Bir eşle karşılaştırıldığında, bir nedimenin hayatı çok ucuz" dedi. Özellikle bir yemek çeşnicisi.
Gaoshun, onun ne dediğini anlamış gibi kolayca başını salladı. "Jinshi-sama'nın durumu anladığından emin olacağım."
"Teşekkürlerimi sunarım."
Maomao, Gaoshun'un ayrılmasını kibarca izledi ve ardından bir sandalyeye yığıldı. "Onları değiştirecek kadar nazik olduğu için ona teşekkür etmem gerekecek." Maomao onu gerçekten içmeliydi, diye düşündü.
"...İşler böyle, efendim," dedi Gaoshun, Yeşim Köşkü'nde öğrendikleriyle ilgili raporunu bitirirken. Kendi başına gidemeyecek kadar meşgul olan Jinshi, düşünceli bir şekilde elini saçlarından geçirdi. Kâğıtlar masasının üzerine yığılmıştı ve pirzolası elindeydi. Büyük ama çorak olan tüm idari ofiste sadece o ve Gaoshun vardı.
Jinshi, "Harika bir konuşmacı olmandan etkilenmeden edemiyorum," dedi.
"Öyle diyorsanız, efendim," dedi her zaman gergin olan yardımcısı kısaca.
"Durum ne olursa olsun, bu açıkça içeriden bir işti."
"Şartlar öyle gösteriyor," dedi Gaoshun, kaşlarını çatarak. Jinshi'nin başı ağrıyordu. Düşünmeyi bırakmak istedi. Diğer sıkıntılarının yanı sıra, önceki günden beri uyumaya, hatta kıyafetlerini değiştirmeye bile vakti olmamıştı. Öfke nöbeti geçirmek istemesi için yeterliydi.
"Öhöh, poker suratınız kayıyor, efendim." Jinshi'nin her zamanki tatlı gülümsemesi gitmişti. Dürüst olmak gerekirse gençliğindeki bir adama daha uygun görünen asık suratlı bir bakışı vardı. Ve Gaoshun onu bir kitap gibi okuyor gibiydi.
"Burada başka kimse yok. Gerçekten önemli mi?" Onun bakıcısı her zaman çok katıydı.
"Ben buradayım."
"Sen sayılmazsın."
"Evet, sayılırım." Jinshi, şakanın onu bu durumdan kurtaracağını ummuştu, ancak ciddi ve çalışkan olan Gaoshun, doğru zamanlarda hiçbir zaman espri anlayışına sahip olmadı. Doğduğunuz günden itibaren her hareketinize dikkat eden birinin olması ne büyük bir yüktü.
Gaoshun başını işaret ederek, "Hala saç tokasını takıyorsunuz," dedi.
"Ah. Saçmalık." Jinshi genellikle bu şekilde konuşmazdı.
"Oldukça iyi gizlemiştim, birilerinin fark ettiğinden şüpheliyim.”
Jinshi, hatırı sayılır bir işçiliğe sahip bir aksesuarı çıkardı. Bir geyik ve bir at arasında bir tür haç olan efsanevi qilin şeklinde oyulmuştu. Kutsal hayvanların başı olduğu söyleniyordu ve onun suretini takma hakkı yalnızca önemli rütbelere sahip olanlara veriliyordu.
"Burada işte. Güvenli bir yerde sakla.” Jinshi, sopayı kayıtsızca Gaoshun'a fırlattı.
"Buna dikkat edin. Bu son derece önemli, efendim.”
"Anladım, anladım.."
"Kesinlikle anlamıyorsunuz."
Ve sonra, son sözü söyledikten sonra, yaklaşık on altı yıldır Jinshi'den sorumlu olan adam ofisten ayrıldı. Hâlâ bir çocuk gibi davranan Jinshi, masanın üzerine uzandı. Hala yapacak çok işi vardı. Acele etmesi ve kendine biraz boş zaman ayırması gerekiyordu.
"Tamam, hadi başlayalım." Büyük bir gerinme hareketi yaptı ve fırçasını aldı. Elinde çok fazla zaman olması için önce işini bitirmesi gerekiyordu.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
