En güncel bölümleri fenrirscans.com da okuyun ve sitedeki birçok noveli keşfedin.

Jin’in isteği üzerine Beradin Zipfel de aynı şekilde karşılık verdi.

Transfer kapısı aktive olana kadar tek bir kelime bile etmedi. Zaman zaman Runcandel çocuğunun ne yaptığını kontrol etmek için Jin’e baktı.

’Jin Runcandel… Eminim ki birkaç yıl içinde dünyayı sallayacak ve adını duyuracak. Ugh, çok merak ediyorum! Onunla biraz daha konuşmak istiyorum ama o istemiyor.’

Beradin’in gözleri merakla parlıyordu, 10 yaşındaki çocuğa bakmaya devam ediyordu. Sadece kısa bir sohbet paylaşmışlardı, ancak karşılaşmaları canlandırıcı ve heyecan vericiydi.

Dolayısıyla Beradin’in meraklı bakışlarında belli bir iyi niyet vardı.

’Eğer o bir Runcandel olmasaydı, iyi arkadaş olabilirdik… Neyse, değerli bir düşman keşfettiğim gerçeğiyle yetinelim. Hatta, o benim hayat boyu rakibim olabilir!’

Beradin hayal gücünün göklere uçmasına izin verirken sessizce kıkırdadı. Bu arada, Jin de kendi kendine düşündü.

’Gerilememden önce sihirbazlar arasında ünlü biri olup olmadığı önemli değil, tam bir baş belası.’

Nitekim Beradin, Jin’e baktığında ve göz göze geldiklerinde, Zipfel çocuğu utanarak başını çevirirdi.

(Ç/N: Bu bir BL gemisi mi??? Yoksa ters tuzak mı????)

(PR/N: Ohoho~? Fujoshi duyuları karıncalanıyor—)

’O kırmızı surat ve o bakış… Kesinlikle bir çeşit deli. Ah, kafasını düzeltmek için gerçekten birkaç parmağını mı kesmeliyim?’

Jin’in böyle rahatsız edici bir bakış kendisine yöneltildiğinde konsantre olmasının hiçbir yolu yoktu. Sonunda, sadece defterini kapatıp kaldırdı. Transfer kapısının aktif olmasını beklerken, Jin sadece kedi Murakan’ı okşadı.

“Sabrınız için teşekkür ederim. Birkaç dakika içinde ışınlanacaksınız. Işınlanmanın baş ağrısı veya mide bulantısı gibi yan etkileri olabilir, bu yüzden lütfen oturun...”

vızııııııııı!

Mavi mana özel bekleme odasını boyamaya başladı. Daha sonra içerideki üyeleri yumuşakça kapladı.

“Eğlendim. Tekrar görüşelim, Jin Runcandel!”

Beradin heyecanlı bir sesle bağırdı. Hedefleri farklı olduğu için Jin’e veda etmek için tek fırsatı buydu.

“Her neyse.”

Ama Beradin, Jin’in cevabını duyamadı.

Kendisi varış noktasına gönderilmiş ve ülkeye girişi için gerekli formalitelerle uğraşmak zorunda kalmış, Jin ve beraberindekiler ise doğrudan başka bir birinci sınıf bekleme odasına gönderilmişler.

Runcandel Klanı, Huphester İttifakı içinde büyük bir üne sahip olmasının yanı sıra mutlak bir güce sahipti. Öte yandan, Zipfels’ler kesinlikle nefret ediliyordu ve bu da onlara yönelik muamelelerde bazı ayrımcılıklara yol açtı.

Dünyadaki çoğu yer bir klanı severken diğerinden nefret ediyordu ve tam tersi. İki klanın etkisinden kurtulmuş çok fazla ulus yoktu.

“Blaargh, ı …

Pat, pat.

Gilly, Murakan’ın sırtını beceriksizce sıvazlıyordu, yardım etmek için yapabileceği başka bir şey yoktu.

“Aman Tanrım, sen zavallı bir ejderhasın…”

“Blargh, urgh, keuk! Benim dönemimde bu tür cihazlar yoktu. Urgh, sanki organlarım ters çevrilmiş gibi.”

Sihirbazların transfer kapılarını geliştirmesinin üzerinden yalnızca yüz yıl geçmişti.

Ama kapılar insanlara dayanarak icat edildiğinden ejderhalar için pek uygun değildi. Bir süre kustuktan sonra Murakan sanki sonunda düzgün nefes alabiliyormuş gibi derin bir nefes verdi.

“İyi misiniz Lord Murakan?”

“İyiyim. Son kusmamın üzerinden bin yıl geçti. Geçmişte, ejderha kusmuğunu parfüm malzemesi olarak kullanan bazı moronlar bile vardı.”

“Bunu bugün de yapıyorlar. Az önce kustuğunuz şeyi toplayıp bazı soylulara götürürseniz, anında altın paralarla satın alırlar.”

“Ah, bugün hala yapıyorlar mı? İstediğin bir şey var mı, Çilekli Turta? Bunu satıp…”

“Yeterince konuştuk. Şuradaki yakma fırınına at gitsin. Klan üyelerimiz muhtemelen şu anda dışarıda bekliyorlardır.”

Bekleme odasından çıktıklarında Huphester Alliance’ın transfer kapısının sessiz manzarası onları karşıladı.

Genel olarak bölgede sayısız insan olurdu ama bugün Runcandel’in en küçük çocuğu geleceği için yönetim çok katı kurallar koymuştu.

Çın, çın!

Bir grup şövalye Jin ve ekibine yaklaştı. Bunlar Runcandel koruyucu şövalyeleriydi.

“Sizi bekliyorduk, Genç Efendi. Sizinle tanıştığıma memnun oldum. Ben Petro, evin ikinci uşağıyım.”

Şövalyelerin ortasındaki orta yaşlı adam konuştu.

Jin ve diğerleri önceden hazırlanmış çelik arabaya binip Kılıç Bahçesi’ne doğru yola koyuldular.

***

Kılıç Bahçesi.

Runcandel’leri simgeleyen ve temsil eden yer.

Adından da anlaşılacağı gibi geniş ve uçsuz bucaksız bahçede, çiçek ve ağaçlardan çok kılıçlar dikilmişti.

Binlerce kılıç ölmüş Runcandel’lere ve klan üyelerine aitti, ancak herhangi bir klan üyesine değil. Bir kişi sadece klanın bir üyesi olduğu için kılıçlarının bahçeye dikilmesi hakkını elde etmedi.

Bu, yalnızca klanın büyümesine ve refahına katkıda bulunan klan üyelerine tanınan özel bir haktı.

Kılıç Bahçesi’ne girdiklerinde çelik vagon yavaşlamaya başladı. Jin pencerenin dışından geçen sayısız kılıcı izledi ve geçmişi düşündü.

’Hayatımda en büyük dileğim kılıcımın bu bahçeye dikilmesiydi.’

O zamanlar neden bu kadar saf ve aptaldı?

Jin, durumunun gerçekliğini daha erken kabul etseydi, klanı ilk hayatında olduğundan daha erken terk ederdi. Klan, 25 yaşında 1 yıldızlı şövalye olan ’klanın rezaletinin’ kılıcını bahçeye dikmesine asla izin vermezdi.

’Neden… Neden bu kadar saf ve aptaldım?’

Jin kendine ikinci kez sordu. Sorusunun cevabını zaten biliyordu. Çocuk sadece geçmişteki hatalarını hatırlamak ve klanın ana evine geri döndüğüne göre kendini güçlendirmek için tekrar sordu.

’Zayıftım. Zayıf bir insan ancak akıllı ve kurnaz olarak hayatta kalabilir ve gelişebilir, ama benim için durum böyle değildi.’

Jin sırıttı ve gözlerini kapattı.

Solderet’e yakalandıktan sonra geri aldığı kılıçla ilgili yeteneği, her zaman sahip olduğu büyü yeteneği, 38 yıllık yaşamı boyunca öğrendiği numaralar ve olgunluğu, bir kez ölerek elde edilebilecek pervasızlık ve cesaret, geleceğe dair yalnızca bir gericinin edinebileceği bilgi.

Son olarak, Gilly ve Murakan. Sırlarını paylaşabileceği güçlü müttefikler. Dahası, bunlardan biri efsanevi Kara Ejderha’ydı.

’Tamam. Bu sefer bu boktan cehennemde hayatta kalıp gelişeceğim.’

Bu sadece bir başlangıçtı.

Jin, Kılıç Bahçesi’ne giderken gergin olacağına inanıyordu ama tam tersiydi. Aslında, bahçeye dikilmiş kılıçların görüntüsü ona güven ve zihinsel dayanıklılık kazandırdı.

“Selam olsun!”

“Selam olsun!”

Araba bahçenin ortasında durdu. Görev başındaki muhafız şövalyeler kılıçlarını kaldırdılar ve kılıç selamı verdiler.

Karşılarında Jin’in 12 kardeşi ve… anne ve babası duruyordu.

Runcandel Klanı efendileri ve tahtın tüm potansiyel halefleri tek bir yerde toplanmıştı. Runcandel soyundan gelen her bir doğrudan soyundan gelenin bir arada olması son derece nadir bir durumdu.

Gıcırtı...

Uşak Petro arabanın kapısını açtı. Jin, Gilly ve Murakan’ı kollarında taşıyarak yavaşça aşağı indi. Gilly aşağı iner inmez, Cyron’un önünde derin bir şekilde eğildi ve Jin başını eğdi.

“Uzun zaman oldu, çocuğum.”

İlk konuşan Jin’in annesi Rosa Runcandel oldu.

“Evet anne.”

Adım, adım.

Jin yavaşça anne ve babasına doğru yürüdü. İleriye doğru yürürken, Jin iki yanında sıraya girmiş kardeşlerinin bakışlarını hissedebiliyordu.

Bunun sebebi Murakan’dı. Babalarının dikkatini çeken en küçük kardeşleri bir kediye sevgiyle bakıyordu. Şaşkınlık, hayret ve alay karışımı bir ifade sergilediler.

Cyron kaşlarını çatarak Jin’e sordu.

“Sen aldın mı?”

Yine Murakan’dan bahsediyorduk.

Jin, babasının herhangi bir selamlamadan önce bu soruyu sormasını bekliyordu. ve ayrıca, dünyanın en güçlüsü olan bu titiz adamı memnun etmek için ne cevap vermesi gerektiğini de biliyordu.

“Ben aldım, baba.”

“Onu sen almadın, ama edindin mi...?”

Cyron’un ağzının köşeleri hafifçe sırıttı.

“Cesur ve kendine güvenen bir cevap. Beğendim. Doğru. Bir Runcandel’in bir şey elde ettiğinde böyle bir tavır takınması gayet yerinde.”

Kardeşlerinden bazılarının ifadeleri sertleşti. Muhtemelen daha önce sevimli bir evcil hayvanı kucakladıklarında babaları tarafından sert bir şekilde cezalandırılmış oldukları için.

Ya da belki bazıları Jin’den hoşlanmıyordu.

10 yaşındaki çocuk, kardeşlerinin her birini incelemek için başını çevirdi.

’Onların arasında… bana lanet eden de var.’

Kim olabilir?

Jin, dokuz yıl önce beşiğinde kendi gözleriyle laneti gördüğü günden beri her gün kendine bu soruyu soruyordu.

Peki neden ona lanet okudular?

Hiçbir şey yapmamış 1 yaşındaki kardeşlerini neden lanetliyorlardı? Neden onu lanetlemeye çalıştılar—Runcandel olarak ölümden çok daha kötü bir kadere yol açacak bir lanet?

’Bu sadece Seçim Ritüelimde Barisada’yı seçmemden mi kaynaklanıyor? Yoksa taht için yarışan herkesi ortadan kaldırmaya mı çalışıyorlar ve ben de kolay bir hedef mi oldum?’

Jin hemen tüm kardeşlerini sorgulamak istiyordu ama şimdi doğru zaman değildi.

12 kardeşinden hiçbiri şu anki Jin’den daha zayıf değildi. Hatta Tona ikizleri bile—Fırtına Kalesi’nde patronluk tasladığı aptallar—iki yıl boyunca kılıç ustalığı eğitimi almışlardı, bu yüzden büyük ihtimalle Jin’den daha güçlüydüler.

’Üstelik bugün tüm ailenin nihayet bir araya geldiği neşeli bir gün değil mi?’

Kanlı günler başlamak üzereydi.

Jin, biraz kötü niyetli bir şekilde gülümserken Murakan’ı yere indirdi.

“Miyav.”

Kedi Rosa’nın kollarına atladı. Şaşırtıcı bir şekilde, Rosa onu yakaladı ve sakin bir şekilde tüylerini okşamaya başladı.

“Oğlum, bu çocuğun adı ne?”

“Adı Nabi Runcandel, anne.”

(Ç/N: ’Nabi’ Korece’de ’kelebek’ anlamına geliyor.)

Pfft.

Rosa kahkahasını tutamadı ve kardeşlerinin çoğu uğursuz bir bakış takındı. Cyron sessizce Jin’e baktı.

“Baba, anne! Ne kadar küçük olursa olsun, bu kabul edilemez.”

“Runcandel soyadını böylesine aşağılık bir canavara nasıl vermeye cesaret eder! Ben de Dördüncü Kardeş’in fikrine katılıyorum.”

“Gilly! Sen orospu çocuğu, en küçüğünü nasıl eğittin? Onun sıradan bir kediye böyle bir isim takmasına nasıl izin verebildin...!”

Bir şikayet fırtınası koptu. Ama Cyron ağzını açar açmaz herkes hemen sustu.

“Neden ona Runcandel soyadını verdiniz?”

Jin, Cyron’la göz göze geldi ve cevap verdi.

“Kendime bir sorumluluk duygusu vermek içindi. O sadece bir kedi olabilir, ama edindiğim ilk canlı varlık. Ona anlam ve ağırlık taşıyan bir isim vermem gerektiğini düşündüm.”

Sessiz kardeşlerin bakışları şaşkınlıkla doldu ve Cyron sakince başını salladı.

“Ne kadar eğlenceli. Ama oğlum… Runcandel isminin aslında ne kadar ağırlık taşıdığının farkında mısın?”

Zor bir soruydu ama Jin tereddüt etmeden başını salladı.

“Bunun ağırlığının farkındayım. Bu, eğer biri Nabi’ye zarar vermeye çalışırsa, bedelini şahsen ödemelerini sağlamam gerektiği anlamına geliyor.”

Tona ikizlerinin yönelttiği ölümcül bakışlar anında şaşkınlığa dönüştü.

Artık Jin’den korkmalarına gerek kalmayacağını düşünüyorlardı ama Jin’in şu anki tavrını görünce Fırtına Kalesi’ndeki travmaları tekrar gün yüzüne çıktı.

“Düşman edinme konusunda yetenekli görünüyorsun, oğlum. Kardeşlerin sana çok yoğun bakıyor, sence de öyle değil mi?”

Bu bir uyarıydı.

Ana eve varır varmaz bir kargaşaya sebep olan Jin’e değil, diğerlerine. Patriğin önünde öldürme niyetini göstermeye cesaret ettikleri için onlara bir uyarı.

Kardeşler hemen ifadelerini ve duruşlarını düzelttiler.

“Öyle görünüyor. Ama aynı zamanda düşmanlarımı öldürme konusunda da yetenekli olduğuma inanıyorum, baba.”

“Kuhaha… O zaman hepiniz güçlü iradeli küçük kardeşinizle uğraşırken bunu aklınızda bulundurmalısınız.”

Cyron’un çocukları, Jin hariç, babalarının bu sözlerine karşılık olarak başlarını öne eğdiler.

Kısa bir süre sonra, bugün toplanan tüm Runcandel’ler malikaneye girdi ve Jin’in gelişini kutlayan ziyafet başladı.

Yemek boyunca kardeşlerin çoğu, karmaşık duygularla, gülünç durumdaki küçük kardeşlerine baktılar.