RÜYA OKULU - Türkçe Çevrimiçi Oku

Ilık bir rüzgâr bütün odayı doldururken siyah saçları terden yüzüne yapışmış çocuk sıçrayarak uyandı. Sakinleşmek için derin bir nefes aldı. Ne olmuştu? Rüyasındaki görüntüler zihninde belirince ürperdi. Tekrar aynı işlemleri uygulamış ve Blanie’nin rüyasına girmişti ama bu sefer daha farklıydı. Bu sefer Blanie’yi kurtarmadan önce küçük kulübenin bulunduğu koca ormanda saklanmışlardı. Yaratıkları hemen öldürmemiş ve rüyayı uzatmıştı. Bu çok tehlikeliydi ama kız ona bir şey söylemek istemişti. Nick’ in gözlerinin içine bakmış ve ona bir şeyler söylemek istemiş ama yapamamıştı. Kızın kanlar içindeki annesi gelip onları bulmuş ve Nick onu yok ettiğinde rüyası sona ermişti. Başına saplanan ağrıyla irkildi. Elleriyle başını tuttu ve düşüncelerinin zihnini sarmasına izin verdi. Kız ona ne söylemek istemişti?
Nick yatakta doğrulmuş boş boş karşısındaki duvara bakıyordu.
Biraz sonra alarm çaldı ve Nick’ in düşünceleri okula geç kalacağı gerçekliğiyle yok oldu. Aceleyle yataktan kalktı ve okul kıyafetlerini giyinmeye başladı.
“Nick?”
Abisi ona sesleniyordu.
“Sen daha çıkmadın mı? Okula geç kalacaksın.”
Nick bir yandan üzerini düzeltiyor bir yandan da dişlerini fırçalamaya çalışıyordu.
“İstersen seni okula bırakabilirim.”
Bu Nick’ in isteyeceği en son şeydi. Çünkü ne zaman abisiyle bir araya gelse nefreti alevleniyordu. İç çekti. Okula geç kalacaktı ve başka şansı yoktu. Dişlerini fırçalamayı bitirdikten sonra çoraplarını yanlış giydiğini fark etti ama umursamadan aşağı kata indi ve abisinin yanına geldi. Derin bir nefes aldı. Bu koşuşturmaca onu yormuştu.
“Hazırsan çıkalım.”
Abisi şık takımının içinde oldukça iyi görünüyordu. Buz mavisi gözleri aynı soğuklukla Nick’e bakıyordu. Nick guruldayan karnını tutarak bakışlarına karşılık verdi.
“Hazırım.”
Keşke kahvaltı yapabilseydi.
***

Nick sıraya kafasını koymuş Amy’e bakıyordu.
“Teneffüse ne kadar kaldı?” diye fısıldadı.
Amy gülümsedi ve sıranın altında duran çikolatayı alıp Nick’e uzattı.
“Daha yeni derse girdik Nick. Bununla idare et.”
Nick çikolatayı aldı ve kafasını kaldırıp bir ısırık alacakken Bayan Almeida ile göz göze geldi.
Amy yanında gülmemek için kendini tutarken Nick yavaşça çikolatayı sıraya bıraktı ve gözlüklerinin ardından ona bakan kadının bakışlarına tereddütle karşılık verdi.

“Bay Sky derste bir şeyler yenilmemesi gerektiğini biliyor olmalısınız. Yoksa yanılıyor muyum?”
Dwight ise kahkahasını daha fazla tutamadı ve bu sefer Bayan Almeida Dwight’a o öldürücü bakışlarından attı. Dwight yutkunarak başını eğdi.
“Burası okul Bay Moon. Sirk değil.”
Bakışları Nick ve Dwight arasında gidip geldi. Sonra gözlüklerini hızlı bir hareketle düzeltti ve iç çekti.
“Bay Sky yemekhaneye gidip bir şeyler atıştırabilirsiniz.” Bakışları Dwight’a kaydı. “Ve size gelince Bay Moon neden Bay Sky’a eşlik etmiyorsunuz?”
Dwight hızla başını salladı. Bu kadının bir kaçık olduğunu düşünüyordu ve düşünceleri şimdi daha da netleşmişti. -O bakışlar da neydi!
“Teşekkürler Bayan Almeida” dedi Nick. Tek düşünebildiği midesine girecek yiyecekler olduğu için yüzüne mutlu bir gülümseme yerleştirmişti.

Dwight ise temkinli davranıyordu. Arkadan yapılmış sıkı topuzu ve kısık gözlerinden çıkan öldürücü bakışlarıyla bu kadın gerçekten ürkütücüydü.
İkisi de hızla sınıfı terk ettiler. Bayan Almeida tahtaya bir şeyler yazmaya devam ederken Amy camdan dışarıyı seyretmeye başladı. Ve işte yine olmuştu. Abel okul bahçesinde ilerliyordu. Kısa bir an kafasını kaldırdı ve Amy ile göz göze geldi. Amy bakışlarını kaçırdı ve düşünceleri rüyasına kayarken dersin bitmesini bekledi.

“Bakışlarını gördün değil mi? Öldürecek gibi bakıyordu!”

Nick gözlerini devirdi. Yemekhaneye geldiklerinden beri Dwight bunu onuncu kez söylemişti. “Evet, evet öyleydi.” diye onu geçiştirdi. Bir şeyler atıştırmıştı ama sınıfa geri dönmek istemiyordu. Kafası bu kadar doluyken zaten ders dinleyemezdi. Pekâlâ, rüyası hakkında Dwight’la konuşabilirdi. Çünkü o da bir Rüya Koruyucusuydu.
“Şey… Dwight sen hiç…”
“Gördün mü?”
“Ne… Neyi gördüm mü?”
“Şu çocuğu hani popüler olan. Geç kalmış yine. Çok da umursadığı söylenemez ama baksana öğretmenler bir şey diyemiyor zaten.”
Nick altın sarısı saçları ensesine dökülen çocuğa baktı. Çocuk da bakışlarına karşılık verdi ve kısa bir an duraksayıp tuhaf bir ifadeyle Nick’i süzdü.
“Pişşt Nick, sana baktı.”
“Biliyorum…Şey, Dwight-”
Teneffüs zili bütün okulda yankılandı.
“Bir şey mi diyecektin?”
Nick yemekhaneye doluşan çocuklara baktı ve kafasını olumsuz anlamda salladı.
“Boş ver.”
** *

“Ben… Ben…”
Blanie yanaklarındaki sıcaklıkla irkilerek uyandı. Beyaz saçları omuzlarına dökülmüş koyu gözleri gözyaşlarıyla ıslanmıştı.
Rüyasındaki çocuk da kimdi? Birkaç gündür bu soru zihnini kurcalamış ve onu bulma düşüncesi artık dayanılmaz bir isteğe dönüşmüştü. Koyu mavi gözleri ve o sakinleştirici sesi aklından çıkaramıyordu. Kollarını yana açarak kendini yeniden yatağa bıraktı. Bugün okula gitmek istemiyordu. Zaten geç kalmıştı.

“Seni bulacağım…” diye mırıldandı ve gözlerini kapatarak rüyasında yine o çocuğu görme umuduyla derin bir uykuya hazırlandı.
***

Amy tekrar Nick ile görüştüğünde her şey çok hızlı gelişmişti. Nick ona bir şey söylemek istemişti ama fırsat bulamadan Abel onun yanına gelmiş ve onunla özel olarak konuşmak istemişti. Şimdi Amy ve Abel okulun terasına uzanan merdivenleri yavaş adımlarla çıkıyorlardı.
Terasa vardıklarında sessizliği bozan Abel oldu.
“Amy…”
Gözlerini gökyüzüne dikmiş dalgın bir ifadeyle bakıyordu.
“İsmini nasıl öğrendiğimi merak ediyor musun?” Hâlâ Amy’e bakmıyordu. “Peki ya seni neden görmek istediğimi…” Bakışları hafifçe Amy’e kaydı. Amy Abel’ın birkaç adım arkasında merakla onu süzüyordu.
“Ben de bu sorunun cevabını tam olarak bilmiyorum…”
Arkasını dönerek Amy’e yaklaştı.
“Seni rüyalarımda gördüm. Bana yardım ediyordun.” Yeşilimsi gözleri acıyla parladı. “Sen de… Sen de beni gördün mü?”
Amy tüylerinin diken diken olduğunu hissediyordu. Birkaç adım geriledi.
“Ben…Ben seni tanımıyorum bile.”
“Ah, lanet olsun” diye geçirdi içinden Amy. Rüyasında ona adıyla seslenmişti. Pekâlâ, Elbette Rüya Koruyucusu olduğundan ona bahsedemezdi. Sakinliğini korumaya çalıştı.
Abel o eski soğuk yüzüne tekrar büründü.
“Biliyordum…Sadece-” durdu.
Arkasını döndü ve kafasını olumsuz anlamda salladı.
“Çok aptalsın Abel…” diye geçirdi içinden. “O seni tanımıyor bile… Sen öyle düşündün. Onun farklı olabileceğini düşündün.” İç geçirdi.” Zaten aptal bir rüyadan başka bir şey değildi.”
“Şey-”
“Sanırım daha fazla konuşmamıza gerek yok. Gidebilirsin.”
Abel emir verircesine eliyle kapıyı işaret etti.
Amy öfkeden dişlerini sıktı ve kollarını kavuşturarak yerinden kımıldamadan bekledi.
“Sana gidebilirsin dedim.”
Amy bir kahkaha attı. “Sizden emir alacak değilim Bay Ukala.”
Abel arkasını döndü. İlgiyle Amy’i süzdü.
“Demek öyle.”
Amy’e yaklaştı. Şimdi aralarında bir adımdan biraz fazla vardı. Eğildi ve kızın gözlerinin içine baktı. Amy çocuğun soluklarını yüzünde hissedebiliyordu.
“Peki, şimdi ne yapacaksın küçük hanım?”
Amy bu yakınlıktan rahatsız olmuştu.
“Sen de herkes gibisin değil mi Amy? Güzellik senin için her şey, para senin için her şey… Sen ve senin gibiler sadece-”
Sözünü bitiremeden yanağına inen tokatla geriledi.
Amy’ nin gözleri dolmuştu ama ağlamayacaktı. Onun karşısında ağlayıp kendisini güçsüz gösteremezdi.
“Ben öyle birisi değilim! Şuana kadar kimlerle arkadaşlık yaptın bilmiyorum ama görüyorum ki seni çok şımartmışlar.”

Arkasını döndü ve Abel’ı gerisinde bırakarak hızla merdivenleri indi.
Abel yanağını tuttu ve içindeki öfkeyle mırıldandı.

“Kimse bana böyle davranamaz… Ben Abel Rose’ um…” Güldü. ” Evet…Evet. Sana göstereceğim küçük hanım. Sana kim olduğumu göstereceğim.”

DISQUS - Mangaya Ait Yorumlar

*Not: Yorum Yazmadan Önce;