Sabah iki saatlik bir uykuyla kalkıyorum. İlmek hala gelmemiş. Böyle olacağını biliyordum gerçi... Şimdilik ona biraz zaman tanımalıyım. Belki benim için de iyi olur. Danışanlarımın ne hissettiğini anlamak konusunda yani. Aslında çok tuhaf. Onların anlattıkları kadar yoğun bir duygu hissetmiyorum.

Tamam onu düşündüğümde, gördüğümden, dokunduğunda kalbim çarpıyor, damarlarımdaki kanın ılık ılık aktığını hissediyorum, istemsizce salak salak gülüyorum ama onun için ölürüm demiyorum. Onun için yaşarım ama... Ben ölsem zaten İlmek çok üzülür, o üzülmesin diye yaşarım mesela...

Tüm bunları düşünürken ayaklarım ezberlediği yoldan beni okula götürüyor. İlmek hala ortalarda yok. Çağırsam gelir aslında, çağırmıyorum. Onun dışında bir şey düşünemiyorum. Dikkatimi derse veremiyorum.

İkinci derste sınıfa nöbetçi öğrenci geliyor ve müdürün beni çağırdığını söylüyor.

Müdür beni neden çağırsın ki? Dur bi dakka. Yoksa ... olamaz yaaa. O kadar da söylemiştim kimseye söylemeyin diye... Danışanlarımdan biri söylemiştir kesin. Ben sizin sorunlarınızı çözmeye çalışıyorum, böyle mi teşekkür ediyorsunuz? Off.

Hıh.. gülüyorum. İnsan işte diyorum. Hiç değişmiyor, geçmişte aynıydı, gelecekte de aynı olacak. Başarılı olan kişi kıskanılır. İyilik yapan kişi, iyilik yaptığına pişman edilir. Bu hep böyle olmuştur.

Sınıftan çıkıyorum gözlerimde sert bir bakış ama kızgınlık değil özgüven. Müdürün odasına yürüyorum. "İlmek" diyorum fısıltıyla.

Müdür odasının kapısına geldiğimde İlmek arkamda beliriyor. Arkamda olması bana güç veriyor. Yüzüne bakamıyorum. Daha dünkü olayı hiç konuşmadık. İnsanlar neden bizi rahat bırakmıyorlar? Daha yeni İlmek'e olan duygularınmı itiraf etmişken olmak zorunda mıydı bu?

"Müdür odasına çağırdı, önce bunu halledelim olur mu?" diyorum.

"Tamam" diyor.