En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Isaac pencereden dışarı baktı.

Mavi gün ışığı içeri sızmaya başladığında şafak vaktiydi. Manastırı çevreleyen ormandan gelen kuşların cıvıltıları duyuluyordu. Bir çocuğun uyanması için henüz çok erkendi ama İshak için bu, düşüncelerini toplamanın zamanıydı.

Isaac’e dönüşmesinin birinci ayıydı.

Ölümsüz Tarikat’ın saldırısından sağ kurtulduktan sonra bilinci yerine geldiğinde kendini bu manastırda buldu. Başrahip yalnızca kurtarıldığını belirtti ancak daha fazla ayrıntı verilmedi.

Bitmek bilmeyen sorgulama ve soru bombardımanına tutulmayı bekleyen Isaac için bu hem beklenmedik bir durumdu hem de rahatlatıcıydı.

Sonuçta çok fazla soru sormak işleri daha da karmaşık hale getirmekten başka bir işe yaramaz. Olay onun birinci önceliği değildi.

Isaac geçen ayı biraz sersemlemiş bir halde geçirmişti. Bir rüya gibiydi, kabul edilmesi çok zor bir gerçekti. Her şeyin sadece bir rüya olmasını umarak, bir ayı çıkış yapmaya veya uyanmaya çalışarak geçirdi.

Ancak bilinci giderek netleştikçe hedeflerini belirlemeye başladı.

Bugün tüm beklentilerinden vazgeçmeye karar verdi.

İshak artık İshak’tı. O, bu dünyanın bir sakiniydi.

Bu dünyada yaşadığı sürece, geri dönüş yolunu bulana kadar, yerel bir sakin olarak uyum sağlaması gerekiyordu.

Isaac gücünü test ederek elini sıktı ve açtı. Fiziksel gücü o kadar zayıftı ki hafif bir dalı bile kaldırmakta zorlanıyordu.

Bir Nefilim’in zayıf gücü genç yaşından dolayı daha da zayıflamıştı.

Isaac kendisini beş veya altı yaşındaki bir çocukla karşılaştırdı.

“Kahretsin, eğer sonunda bir oyunun içinde yaşayacağımı bilseydim istatistiklerimi bu şekilde ayarlamazdım.”

Nefilim olmak kötü değildi. Aslında oldukça şanslı bir yarıştı. En kötü fiziksel yeteneklere sahiplerdi ama bunu yüksek inanç ve çekicilikle telafi ettiler.

Cazibe, şans, zeka; bunlar açıkça gösterilmeyen ’gizli istatistiklerdi’.

Bunların arasında Nefilimler, tanrılar tarafından sevilmemelerine rağmen, önemli ölçüde yüksek bir ’cazibe’ statüsüne sahipti ve bu da insanların beğenisini kazanıyordu. Isaac’in bu dünyadaki mevcut görünümü dikkatleri üzerine çekecek kadar çarpıcıydı.

“Bu, Kore’nin çevrimiçi oyun güzelliğini gerçeğe dönüştürmek gibi… Bunu kuran benim için bile çok saçma.”

Ancak Isaac soyunu bir sır olarak sakladığı sürece insanların iyiliğini kazanmak fena değildi. Dışarıdan bakıldığında yakışıklı bir genç gibi görünüyordu.

Ancak sorun onun zayıf vücuduydu.

Hastalıklara karşı hassastı ve uygun ekipmanı zorlukla giyebiliyordu. Bu ortaçağ fantastik gerçekliğinde Isaac ne kadar savunmasız olduğunu anlayamıyordu.

“Kalsen’i özümsediğimi ve fiziksel güç kazandığımı hatırlıyorum...”

Gücü yalnızca bu seviyeye kadar gelişmiş olabilir mi? Mümkün görünüyordu ama aynı zamanda Kalsen’in seviyesinin çok yüksek olduğuna ve ’sindirimde gecikmeye’ neden olduğuna dair bir mesajı da hatırladı. Bir ay geçmesine rağmen sindirimin tamamlanmadığına inanmak zordu.

Ve o sırada edindiği beceri hala kilitliydi.

(Gözcünün Feneri (Açılmamış))

“Gözcü’nün Feneri… Daha başından saçma sapan bir şey elde ettim.”

Isaac, İsimsiz Kaos’u sekiz kez temizlemişti. Hatta oyunun en büyük dini olan ’Işık Kodeksi’ inancını kullanarak oynamıştı.

Basitçe söylemek gerekirse, bir alanı ’cennete’ dönüştürebilecek nihai bir beceriydi. Ancak ’deniz feneri’ teriminin de belirttiği gibi, cennetin istenmeyen tehlikeli yaratıklarını kendine çekebilir.

Bu, yalnızca başmelekler tarafından tanındığında verilen, ’Işık Kodeksi’ şövalyesi için üst düzey bir nihai beceriydi.

“Peki ben başka bir inanca sahip miyim, bu beceriye mi sahibim? Neden?”

Belki de açılmamasının nedeni İshak’ın farklı bir inanca sahip olmasıydı. Üstelik bunu bu dünyada kullanmanın sonuçlarını da tahmin edemiyordu. İsimsiz Kaos’ta uyumsuz bir becerinin kullanılması sağlığın tükenmesine ve felaketlere yol açabilir.

“Kalsen bu beceriyi ölmeden önce kullansaydı, ölen kişi ben olabilirdim.”

Isaac ürperdi.

Zar zor hayatta kaldığı anı unutmamıştı.

Bilinçaltında Kalsen’in kılıcının bıraktığı yara izinin hâlâ kaldığı göğsüne dokundu. O yaradan sayısız dalın taştığı ve Kalsen Miller’ı ve Ölümsüz Tarikat’ın ölümsüzlerini alıp götürdüğü sahneyi hatırladı.

Mide bulandırıcı olduğu kadar da korkunçtu.

“İsimsiz Kaosun gücü… muhtemelen.”

Isaac, karakterini yaratırken inancı olarak ’İsimsiz Kaos’u seçmişti. Ve dallar İsimsiz Kaos’un sembolüydü. Ancak İsimsiz Kaos, diğer tüm dinlerin karşı çıktığı bir inançtı.

“İsimsiz Kaos bir zamanlar ’Beyaz Ölüm’ adında, adını bilen herkesi öldüren ve dünyadan kaybolan bir salgına neden olmuştu...”

Beyaz Ölüm, parçalanmadan önce bedenleri kül gibi solgunlaştırdı.

Güneydeki çöl bölgelerinde, bu vebanın yok ettiği şehirler hâlâ beyaz ceset külleriyle kaplıydı. İsimsiz Kaos’taki en zor zindanlardan biriydi.

Böylece, bir zamanlar adı geçen kaos tanrısı, onu tanıyan herkesi kaybettikten sonra ’İsimsiz’ hale geldi.

Isaac’in bildiği tek şey buydu.

O zamandan beri uygar dünya, Işığın yönettiği Beyaz İmparatorluk ile Ölümsüzün yönettiği Siyah İmparatorluk arasında bölünmüştü. Pek çok krallık, büyük can kayıpları nedeniyle yıkıldı ve tüm tarikatlar, İsimsiz Kaos’un kayıtlarını sildi veya mühürledi.

Özellikle İshak’ın şu anda ikamet ettiği ’Işık Kodeksi’ manastırında.

Isaac, İsimsiz Kaos’un bir takipçisi olarak neden bu kutsal yerde olduğunu bilmiyordu ama bir şeyden emindi.

Kimliği ortaya çıkarsa ölmüş sayılırdı.

“Neyse ki hiçbir tanık yoktu.”

Kutsal alanda ölenler için üzücüydü ama İshak’ın hayatta kalması açısından bir rahatlama oldu. Ve potansiyel tanıklar Ölümsüz Tarikat’ın ölümsüzleri olabilir. Işık Kodeksi’nin rahipleri onların sözlerini ciddiye almıyordu.

Isaac’in başka seçeneği yoktu.

İsimsiz Kaos inancını gelişigüzel seçti, ancak modern bir insan olarak ona göre değerlere en yakın olanı Işık Kodeksiydi. Aralarında hayatta kalmanın bir yolunu bulması gerekiyordu.

Dağlarda yaşayan bir maymun ya da yürüyen bir iskelet olmak istemiyordu. Her şeyden önce, dokunaçlardan oluşan sümüksü bir canavara dönüşmeyi asla istemiyordu.

Neyse ki Isaac bu dünyada hayatta kalmak için yeterli bilgiye sahipti.

“Sekiz dini temizleme deneyimiyle bu çok açık.”

Nefilimlere özgü zorlu ilk aşamaları aşabilirse gerisini de bir şekilde halledebilirdi.

Hayatta kalma.

Bu Isaac’in en büyük önceliğiydi.

***

Sabah namazı vakti yaklaşırken dışarıdan bir zil sesi geldi. Genç bir keşiş içeri girdi, çocukları uyandırdı ve onları şapele götürdü. İshak dua ediyormuş gibi yaparak itaatkar bir şekilde onu takip etti.

Ama içten içe hararetle hayatta kalmanın yollarını düşünüyordu. Böyle düşünecek fazla vakti yoktu.

Manastırda İshak’ın günlük hayatı dua, çalışma, yemek ve uykuyla sınırlıydı.

Hayatta kalan biri olması, manastırda herhangi bir özel ilgi veya ilgi gördüğü anlamına gelmiyordu. Kaynaklar kıttı ve bu bakımı sağlayacak personel eksikliği vardı.

“En azından ’Işık Kodeksi’ne göre bir manastırda olmak bir lütuf.”

’Işık Kodeksi’ dokuz din arasında en güçlü olanıydı. Üstelik Isaac’in standartlarına göre bu, evrensel bir toplumsal düzeni koruyan bir düzendi.

Kişi hangi inancı seçerse seçsin eninde sonunda bir şekilde ’Işık Kodeksi’ ile etkileşime girmek zorunda kalacaktı. Isaac, ’Işık Kodeksi’ düzeninin yapısı, fizyolojisi ve gizli sırları hakkında iyi bir anlayışa sahipti.

Her ne kadar bu manastır ana düzenden ziyade ikincil bir kurum gibi görünse de yararlı bilgiler bulmak zor değildi. Eğer dünyanın oyundan edindiği bilgiler hâlâ geçerli olsaydı, gerçek kimliğini bu manastırda saklamak çok da zor olmazdı.

“Her şeyden önemlisi, bu dünya aslında henüz başlamadı.”

Isaac, 14 yıl boyunca ’Isaac’ olarak yaşadığına dair anıları olduğu için durumunu bu kadar sakin bir şekilde kabul edebildi.

Ona göre “dünya henüz başlamadı” ifadesi tuhaf geldi. Ama bu doğruydu. Bu dünyadaki mevcut ’şimdi’, İsimsiz Kaos oyununun başlangıç noktasından yaklaşık dört yıl önceydi.

“Bundan yaklaşık dört yıl sonra dokuz din arasındaki savaş başlayacak.”

Daha doğrusu bu, esas olarak ’Işık Kodeksi’ ve ’Ölümsüz Tarikat’ arasındaki ittifakları ve çatışmaları içeren bir rekabettir. Oyuncular, zaferleri için inançlarını zafere götürmeli veya başka bir inanca yönelmelidir.

“İrtidat...”

’İsimsiz Kaos’un halk düşmanı ya da şeytan olarak görüldüğü göz önüne alındığında, dinden dönme kötü bir seçenek gibi görünmüyordu. Ancak İshak’ın ırkı olan ’Nefilim’ doğası gereği ’lanetli kan’ özelliğine sahiptir.

’Lanetli kan’ özelliğine sahip Nefilimler tüm tanrılar tarafından sevilmez. Bu, yalnızca melek ve insan melezleri için aşırı görünebilir, ancak inanca göre Nefilimler, bağlı oldukları herhangi bir inanç soyundan tanrıların izni olmadan mucizeler çalabilirler.

Nefilimlerin iman sahibi olması mümkün olsa da, bundan yararlananlar da mutlaka vardır.

Başka bir tanrıya taparken mucizeler bile çalabiliyorlardı.

Hiçbir inancın Nefilimlere karşı hoş karşılanmamasına şaşmamalı.

Üstelik dinden dönmenin cezası da bir sorundu. Tanrılar, takipçilerinin serbestçe bağlılıklarını değiştirmelerinden hoşlanmazlar. Ortaya çıkan lanet, kişinin karakterini silip yeniden başlatmayı düşünmesine neden olacak kadar şiddetli olabilir.

Ancak Isaac’in yeniden başlama seçeneğine sahip olup olmadığı şüpheliydi.

Bu nedenle, başlangıçta karar verdiği gibi, ’İsimsiz Kaos’a olan inancını beslemekten, sevmekten ve saklamaktan başka seçeneği yoktu. Neyse ki, bir ay önceki olay göz önüne alındığında ’İsimsiz Kaos’ zayıf bir tanrı gibi görünmüyordu.

Ama eğer keşfedilirse muhtemelen avlanırdı.

“Dört yıl kaldı”

Hem uzun hem de kısa bir dönemdi.

Isaac, tüm sırlar, hazinelerin yerleri ve oyun dünyasının tarihi hakkında neredeyse tam bilgiye sahipti. Bu hazinelerin hala aynı yerlerde olup olmayacağını bilmiyordu ama onları mümkün olan en kısa sürede geri almak, gelişimi açısından daha güvenli ve faydalı olacaktı.

Ancak sorun, Isaac’in şu anki fiziksel durumunun son derece zayıf olmasıydı.

Isaac onun ince kollarına ve bacaklarına baktı. Sorun kendisine kötü davranılması değildi; manastır fakirdi ve keşişler mütevazı bir şekilde yaşıyorlardı.

“Önce bu bedenle ilgili bir şeyler yapmam lazım.”

En azından yolda yürürken bayılmayacak kadar dayanıklılık kazanması gerekiyordu.

***

İsimsiz Kaos, tüm oyuncuların %1’inden azının geçebildiği bir oyundu. Bazı insanlar oyunu temizlemeden bile eğlenceli buluyor, ancak Isaac bu zor oyunu her biri farklı bir inançla sekiz kez tamamlamıştı.

’Işık Kodeksi’ manastırı için böyle bir kahramanın aralarında olması kutlama sebebiydi.

Ancak gelecekte kutsal toprakları geri alabilecek ve kötü canavarlarla yüzleşebilecek olan kahraman, yemek masasının önünde hüsrana uğramış hissediyordu.

“Bu gerçekten bir yemek mi?”

Isaac dudağını ısırarak soluk renkli yulaf lapasıyla dolu kaseye baktı. Hafif günlük menü, ince yulaf lapası, soyulmamış haşlanmış patates ve yarım dilim siyah ekmekten oluşuyordu.

Basit ve yumuşak bir manastır kahvaltısıydı.

Diğer çocuklar oturur oturmaz hemen patatesleri ısırdılar. Ancak Isaac acı içinde kaldı.

“Isaac, iştahın yok mu?”

Bir keşiş nazikçe sordu. Isaac’in söyleyecek çok şeyi vardı ama konuşamıyordu. Bu keşişin çözebileceği bir sorun değildi.

Isaac’i şok eden kötü beslenme ya da iştahsızlık değildi.

“Hepsi karbonhidrat...”

Seçici olmanın zamanı olmadığını biliyordu.

Bu yemek bile sonbahar sonları için nispeten cömertti ve sadece bir kase şarap için bile şükran duymaları gereken zamanlar vardı.

buğday lapası.

Oyunda kişi yemek yemeden de hayatta kalabilirdi ama gerçekte bu tür yiyecekleri yemek onu yalnızca diğer keşişler kadar sıska bırakırdı. Ve aslında diğer keşişler de aynı yemeği yiyorlardı.

Bir çocuk... ve aç mı?

Bir çocuk... ve protein ve kalsiyum eksikliği mi var?

Bir çocuk… ve büyüme için gereken temel besin maddelerinin eksikliği, gelişimin gecikmesine mi yol açıyor?

“Bu kadar önemsiz konularda oyunla gerçeklik arasındaki boşluğu hissedeceğimi hiç düşünmezdim...”

Buna rağmen Isaac’in şu anki vücudu bir darı sapı kadar inceydi.

Büyüyen bir çocuk. Ancak bu kadar zayıf ve dengesiz bir beslenmeyle muhtemelen zayıf ve zayıf kalacaktı.

***

Isaac günlük işlerini bitirdikten sonra yatak odasına döndü.

Doğal olarak çocukların kişisel alanı diye bir şey yoktu. Manastırdaki bütün yetimler geniş bir odada birlikte uyuyorlardı. Tek kişisel alan, hasır bir yatak ve yerdeki ince bir battaniyeydi.

Isaac yatak odasına döndükten sonra bile uyanık yatıp tavana bakıyordu.

Uyuyamadı. Rahatsızlıktan dolayı ya da geçmiş benliğinin kimliğini fark ettiğinden değil.

“Gerçekten böyle yaşamak zorunda mıyım?”

Bir zamanlar modern bir insan olan İshak için manastırın koşulları çok ağırdı. Eğer gelişme umudu olsaydı dayanabilir ve çabalayabilirdi. Ama akrabası olmayan, bu kadar yoksulluk içinde ve kendini geliştirmeye zamanı olmayan bir yetim için mi?

“Şimdi manastırdan kaçmalı mıyım?”

Bu bir seçenekti. Ancak Isaac hâlâ 14 yaşında genç bir çocuktu. Yetişkinlere yönelik bilgi ve becerileri ne olursa olsun, bu bir oyun değil gerçekti ve ona göre tamamen yabancı bir orta çağdı. Sokaklarda ölmediği için şanslıydı.

Isaac dua etmek istedi. Aslında o gün en az sekiz defa dua etmişti.

Elbette doğru dürüst dualar okumuyordu ama keşiş dua ederken sadece ellerini kavuşturdu ve gözlerini kapattı. Yine de Isaac, ’İsimsiz Kaos’u unutarak, ’Işık Kodeksi’ni ciddiyetle diledi.

“Umarım akşam yemeğinde et vardır.”

Akşam yemeğinde şaşırtıcı bir şekilde bir parça peynir ortaya çıktı. Beklenmedik bir başarıydı ama bunun dualarına bir cevap olup olmadığını bilmiyordu. Büyüyen bir çocuk için hala yetersizdi.

Hatta bu, manastırın sevimli bir şekilde miyavlayan ve ona sürtünen kedisi Murzik ile paylaşıldı, böylece Isaac peyniri böldü.

Isaac durumu saçma bir şekilde adaletsiz buldu. Daha lezzetli yemeklere alışkın olduğundan, önceki hayatında keyifle yediği yemeklerin çeşitliliği artık canını sıkıyordu.

Bu kadar olmasa da 14 yaşındaki bu narin çocuğun yatağa aç gitmek zorunda kalması dehşet vericiydi.

“Yeterince proteini nasıl alırım? Fasulye eksem mi?”

Isaac düşüncelere dalmışken kapı gıcırdayarak açıldı. Bir keşişin çocukları kontrol etmeye geldiğini düşünen Isaac hemen döndü ve uzandı. Ancak içeri giren siluet küçüktü.

“Murzik.”

Manastırın tembel ’şampiyon’u… hayır kedi. Bu Murzik’ti.

Murzik manastırda yaşayan bir kediydi. Bakılmak yerine çoğunlukla ihmal edildi ve bir fare avcısı olarak serbestçe dolaşmaya bırakıldı.

“Miyav.”

“İşini bitirdin mi?”

Fare kullanma görevinden kaçtığı için azarlanan Murzik, ağzında ölü bir fare taşıyordu. Isaac kısaca bunun akşam peynirinin karşılığı olabileceğini düşündü ama pek de hoş karşılanan bir hediye değildi.

Ancak Murzik sanki övgü bekliyormuş gibi yatağa yaklaştı ve fareyi yere bıraktı. Isaac gelişigüzel bir şekilde Murzik’in kafasını okşadı ve fareyi kuyruğundan yakalayıp imha etti.

Hâlâ sıcaktı, yakın zamanda öldürüldü. Aniden Isaac’in aklına tuhaf bir düşünce geldi.

“Teknik olarak et bu.”

Elbette Isaac’in modern zihniyetiyle fare yemeye niyeti yoktu.

(İsimsiz Kaos sizi izliyor.)

“Ne?”

Beklenmedik sesle irkilen Isaac aniden avucunda keskin bir acı hissetti.

“Ha?”

Farenin kendisini ısırdığını düşünen Isaac paniğe kapıldı ve fareyi çöpe attı. Ama bir anda bir yerden kırmızı dallar fırladı ve fareyi kaptı.

Hayır, bir yerden değil. Isaac’in avucundan.

“?!”

Isaac’in etinden çıkan ince dallar hızla farenin cesedini sardı.

Düşen tahıllarla beslenen tombul tarla faresi, Isaac’in avucundan daha büyüktü. Ancak bir anda avuç içine çekildi.

Çıtır çıtır.

Fareyi yedikten sonra dallar hızla avuç içine geri çekildi. Et ve kemiklerin kırılma sesleri kayboldu ve yatak odası yeniden sessizliğe büründü. Sadece Isaac ve Murzik donup kalmış, ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı.

Sonra Isaac’e başka bir mesaj ulaştı.

(Bir ’tarla faresi’ tükettiniz.)

(’Yırtıcı’ avantajı nedeniyle tüketim verimliliği arttı.)

(Düşük dereceli hastalıklara karşı direnç arttı.)