En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

“Yırtıcı hayvan mı?”

Bu Isaac’in aşina olduğu bir terimdi.

Karakterini oluştururken gördüğü açıklamayı hatırladı.

(Ölü Tanrının İçgüdüleri: ’Tüketilen’ rakibin istatistiklerinin ve özelliklerinin bir kısmını emer.)

Bu yırtıcılığın etkisi miydi? Şimdi düşündüğünde, dokunaçlar Kalsen’i yuttuğunda benzer bir mesaj ortaya çıkmıştı.

“Bu, bedenimin Kalsen’in bazı yeteneklerini ve özelliklerini özümsediği anlamına mı geliyor?”

Ancak Isaac’in bunu derinlemesine düşünecek vakti yoktu.

“Murzik, ne yani…”

Isaac panik içinde neredeyse kediye fikrini soruyordu. Ancak kendini mağdur hisseden Murzik, tısladı ve arkasına bakmadan hızla uzaklaştı.

“Bir kedi için bu kadar!”

“Isaac mı?”

Isaac’in kalbi sıkıştı. Yanında horlayan Johan şimdi ona bakıyordu. Isaac, Johan’ın her şeyi görmüş olmasından korkuyordu.

“Isaac...? Ne yiyordun?”

“Ah, hayır. Murzik içeri girdi ve muhtemelen fare yiyordu.”

Tam bir yalan değil. Şans eseri Johan uykusundaki gürültüden dolayı uyanmış görünüyordu. Kısa süre sonra tekrar başını salladı.

Isaac az önce olanlara anlam veremiyordu.

“Elimdeki dokunaçlar mı? Fare yemek mi? Ne artıyor?”

Bir ay önceki olayı hatırladı. Kılıçla kesildikten sonra göğsünden fırlayan dokunaçların her şeyi süpürdüğünü canlı bir şekilde hatırladı. Eğer aynı şey şimdi olsaydı odadaki bütün çocuklar ölmüş olacaktı. Neyse ki bu olmadı.

“İçimde ne var?”

Isaac avucunu inceledi. Göğsündeki yara izinin aksine dokunaçların nereden çıktığına dair hiçbir iz yoktu. Bir rüya gibiydi.

Ama sanki onu bu rüyadan uyandırmak istercesine bir mesaj penceresi belirdi.

(Kaosun Dokunuşu)

(İsimsiz Kaos’un takipçileri tarafından kullanılabilen temel bir yetenek. Düşmanları parçalamak için şekilsiz dokunaçlar ortaya çıkarır. Sağlık ve inançla orantılı olarak güçlenir.)

“......”

Her inancın kendine has temel becerileri vardı. ’Işık Kodeksi’ ışık ve ateş yaratabilirken, ’Altın İdol’ takipçileri tavsiye için para teklif edebilir. Benzer şekilde dokunaçlar İsimsiz Kaos inancının en temel becerisiydi.

“Eh, bu mantıklı...”

Bunun bir beceri olduğunu anlayan Isaac kendini bir şekilde daha iyi hissetti. İçindeki bilinmeyen bir canavarı düşünmektense oyun gibi anlamak daha doğruydu.

Ama sonra Isaac artık aç olmadığını fark etti.

“Hayır, olamaz. Ben fareyi yemedim, dokunaçlarını yedim.”

Gözlerinin önünde olup bitenleri inkar etmeye çalışarak yatağında arkasına yaslandı.

***

Böyle bir olaydan sonra doğru düzgün uyuyamayacağını düşünüyordu ama uyuyabildi. 14 yaşındaki bir çocuğun vücudu uyku ihtiyacı konusunda dürüsttü. İstemeyerek de olsa midesinin de biraz dolu olduğunu kabul etmekle yetindi, bu yüzden kolayca sürüklendi.

Ertesi gün Isaac yine düşüncelere dalmıştı. Dokunaçlarla, bu dünyayla, değerleriyle ve bunların hepsinin nasıl birbirine bağlı olduğuyla ilgiliydi.

“Nasıl hayatta kalmaya ve kazanmaya devam edebilirim?”

Zayıf bir vücut.

Tanrıların uzak durduğu bir soy.

Keşfedildiği takdirde kesin idam anlamına gelecek bir inancın takipçisi.

Her fırsatta ortaya çıkan dokunaçlar.

Bunlardan aslında inancın kendisi en sorunlu olanıydı.

Isaac, İsimsiz Kaos hakkında pek bir şey bilmiyordu. Ancak İsimsiz Kaos oyununda kenar mahallelerde dolaşırken bu tür görevlerle sıklıkla karşılaşılır. Uğursuz bölgeler, ürkütücü atmosferler, kaybolan insanlar. Korku filmi benzeri bir ortam başlarsa ’onlar’ın ortaya çıkması neredeyse kesindir.

Dokunaç canavarları.

Isaac’in vücudundan çıkan canavarların aynısı.

Bu tür varlıklara, seçilen inanç ne olursa olsun, yok edilmesi gereken ’özel görevler’ muamelesi yapılıyordu.

“Kesinlikle keşfedilemem.”

Eğer ortaya çıkarsa derhal idam edilecek, muhtemelen kazıkta yakılacak veya taşlanacaktı.

Isaac, artık nazik olan keşişlerin onu bir çarmıha gerdiklerini, altında ateş yaktıklarını, taşladıklarını ya da ortaçağ işkence aletlerine attıklarını hayal etti.

(İsimsiz Kaos sizi izliyor.)

Isaac titrese de titremese de İsimsiz Kaos onu ilgiyle izliyordu.

Pek çok ikilemle karşı karşıya kaldı.

Bir yere saklanarak ve her türlü yolu kullanarak hayatta kalabilirdi ama Isaac mağarada bir barbar gibi yaşamak istemiyordu.

O, bu oyunun galibiydi. Yenilgiyi çirkin bir biçimde düşünmeye başlamak istemiyordu.

Düşünceleri her zaman ’zaferin koşulları’ ile ilgiliydi.

Bu koşulların neler olduğunu henüz bilmiyordu ama hayatta kalmak ilk adımdı.

“Dışarıda ölmeden hayatta kalmak istiyorsam vücudumu geliştirmem gerekiyor.”

Ama nasıl? Depodan et çalmak mümkün değildi.

eğer oradaysa

çalınacak et bile vardı.

“Küçük, hasta mısın?”

O anda bir ses Isaac’in başını çevirmesine neden oldu.

Tarlada çalışması gerektiğini fark etti ve elleri yanlış yeri kazıyordu.

Döndüğünde, sert sakallı ve kaba görünüşlü bir adamın kendisine baktığını gördü. Isaac kim olduğunu hemen hatırladı.

Gebel.

Bir keşiş değil ama bir şekilde manastırda yaşıyor. Kutsal yazıları incelemek ya da dua etmek değil, zorlu işler yapmak ve avlanmak, bir nevi beleşçi olarak yaşamak. Kaçak olduğu söylenen bütün çocuklar ondan korkardı.

Ve bazı nedenlerden dolayı sık sık İshak’ı gözlemliyormuş gibi görünüyordu. Ani konuşma karşısında irkilen Isaac gerildi.

’Ha?’

Sonra Isaac, Gebel’in vücudunda bir şey fark etti.

Bu açıkça görülüyordu. Gebel’in beline taktığı kemer şövalye tarikatına aitti. Yıpranmıştı ama kesinlikle bir şövalye kemeriydi.

“Gerçek bir asker kaçağı mı? Kaçak bir şövalye mi?”

Isaac, şövalyelere neredeyse soylu muamelesi yapıldığını, toplumsal açıdan saygı duyulduğunu hatırladı. Talepleri çoktu ama bu ortalıkta başıboş dolaşan birinin durumu değildi. Çalınan bir eşyayı bu kadar açık bir şekilde sergilemek çok riskliydi.

Muhtemelen çoktan emekli olmuş ya da geçici olarak manastıra sığınmıştı.

“Bir dakika bekle. Bir şövalye? Gerçekten de bir şövalye.”

Isaac’in zihni ani bir içgörüyle hızla hareket etti ama düşünceleri adamın sesiyle kesintiye uğradı.

“Uzaya böyle bakarken, keşişlere tembellik yaptığını söylemek zorunda kalacağım gibi görünüyor.”

Gebel alaycı bir ses tonuyla mırıldandı. Isaac hızla yönünü değiştirdi.

“Yanlış bir şey yok. Lütfen devam et.”

“Küçük bir çocuk için ne tuhaf bir konuşma tarzı. Ve öyle çömelme; Neredeyse seni tekmeliyordum.

Gebel, Isaac’in yanından geçerken homurdandı. O anda Isaac tanıdık, kötü bir koku duydu.

Gebel’in taşıdığı sepeti işaret ederek sordu:

“Bu fareler olabilir mi?”

“Ha? Nasıl bildin? Fareler son zamanlarda çok yaygınlaştı, ben de onlara tuzaklar kuruyorum. Kışlık yiyeceklerimizin tamamını yemelerine izin veremeyiz.”

Gebel muzip bir şekilde kıkırdadı ve ardından ölü farelerle dolu bir sepeti Isaac’in önüne attı. Onu korkutmak isteyen Gebel, Isaac’in çığlık atıp kaçmak yerine düşünceli bir şekilde sepete baktığında şaşırdı.

“Gerçekten çok yazık. Sonbahar fareleri dolgun ve kızartmak için mükemmel...”

“Fare yiyebilir misin?”

Isaac gözleri parlayarak sordu ve Gebel sanki soruya inanamıyormuş gibi güldü.

“Hayır, ’Işık Kodeksi’ fare yemeyi yasaklıyor ve onları hastalık yayan karanlığın yaratıkları olarak adlandırıyor. Tabii ki, bunun savaş alanında pek önemi yok. Ama keşişler bunu önemserdi.”

Hijyenden çok dini doktrinle ilgiliydi. Isaac dini kanunları pek umursamıyordu. Bakteriler endişe vericiydi ama onları her zamanki gibi yemiyor, farklı bir yöntem kullanıyorsa…

Isaac doğrudan Gebel’e baktı ve sordu:

“Onlarla ilgilenebilir miyim?”

“Onlara iyi bak?”

Gebel merakla Isaac’e baktı. Isaac onun neden ona öyle baktığını anlayamıyordu. Hem çocuklar hem de yetişkinler genellikle çalışmaktan hoşlanmazlar. Yardım teklif etmek tuhaf görünebilir ama Gebel’in bakışlarında başka bir şey vardı.

“Hmm... sanırım sorun değil. Çukur zaten kazılmış; sadece onları gömmem gerekiyor. Bunu çocuklar bile yapabilir.”

Gebel gözlerini kıstı ve uyardı:

“O farelere şaka yapmayı planlamıyorsun, değil mi? Eğer manastırda fare cesetleriyle oynaştığına dair bir hikaye duyarsam dayak yersin.”

“Buna gerek yok.”

Gebel yoğun bir şekilde Isaac’e baktı ve sonra mırıldandı:

“Kardeş Alek’e haber vereceğim. Delik orada. Cesetleri gömmeden önce üzerine sodalı su dökmeyi unutmayın.”

Gebel sepeti olduğu yerde bırakarak uzaklaştı.

Isaac artık Gebel’in kimliğinden emindi.

“O bir şövalye, tamam. Yüksek bir statüye sahipmiş gibi görünüyor...”

Bu dünyada, insanların böyle anılacak kadar aç kaldığı tek ’savaş alanı’, kutsal toprakların yakınındaki Ölümsüz Tarikat’a karşı cephe hattıydı.

Gebel’in bir şövalye olabileceğini anlamak diğer keşişlerin davranışlarını açıklıyordu. Dikkatli davrandılar, onunla gereksiz yere konuşmadılar, sanki bir işçiden daha fazlasını gözetliyorlarmış gibi görünüyorlardı. Onların konuşamayacak kadar asil olduklarını düşünmüştü ama Gebel kimliğini saklayan eski bir şövalyeyse bu mantıklıydı.

Isaac daha sonra nasıl kullanacağını düşünerek bu bilgiyi bir kenara koydu.

“Fakat şu anda odaklanmam gereken şey bu değil.”

Isaac, fare cesetleriyle dolu sepeti sürükleyerek Gebel’in işaret ettiği noktaya doğru yöneldi. Gebel’in söylediği gibi derin bir çukur vardı. Fareleri içine dökmesi, üzerlerine sodalı su serpmesi ve ardından üzerlerini toprakla örtmesi gerekiyordu.

Isaac önce etrafta kimsenin olmadığından emin oldu. Saklanacak ve izlenecek yerler olmasına rağmen vücuduyla yeterince korunabiliyordu.

Daha sonra son bir ikilemle karşılaştı.

“Bunu gerçekten yemeli miyim?”

Neden? Tarihsel olarak insanlar fare eti yemişlerdir. Fransa’da fare etinden yapılan tarifler ve menüler bile var.

Ayrıca dokunaçların tekrar ortaya çıkıp çıkmayacağından da endişeliydi. Son sefer sadece bir tesadüf olabilirdi ve bir daha gerçekleşmeyebilir.

Elbette eğer dokunaçlar ortaya çıkmasaydı gizlice fareleri yemeye niyeti yoktu. Ama sanki ikilemine cevap veriyormuş gibi avucunun içinden dokunaçlar fırladı ve elindeki fareyi kaptı.

Çıtır çıtır.

(Bir ’tarla faresi’ tükettiniz.)

(’Yırtıcı’ avantajı nedeniyle tüketim verimliliği arttı.)

(Düşük dereceli hastalıklara karşı direnç arttı.)

(Bereket sindirim tamamlanıncaya kadar kalacaktır.)

Isaac dokunaçlara inanamayarak baktı. Bu sefer korkmaktan çok bir evcil hayvanı besliyormuş gibi hissetti.

“Devam et, ye. Hepsini ye.

Yarı boyun eğmiş bir halde mırıldandı.

Hayatta kalabilmek için bu yeteneği kullanması gerekiyordu. Bu zavallı manastırda, bu

proteinini takviye etmenin tek yolu.

Sadece Gebel’in bu çukuru tekrar kazmaya karar vermeyeceğini umuyordu.

***

Isaac, Gebel’i, daha doğrusu şövalyeyi düşünüyordu.

Bu dünyada tanrılar kesinlikle vardı ve takipçilerine güçler bahşettiler. Bu dünyadaki güç ve otorite tanrılardan kaynaklanıyordu.

Rahipler mum yakmaktan suyu ısıtmaya kadar hem küçük hem de büyük mucizeler gerçekleştirdiler. Her ne kadar kolaylık sağlamak için değil, manevi uygulamalar için tasarlanmış olsa da, kutsal yazılar daha da büyük mucizeler kaydetti.

Bir hafta boyunca bir düşman şehrini yakmak için güneşi durdurmak, kutsal şeylere saygısızlık yapan sapkınları kör etmek ya da ilahi mesajları almak için saf ışıktan yapılmış ışık havarilerini çağırmak.

Doğal olarak rahiplerin ve şövalyelerin gücü çok büyüktü.

“Her ikisi de İsimsiz Kaos dünyasında 1. kademe mesleklerdir.”

Rahip olmak iyiydi ama Isaac fiziksel gücünün düşük olmasından endişe ediyordu. Ancak şövalyelerin birçok hayatta kalma becerisi vardı. Hayatının yeri doldurulamaz olduğu ve yeniden denemediği göz önüne alındığında, bu hayatta kalma becerileri özellikle Isaac’e çekici geliyordu.

Dahası, Nefilim’in yüksek inanç yeteneği sayesinde rahiplerle kıyaslanabilir bir güce sahip olma potansiyeli vardı.

“Sorun şu ki burası ’Işık Kodeksi’nin bir manastırı...”

Dokunaçlar.

Sorun o lanet dokunaçlardı.