En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Siyah saçlı adam yanan köye ifadesizce baktı. “Işık Kodeksi” kazınmış beyaz kutsal zırh onun yüksek rütbeli bir Paladin olduğunu gösteriyordu ancak köy yakılırken ve etrafındaki siviller katledilirken bile ifadesi değişmeden kaldı.

Bunun yerine soğuk bir şekilde konuştu.

“Doğuda bir kaçış yolu var. Muhtemelen kadınlar ve çocuklar oradan kaçıyor; Askerleri şu tarafa gönder.”

Bunun üzerine yanında keman çalan Ölüm Şövalyesi duraksadı ve ses tonunu değiştirdi. Keman sesi ateşin gürültüsünü delip geçerken, iskelet askerlerin bir kısmı doğuya doğru hareket etmeye başladı.

Ölüm Şövalyesi oynarken şunları söyledi:

“Bundan neden daha önce bahsetmedin?”

“Bu köyde bildiğim kadarıyla ondan fazla kaçış yolu var. Elbette onların haberi olmadan hareket etmemiz gerekiyor. Bizim de durumu gözlemlememiz gerekiyor.”

Ölüm Şövalyesi adama şüpheyle bakıyormuş gibi görünüyordu ama Beyaz İmparatorluğun ön cephesini koruyan Millishar Paladin Tarikatı’nın komutanı Kalsen Miller, Ölüm Şövalyesine bakmadı bile.

Kalsen Miller.

Beyaz İmparatorluğun Paladinleri arasında o kadar güçlüydü ki ’Kılıçların Azizi’ olarak biliniyordu. Ölümden sonra meleklerin saflarına yükselmesi bekleniyordu ve hatta tanrıların bahşettiği ’İsimli Melekler Hiyerarşisi’ne ulaşabileceğine dair söylentiler bile vardı.

Ama o ihanet etmeyi seçti.

Gerçek yüzünü ortaya çıkardığında sadece şövalye arkadaşları değil, onu kabul eden Ölümsüz Tarikat bile inanamamıştı.

Daha sonra Kalsen tüm şövalyelerini feda ederek inancını kanıtladı. Bununla yetinmeyerek Kara İmparatorluk’tan ’özel’ bir görev aldı ve buraya geldi.

Ölüm Şövalyesi, “Felaket tohumlarına dönüşebilecek tüm gemiler artık gitti,” diye mırıldandı.

Saldırdıkları köy, Beyaz İmparatorluğun gizlice saklanan yerlerinden biriydi. Sadece varlığını açığa vurmak bile ihanet sayılırdı ama Kalsen tarafından ifşa edildi.

Ancak ne Kalsen ne de tarikatın üst kademeleri buranın neden bu kadar gizlice korunduğunu bilmiyordu. İster korumak ister yok etmek olsun, bu sadece tanrıların gizemli emirleri altında gerçekleştirildi.

“Doğu tarafı tamamlandı. Etrafa bizzat bir göz atsak nasıl olur?” diye sordu Ölüm Şövalyesi, kışkırtıcı bir şekilde Kalsen’e.

Kalsen sayesinde köyün kuleleri ve savunma duvarları etkisiz hale getirildi. Ancak ihanet sırasında Kalsen kılıcını hiçbir zaman doğrudan kimseye sallamamıştı.

Şövalyelerini yakalanmaları için kandırmış ya da iskelet askerlere onları öldürtmüştü ve köye saldırarak yalnızca duvarları ve kuleleri yıkmıştı.

Ölüm Şövalyesinin sözleri, Kalsen’in ellerini kirletmeye başlama zamanının gelip gelmediğine dair bir soruydu.

Kalsen ifadesiz bir şekilde yanan köye baktı ve ardından atını hareket ettirdi. Eğitimli savaş atı alevlerden etkilenmeden harabelere doğru yürüdü.

***

“Öf, hah!”

Isaac umutsuzca koşuyordu. İskelet askerler her yerdeydi. Zaman geçtikçe artıyor gibiydiler.

’Bu, herhangi bir zor oyundan daha çılgın…’

Kaosa rağmen Isaac böyle düşünüyordu. Hayatta kalması tesadüf ve şans eseriydi. Kırılgan bir Nefilim olmasaydı bile bu durumdan kaçmak zor olurdu.

Üstelik HP’niz bitene kadar yorulmadığınız, başınızın dönmediği oyunun aksine, oyun olmayan bu dünyada yürümek bile Isaac için zorlaşmıştı.

Daha sonra Isaac, iskelet askerlerin hareketlerinde tuhaf bir şey fark etti. Ona saldırmak yerine onu köşeye sıkıştırıyorlardı.

Çok geçmeden Isaac kendini kırık bir duvarın köşesinde sıkışıp kalmış halde buldu.

Ve iskelet askerlerin arasında biri ortaya çıktı.

Isaac bu görüntü karşısında nefesinin kesildiğini hissetti.

Kalsen Miller.

Kıtanın 8 büyük savaşçısından biri, Beyaz İmparatorluğun öncüsü ve ’Kılıçların Azizi’ ve ’Kafatası Kırıcı’ olarak bilinir.

Bugün, Isaac’in hemen önünde duran Millişar Paladin Tarikatı’nın komutanı Kalsen Miller, son 100 yılın en kötü ihanetçisi olarak tanınacaktı. İsimsiz Kaos evreninde, gruba bağlı olarak, patron seviyesindeki son varlıktı.

’İskelet askerler yeterince dayanıklı, ama o?’

Isaac çaresizlik hissetti.

Ama sonra bunun ne an olduğunu anladı.

Bu, ’Hain Kalsen Miller’ın İsimsiz Kaos’ta yozlaşmaya sürüklendiği andı.

Yanındaki mavi gözlü, dev zırhlı figür ve kemanıyla Ölüm Şövalyesi’ne rağmen Kalsen’in varlığı karşı konulmazdı. Isaac, Kalsen’i görünce sanki dünyanın ona doğru geldiğini hissetti.

’Kaçamam.’

Oyunda anlatılan atmosfer tam olarak buydu. Oyundaki karakterler, Kalsen’le yüzleşerek zihinsel güçlerinin zayıfladığını ve midelerinin bulandığını hissettiler. O kadar güçlüydü ki

İshak’ı varlığıyla yakalayan bir varlık.

Sonra Ölüm Şövalyesi’nin yanından net bir ses duyuldu. Bu ağızdan değil havanın titreşmesinden geliyordu.

“Çocuğun ne zararı var? Onu alıp başka bir hain haline getirmek iyi görünüyor. Bizim yöntemlerimizi öğrenebilecek kadar genç.”

Ancak Kalsen, Isaac’e bakarak kılıcını çekti.

“Bekle Kalsen. Beni duymadın mı? O sadece bir çocuk. Öldürmeye gerek yok.”

“Buraya onu öldürmeye geldim.”

Kalsen sanki içgüdüsel olarak bir şeyler hissetmiş gibi mırıldandı. Bu onun planının en önemli anı olabilir. İnananları katletmek ve yoldaşlara ihanet etmek hiçbir şey değildi. Bu çocuğu gözünün önünde öldürmek daha önemliydi.

Kalsen bu görevi sadakatle yerine getirmeyi amaçladı.

Ölüm Şövalyesinin yanından geçerek Isaac’e doğru ilerledi.

Isaac, yaklaşırken Kalsen’in gözlerini görebiliyordu. İçlerinde hiçbir duygu ya da şüphe yoktu.

Kalsen’in kılıcını savururken yaptığı harekette en ufak bir tereddüt yoktu.

Isaac refleks olarak geri çekildi ama bıçak göğsünü kesmişti.

Yaradan kan fışkırdı.

’Ölüyorum.’

Isaac boş bir yalnızlık hissetti.

Bu dünyada tamamen yalnızdı.

Onu hatırlayacak ne ailesi, ne arkadaşları, ne de tanıdıkları vardı. Ahireti açıklayacak bir din bile yoktu. Hiçbir zaman ’İshak’ diye bir dini takip etmemişti ve tanrıların var olduğu bu dünyada bile onlara inanmıyordu.

Ancak son anları yaklaşırken Isaac yalnızlığın ne demek olduğunu anladı.

Keşke yanında durabilecek biri olsaydı...

(İsimsiz Kaos sizi kolluyor.)

Daha sonra göğsü patladı.

Kanla birlikte sanki bir balon kesilmiş gibi dev dokunaçlardan oluşan bir kütle patladı. Dokunaç kütlesi, önlerindeki Kalsen’den başlayarak her şeyi yuttu.

Kalsen refleks olarak kılıcını kaldırdı ama o sırada vücudu çiğneniyor ve parçalara ayrılıyordu. Kafatası devasa çeneler arasında ezilse bile ne olduğunu anlayamıyordu.

“Hı-”

Ölüm Şövalyesi bir şeylerin ters gittiğini fark etti ve şaşkın bir ses çıkardı ama artık çok geçti.

Dokunaç kitlesi Kalsen ile bitmedi, çevredeki iskelet askerlerin arasından geçti. Askerler dalgadaki kum taneleri gibi ufalanıp dağıldılar. Ölüm Şövalyesi atını çevirirken kırmızı bir dokunaç onun üzerinden geçti.

İskelet atı, Ölüm Şövalyesinin yalnızca üst yarısını taşıyarak şiddetle koşuyordu. Atın alt kısmı takırdayarak yere düştü.

Dokunaçlar her şeyi süpürdükten sonra yuttuklarını çiğnedi ve yuttu.

Çıtır, çıtır, çıtır. Metal, kemik veya et ne olursa olsun her şey gök gürültüsü gibi bir sesle eziliyordu. Dokunaçlar yemeklerini bitirmiş gibi göründüler ve yavaşça Isaac’in göğsüne çekilmeden önce dudaklarını şapırdattılar.

Sessizlik bir anda bölgeyi sardı.

Tüm bunlara tanık olan hayatta kalan tek kişi İshak’tı.

Isaac şaşkın bir ifadeyle göğsüne baktı. Olanların yalan olmadığını kanıtlamak istercesine Kalsen’in onu kestiği yerde sadece bir yara izi kalmıştı. Ve onunla alay eden bir mesaj gözlerinin önünde belirdi.

(İsimsiz Kaos sizi kolluyor.)

(’Kalsen Miller (EX)’ tükettiniz.)

(’Ölü Tanrının Bağırsakları’ yeteneği ile tüketim verimliliği arttı.)

(Fiziksel yetenekler büyük ölçüde arttı.)

(Ruhsal yetenekler büyük ölçüde arttı.)

(’Gözcünün Deniz Feneri (EX)’i satın aldınız.)

(Hata. Tüketilen varlığın seviyesinin karakterinkinden aşırı yüksek olması nedeniyle sindirim gecikti.)

(’Kaos Ajanı’nın yeniden kullanım bekleme süresi 30 gündür.)

Isaac midesinin bulandığını hissetti. Bütün bunların sadece bir rüya ya da halüsinasyon olmasını diliyordu.

“Vah.”

Tuhaf bir şekilde hiçbir şey yememesine rağmen geğiriyordu.

Daha sonra aşırı bir uykusuzluk onu ele geçirdi. Isaac sarkık göz kapaklarına karşı koyamadı ve yere yığıldı.

***

Tıklamak.

Şafak yaklaşırken köyün yıkıntılarına bir adam geldi. Aceleyle atından indi, bölgeyi incelerken yüzü solgundu, ancak kömürleşmiş kalıntıların üzerine soğuk çiylerin çökmesinden başka bir şey bulamadı.

’Kahretsin.’

İlk gelen Gebel köye doğru koşarken küfürler mırıldandı.

Bu kadar büyük bir saldırıya rağmen henüz hiçbir muhafız veya şövalye emri gelmemişti. Yalnızca yakınlardaki bir manastırda yaşayan Gebel dumanı görmüş ve gece boyunca atını sürmüştü.

Şimdiye kadar bölgedeki muhafızlar ve civardaki şövalye tarikatları bir araya gelmiş olacaktı ama sadece cesetler ve harabeler bulacaklardı. Gebel desteğin neden bu kadar geciktiğini çok iyi biliyordu.

’Tarikatın beceriksiz rahipleri!’

Bunun nedeni Kalsen Miller’ın ihanetiydi.

Tarikat, Kalsen’in ihanetinin işaretlerini fark etmişti. Ancak bir aziz ve kahraman olan Kalsen’in ihanet etmiş olması şüphesiz inananlar arasında büyük bir şok ve rahatsızlığa neden olacaktır. Onlar tereddüt edip meseleyi sessizce halletmeye çalışırken, Kalsen yüzsüzce Beyaz İmparatorluğun derinliklerindeki bir köyü işgal etti.

Emir durumu fark ettiğinde artık çok geçti. Bölgedeki manastırları, kiliseleri ve şövalye tarikatlarını bilgilendirdiler ancak tüm yanıtlar gecikti.

Gebel’in yürüdüğü yerde harabelerden başka bir şey yoktu. Ortalıkta hiçbir ceset görünmüyordu.

’Elbette. Ölümsüz Tarikat’ın istila ettiği yerde, geride canlı ya da ölü hiçbir ceset kalmıyor…’

Her ikisini de ölümsüz hale getireceklerdi.

Ancak belki hâlâ hayatta kalanlar olabilir. Gebel aceleyle aramaya başladı. Şanslı ya da talihsiz, çok geçmeden bir şey buldu.

Kan kokusunun arasında etrafa saçılmış kalıntılar ve cesetler yatıyordu.

’Cesetler geride mi kaldı?’

Gebel şaşkına dönmüştü. Ölümsüz Tarikat tipik olarak her kemik parçasını titizlikle süpürürdü. Kemikler onların kaynakları, hayatlarıydı.

Cesetleri geride bıraktıkları tek zaman aceleyle geri çekilmek zorunda kaldıkları zamandı.

Gebel her yerde silahları, cesetleri ve Ölümsüz Tarikat’ın iskelet askerlerinin kalıntılarını görebiliyordu.

“Bu nedir...”

Duvarlar ve zemin dev bir tırpanla kazınmış gibi görünüyordu. İskelet askerlerin kalıntıları bile sanki dişlerle parçalanmış ve rastgele dağılmış gibi görünüyordu. Böyle bir yıkıma neyin sebep olabileceği belli değildi.

’Kalsen mi? Yoksa bir melek mi ortaya çıktı?’

Belki de kutsal bölgeyi korumak için bir melek ortaya çıkmıştı. Gebel, içinde bir umut ışığı barındırarak aceleyle bölgeyi aramaya başladı.

Ancak bulduğu tek şey tozla kaplı kayalar ve soğuk, sert bedenlerdi.

Gebel, belki de bir meleğin korumak için değil, ceza vermek için ortaya çıktığını düşündü.

Eğer öyleyse burada sadece cesetler olurdu.

Güm.

O anda Gebel’in elinin dokunduğu taş yığını ufalandı.

Gebel enkaz altında gömülü bir çocuk buldu.

Çocuğun ten rengi soluktu. Gebel çocuğun yüzüne bakarak bir an dondu, sonra derin bir nefes aldı ve çocuğu kontrol etmek için yaklaştı.

Neyse ki çocuk hâlâ nefes alıyordu. Alnında ve göğsünde yaralar vardı ama bunlar eski, çoktan iyileşmeye başlamış yara izleri gibi görünüyordu.

Gebel içgüdüsel olarak bu çocuğun hayatta kalmasının sadece bir tesadüf olmadığını hissetti. Ve bunun Ölümsüz Tarikat’ın ani geri çekilmesiyle ilgili olduğundan emindi.

Ancak Gebel aynı zamanda çocuğun varlığını da aynı sebepten saklaması gerektiğini düşünüyordu.

’Ölümsüz Tarikat’ın geri çekilmesi bu çocuk yüzünden olduysa, o zaman tarikat bu çocuğu başka bir Kalsen olarak yetiştirecektir.’

Gebel pelerinini çıkardı ve sanki onu saklamak istermiş gibi çocuğun yüzünü kapattı.

Çocuğu kucağında tutarak sisle dolu harabelere boş boş baktı. Çocuğu güvenli bir şekilde nasıl saklayabileceğini düşündü, sonra aniden sığındığı manastır aklına geldi.

Manastır zaten birçok yetim yetiştiriyordu.

Bu çocuğu saklamak için uygun bir yer olurdu.