-Otuz Birinci Bölüm-

Sadece kardeşler değil, çok sayıda çalışan, yönetici, memur ve üst düzey çalışan da vardı.

Kan kokuyordu. Bir hamur haline getirilen Jacob, bir battaniyeyle kaplanmıştı. Isaac'ın kılıcından ve Henry'nin ellerinden kan damladı. Bu sırada Seria diz çökmüştü ve başı yere eğdirilmişti.

Askerlerin Seria'yı götüreceğinden endişeliydim, ama sanırım Seria'ya Jacob hakkında bir şeyler soracaklardı.

Dük kısık bir sesle sordu.

"Yaralandın mı?"

Hemen cevap verdim

"Yaralanmadım!"

“.......”

Tekrar mırıldanırken Dük'ün bakışları sertleşti.

"Başım, birazcık."

Sonra Henry’nin elinin arkası, Isaac’ın manasına benzemeyen alev benzeri bir desenle mavi parladı. Jacob'u çevreleyen bir ışık ok gibi uzandı ve battaniyelerin arasına girdi.

“Aah!”

Jacob boğulmuş gibi kıpırdandı. Diğer tarafta, Isaac ona doğru koştu.

"Orospu çocuğu."

Başını birkaç kez ezerken öfkesini açığa çıkardı. Kimse onu durdurmaya cesaret edemedi.

'Çok korkutucu.'

"Dur."

Isaac dükün sözleriyle durdu, dilini tıklattı ve geri çekildi. Sonra yöneticiler dükün önüne dizildi ve dizlerini büktü. En ön tarafta, kalenin içindeki tüm çalışanlardan sorumlu olan Nos vardı. Aniden bir çalışan bağırdı.

“Size üzgün bir kalple yalvarıyorum. Kaleye sadakatsiz bir tohum çeken Eugene Nos’un boğazını kesin! ”

Nos, söylediklerine karşı çıkmadı. Evlatlık edinilmem ve Etwal olayı, Teramore olayından bahsetmeye gerek bile yok, suçlanacaktı.

‘Bu yüzden yeni atanan yöneticiler bir karmaşa içindeydi.'

Sadece Nos bundan sorumluydu, bu yüzden onu suçluyorlar.

“.......”

Sessiz dük ve Nos'a sinirli bir yüzle baktım. Dük, yakın bir yardımcısı olduğu için onu kolayca affetmeyecekti.

Bu utanç verici. Çok yetenekli bir adam.

Dük, şakaklarına gözleri kapalı şekilde hafifçe bastırdı.

Nos yüzünde hiç bir ifade olmadan konuştu,

“Mazeretim yok.”

‘Hayır, yalancı! Bunun için bir mazeretin var.’

Dubbled'de yeni çalışanların casus olma olasılığı için yapılan incelemede ısrar etmelerinin nedeni, testin kimsenin kolayca geçemeyeceğinden emin olmalarıydı ve Dubbled malikanesinin güvenlik cihazlarıyla donatılmamasının nedeni Henry, Isaac ve Dük'ün şövalyelerden çok daha üstün olmasıydı, bu yüzden onlarsız bile güvendeydiler.

“İşe alım sürecine katılan tüm yöneticilerin konsey önüne çıkacak.”

Dük devam etti.

''Eugene Nos, bileklerini kes.''

Bir hançer Nos'un önüne düştü, insanlar bunun olacağını biliyormuş gibi üzgün görünüyordu. Nos, hançeri yavaşça titreyen ellerle aldı. Hançer bileğine dokunmaya başlar başlamaz,

"Hayır-!"

Gözyaşlarına boğuldum. Herkes bana şaşkınlıkla baktı. Dük ve Henry'nin gözleri şaşkınlıkla büyüdü. Henry ve Isaac bana doğru koştular.

"Neden ağlıyorsun? Kim tekrar seni vurdu? Kim o, kim ?! ”

“Leblaine ... ..”

“Dyuk korkutucu!”

Ahh… benim itibarım

“Dük de benim için gerçekten korkutucu! Birçok insan da ondan korkuyor! Korkmaları doğal! ”

Isaac bunları huzursuzca dedi ve Henry gözyaşlarımı sildi. Hala gözleri açıkken bana bakan Dük, uşaklara bir şey söyledi.

Uşak beni aldı ve Dük'e götürdü.

“Leblaine.”

“.......”

“Blaine.”

Burun akıntımı durdurmaya çalışırken ellerimi hareket ettirdim.

“Nwos ellerini .. kesmek yok”

“......”

Dük biraz utanmış gibiydi.

'Doğru, tam zamanı.'

Bacağına yapıştım ve yüzümü buruşturdum.

"Dyuk, Nos'u affet."

"…….Anladım. Ağlamayı kes."

Beni kucağında tutup gözyaşlarımı sildiğinde söylediği buydu.

“......!”

“......!”

Arkama baktığımda Nos bana boş boş bakıyordu.

'Seni koruduğuma göre artık benimsin.'

Dük'ün sağ kolunun kendi ellerime geldiği andı.

***

Leblaine’nin gözyaşları sayesinde, yöneticiler konseye sürüklenmelerini zar zor alıkoyabildi.

Nos'un bilekleri güvendeydi.

Hepsi Leblaine'nin önüne diz çöküp ona teşekkür etti.

Ön planda olan Nos, başını çocuğun ayaklarına eğdi. Dubbled'in en büyük oğlu Johann'ın bile hiç almadığı bir sadakat sözü idi.

İşler sona erdiğinde, Isaac ve Henry özel çalışma odalarına girdiler. Odaya girdikten sonra Isaac alışılmadık derecede sessizdi.

"Erkek kardeş."

"Ne var?"

“Küçük kız kardeşimiz, kaçırıldığında o zaman gördüğümüz köleler gibi olur muydu?”

Kağıda bir şeyler yazan Henry’nin eli durdu.

"….Sanırım."

İkisini bebekliğinden beri eğiten öğretmen, zayıfların güçlüler tarafından yenilmesinin yaygın olduğunu söylemişti. Onun haklı olduğunu düşündüler.

İkisi hiç zayıfların yerine geçmemişti.

Manaları ve aileleri bile onları en yüksek yırtıcı hayvan yapmıştı. Etraflarındaki hiçbir şey ve hiç kimse asla zayıf olmamıştı, bu yüzden zayıfların korkusuna sempati duymuyorlardı.

'Ama Leblaine.'

Isaac ve Henry'nin kafasında, Lunetia kardeşler gibi pranga takan Leblaine'nin görüntüsü belirdi.

Esir tutulan Leblaine, kırbacın önünde kıvrıldı ve Henry ve Isaac'ı çağırırken hıçkıra hıçkıra ağladı.

Yüzleri sertleşti.

Kendilerini garip hissettiler.

Isaac ayağa kalktı ve doğruca Henry'e baktı.

“'Cennet'i yeniden mi inşa ediyorsun?”

“Neden, bir köle mi almak istiyorsun?”

“Hiçbir şey satın almıyorum. Gitmelerine izin veremez miyiz? ”

Henry, Isaac'a cevap verdi.

"Ahmak, eğer oraya gidip onları indirirsen, kölelerin gitmesine izin verirler mi?"

Henry, yazdığı belgeyi Isaac'a attı.

''Git Nos'a söyle.''

"Ne bu?"

Henry sırıttı, lüks sandalyeye daha fazla eğilirken.

“Eh, eminim yakında Cennetin sahibinin bu akşam intihar ettiğini duyacaksın.”

“Sen......”

Isaac ona hayranlıkla baktı

"Sen havalısın…"

O akşam Cennete ait yaklaşık yüz kölenin hepsi serbest bırakıldı.

***

"…Hanımım."

"Küçük Bayan."

Uyurken, gözlerimi kulaklarımda fısıldayan seslerle açtım. Lea ve hizmetçiler bana yatağımdan bakıyordu.

“Sabah mı oldu?”

"Akşam."

“Daha fazla uyumak istiyoyum…”

Gözlerimi ovup söylediğimde Lea beni pışpışladı.

“Efendi seni çağırıyor. Kısa süreliğine gidip yakında geri dönmeye ne dersiniz? ”

'Dük?'

Kendimi yukarı kaldırdım. Öğleden sonra Nos'tan Jacob’un “müşterisini” araştırmasını istemiştim. Zaten anlamıştım. Hizmetçi ile odadan ayrıldım.

'Lezzetli kokuyor.'

Bu geç saatte yemek mi hazırlandı? Ne olduğunu merak ederek kapıyı açtım, içeride Dük, Henry ve Isaac dahil olmak üzere sayısız çalışan vardı.

Masa her türlü lezzetli şeyler doluydu. Dük ve iki kardeşin her iki yanında bir kutu vardı.

'Ah, doğru.'

Bugün Çocuklar Günü'ydü. Hizmetçilerden hediyeler almıştım ama unutmuştum. Isaac bana koştu ve büyük bir kutu verdi.

O kadar büyük ve ağırdı ki kaldıramıyordum.

"Kilidi aç. Hızlı ol."

Kutuyu açtım. Ok başları olmayan bir antrenman yayı idi. Bir çocuk için yeterince hafifti.

Sıradaki Henry'di.

Bana verdiği kutuyu açtım, içinde çok şirin bir elbise vardı. Sırtında küçük kanatları olan bir kar yığını gibi yumuşak bir kumaş tutturulmuştu.

Henry ve Isaac'a aynı anda sarıldığımda kalbim minnettarlıkla doluydu. Ağızlarının köşeleri yukarı doğru kalktı. Aynı zamanda Dük benim için bir zarf çıkardı.

"Aç onu"

Ona baktım, zarfı açtım ve içeriğini kontrol ettim.

….Çabucak yerine geri koydum.

'Sanırım harika bir şey gördüm.'

Birkaç kez derin bir nefes aldım ve yavaşça kağıdı çıkardım.

Altın folyo ile süslenmiş mektupla aynı olan lüks bir kağıt parçasıydı.

[Haklar Sertifikası]

Aman Tanrım.

Dük'e boş bir yüzle baktım. Kağıdı tutan ellerim titriyordu. Kalbim o kadar sert atıyordu ki elimi göğsüme bastırdım.

Zengin bir babaya sahip olmanın mutluluğu bu muydu?

Kafamda trompet sesleri ve havai fişeklerin patladığını duyuyorum.

-Bölüm Sonu-

Oyuncak dükkanını kızının üzerine geçirdi sanırsam?

Ne Dyuk'lar var be

Ah söylemeyi unutuyordum 

Güncele geldik... Bundan sonra bölümler tek tek atılacak