-Yirmi Dördüncü Bölüm-

Birinin sesi kafama akın etti ve bir şekilde, sadece ses vizyonumu bozmayı başardı. Görüşüm kontrolden çıkınca, gözlerimin önündeki her şey bulanık ve karanlık hale geldi.

Kalbimin göğüs kafesime çarptığını, kafamda ortaya çıkan baş dönmesine karşı yarıştığını hissedebildim.

"Çocuk."

"Ah……"

Boom, bom, bom, bom. 

Kalbimin şiddetli vurma sesi kulaklarımı doldurdu. Akciğerlerim sıkışıyordu ve nefes alamıyordum. Başım dönüyordu ve vizyonum daha da kararmaya devam ediyordu.

Dünyanın durmadan döndüğünü hissettim. Ayaklarım sendeledi ve….

Pat!

Bir güm sesi ile soğuk sert zemine düştüm.

‘...’

“Blaine!”

Henry ve Isaac’ın odaya yaklaşan sesini duyabiliyordum. Onlar gelmeden önce, son düşüncelerimle zihnim zaten kaybolmuştu.

'O da kimdi?"

'Sesi duyduğumda neden bu kadar mide bulantısı hissettim?'

***

Ne kadar zaman geçti…? Gözlerimi açmaya ve vücudumu hareket ettirmeye çalıştım, ama göz kapaklarım sıkı dikilmiş ve elim bir ton ağırlığındaymış gibi hissettirdi.

“Onun bir sorunu olmadığını söyledin,o zaman neden daha gözlerini açmadı? Onu iyice kontrol ettin mi? Ölmek istemiyorsan bana cevap ver! ”

''Tekrar kontrol edin. Neden bayıldığını öğrenin. Yapamıyorsanız, bu odadan canlı çıkmayı bile düşünmeyin. ”

Kulaklarım kısa sürede gürleyen, sabırsız seslerle doluydu.

“Kesin şunu Henry, Isaac. “

'Dükün sesi mi bu?'

Sinek uçsa duyulmayacak sessizlikte donuk bir ayak sesi duyuldu. Ayak sesi sonunda durdu. Ani bir yaygara herkesin kulaklarını deldi ve bunu diğerleri takip etti.

“Size söylüyorum, efendim! Onunla ilgili yanlış bir şey yok! O sağlıklı! ”

“O zaman neden henüz uyanık değil.”

“Am-ama gerçekten!”

“Onu uyandıramazsanız, hepinizin boğazını keseceğim. “

'Ne?!'

Şoktan gözlerimi açtım. Daha önce olduğu kadar ağır hissetmiyordu.

“Blaine ...!”

“Leblaine!”

Puslu görüşümde iki bulanık gölge oluşmaya başladı. Henry ve Isaac'dı.

'Hayır, ama neden buradalar?'

Görüşümü gizleyen ince sisi gidermek için gözlerimi kırparken odayı taradım. Henry ve Isaac yatağımın kenarlarına yapışmışken, ben yatakta yatıyordum. Köşede Lea’nın arkasındaki figürleri görebiliyordum. Otuz doktor yerde diz çökmüştü ve doktorların önünde dük ve arkasında Nos vardı.

“Dyuk.”

Onu çağırdım, sesim boğuktu, ama yine de dük sesimi duymayı başarmıştı. Hemen yatağımın yanına geldi.

"İyi misin?"

Başımı sallarken, dükün ağzından rahat bir nefes çıktı. Kısa süre sonra kafasını doktorlara doğru çevirdi. İçimden derin bir nefes aldım.

'Neyse ki, zamanında uyandım.'

Kiliseden gönderilen kaderin çocuğu Dubbled'de bayıldı, bu yüzden doktorlar çocuğu kontrol etmesi için çağrıldı. Ne yazık ki, sorunun ne olduğunu ve neden bayıldığımı bulamadılar.

Ama bayılmam onların suçu değildi. Odaya gizlice girmem benim hatamdı.

Dük ağzını açtı.

“Şimdi Leblaine uyandığına göre-”

Evet, doktorların gitmesine izin verebilirsin.
 
“Bütün doktorları öldürün. “

'Ne?!'

Düke şokla baktım. Doktorlar benden daha iyi değillerdi. Odadaki herkes uzuvlarının titrediğini görebiliyordu.

“Bir çocuğun neden bayıldığını bile bulamayan beceriksiz insanlara gerek yok.” 

Dükün yanındaki Henry ve Isaac, soğuk gözlerle doktorlara bakıyorlardı. Değişmeyen ifadelerinden, dükün kararını destekledikleri görülüyordu.

'İkiniz ne yapıyorsunuz ?!'

“Ekselansları, lütfen kararınızı yeniden düşünün.”

Nos, umutsuzca düke onları bırakması için ikna etmeye çalıştı, ancak Dubbled kararlıydı ve hiçbir şey kararını değiştiremezdi. 

"Bölgeye başka doktorlar çağırmaya çalışırsanız, bu iki hafta sürecektir."

"Yani?"

"Küçük hanımın bedeni tekrar rahatsızlığında, ona bakacak hiç doktor olmayacak?"

Dük kaşlarını çattı. Nos dükün tepkisini görünce sözlerinin işe yaradığını fark etti. Bir umut ışını gören Nos'un yüzü aydınlandı.

Nos’un düke olan çabalarının boşa gitmesini istemiyordum, bu yüzden onu desteklerken çabucak doktorlar için bir bahane uydurdum.

“Dyuk,hasya deyildim. İlahi güyle iygili , bu yüzden doktoylay yaydım edemedi. Eyer hasta oysaydım, doktoylar kesinyikle yaydımcı oluylaydı. ” (Dük, hasta değildim. İlahi güçle ilgili, bu yüzden doktorlar yardımcı olamadı. Eğer hasta olsaydım, doktorlar kesinlikle yardımcı olurlardı.)

Bunu söylediğimde, yalvararak düke baktım,

Odadaki herkesin gözleri bana ve düke döndü. Doktorlar, kurtarıcılarını bulmuş gibi bana bakarken umutlu ifadeler takmış gibiydiler.

Sahte bir öksürük taklidi yaptığımda sadece gözlerimi yuvarlayabilir ve ağzımı kapatabilirim.

"…Öksürür!"

“...!”

Dükün gözleri, gürleyen bir kükreme sesi çıkarmadan önce genişledi.

“Soğuk değil mi? Gidip onu tedavi edin! ”

"Acele edin!"

Otuzdan fazla doktor yatağıma mükemmel bir çizgiyle koştu. Ondan sonra, üşütmüş gibi davranmak için hiçbir çaba harcamadım ve tüm doktorlar, dükün ölüm cezasından kaçındıkları için rahatladılar.

***

Umutsuz çocuğun yalanını dük yedi ve doktorlar hayatlarını kurtaracak kadar şanslıydılar.

Tabii ki, uzman doktorlar hilemi anladılar. Beni kontrol ettiklerinde, hemen öksürmemin sadece bir oyun olduğunu öğrendiler. Belki de bu yüzden beni her gördüklerinde bana minnettarlıkla “Çocuk…” diyorlardı. 

Gözyaşlı ifadelerini görünce, çenem düştü.
 
Bu iyiliğim, özellikle Dubbled Kalesi Tıp Merkezi yöneticisi Baron Morr'u derinden etkiledi.

"Küçük hanımefendi, ben, Adam Morr kesinlikle bu iyiliği size geri ödeyeceğim."
 
“On yıldır evliyim ve eşim çocuğumuza hamile. Sizin yardımınız olmasaydı, ilk çocuğumu görmeden ölecektim.”

Sonra devam etti.

"Küçük hanımefendi, siz benim hayırseverimsiniz.''

Bu masum doktorları kurtarmam iyi oldu. Çoğu bir ailenin kocası veya babasıydı. Ölecek olsalardı, aileleri kesinlikle harap olurdu.

'Peki o seste neydi?'

Newt'e dokunduğumdan beri ses zaman zaman ortaya çıktı.

'Taş beni lanetlendi mi?'

Rahibin yanına gidersem lanetlenip lanetlenmediğimi bulabilirdi, ama kiliseyle hiçbir şekilde ilgilenmek istemedim.

Bayıldıktan sonra ne olduğunu sordum. Anlaşılan, beni batı kanadından uzaklaştıran Isaac ve Henry imiş. Her iki çocuk da hastalığımı bulamadıklarında doktorları azarlamış. 

'Bu beklenmedikti.' 

Özellikle Henry.

Aynı şey her zaman soğuk kalpli Dük için de geçerliydi.

'Sizler benden nefret etmiyorsunuz.'

Aksine, duyguları beğenmek gibi değil miydi? İki elimle ağzımı kapattım ve neşeyle güldüm. Her zaman onları kovalar ve iyi duygular yaratmaya çalışırdım, ancak buna değdi.

Evlat edindiğimde, bu benim için bir cennet gibiydi, ama büyüdükçe engeller gelirdi. Kaderin gerçek çocuğu gelecekte ortaya çıkacak. Bundan kısa bir süre sonra, kötü ruhları mühürlemek için bir ritüelde kurban olacağım ve bu Dubbled Dük'ünün bildiği bir şey değildi. 

‘Gelecek için ne kadar para biriktirmem gerekiyor?'

Fil çantamla yatağa doğru süründüm.

“Bir, iki, üç,…, yirmi beş.”

Biriktirdiğim paralara mutlu bir gülümsemeyle baktım ve onları çantaya geri koydum.

'Yeterli para biriktirdiğimde, loncaya gidip sahte bir kimlik yapacağım.'

Bunu en kısa zamanda yapmalıyım. Yakında, yaklaşık bir yıl sonra, yasa değiştirilecek ve lonca çalışanları yerel sakinlerin bilgilerine daha dikkatli olacaklar.

‘Zamanım kısıtlı ve sonsuza dek tek bir kaynağa güvenemem. Bu devam ederse, biriktirdiğim para yeterli olmaktan çok uzak olacak.'

Rüşvet fonları yapmanın zamanı gelmişti. Henry gibi altın parası fonları sağlayamıyordum, ama para kazanmanın başka yollarını arayabilirdim. Sırıttım ve takvime baktım.

'Aranan bir suçlu yakında Dubbled'e gelecek.'

Ödül miktarı çok büyüktü, çünkü imparatorluk sarayındaki bir olayla ilgiliydi. Onu yetkililere teslim edersem, onu yakaladığım için ödüllendirilirdim.

Bir çocuk bile ödülü kazanabilir.

Ama yine Dubbled’in kalesine nasıl gelecek? Arazide çalışırken yakalandığını duydum. Hizmetçilerden biri miydi?

Şimdi düşünüyorum da, onu bulmak kolay olurdu. Sadece mülkte ki tüm yeni hizmetçileri kontrol etmem gerekiyor.'

Odadan çıkmak üzereyken, yumuşak bir vücut bana çarptı.

‘Ah!’

Lea önümde duruyordu, kırmızı burnumu ovaladı ve vücudumu herhangi bir yaralanma olmadığını anlamak için taradı. Sadece küçük bir darbe olduğu için vücudumda çürük yoktu. Lea iyi olduğumu görünce rahat bir nefes bıraktı.

"Bugün erken kalktınız, küçük hanım."

Lea sevgiyle sordu ve cevap verdim,

"Evet!"

“Sabahları çok enerjik olmanıza sevindim. Bu arada, nereye gidiyorsunuz? ”

Lea'ya hizmetçilerin listesini kontrol etmek için hizmetçilerin salonunu ziyaret edeceğimi söyleyemezdim.

Gözlerimi yuvarladım ve mırıldandım.

“Küyüyhaneye.” (Kütüphaneye.)

“Dün çok fazla masal ödünç almadınız mı?”

“Yeni biy tane istiyoyum ....deysle ilgili! Deys çayıyacayım.! ” (Yeni bir tane istiyorum… dersle ilgili! Ders çalışacağım!)

Leah başıyla onaylamadan önce bir eliyle yanağımı sıktı.

"Anlıyorum. Harfleri öğrenmeye çalışıyorsunuz. Düke hemen söyleyeceğim. Size iyi bir öğretmen verecek. ”

'Hayır!'

İmparatorluk dilini zaten üç kez öğrenmiştim. Hiç gerekli değildi.

Ancak Lea gururla, “Çok takdire şayan, küçük hanımım.” Dedi.

Dördüncü hayatımda da İmparatorluk dilini sıfırdan öğrenmek zorunda kaldım. 

***

Dük haberi duyunca hemen Leblaine'e öğretmen gönderdi. Tıp Okulu mezunuydu ve mezun olunca ilk sırada yer almıştı. Aynı zamanda rezil imparatorluk idari sınavını geçen en genç kişiydi ve soylulara öğretmekte deneyimliydi. 

“Nos”.

Tabii ki, Henry ve Isaac'a da öğreten ünlü öğretmendi. 

"İşin yok mu?"

"Küçük hanımefendi ... Masamda kaç kağıt biriktiğini görseydin, benimle beraber gözyaşı dökerdin."

Nos puslu gözlerle mırıldandı.

Özellikle son olayla birlikte Nos'un ne kadar çalıştığını hayal bile edemezdim. Bu olay onun için daha fazla iş yükü eklemiş olmalı.

Gerçekten zavallı biri. Böyle soğukkanlı ve zorlu bir patronla çalışmak.

“Şimdi derse başlayalım. İlk önce İmparatorluk alfabesini öğrenmelisin. Bu karta bakın lütfen. ”

Nos kuşkusuz yetenekli bir adamdı. O sadece belgeleri idare etme konusunda iyi değildi, aynı zamanda yetenekli bir öğretmendi. Açıklaması düzgündü ve örnekleri yerindeydi, eğitimi altındaki tüm çocukların hızlı bir şekilde öğrenebildiğine şaşmamalı.

''Hadi ama, küçük hanımefendi, benden sonra tekrar edin. Oyun.”

“Oyun ....”

“G kullanılan diğer kelimeler nedir?”

“Güyel, geyiş, git, gey, giy….” (Güzel, geliş, git, geç, giy...)

Ben devam ederken Nos düşük sesle fısıldadı.

“Ahh… tatlılığından ölüyorum.”

ÇN: Dışından söylediğini fark etmeyen Nos bırakalım buraya

“Çok zekisin, küçük hanımım. Bölgede daha fazla yönetici olmasını bekleyemiyorum, böylece eğitiminize dikkat etmeye odaklanabiliyorum. ”

Yönetici mi atıyorsunuz? 

-Yirmi Beşinci Bölüm-

ÇN: Çevirdiğim en iyi bölümlerden diyebilirim : )
 
“Böygeye yeni insanlay mı geyiyor?” (Bölgeye yeni insanlar mı geliyor?)

“Evet, yeni yöneticiler geçtiğimiz ay sınava girdi ve bazıları geçti. Sınavın ikinci turu yarın yapılacak. İkinci testi de geçerlerse, Dubbled’in yeni yöneticisi olacaklar. ”

İş ilanları gönderildiğinde, ülkenin dört bir yanından yetenekli insanlar hemen teste katıldı. Bu onlar için çok büyük bir şanstı. Dubbled, ister halktan biri ister asil olsun, insanların arka planlarını hiç umursamadı, yetenekli oldukları sürece onlar için önemli değildi.

İnsanları bu şekilde kullanan Dubbled'in yanında pek çok yetenekli insanın olmasına şaşmamalı. Ne yazık ki, sistemle ilgili bazı dezavantajlar vardı. Bunlardan biri, aranan bir suçlunun bile arka plan kontrolünün ne kadar gevşek olduğunu kanıtlamasıydı.

'Suçluyu yakalamak beklediğimden daha kolay olacak.'
 
Nos ile yaptığım dersin ortasında, kapı gürültüyle açıldı ve Henry ile Isaac içeri girdi. İkisini gören Nos, ara verdiğini söyledi ve bir süreliğine kayboldu.

Isaac doğruca bana geldi.

"Çocuk! Daha iyi misin? ”

“...?”

"Soğuk. Şimdi daha iyi misin? ”

"Evet."

Zayıf sesimi duyan Isaac rahatsız oldu. Henry'e baktı sonra sorguladı.

“Neden bu kadar zayıf?”

“Çünkü hala genç, Isaac.”

“Ama ben bu kadar küçükken çok sağlıklıydım.”

“Bunun nedeni bir canavar olduğun için.”

Henry, Isaac'ı benden uzaklaştırdı ve vücudunu eğmeden önce yerini ayarladı, böylece gözü benimkiyle karşılaştı. Gözlerime dikkatle baktı ve beni selamladı.

''Merhaba, Leblaine.''

"Meyhaba…."

“Bayıldığından beri garip bir şey fark ettin mi? Vücudunda karanlık noktalar veya ilahi güçlerinle ilgili yanlış bir şey buldun mu? Bir lanetten muzdarip insanların belirtileri… ”

Ben cevap vermeden önce Henry üzgün ve pişman bir ifadeyle devam etti.
 
“… Özür dilerim Blaine. Geçen sefer sana çok sert şeyler söyledim. ”

“Özür dilemek istedim. Sorun yoksa beni affeder misin? ”

ÇN: Yerim seni çocuk 

Henry'nin o gün söylediği duygusuz sözleri hatırladım, sözleri kalbimi biraz kırmıştı, ama önceki yaşamlarımda karşılaştığım her türlü incitici hakarete kıyasla hiçbir şeydi. Özellikle onun zayıflığı karşısında savunmacı olduğunu anladığımda.

“Evet, Henwy. Soyun deyil. Seni affediyoyum.” (Evet, Henry. Sorun değil. Seni affediyorum.)

Henry’nin sıkıntılı ifadesi saçlarımı okşadığında parlak bir gülümsemeye dönüştü ve dedi.

“Sen en tatlısın Blaine. Bana ikinci bir şans verdiğin için teşekkür ederim. ”

'Wow'

Sıcak nazik gülümsemesi, hizmetçileri çığlık attıracak şekildeydi.

Isaac Henry'e kaşlarını çattı.

“Ona ve bana karşı olan tavırların neden bu kadar farklı?”

“Çünkü sadece insanlarımı önemsiyorum. “

“Çocuk ne zamandan beri senin insanın oldu? O benim küçük kız kardeşim! ”

"Benim küçük kız kardeşim."

"Hayır. Benim!"

Kardeşler ateşli tartışma boyunca birbirlerine baktılar. Bir seyirci olarak aralarında böyle alışılmadık bir etkileşim olduğunu görünce şok oldum.

'İkinizin ne sorunu var!'

Anlaşmazlıklarının ortasında, kapının dışından gelen bir ayak sesi duyuldu. Dük'dü.

Her iki oğlunun da bir anlaşmazlık yaşadığını görünce afalladı.

'Dük, oğulların garip şeyler yapıyor.'

'Götür onları, lütfen.'

İsteği gözlerimle aktarmaya çalıştım, ama oğullarını sürüklemek yerine dük aniden bana sarıldı.

"Kızım."

ÇN: AHAHAHAHA

***

Henry ve Isaac dük içeri girdiğinde ve Leblaine'i kollarından çaldığında kaşlarını çattı.

‘Nefret.’

'Bu çok kötü.'

Her ikisi de son birkaç gündür Leblaine’nin odasının önünde dolanıyordu. Nasıl olduğunu görmek istiyorlardı. Ancak, iyileşmesi gerektiği söylendiğinde, onu görme arzularını geri çektiler.

Ancak dük, Leblaine’nin durumunu kontrol etmek için düzenli olarak odayı ziyaret etmişti.

ÇN: O zaman dük olun : )
 
Ve her ziyaretinde Leblaine'nin sevdiği atıştırmalıkları getiriyordu.

İki kardeş, kızgınlıkla odanın dışından beklerken Leblaine’nin dükü öven sesini duyabiliyordu.

Isaac düke hoşnutsuzlukla baktı.

“Haksızlık.”

"Haksızlık?"

“Çocuğu görebilen tek kişi sensin!”

“Bir babanın kızını görmesinin haksızlığı nedir?”

“Bu… ama…”

Isaac kelimeleri kaybederken gözlerini devirdi. Kardeşinin yenilgisini gören Henry, onu kurtarmak için atıldı.

“Leblaine ile birlikte olmak için bizim de zamana ihtiyacımız var. Her zaman senin yanında olman onun için garip olmalı. ”

"Haklısın!"

Birbirlerinin varlığına dayanamayan kardeşler bugün mükemmel bir uyum içindeydi.

"Bir daha ki sefere. Çocuk bugün hala hasta, bu yüzden ikinizin de gitmesi gerekiyor. ”

“Çocuk daha iyi olduğunu söyledi!”

“Evet, Leblaine’nin doktoru şimdi iyi olduğunu söyledi.”

Üçlü arasındaki anlaşmazlık devam etti. Sonunda, ikisi de bana döndüler ve onlardan birini seçmemi istediler.

''Leblaine, babanla olmak istemiyor musun?''

“Çocuk, bizimle takılmak istemiyor musun?”

"Kimi daha çok seviyorsun? Ha?”

Leblaine dük ve çocuklara parmaklarıyla oynarken, gergin bir şekilde baktı.

Kütüphanedeki üç kişi çocuğun tepkisini sabırsızlıkla bekledi.

“Lea!”

Birden Leblaine dükün kollarından atladı ve kütüphaneye yeni giren Lea'ya koştu.

"Lea en iyisi." 

“Ah benim, çok teşekkür ederim küçük hanım. Ben de sizden hoşlanıyorum."

“Yemek odasına gidelim mi?”

"Evet."

Leblaine Lea'nın elini tuttu ve ikisi de kütüphaneden ayrıldı ve odadaki üç kişiyi terk etti.

ÇN: Ahahha yüzlerindeki hayal kırıklığını tahmin edin

***

'Onların nesi vardı?'

Yüzeyde, kızı ve kız kardeşini kontrol etmeye gelen baba ve kardeş gibiydiler.

'Ama inanmıyorum.'

Vallua Dükü'nün bakımı altındayken öğrendiğim şeylerden biri, 'aile' fikri hakkında her heyecanlandığımda, sonunda aptalca dileğimle beni sömürmenin araçlarından biri olduğu ortaya çıkmasıydı.

Lea bana yüzünde hayran bir bakışla sırıttı.

"Küçük hanımefendi, öğle yemeği için heyecanlı mısınız?"

“Sanıyım öyye….” (Sanırım öyle…)

“En sevdiğiniz kremalı güveç. Şeften çok fazla et eklemesini istedim. ”

Öğle yemeğinde krema güveç yapacağını duyduğumda, kötü düşünceler kayboldu ve hemen çok daha iyi hissettim. Kendimden emin olduğumda Lea’nın elini daha sıkı tuttum.

'Elbette, Lea en iyisi.'

Mutfak personelinin servis ettiği güvecin tadı düşündüğümden daha iyiydi. Öğle yemeğinden sonra, iki kase krema güveçle dolu genişleyen karnımı ovuştururken memnun oldum.

***

Isaac, Henry ile birlikte eğitim alanına gidiyordu. Her zamanki parlak ifadesinden farklı olarak, somurtkan bir görünüm yüzüne konmuştu.

'Çocuk neden bizden ziyade hizmetçiyle olmayı tercih ediyor?'

Düşününce, Lea'nın yanına geldiğinde bir ya da iki kez kenara atılması değildi.

“Erkek kardeşi yerine hizmetçi ile olmayı mı tercih ediyor? …Olmaz!"

“Saçma sapan konuşuyorsun, Isaac.”

Kardeşinin cevabını duyan Isaac kaşlarını çattı.

"Gerçek ama! Çocuk beni en çok sevdiğini bile söyledi. Pastayı çocuğa verdiğim zamanı hatırlamıyor musun, “Isaac en iyisi!”, “Isaac en havalısı!” demedi mi? ”

Dedi Isaac zaferle. Henry aralarındaki boşluğu daralttı.

“Anlamsız konuşuyorsun.”

"Sana doğruyu söylüyorum. Çocuk beni çok seviyor. Hatta “Isaac, seni gördüğüme çok sevindim.” dedi, beni görünce.''

Hiç kimse Isaac ile tanışmaktan o kadar mutlu değildi.

İnsanlar yüksek statüsü nedeniyle onu her zaman sert bir şekilde selamlardı. Soyluların çocukları bile bilerek onu görmezden gelirdi.

Henry cevap verdi, alnını daraltırken.

“Leblaine başkalarına da merhaba diyor. “

Güneş ışığının küçük hüzmesi, terk edilmiş Dubbled kalesinde göründü , herkesi selamladı ve sevinçli gülümsemesiyle onları neşelendirdi.

Isaac yürümeyi bıraktı.

“O zaman çocuk benden hoşlanmıyor mu?”

Kalbi kırık görünüyordu. Henry halden anlamayan bir şekilde omuz silkti,

“Senden nefret etmiyor. Seni ne kadar sevdiğini bilmiyorum, ama sen onun listesinin başında değilsin. ”
 
“O zaman en çok beni sevmesi için ne yapmalıyım?”

Henry kardeşinin sorusuna kaşlarını çattı.

'Ben de cevabı bilmek istiyorum.'

Genellikle insanlar diğer aile üyeleriyle değil de Henry ile konuşmaları daha kolaydı.

Dük, Johann ve Isaac'ın aksine, başkalarıyla kaynaşmakta harikaydı ve büyüleyici bir sohbetçiydi.

ÇN: Johann en büyük erkek kardeş. Promo-novelde kız kardeşim benimle evlenecek diyen ve eski hayatında mina-prens-johann üçgenindeki kişi. Akademisi yüzünden gelemedi. İleride çıkar umarım....

Fakat Leblaine farklıydı.

O çocuk tarafsız ve nesneldi.

'Aramızda ilişki kurmak için bir şeyler yapmam gerekiyor.'

Ne yapacağını düşünürken, hizmetçiler koridorda ellerinde oyuncaklarla geçti.

"Satın mı aldın?"

“Evet, neyse ki oraya daha önce gittim. Oyuncakları satın aldıktan sonra, sadece bunlardan birini almak için insanların kapının dışında kuyruğa girdiğini gördüm. Çocuklar Günü yaklaştı, bu yüzden oyuncak dükkanı çok kalabalıktı.”

Hizmetkârların konuşmalarını rahatlıkla dinleyen Henry ve Isaac, bakışlarını hizmetçilerin elindekilere sabitledi.

“Isaac”.

“Hımm. Sen de benim düşündüğümü mü düşünüyorsun?"

"Evet."

“Bu sefer işbirliği yapalım mı?”

"Tamam."

Kardeşler ilk kez iyi geçiniyorlardı. Koridorun köşesinde keskin bir çift gözün her hareketlerini izlediğini bilmiyorlardı.

“Yani ikisi hediye almak için oyuncak dükkanına gitmeyi planlıyorlar.”

Nos'dan haberleri dinleyen dük güldü.

“Küçük bayan için hediye satın alacaklarına inanamıyorum.”

Dedi garip bir şekilde gülümseyerek. Isaac ve Henry'nin kendi kararlarıyla birine hediye alacağı bir günün geleceğini hiç düşünmemişti.

“Bu yüzden çocuğun zihnini rüşvet vererek değiştirmeye çalışıyorlar…”

Dükün canı sıkılırken dilini tıklattı, sonra Nos'a emir verdi.

“Bana çocuk için en büyük oyuncak mağazasını al.”

ÇN: Hayatta Dubbled gibi zengin olmak vardı. İlk önce çikolata dolu oda şimdi de bu, yakında imparatorluğu verecekler

“....?”

Dük hoşnutsuz bir bakışla Nos'a baktı.

“Ayakta durarak ne yapıyorsun? Git şimdi bana en büyük oyuncak mağazasını al. ”

Bir kez daha saçma bir işle görevlendirilen Nos, sadece çekilirken iç çekebildi.

***

-İki gün sonra-

Yeni yönetici grubunun geldiğini duyduğumda hemen bekledikleri birinci kata ilerledim. Avlunun köşesine yaklaştım ve yeni yöneticilere göz atmaya çalıştım.

'Benim param. Paramın kaynağı olacak suçlu kim?'

Hepsini dikkatle taradım, ancak hepsi normal görünüyordu. Hiçbiri şüpheli davranışlar sergilemiyordu.

Onları sadece görünüşleri ile belirlememeliyim. Bir suçlu olmanız, alnınıza aranan bir adam işaretinin yazılacağı anlamına gelmiyordu.

Yönetici genel müdürü Nos, bu ay için bölgenin yaklaşan gündemlerini ve bölümlerin tahsisini duyururken, gözlerim bazı yeni yöneticilerle buluştu.

“Ha? Bu bir çocuk. ”

Yeni yöneticilerin bazıları orada olduğumu fark etti. Nos ve mevcut memurlar bakışlarını takip ettiler ve beni duvarın arkasında saklanırken buldular. Beni gördüklerinde şaşırdılar ama yakında başlarını eğdiler. Saklandığım yerden sıkıldım,bu yüzden duvarın arkasından çıkıp “Merhaba” dedim.

Nos beni korumak ister gibi kollarında tuttu ve avlunun ortasına gitti.

“Dükün en küçük kızı Leblaine. “

Sonra bana “çocuk” diyen yeni yöneticiye baktı ve onu kınadı.

“Ve sadece herhangi bir çocuk değil.”

-Bölüm Sonu-

Kızı için oyuncak dükkanı almak mı? Almayan yansın

Uzun zamandır beni merakta bırakan bir konu var.

Sanırım Leblaine gerçekten Dük'ün çocuğu? Promo-novelde göz rengi aklımdaydı. Düşeşin de görünüşünü hiç anlatmadılar. Eğer Dük'ün kızı ise babası yerine annesine daha çok benziyor olabilir. Düşeşin çocukla beraber öldüğünü söylediler Dük'ün savaştan döneceği zaman. Ama nasıl öldüğünü ve çocuğa ne olduğunu bilmiyoruz. Belki de düşes ölürken kızı kaçırıp yetimhaneye verdiler.... Umarım gerçek çocuğudur...

Aklıma şey de geldi. Mina'nın kardeşleri lakabı takılmıştı bu üç konfüçyüs'e. Bu zamanda da mı Mina'yı kardeşi olarak belleyecekler? Mina'yı gerçek kardeşleri olarak düşünürlerse olaylar karışır owow

Neyse bunlar sadece teori gerçek olduğunu bilmiyorum...