-Yirmi İkinci Bölüm-

"Aman Tanrım…!"

Lea inanamayarak ağzını kapattı.

Dük'ün boğucu bakışlarının hedefi olan Henry başını çevirdi. İnatla dudaklarını sıktı.

“Bir yalancıdan nefret ederim. Dahası, eğer o benim oğlumsa.'' 

“....”

"Bana söyle."

“....”

"Henry!"

“Yapma!” 

Dükün sesi, ben bağırıp aralarına girene kadar daha yüksek hale geldi. Dükün koluna koştum, gözlerimi sıkıca kapattım ve koluna asıldım.

“Henly koykuyoy. Senden koykuyor. ” (Henry korkuyor. Senden korkuyor.)

'Ben de korkuyorum.'

'Deli olmalıyım. Düşünmeden, manayı çağıran bir canavar olan dükün üzerine asılarak.''

Bir aslanın ağzının içine girmek bile daha az korkutucu olurdu. Bütün bedenim korku ile titriyordu. Dükün kavraması yavaşça gevşedi. Dük tarafından serbest bırakılan Henry dişlerini gıcırdattı ve odadan çıktı. Onun arkasından gittim.

Elini tutmayı başardığımda, Henry elim ona dokunduğu anda vurdu.

‘Aah!’

Ani güç yüzünden neredeyse düşüyordum. Acele ettim ve Henry’nin yanına doğru yürüdüm.

“Henly koykmak iyidiy.” (Henry korkmak iyidir)

“....”

“Sivyi nesnelerden koykuyoyum. Kurbayalardan koykuyoyum. Koyktuyun biy şeye olmak kötü deyil. ” (Sivri nesnelerden korkuyorum. Kurbağalardan korkuyorum. Korktuğun bir şeye sahip olmak kötü değil.)

ÇN: Büyük ihtimalle 2.hayatında kafasını sivri olan masaya çarptığı için korkuyor. 3.hayatında da köprü altında kaldığından kurbağalardan korkuyor 

“....”

“Seni koyuyacayım. Hadi dyuk'e gideyim. ” (Seni koruyacağım. Hadi düke gidelim.)

“Kim senden yardım istedi!”

Henry’nin bağırması karanlık koridorda keskin bir şekilde yankılandı. Sersemledim ve uzattığım elimi geri çektim. Henry dişlerini gıcırdattı ve bana baktı.

“....”

“Bizi hala mutlu bir aile olarak mı hayal ediyorsun?”

“....”

“Gerçekten aile kaydında olduğun için mi benim kardeşim olduğunu düşünüyorsun? Beni güldürme. Bizimle bir damla kanı taşımayan bir yetimi, aile olarak gören kimse yok. ”

ÇN: Ama bu acıttı

Henry bu acı verici sözleri söyledi ve beni küçümsedi. 

“Etrafta karışıklık yaratma ve burnunu işimden uzak tut.”

Uyarının sonunda sırtını döndü.

'İnatçı,' diye düşündüm.

Aynı yerimde durdum ve onun solgunlaşan figürüne baktım.

***

Dük'ün yanına geri döndüğümde, Teramore için bir tuzak kurduğum bölüm dışında, hiçbir şeyi atlamadan onlara gerçeği söyledim.

“… Çalışma odasına gittiyimde Henly ve Büyükbaba Tewamowe'u göydüm. Büyükbaba Henly'i dövüyoydu, çok koyktum.”(Çalışma odasına gittiğimde Henry ve Büyükbaba Teramore'u gördüm. Büyükbaba Henry'i dövüyordu, korktum.)

Nos ve Viskont Dubos hikayemi duyduklarında çok üzgündüler ve sınırsız lanetler saydılar.

"Piç kurusu."

"Seni orospu çocuğu!"

Nos, kaşlarını çattı ve mırıldandı.

“Neden Henry bana Teramore'un onu vurduğunu söylemiyordu?”

“O hala bir çocuk, bu yüzden eğer söylerse daha büyük bir şey olacağından korkuyor olmalı.”

Viskont Dubos derin bir iç çekti.

“Ne yapacağız,efendim?''

“Teramore'u bir yeraltı hapishanesine kilitleyin.”

“Senato Teramore'u Henry’nin öğretmeni olmaya zorlamasaydı bu olmazdı. Ayrıca bu olayların sorumluluğunu da almalılar. “

“Henry'nin saldırıya uğradığını bir sır olarak sakla.” 

"Tamam... Ne?! Bugünkü olayın tek başına Teramore'u hapis cezası veya daha kötüsü ölüm cezası almakla suçlanacağını biliyorum, ama Henry’nin taciz edildiğini neden bir sır olarak saklıyoruz? ”

Viskont Dubos şaşkına döndü, ancak dük cevap vermedi. Dük odadan çıktığında Dubos ve Nos düşük sesle konuştu.

"Dükün Senatoyu Teramore’un suçuyla dağıtacağını umuyordum, ama görünüşe göre çok tuhafım."

“Sonuçlar çok büyük. En kötü senaryo, senatonun dağılması savaşa yol bile açabilir. ”

“Biliyorum, ama üç çocuk babası olarak, olayı yokmuş gibi reddetmek, çok soğukkanlı bir hareket değil mi?”

Herkes, dükün çocukları için hiçbir sevgisi olmadığını söyleyerek konuşmaya devam etti, ama ben tam tersini düşündüm. Eski dük ölmeden önce, Dubbled emrini yaygara çıkarmadan, hatta en tehlikeli olanı bile yerine getirmişti. İtaat etmesi, eski dükü olan babasının üç çocuğundan sorumlu olduğu gerçeğine katkıda bulunmuş olabilirdi. Belki de çocukları rehine alındığı için, hayatını riske alan emirleri dinledi.

'Dük, Henry'nin istisma edildiği gerçeğini bile sakladı, Henry'yi koruyormuş gibi.'

Sonuçlara rağmen Senato dağıldığında bir savaş patlak verebilirdi. Uzun vadede, savaşın başarılı olması uzun zaman alsa bile sonunda temizlenecekti. 

Güvenilmez senato ile başa çıkma fırsatından vazgeçmesinin nedeni insanları Henry'den uzak tutmaktı. Eğer suçlamaları sürdürürse, sayısız insan Henry'nin zayıflığına burnunu sokmak için bu şansı kullanırdı.

'Eski dük tarafından travma geçirdiğini fark etti.’

Zayıf yönleri olan güçlü bir hanedeki çocuklar her zaman hedef haline gelirdi, bu nedenle zayıflıklarını gizlemek zorundaydılar.

“Gidelim mi küçük hanım? Size ılık süt hazırladım. ”

Lea’nın elini tutmadan ve onu takip etmeden önce dükün gittiği tarafa bir kez daha baktım.

***



Nos Henry'nin durumunu kontrol etmeye geldi. Çocuğun uyuduğunu doğruladığında, kafasını Dubbled’in seçkin şövalyesine çevirdi.

“Bugünkü olayla ilgili haberlerin yayınlanmadığından emin olun, acil durum emri verin ve kaledeki güvenliği artırın.”

"Yanına bir muhafız koyalım mı?"

"Hayır. Sadece ona kabus hatırlatacak. ”

Koyu gri saçlı şövalye omuz silkti.

“Şey… Teramore yeraltı hapishanesinde ve senato başkanı çağrıldı, o zaman kim ona zarar verebilir?”

"Ağzından çıkanlara dikkat et."

Şövalyenin dikkatsiz sözlerini duyunca kaşlarını çattı. Yakında Nos ve şövalye odadan çıktı. Kapalı kapının arkasında uyuyan çocuk yine boğucu karanlığa gömüldü. Onun zayıf nefesi sessizliğe gömüldü ve sessizlik odada sürdü.

'Gıcırtı-'

Küçük bir gıcırtı sesi duyuldu. Leblaine’nin küçük gölgesi salondan gelen ışıkla beraber oluştu. Hafif adımlarla odaya girdi ve kapıyı sessizce kapattı.

Leblaine daha sonra Henry'nin başucuna doğru süründü.

“Uyuyor.”

Bir doktorun onu kontrol etmesini reddetmişti ve o zamandan beri odasında kalmıştı, ama baştan beri uyuyor gibi görünüyordu. Leblaine, Henry'nin kolunu dikkatlice kaldırdı. Gün boyunca gördüğü çürükler bir kez daha koyulaşmıştı.

Cebinden küçük bir şişe çıkardı ve merhemi kolundaki koyu morluklar ve yaraların üzerine yavaşça uyguladı. Birdenbire, Henry’nin bedeni kıpırdandı ve döndü.

“Gah!” 

Hızla atan kalbini küçük elleriyle bastırdı ve uyuduğundan emin olmak için Henry'nin yüzüne tekrar baktı.

'Sadece geri dönelim. Uyanır ve beni görürse, ruh hali düşecektir.' 

Küçük şişeyi tekrar cebine koydu. Leblaine kapıya döndü, ama yolda durdu ve Henry'nin uyuyan yüzüne baktı. Henry'nin saçlarını nazikçe okşadı ve fısıldadı.

“Hey şey yolunda, çocuk. Hey şey yolunda.” (Her şey yolunda, çocuk. Her şey yolunda.)

Vallua Dükü kötü davrandığında ve Mina’nın yaşama girişimi için işkence gördüğü zaman, birinin kafasını hafifçe dokunmasını ve her şeyin yoluna gireceğini garanti etmesini istemişti.

Sorun değil.

Yarın gelecek ve her şey yoluna girecek.

Leblaine, basit hareketle kafasını okşarken Henry’nin acısını en azından biraz ortadan kaldırabileceğini umuyordu.

Leblaine odadan ayrıldıktan sonra Henry göz kapağını yavaşça kaldırdı.

"Kim kimden daha yaşlı?"

Henry’nin önceki eylemleri aklına geldi. Ona karşı hoşnutsuzluk gösterdiğinde bile, vazgeçmeden aptalca peşinden koşmaya devam etmişti. Gerçekten bu kadar aptal mıydı?

“Aptalca ....”

“Gerçekten aile kaydında olduğun için mi benim kardeşim olduğunu düşünüyorsun? Beni güldürme. Bizimle bir damla kanı taşımayan bir yetimi, aile olarak gören kimse yok. ”

Öfkesini ona belli etmişti.

Henry alt dudağını ısırdı. Ona bu söylediklerini kastetmemişti. Onun korkusunu öğrendiği için utanmıştı, bu yüzden utancını örtbas etmek için acı verici sözler konuşmuştu.

… Aslında korkutucuydu. Teramore ona vurmak için elini kaldırdığında, büyükbabasının acımasız sözlerini her zaman hatırlardı ...

''Neden beklentileri karşılayamıyorsun? Kusurluysan eğer benim torunum değilsin! ”

… Ve yakında Teramore ve büyükbabasının yanılsaması üst üste geldi.

Fakat-

“Seni koruyacayım Henly.”

Henry yüzünü battaniyeye gömdü ve sessizce ağladı.

ÇN: Daha fazla yapamayacağım -gözyaşları yanaklarından usur usur akar- 

***

Kale curcuna içindeydi. Teramore'u tavsiye eden üç yaşlıdan ikisi görevlerinden alınmıştı ve yargı yetkilerini kaybetmişti. Senato tarafından şiddetle karşı çıkılan bir danışma konseyi kurulmasına izin verilmişti.

Yeraltı hapishanesi içinde hapsolmuş olan Teramore’un görüntüsü korkunçtu. Ancak pes etmedi ve devriye gezen askere yalvardı. Demir çubuğun boşluğundan elini uzattı.

"Başkan…. Lütfen başkana bir mesaj gönderin. Kaderin çocuğunun sırrını biliyorum! ”

Başkan aslında bir iblis olduğunu öğrenirse, durumu tersine çevirebilirdi. Daha önce, belirsiz konumu nedeniyle dikkatliydi, ancak başkan farklıydı. Konumu sabitti ve güvendeydi. Ne yazık ki, gardiyan anlamsız sözlerine kulak asmadı ve elini tekmeledi.

“Daima saçma sapan konuşuyorlar. Kim bir delinin sözlerine inanır? ”

"Ben deli değilim!"

"Ha! Deli değilsen, genç efendiye elini kaldırma cesaretini nasıl buldun? ” 

Gardiyan başını salladı ve dedi,

“Başkan seni gördüğünde, hemen boğazını kesecek. Bir gün daha yaşamak istiyorsan saçma sapan konuşma. ”

Hapishane gardiyanı tavsiyesini bitirdikten kısa bir süre sonra, yeraltı hapishanesine giren kapı açıldı ve birisi merdivenlerden indi
 
"Genç efendi."

Gardiyanlar Henry'e doğru eğildi.

“...!”

Henry’nin figürünü görünce Teramore’un yüzü zevkle ve umutla aydınlandı.

'Gökler daha beni terk etmedi!'

Henry gardiyanlara emir verdi.

''Sizi çağırana kadar dışarı çıkın.''

Gardiyanlar birbirlerine baktılar ama kısa süre sonra eğildiler ve kapıyı terk ettiler.

Henry ile yalnız kalan Teramore, demir çubuğu tutarken bağırdı.

''Henry, beni buradan çıkar.''

“....”

“Travmanı açıklamayacağım. Bu yüzden izin ver başkanla görüşeyim. “

“Onunla görüştüğünde ne yapacaksın?”

“O küçük orospudan intikamımı kesinlikle alacağım —Ah!”

Henry’nin bedeninden çıkan mananın yükselişi Teramore’un boynunu yakaladı.

“Ne-ne yapıyorsun….!”

Olamaz.

Bir şeyler yanlıştı. Henry asla ona bakmaya cesaret edemezdi, bırakın onu boğmak için cesaretlere sahip olsun.

“B-bu kusurlu-….”

Geçmişte, Teramore’un sesi bile onu uçurumdan attırabilirdi, ama şimdi masalar dönmüştü. Henry bakışlarını Teramore’un gözüne ilgisiz bir bakışla baktı.

“Ben kusurlu bir ürün değilim!”

Teramore'un titreyen eli Henry'e ulaştı. Normalde Teramore’un buruşuk elini görmeye korkan Henry, elini tekmeledi. 

Nedense artık korkmuyordu.

Henry bir küçümsemeyle konuştu.

“Ve kız kardeşim orospu değil, adı Leblaine.”
 
ÇN: Henry baba!!!!

Odasında hızla uykuya dalan Leblaine, yeraltı hapishanesinde böyle büyük bir şeyin olduğunu bilmiyordu.

                               -Yirmi Üçüncü Bölüm-

Birkaç gün sonra Teramore'un hapishanede delirdiği hikayesi ortalıkta yayıldı. Söylentinin gerçekliğini doğrulamak için yeraltı hapishanesinin önünde gözetlemeye çalıştım.

'Henry’nin olayından bu yana, Teramore kimliğim konusunda şüphe duyuyordu. Aklını gerçekten kaybetmiş olsaydı benim için çok uygun olurdu, ancak aklını kaybetse bile bir süre uzak kalmak daha iyi olur.'
 
Girişin etrafında ilerlemeye devam ederken. Başımı indirdim ve kapının hafif açıklığından bir göz atmaya çalıştım.

Birisinin bacağı aniden görüşümü engelledi ve danışman başkanı Viskont Dubos yeraltı hapishanesinden çıktı. Önümde dik bir şekilde duruyordu.

"Küçük Bayan."

“Meyhaba, bayım…. Hala büyükbaba Tewamoe'u azaylıyoy musun? (Merhaba bayım…. Hala büyükbaba Teramore'u azarlıyor musun?)

Soru, gerçek niyetimi gizledi, 'Teramore'un aklını kaybettiği doğru mu?' masum araştırmamın içinde gerçeği gömerek. 

“Hayır, aklı...yerinde değil. O adam bileğini yavaşça kesip dışarı atmamı beklemeliydi — ahem, ”

Efendi Dubois, gerçek düşüncelerinin küçük Leblaine önünde ağzından çıktığını fark ettiğinde küçük bir öksürük taklit etmeye çalıştı.Garip bir şekilde güldü ve başını kaşıdı.

“Sorgulama bitti. Artık sana ya da Henry'e kötü bir şey yapmayacağından emin oldum. Söz veriyorum."
 
"Wow! Teşekküy edeyim, Bay Dubos! ”

İçimdeki yükün kalktığını hissederek, hapishanenin girişinde sevinçle zıpladım.

'Kimliğimden şüphelendiğinden Teramore ile ne yapacağımı merak ediyordum. Ona yaşımdan çok olgun olduğumu gösterdiğimde bir hata olmuştu. Bu sayede problemlerim çözüldü. Bu gerçek bir şans vuruşu.'

Viskont Dubos ile ayrıldıktan sonra, kalenin etrafında yürüdüm, soğuk esintinin hafifçe sıcak yanağımı okşadığını hissettim. Bahçe ve çiçekler dünden daha canlı görünüyordu. Kötü adam Teramore ortadan kaybolduğu için her şey normalden daha güzel görünüyordu.

'Ah, arada bir gevşemek iyi hissettiriyor….'

Geçen çalışanlar gülümsedi ve beni neşeyle kale etrafında dolaşırken gördüklerinde neşeyle selamladılar.

“Merhaba genç bayan. Bugün iyi bir ruh halindesiniz. Nereye gidiyorsunuz?"

"Atıştıymalık aymaya gideceyim" (Atıştırmalık almaya gideceğim.)

Teramore ile olaydan sonra, Lea ve hizmetçiler bana çok fazla atıştırmalık veriyorlardı.

“Aşağılık varlık.”

"Öl!"

''Siktir git!''

Hizmetçiler, çürümüş adamın bana ne yaptığını hatırladıklarında Teramore'a karşı korkunç korkunç hakaretler fırlattı. Lea, lanetler fırtınasının ortasında tek sessiz kişiydi. Birden ayağa kalkıp ,gürültüyle sandalyesini yere düşürüp, mutfağa doğru yürüdü. Diğer hizmetçiler sessiz kaldı. Lea’nın ani hareketine karşı dehşet içinde baktılar.

'O da neydi?'

Ancak o zaman Leah mutfaktan çıktı.

Mutfak bıçağıyla….

“Teramore'u öldüreceğim.” tehditkar görünüşü hizmetçileri şok etti.

ÇN : Tüm okurların isteği şuan

Keşke Dükten korkmasaydı, Teramore aynı gece dünyayı terk etmiş olabilirdi.

'Gözleri alev alev öfkeyle parlıyordu…'

Bir mutfak bıçaklı Lea düşüncesi aklımı geldiğinde, yardım edemedim ama omurgamdan bir titreme geçtiğini hissettim.

Bastırılmış öfkelerini ortaya çıkardıktan sonra, hizmetçiler beni kucaklamalar içinde kuşattı ve aniden gözyaşlarına boğuldular. Hizmetçilerden biri hıçkırdı ve akla bela olacak bir soru çıktı ağzından.

“Ya… bebek travma geçirirse?”

"Ne?"

“Bu sık sık gerçekleşmiyor mu? Çocukluk travması nedeniyle tüm hayatınız boyunca insanlara güvenemediğiniz zaman. ”

O geceden sonra, bana atıştırmalıklar yağmuruna tuttular ve bana şöyle şeyler söylediler:

“Genç bayan bizim en değerlimiz.”

"Endişelenme küçük hanımefendi, kötü adamlar cezalandırılacak!"

“Korkmanıza gerek yok, küçük hanım.” ve bunun gibi sözler.
 
'Bana karşı duydukları aşırı duyarlılık biraz külfetliydi, ancak bana verdikleri atıştırmalıkların miktarını umursamadım….'

Odama mutlu bir melodi mırıldanarak girdim.

‘Bugünkü atıştırmalık tatlı şeftali turtası. O lezzetli turtanın tadını çıkarmak için sabırsızlanıyorum.'

Sandalyeye çıktığımda, hizmetçiler beni hızla bir arı gibi kuşattılar ve her zamanki cesaretlendirme sözlerini söylemeye başladılar.

“Çok cesursunuz, genç bayan.”

“Genç bayanımız en akıllısı.”

“Genç bayan bizim en değerlimiz.”

Sadece onların övgülerine başımı sallayabilirdim. Atıştırmalık tabağını beklerken ayaklarımı sabırsızlıkla salladım.

Ama… bir şeyler tuhaf görünüyordu. Ne kadar beklediğim önemli değil, hiçbir atıştırmalık gelmedi ve hizmetçiler saçlarımı taramaya başladı.
 
Bana eşlik eden hizmetçilerden Dahlia'nın kolunu çekip sordum,

"Atıştıymalıklay neyede?" (Atıştırmalıklar nerede?)

“Bugünün atıştırması öğleden sonra servis edilecek. Dük sizinle öğle yemeği yiyecek, bu yüzden normalden daha erken işten çıkacak. ”

'Neden!!!'

Yanaklarımdan akan hayali gözyaşlarını hissedebiliyordum. Atıştırmalık zamanının ertelenmesi yeterince cesaret kırıcıydı, ancak ek olarak dük ile yemek yemek zorundaydım…. Ben yardım edemedim ama ürperdim.

Aklım dün yapılan yanlış toplantıya kaydı. Dün yanlışlıkla dükün koluna atladığımda, ürpertici ifadesi normalden daha korkunçtu. Belki de, çalışanlarla yaptığı toplantı beklentilerinden daha kötü olduğu için, her zamanki yoğun etkisi daha da kötüleşti.

'Sanırım midem ağrıyor.'

Bu oranda, sindirim ilacını önceden almam gerekecekti. Büyük umutsuz bir iç çekişle, kalktım.

* * *

Nihayet yemek odasında geldiğimde Dubbled zaten masada oturuyordu. Yemekler, ziyafet yapılmayı bekleyen uzun masanın üzerine konulmuştu. Koltuğuma oturmak üzereyken kapı açıldı. Isaac'ın figürü, ahşap kapıdaki boşluktan ortaya çıktı.

"Tünaydın, Dük."

Isaac dükü selamlarken eğildi. Dik duran dük, onun yönüne doğru hafifçe başını salladı.

‘Isaac burada. Henry de yemeğe gelecek mi?'

Henry'i düşündükten hemen sonra, büyük yemek odasının kapısı bir kez daha açıldı ve odanın dışından yaklaşan hafif adım sesleri duyuldu.

"Tünaydın, dük."

Gelen kişi başını düke doğru eğdi. Her zamanki gibi, Henry basit kıyafetlerinde kusursuz ve zarif görünüyordu.

"Otur."

Henry'nin selamlamasını cevaplamak yerine, dük sadece içini çekti ve boş sandalyeyi işaret etti. Henry sadece başını kaldırdı ve belirlenen sandalyeye yaklaştı.

'Şimdi iyi misin?'

Henry’nin refahı ile ilgili sorular hala aklımdaydı.

Teramore hapsedildiğinden bu yana, kalede kıyamet koparken Henry odasına hapsedilmişti. Daha önce ona hizmet eden tüm hizmetçilerin geçici olarak odasına girmesi yasaklandı. İçeriye girmesine izin verilen tek kişi bir hizmetçi ve doktordu. Ona yemek servisi yapmak ve sağlığını kontrol etmek için. Bunların dışında, bu mülkteki insanların hiçbirinin odasına gitmesine izin verilmedi.

'Yaralı kolu… hmm… neyse ki, çok daha iyi görünüyor.'

Teramore'un Henry'e taciz etme yolları, benzer şekilde korkunç insanların kurbanı olduğum için beni derinden endişelendirdi ve şimdiye kadar yaşadığım en kötü şeydi. Oturan Dük ve Henry'e baktım. İkisinin etkileşimini en son gördüğümde, Henry'nin Dük'den kaçmadan önce onu sorguladığı, herkese Teramore'un ona ne yaptığını anlatmak istemediği zamandı. O zamandan beri daha fazla uzaklaşmış olmaları mümkün mü?

Kalıcı sessizliği kaldıran, Henry idi.

''Dük, akademiden izin alıp, burada bir süre eğitim almak için izninizi istiyorum.”

‘Ha?’

'Teramore'un durumunu izlemek için mi? Bu yüzden mi burada kalmayı tercih ediyor?'

ÇN: Senin içiinn

Ani isteği beni şaşırttı, ancak dük tepki vermeden cevap verdi.

"Neden?"

“Eminim ki benim kadar genç bir çocuğun bu bölgeyi yönetmekle birçok zorluk yaşayacaktır, ancak sanırım adım adım öğrenmeye başlamalıyım.”

Dük bundan sonra Henry'e baktı. Gözleri öfke dolu değildi, bunun yerine yumuşaklıkla doluydu.
 
"Tamam," bu kısa cevap ikisi arasındaki konuşmayı sonlandırdı.

Odadaki tüm gözler ikisine bakarken, ilgili taraflar bakıştan rahatsız oldu. Kendimi ancak şikayetlerimi yutmaya zorlayabildim.

'Büyüdüklerinde çevreleri ne kadar kötü olursa olsun, bir yetişkin olarak dükün bu şekilde davranması çok fazla değil mi?'

İkisinin de nereden geldiğini anlayamadım. Dük ve Henry, saygın bir aile altında büyümüşlerdi. Dük, Henry’nin yaşındayken, savaşta neredeyse ölüyordu; Bu arada Henry, son yıllarda kendi öğretmeni tarafından tacize uğramıştı.

‘Bu, aile ilişkileri hakkında fazla bilgi sahibi olmamalarının nedenini biraz açıklayabilir.'

‘Peki benden daha az nasıl aile ilişkilerini bilebilirler?'

Dük'e ışıl ışıl gözlerle baktım ve bakışlarımı hisseden dük, tabağındaki çileklere ışıl ışıl baktığımı düşündü.

“Tatlıları seviyorsun, değil mi? Tabağını ver. Sana biraz vereceğim. ”

Daha sonra çilekleri üzerine koymadan önce tabağımı yanına koydu. Ona verdiğim yoğun bakışları farketmeseydi. Yardım edemedim ama Henry için endişelenmeye devam ettim.

Çocukken, insanların ilgisini gerçekten sevmedim, ancak yine de her çocuğun ebeveynlerinin dikkatine ihtiyacı olduğuna inanıyordum. Özellikle Henry gibi her şeyi kendine saklamayı tercih eden bir çocuğun.

'Ne yapmalıyım?'

Dükün kollarını aceleyle salladım ve dedim.

"Henwy de ciyekyeyi sever." (Henry de çilek sever.)

“....”

'Henry çilek sever mi? Umarım sever yoksa tüm çabam boşa gider.'

Dük bana baktı, ama cevap yoktu, bu yüzden ona bir kez daha söyledim.

"Henwy de,çiyek." (Henry de, çilek)

“....”

“Henwy! Çiyekk!” (Henry! Çilek!)

Dük bir şekilde hareket edene kadar hayal kırıklığı içinde ağladım. Henry'e baktı ve çatalını yavaşça hareket ettirdi. Hareketi, çatal bıçakları ilk kez kullanıyormuş gibi sertti.

Ve….

“....”

Henry'nin gözleri, dükün tabağında bıraktığı çilekleri gerçek değilmiş gibi incelerken titredi. Hiçbirinde ifade değişikliği olmadı ve hiçbiri konuşmadı. Boğucu garip atmosfer kilometrelerce uzaktan hissedilebilirdi. Rahatsızlığa katlandım ve dükün kolunu bir kez daha sallarken kendimi neşelendirdim. Bir süre sonra, sonunda sessizliği bozdu.

"…Ye."

"…Teşekkür ederim…."

Memnun oldum.

'Tamam tamam.'

Dük ve Henry arasındaki yüksek duvarı bu yıkmazdı, ama umarım ilişkilerini biraz daha geliştirir.

İkisine dönüşümlü olarak yüzümde mutlu bir sırıtışla baktım.

Çocukça bir gülümsemeyle, düke dedim,

''Soyun nediy?'' (Sorun nedir?)

''Dyuk, Isyac'a da biyaz veymelisin.'' (Duke, Isaac'a da biraz vermelisin.)

Ebeveyn olarak ayrım yapmamalısın.

“.......”

Dük çatalını tekrar hareket ettirdi, konuşmadı ve Isaac'ın tabağındaki çilek parçasını hareket ettirdiğinde sadece sertlik devam etti.

ÇN: Garip atmosferi bilgisayardan ben bile hissetim

* * *

Boğucu akşam yemeğinden sonra yemek odasından çıkarken midemi bir nefesle ovuşturdum.

'Atmosfer sinirlerim için biraz fazla oldu.'

Lea'dan daha fazla yemek isteyip istemediğimi düşünürken başımı salladım. Bugünün atıştırmalığı tatlı tuzlanmış şeftalili bir turtaydı ... belki sadece beklemeliyim?

'Hmm… Atıştırmalıkları beklerken ne yapmalıyım?'

Boş zamanlarımda ne yapacağımı düşünürken kendimi görmek komikti.

İlk ve ikinci hayatımda, bir gün izin almak için bile çaresizdim, ama şimdi çok fazla boş zamanım vardı ve neyle dolduracağım konusunda kafa yoruyordum.

''Ne yapmalıyım?''

Bu tür özgürlüklerin her zaman, asla düşünemeyeceğim bir rüya olduğunu düşünürdüm.

'Gerçekten cennette miyim?'

Beni ciddi ciddi düşündürdü.

Önümdeki ani görüş beni hayallerimden uyandırdı, birinci kattaki koridorun sonundaki kapı açılmıştı.

‘Ha?’

Bu kapı, arazinin doğu ve batı kanadını ayıran şeydi. Doğu kanadı, ofis, toplantı salonu ve konuk kütüphanesi gibi yabancıların gelip gidebilecekleri yerdi.

Öte yandan, batı kanadı sadece Dubbled’in yakınlarının özel alanıydı. Dük'ün yatak odası ve kardeşlerin odası buradaydı.

Böylece, doğu ve batı kapılarını birbirine bağlayan birinci kat koridorunun sonundaki kapı her zaman kapalı olacaktı.

'Batı kanadı. Ne tür bir yer orası?'

Daha yeni evlat edinmiştim ve dük batı kanadında odamı hazırlamıştı, ancak odam şu anda yenileniyordu, bu yüzden yenileme tamamlanana kadar doğu kanadının VIP odasında kalıyordum.

'Nihayetinde orada yaşayacağım, o yüzden neden içeri girip bakmıyorum?'

Etrafta kimsenin olmadığından emin olmak için etrafa baktım. Gizlice, koridoru geçtim ve sonunda beni batı kanadına götürecek kapıyı açtım.

''Vay…."

Önümdeki manzaraya karşı hayranlıkla ağzımı açtım. Tabii ki, doğu kanadı her şekilde mükemmeldi, ancak dışarıdan gelenlerin gelip gittikçe dükkalığın itibarını ve erdemini korumak için bir cephe olarak dekore edilmişti. Batı kanadı doğu kanadından tamamen farklıydı.

Sıcak renkli pürüzsüz mermer parlak bir şekilde parlıyordu ve uzun pencerelerden dökülen güneş ışığını yansıtıyordu. Salonun sonunda zemine dikilen ağaçlar hoş bir orman kokusu veriyordu.

Eğer bir peri kralı bir kalede yaşıyor olsaydı, kalesi böyle olurdu.

Görkemli salonda çılgınca etrafa bakarken, kemer şeklinde bir koridor olan kapısız bir yer buldum. Başımı duvarın arkasından soktum.

‘Tablo?’

Duvarın bir tarafı dev bir portreyle kaplanmıştı. Ama oda çok eski püsküydü, görkemli salondan zıttı, sadece bir resim ile dekore edilmişti. Çerçevenin üst merkezine sadece eski bir nakış levha yerleştirilmişti. Büyük resme baktım. Resmi dolduran yüz yaşlı bir adamdı. Saçları gri ve yüzünün her tarafında kırışıklıklar olmasına rağmen, zariflik ve güzellik, resmin dünyanın ötesinde olduğunu bile hissettirebilirdi.

"Kim var orada?''

-Bölüm Sonu-

Bu bölüm biraz kötü oldu gibi hissediyorum ama umarım anlamışsınızdır...

Sanırım fotoğraftaki eski Dubbled Dükü? Henry'nin o..... dedesi ve kendi çocuğunu öldüren adam nese bakalım

-Özet Bölümü-

Neden Dük yayılmamasını istedi biliyor musunuz? Çünkü önceki Dük olan babası çocuklarını rehine olarak almıştı. Onu çocuklarıyla tehdit etmişti. Bu sayede onu en zor görevlere bile gönderdi. Ağır bir yara alsa bile umurunda değildi çünkü babasının elindeydi çocukları. Eski Dük'ün oğluna travma geçirdiğini biliyordu. Ancak bunu kimseye söylemedi ne de bir şey yapabildi. Eğer ortalığa oğlunun yaşlılardan korktuğu söylentisi yayılırsa oğlunun daha da kötüleşeceğini biliyordu. Onu ondan gizli koruyordu anlayacağınız...