Sabah Senpai'yle birlikte dış görünüşümü değiştirdikten sonra insanların bana bakışlarının değiştiğini fark ediyorum. Çok utanıyorum. Yere bakarak yürürken dik durmam gerektiğini ve insanların yüzüne bakarak konuşmam gerektiğini hatırlıyorum.
"Utansan bile utandığını belli etmemelisin" demişti Çiğdem Senpai. Onun söylediklerini yapınca gerçekten değişmeye başladığımı hissettim. Arkadaşlarımın bana karşı tavırlarının bu kadar hızlı değişmesi de beni çok şaşırttı. (Yazarın notu: İlmek müdahale etti çünkü canım)
Senpai dışarıdan bakınca çok soğuk birine benzediğinden terapiye gitmekte tereddüt etmiştim. Ama onunla biraz vakit geçirince anladım ki çok nazik biri. Ayrıca çok da bilgili. İyi ki gitmişim onun yanına.
Bu kadar iyi biri olmasına rağmen neden hep yalnız olduğunu anlamıyorum. Tenefüslerde, öğle arasında hep yalnız. Zaten okul çıkışında da hep bizden geç çıkıyor danışanlarıyla görüştüğünden dolayı. Terapi dışında birileriyle uzun konuştuğunu hiç görmedim. Hiç arkadaşı yok mu acaba?
Ben farkına bile varmadan okulda her gittiğim yerde gözlerim onu arar oldu. Tenefüslerde yolu uzatarak onun sınıfının önünden geçtiğimi farkettim. Sürekli "onunla arkadaş olsam ne güzel olur" diye düşünmeye başladım.
Bu bölümde emeği geçen; çevirmen ve düzenleyici arkadaşların emeklerinin karşılığı olarak basit bir minnet ifadesi yani teşekkür etmeyi ihmal etmeyelim.
Spoiler butonu kullanılarak spoiler yazılabilir fakat buton kullanılmadan spoiler verenler uyarılmadan süresiz engellenecektir ve geri alınmayacaktır.,
Küfür, siyasi ve seviyesiz yorumlar,
İçerikle alakasız link paylaşımları yasaktır.
İçeriği çeviren gruplar dışında site reklamı yapanlar sınırsız uzaklaştırılacaktır.
