"Hizmetçilerin sana hizmet etmesine izin ver" kıyafetlerini alarak odadan çıktı ve çocuğun gözlerinin kızardığını dahi fark etmedi.

Huajin yıkanmak ve temizlenmek adına banyoya giderken odası oldukça sessizdi.

Yavaşça akan gözyaşlarını sessizce silerken mırıldandı. "Bu yaşıma geldim hala ağlıyorum..."

"Hâlâ çok acımasız ve kör" acı bir şekilde güldü.

Koluna gözyaşlarını silerken ayağa kalktı ve hizmetçiyle ayrıldı. Basit bir küvet vardı banyoda, hizmetçiler su dahili her şeyi hazırlamıştı.

"Kendim yıkanabilirim" 
Sesi kısık ve tatlıydı.

Hizmetçi bir tereddütün ardından başını sallayarak dışarıda kapının önünde nöbet tutmaya karar verdi.

Kapıyı kapatan çocuk bir süre sessizdi.

Dalmıştı.

Boyu küçüktü, bedeni oldukça ufaktı ve alışamadı. Suya yaklaştı. Yansımasını görüyordu. Uzun siyah saçlar ve yeşil gözler.

Bu o değildi.

Ve ustası da...

O da değişmişti.

Yavaşça suya girdi. Ilık su şu ana kadar tatmadığı rahatlığı hissettirdi. 

Ne oldu?

Bilmiyor. Ne zamandan beri gözünü bu bedende açtı? Bilmiyor.

Trans halinde yaşadı. Uzun zaman. Öylesine...

Ölü gibi, ruhsuz.

Nedeni başka ne olabilirdi ?

Güçsüzdü. Ustası gözlerinin önünde öldürüldü. Onun yüzünden...onun yüzünden...

Ama bugün sanrıda mıydı ? O karşısında. Yaşıyor. 

Ne olduğunu tahmin edebiliyordu. Düşmanları yüzünden olmalı. Onu halüsinasyon kristaline hapsettiler ve bu kristal en büyük arzularıyla onu kandırıyordu.

İlüzyonu geçersiz kılmanın en güvenli yolu akışına bırakmak ve inanmamak. Ya da ilizyona girmene sebep olan, arzu nesnesini yok etmek.

Başını suyun altına gömerek sakinleşmeye çalıştı. Kulakları suyun boğuk sesiyle o günleri hatırlatıyordu. 

Çok yoruldu.

Ustasını görmek istiyor. Bunun gerçek olmadığını bile bile bu ilizyona razıydı...

***

Banyodan tazelenmiş bir şekilde ayrıldı. Ona verilen çocuk kıyafetlerini giyerken iç çekti, ne gerçekçi bir ilüzyon.

Hizmetçinin ardından takip ederken sarayı da ilgiyle izliyordu.

Efsanedeki zümrüt sarayı burası.

Binlerce yıl önce, efsaneye göre Amoli çürümeye yüz tutmuş sistem ve insanlarıyla yıkılmanın eşiğindeydi.

Lâkin imparatorluğun en gülünen kişisi tek günde tahtı ele geçirir ve efsanenin yükselişi böyle başlar. Aslında dilsiz ve yeteneksiz bilinen küçük prens en yetenekli ve güçlülerdendi. Tarihte ismi geçer ve baş büyücü olarak bilinir. 

Efsane olarak bilinmesinin sebebi yıkılmak üzere olan bir krallığı şahlandırması değil, yönetim şekli ve fikirleriydi. 

Herkesten daha değişik bir düşünce yapısı ve davranışları vardı. Tarihte yaşlı, beyaz sakallı bir dede olarak resmedilse de onu altın satışı saçlarla görünce afalladı.

Ve...

Ayrıca neden ustası, imparatordu?

Anlayamıyordu.

Kristaller, özellikle de ilüzyon kristalleri sanılanın aksine kişinin arzusundan yararlanmaz sadece. Gerçeklere de dayalıdır. Işte bu nedenle oldukça nadir, tehlikeli ve korkutucudur.

Yani bunlar yalan değil...

Şaşkındı. Böyle bir kristalin varlığı mümkün müydü ?

Hizmetçi onu imparatorun odasına getirdikten sonra ayrıldı.

O ise odada tekrar yalnız kalmıştı. Ustası yoktu ama kokusu hala buradaydı. Nasıl bu kadar gerçekçi olabiliyordu ?

Kapıyı kapattı ve içeriye girdi. Düşünmeden yatağa atlayarak başını yastığına gömdü. Kokusunu daha da yoğun alıyordu.

Nasıl olsa sadece bir ilüzyon...

Yüzünü yastığa sürttü düşünmeden.

Kapı açıldı ve imparator tarafından bu şekilde yakalandı.

Onun bedeni kaskatı kesilirken...

Bir de imparatorun üzündeki şaşkınlık ifadesine bakarken yüzü ateş gibi yanıyordu, ilüzyon...

Kimin umrunda o kadar gerçekçi ki illüzyonda bile fazla cesaretli olamıyordu. Ama...

Sorun onun değildi. İmparatordaydı. Ustasındaydı. Çünkü sadece ondan böylesine çekiniyordu.

"Hahaha" kıkırdayarak "bana bakma uyumaya devam et" diyerek içeriye ilerledi.

Masaya oturarak yazı yazmaya başlamıştı.

Göz ucuyla baktı imparatora, hala aynıydı. Kıyafetlerini gevşekçe giymişti, saçlarını salıvermişti ve hala tembel bir gülümseme.

Gözlerinin altı tekrar kızarıyordu.

Nasıl bu kadar gerçekçi olabilirdi ? 

-Devam Edecek-