Davis, tırnaklarıyla kazıya kazıya girmeyi başardığı hastanede yaklaşık beş yıldır bıkmadan usanmadan çalışıyordu. Eve birkaç gece üst üste uğramadığı zamanlar bile oluyordu. Aslında daha iyi ve sağlığını bu şekilde etkilemeyen bir alanda da çalışabilirdi fakat durmaksızın çalışmasının tek sebebi iki yıl önce kurtaramadığı kardeşi Prue'dan dolayıydı. Canından çok sevdiği kardeşini kurtaramamış olsa bile başka insanların hayatını kurtarabilirdi. O böyle söylüyordu kendine tabi asıl sebebinin evde tek başınayken zihnine kardeşiyle ilgili düşüncelerin girmesi olduğunun da farkındaydı.
   Ve işte yine o yoğun geçen gecelerden birinin sabahı olmuştu. Gece gelen bir ağabey ile kız kardeşi ona Prue'yu hatırlattığı için hâlâ dalgındı. Mola vermek için hastanenin bahçesine çıktı. Tabi genç asistanı Melvin sayesinde çok da uzun sürmedi. Melvin nefes nefese kalmış bir şekilde konuşmaya başladı:

—Bay Davis! Acilen yoğunbakım ünitesine gelmeniz gerekiyor!

   Davis, acil kelimesini duyar duymaz harekete geçip ilerlemeye başladı. Melvin de peşinden gelerek bilgi veriyordu.

—Hasta genç bir adam, yirmili yaşlarının başında gözüküyor. Ana caddenin kenarında baygın halde bulunmuş. Üstünden cüzdan ya da herhangi bir kimlik kartı çıkmadı. Ayrıca vücudunda kaza veya darp izine de rastlanmamış olsa bile bir erkeğe göre zayıf bir yapıya sahip. Bu hale gelmesine neden olan şey her ne ise içinde olduğunu düşünüyoruz.

   Üst kata aceleyle çıkarlarken, bir yandan aldığı bilgileri kafasında tartıyor, bir yandan ise Melvin'i iyi yetiştirdiği için gururlanıyordu. Yoğunbakım odasına girerlerken farkında olmadan, miladına altı adım kala son sözünü söyledi:

—Doktor Regan'ı çağırın.

  Cümlesinin devamı da vardı ama kendine sakladı. "Yorgunum ve hata yapmak istemiyorum." Altı adımı tamamladı ve işte hastası karşısındaydı.