RÜYA OKULU - Türkçe Çevrimiçi Oku

Kısa kahverengi saçları ensesine dökülen kız annesinin -ona böyle söylenmişti-elini tutarak dar demir kapıdan içeri girdi. Sargılar neredeyse tüm bedenini kaplıyordu. Oldukça büyük bahçede ilerlerken kız küçük binanın arkasında kalan oyun parkını fark etti. Annesi ona buranın özel bir okul olduğunu söylemişti. Kız oynayacağı oyunları hayal ederek annesi ile birlikte küçük ama gösterişli binaya girdi. Bina boş denilebilecek kadar sessizdi. Kız dar koridorda ilerlerken duvarlara işlenmiş süsleri seyrediyordu. Koridorun sonunda kalan kapısı aralanmış geniş bir odaya girdiler. Bir adam onlara gülümseyerek selam verdi.
“Merhaba Bayan Blue.” Kıza bakarak devam etti. “Biz de seni bekliyorduk Amy.”
“Amy…”diye tekrarladı kız içinden. Adı buydu değil mi? Amy Blue. Kendini tanımamak kendisi ve ailesi hakkında hiçbir şey bilmemek onu rahatsız ediyor içinde filizlenen bir korkunun esiri oluyordu.
“Ben kimim?” Bu soruyu kaç defa kendine sormuştu… Bilmiyordu ve en kötüsü de bu sorunun cevabını hiç bilmeyecek olmasıydı.
Oda-sınıf demek daha doğruydu- renkli şeritlerle süslenmiş cıvıl cıvıldı ama Amy’ nin derinlerde bir köşeye sinmiş içten içe hissettiği o garip duyguyu saklamaya yetmiyordu. Burada bir şeyler göründüğünden farklıydı.
“Bayan Blue, biz sizinle merkez…” Genç adam kadının garip bakışlarıyla sustu.
“Ah, yani okul saatleri hakkında konuşalım bu sırada da Amy oyun parkındaki yeni arkadaşlarıyla tanışsın.”
Kadın gülümseyerek başını salladı ve aynı samimi ifadeyle Amy’e baktı.
“Tatlım, yeni arkadaşlarınla tanışmak ister misin?”
Amy arkadaştan çok oyun parkıyla ilgileniyordu. Çünkü daha önce hiç arkadaşı olmamıştı. Yani en azından o hatırlamıyordu ve “arkadaş” kelimesi nedense onun yüreğini sızlatıyordu.
“Daisy…” diye geçirdi içinden o arkadaş sayılır mıydı? Annesi Daisy’ nin ölen köpeklerinin ismi olduğunu söylemişti ama bu ne kadar doğruydu…
Amy bir süre sessizce baktıktan sonra yavaşça başını salladı.
Genç adam siyah tekli koltukları işaret ederek “Bayan Blue, ben Amy’e eşlik ederim lütfen siz oturun.” dedi.
Kadın endişeyle gülümsedi. “Ah, peki…”
Amy adamın peşinden geniş odadan çıktı ve dar koridora tekrar girdi. Duvar süslerini seyretmekten fark edemediği işlemeli bir kapının önünde durdular.
Adam kapıyı iterek açtı ve Amy’e bakarak “Bu kapı arka bahçeye çıkıyor” dedi.
Amy kapıdan çıkarken adam arkasından seslendi. “İyi eğlenceler!”
Ve usulca geldiği koridorda kayboldu.
“Haksızlık yapıyorsun Becca buraya gel!”
“Kolaysa yakala beni Daphe!”
Gün ışığı parlaktı ama Amy bundan rahatsız olduğunu söyleyemezdi. Hatta yüzüne vuran ışığın iyi hissettirdiğini itiraf etmeliydi. Bahçede koşuşturan çocukların gürültüsü kulaklarına ulaşınca sessizliği ne kadar sevdiğini düşündü. Oyun parkı beklediğinden daha küçüktü ama yine de beğenmişti. Amy boş salıncaklardan birine oturdu ve yanında yavaşça sallanan çocuğa baktı. Amy’ nin sayabildiği kadarıyla kendisi dâhil on çocuk vardı ama çocukların oyun parkını kullandıkları pek söylenemezdi. Hepsi kendilerince oynuyordu. Yanındaki çocuk hariç. O sessizce salıncakta oturmaktaydı. Çocuğun dağınık siyah saçları ılık rüzgârla uçuşuyordu. Amy çocuğu dikkatle incelemeye başladı. Uzun kirpikleri ve yere bakan koyu mavi gözleri… Amy ona o kadar uzun süre bakmıştı ki yüzünü ezberlediğini söyleyebilirdi. Çocuk biraz merak ve utançla Amy’e döndü ve göz göze geldiler. Amy normalde utanarak bakışlarını kaçırırdı ama bu sefer daha da ilgili bakarak gülümsedi. Onda kendinde olan bir parça vardı sanki. Sanki o da kendi içinde karmakarışık bir haldeydi.
“Imm, şey Be-ben Nick.”
Çocuk kızarmış yanakları ile Amy’e gülümsedi.
“Ben de Amy.”
Bir süre sessizce beklediler. Aslında konuşmalarında da gerek yoktu. Amy içten içe birbirlerini anladıklarını hissediyordu. Çünkü sessizlik onların kelimelere dökemediği birçok şeyi fısıldamıştı kulaklarına…
Biraz sonra koşuşturmaktan koyu kızıl saçları dağılmış bir çocuk yanlarına geldi.
“Nick sen de bize katılsana.”
“Be-ben böyle iyiyim.” dedi Nick çocuğa bakmadan.
Ardından çocuk merakla Amy’e baktı. Elini uzatarak “Merhaba ben Dwight” dedi.
Amy çocuğun elini sıktı ve “Merhaba Dwight, ben Amy.” diye karşılık verdi.
“Bizimle oynamak ister misin Amy?”
Amy başını olumsuz anlamda iki yana salladı.
“Hayır, ben de burada kalmak istiyorum.”
Dwight sırıtarak yanlarından ayrıldı.
Nick Amy’e bakmasa bile gülümsediğini hissedebiliyordu.
Nick her zaman yalnızdı ve artık bundan şikâyet edemeyecek kadar yorulmuştu. Yalnızlıkla bütünleşmişti ve kimse bunu göremiyordu ama Amy… O diğerleri gibi gitmemişti. Neden onu yalnız bırakıp-tıpkı herkesin yaptığı gibi- gitmemişti ki… O kalmıştı. O Nick’ in yalnızlığını görmüş ve onu yalnızlığıyla baş başa bırakmamıştı.
O farklıydı. En azından Nick farklı olmasını umuyordu.
Biraz sonra arka bahçeye açılan işlemeli kapının gıcırtısı duyuldu. Genç bir kadın ve adam arka bahçeye onların yanına doğru ilerliyordu.
“Amy, tatlım burayı sevdin mi?”
Annesi Amy’ nin tam karşısında durmuş ona gülümsüyordu.
“Evet, anne. “Amy Nick’e bakıp gülümsedi.
“Seni arkadaşlarından ayırmak istemiyorum ama bugünlük gitmeliyiz tatlım, hem yarın sabah buraya başlayacaksın. O zaman arkadaşlarınla istediğin kadar eğlenebilirsin.”
“Evet, Amy aramıza hoş geldin, seninle birlikte ailemiz büyüdü.” diye ekledi genç adam ve kadına elini uzatarak “Bayan Blue sizinle tanışmak bir zevkti.” dedi.
Kadın adamın elini sıktı ve “Ah Bay Lyndon asıl sizinle tanışmak bir zevkti. Size ne kadar teşekkür etsem azdır.” dedi
Adam sırıtarak Amy’e baktı.” Amy’ nin iyi olması için elimden geleni yapacağım efendim.”
Bu bakışlar Amy’ nin hoşuna gitmemişti. Salıncaktan kalktı ve annesinin elini tutarak Nick’e baktı. “Yarın görüşürüz Nick.”
“Gö-görüşürüz.”
Kadın kızın elini sıkıca kavradı ve dış kapıya yöneldi.
Genç adam arkalarından onları seyrediyordu.
“Amy iyi olacak…” diye tekrarladı fısıldarcasına.” Tabi yaşarsa.”

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;