İşte İlmek'in bu huyunu seviyorum, ona ihtiyacım olduğunda hep yanımda... Babamın aksine o kaçmıyor. Beni destekliyor. Ona sorun çıkarıyor olsam bile asla şikayet etmiyor. Şimdi bile dün o konuşmamızın ardından utanmasına rağmen yanıma geldi.

İlmek sayesinde hiç bir şeyden korkmuyorum. Müdürün odasına başım dik bir şekilde giriyorum. Çünkü yanlış bir şey yapmadım. Sadece hayata tutunmaya çalışıyorum. Babam bunu hiç mi düşünmüyor, hiç mi görmüyor? Nasıl olur da harçlığımı keser? Ben daha 16 yaşındayım. Lanet adam. Neyi planlıyor? Ondan özür dilememi mi bekliyor? Ne için? Şimdi düşünüyorum da, o gün ne için kavga ettiğimizi bile hatırlamıyorum.

Müdürün odasındaki sandalyeye oturuyorum. Genel olarak tahmin ettiğim şeyleri söylüyor. Davranış ve ders başarısı olarak örnek bir öğrenciymişim ama okuldan sonra yaptığım şeyi kabul edemezmiş. Okul gelir kapısı değilmiş, henüz çalışmak için çok küçükmüşüm, gençliğimi yaşamalıymışım. Çalışmayı bırakıp derslerime odaklanmalıymışım. Eğer yaptığım şeyi tekrarlamazsam beni affedermiş falan filan işte.

Kendimi savunmak için bir söylememe gerek kalmıyor çünkü İlmek o sırada çoktan müdürün yanına gidip düşüncelerini değiştirmek için konuşmaya başladı bile. Eğer düşüncelerini değiştirmek istediği kişi o anda karşımızda konuşan kişi olursa düşüncelerini değiştirmek çok kolay oluyor.

Müdür en son "Senin için psikoloji klübü açalım. Çalışmalarına orada devam edersin" dedi. Keşle herkesi ikna etmek bu kadar kolay olsa. Keşke bu yöntem babamın üzerinde de işe yarasa.


Teşekkür edip müdürün odasından çıkıyorum. Sınıfa gidene kadar İlmek hiç bir şey söylemiyor . Tam sınıfın kapısına geldiğimizde
"İlmek" diyorum. Nedense ağlayacak gibi hissediyorum. Babamı düşündüğüm için mi böyle, yoksa müdür odasına çağırdı diye mi, yoksa danışanlarım beni ispiyonladı diye mi?

Dün olanlardan dolayı hâlâ çok utanıyorum. İlmek de utanıyor ama yanımda işte. Yere bakarak fısıltıyla:
"Lütfen benimle birlikte sınıfa gel." diyorum. "Yine her zaman ki gibi yanıma otur. Uzak durma benden..." 

Bir cesaretle gözlerine bakıyorum. Yüzü kızarıyor ama bu kez gözlerini kaçırmıyor. "Olur" anlamında başını sallıyor. Birlikte sınıfa giriyoruz.

Bu dünyada beni gülümsetebilen tek kişi yanıma oturuyor ders boyunca, utanmasına rağmen yanımda kalıyor.